Προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προστέθηκε η Κατηγορία:Ιστορία της Κριμαίας (με το HotCat) |
|||
Γραμμή 14:
Μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Σαχίν επιχείρησε να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις του.<ref name="CT123">{{cite book | url=https://books.google.com/books?id=Qjwid7xcOPIC | title=The Crimean Tatars: Studies of Nationalities in the USSR | publisher=Hoover Press | author=Alan W. Fisher | year=1978 | pages=62–67 | isbn=0817966633}}</ref> Η στήριξη σε αυτές παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα και υπονομεύτηκαν σημαντικά από την απόφαση της Αικατερίνης να μετεγκαταστήσει τους [[Πόντιοι|Πόντιους Έλληνες]] στις βόρειες ακτές της [[Θάλασσα του Αζόφ|Θάλασσας του Αζόφ]], εκτός του Χανάτου. Η κοινότητα αυτή, όντας χριστιανική, αποτελούσε σημαντικό τμήμα της εμπορικής τάξης της Κριμαίας και ήδη υποστήριζαν τις μεταρρυθμίσεις του Σαχίν. Αυτή η μετεγκατάσταση προκάλεσε σημαντικό πλήγμα στην οικονομία της Κριμαίας και αποδυνάμωσε περαιτέρω τη θέση του Χαν.<ref name="CT123"/> Αναγνωρίζοντας την ήττα της στην Κριμαία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραψε τη [[Συνθήκη του Αϊναλικαβάκ]] στις αρχές του 1779. Με τη συμφωνία αυτή, οι Οθωμανοί αναγνώρισαν τον Σαχίν ως Χαν της Κριμαίας, δεσμεύτηκαν να μην παρέμβουν περαιτέρω στην Κριμαία και παραδέχτηκαν ότι η Κριμαία βρισκόταν, πλέον, υπό ρωσικό έλεγχο. Οι Κριμαίοι δεν θα περίμεναν, πλέον, την οθωμανική βοήθεια. Οι μεταρρυθμίσεις του Σαχίν προχώρησαν, αφαιρώντας σταδιακά τους Τάταρους από την οποιαδήποτε θέση πολιτικής επιρροής. Για ένα σύντομο διάστημα, η κατάσταση στην Κριμαία είχε εξομαλυνθεί.<ref name="CT123"/>
Μία νέα εξέγερση ξέσπασε στην Κριμαία το 1781 λόγω της διαρκούς περιθωριοποίησης των Τάταρων στη διακυβέρνηση του Χανάτου.<ref name="CT183"/> Διάφοροι φύλαρχοι μαζί με τις δυνάμεις τους συναντήθηκαν στο [[Ταμάν]], στην άλλη πλευρά των Στενών του Κερτς. Τον Απρίλιο του 1782, ένα σημαντικό τμήμα του στρατού του Σαχίν αυτομόλησε με τους αντάρτες και τους συνάντησε στο Ταμάν. Η επικοινωνία ανάμεσα στους αρχηγούς των ανταρτών, μεταξύ αυτών και δύο αδερφοί του Σαχίν, και τα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης βρισκόταν σε εξέλιξη. Οι θρησκευτικοί ([[Ουλεμάς|ουλεμάδες]]) και νομικοί ([[καντί]]) αξιωματούχοι, σημαντικοί παράγοντες στο παλιό οθωμανικό καθεστώς, διακήρυτταν ανοιχτά την εναντίωσή τους στον Σαχίν. Οι δυνάμεις των ανταρτών επιτέθηκαν στην Κάφα στις 14 Μαΐου (Π.Η. 3 Μαΐου) 1782. Οι δυνάμεις του Σαχίν ηττήθηκαν άμεσα και ο ίδιος κατέφυγε στο [[Κερτς]], το οποίο βρισκόταν υπό ρωσικό έλεγχο. Οι ηγέτες των ανταρτών εξέλεξαν ως Χαν τον αδερφό του Σαχίν [[Μπαχαντίρ Γκιράι]] και ζήτησαν αναγνώριση από τους Οθωμανούς.<ref name="CT183">{{cite book|author=Alan W. Fisher|title=The Crimean Tatars: Studies of Nationalities in the USSR|date=September 2014|url=https://books.google.com/books?id=Qjwid7xcOPIC|publisher=Hoover Press|isbn=978-0-8179-6663-8|pages=67–69}}</ref> Ωστόσο, η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη δεν άργησε να αποστείλλει των Πρίγκηπα [[Γκριγκόρι Ποτέμκιν]] για να αποκατασταθεί εκ νέου ο Σαχίν στην εξουσία. Δεν υπήρξε ιδιαίτερη αντίδραση απέναντι στους Ρώσους που εισέβαλλαν, ενώ πολλοί αντάρτες υποχώρησαν διασχίζοντας τα Στενά του Κερτς. Ως εκ τούτου, ο Χαν αποκαταστάθηκε τον Οκτώβριο του 1782.<ref name="LO235">{{cite book|author=David Longley|title=Longman Companion to Imperial Russia, 1689-1917|url=https://books.google.com/books?id=QsceBAAAQBAJ|date=30 July 2014|publisher=Taylor & Francis|isbn=978-1-317-88219-0}}</ref> Μέχρι τότε, όμως, είχε ήδη χάσει την εμπιστοσύνη των Κριμαίων και της Αικατερίνης. Σε επιστολή της προς έναν Ρώσο σύμβουλο του Σαχίν, η Αικατερίνη έγραψε γι'αυτόν ότι «Πρέπει να σταματήσει τη σοκαριστική και σκληρή συμπεριφορά και να μην τους δώσει [στους Κριμαίους] αφορμή για νέα εξέγερση».<ref name="CT183"/> Όσο τα ρωσικά στρατεύματα εισέρχονταν στη χερσόνησο, ξεκίνησαν τα έργα για τη δημιουργία ενός λιμανιού προς τη [[Μαύρη Θάλασσα]]. Ως τόπο εγκατάστασης του λιμανιού επιλέχθηκε το Ακιτάρ, το οποίο θα αποτελούσε τη βάση του νεοσύστατου [[Στόλος της Μαύρης Θάλασσας|Στόλου της Μαύρης Θάλασσας]].<ref name="Cue22"/> Ωστόσο, η αβεβαιότητα για τη βιωσιμότητα της αποκατάστασης του Σαχίν Γκιράι οδήγησε σε αυξημένη στήριξη στα σχέδια προσάρτησης της Κριμαίας με κύριο υποστηρικτή τον Πρίγκηπα Ποτέμκιν.<ref name="GP223"/>
== Προσάρτηση (1783) ==
Τον Μάρτιο του 1783, ο Ποτέμκιν άσκησε πίεση προς την Αυτοκράτειρα Αικατερίνη για την προσάρτηση της Κριμαίας. Έχοντας μόλις επιστρέψει από την Κριμαία, ο ίδιος της δήλωσε ότι πολλοί Κριμαίοι θα αποδέχονταν «ευχαρίστως» τη ρωσική κυριαρχία. Έχοντας ενθαρρυνθεί από αυτά τα νέα, η Αικατερίνη ανακήρυξε επισήμως την προσάρτηση της Κριμαίας στις 19 Απριλίου (Π.Η. 8 Απριλίου) 1783.<ref name="GP223"/><ref name="Cue22">{{cite book | title=The Russian Annexation of the Crimea 1772–1783 | publisher=Cambridge University Press | author=Alan W. Fisher | year=1970 | pages=132–135 | isbn=1001341082}}</ref> Οι Τάταροι δεν εκδήλωσαν αντίσταση, έχοντας χάσει τόσο τους πόρους τους όσο και τη θέλησή τους να συνεχίσουν να πολεμούν. Πολλοί αποχώρησαν από τη χερσόνησο και κατέφυγαν στην [[Ανατολία]].<ref name="NM3e">{{cite book|author=Hakan Kırımlı|title=National movements and national identity among the Crimean Tatars:(1905-1916)|url=https://books.google.com/books?id=vqF1SIy9D3gC|year=1996|publisher=BRILL|isbn=90-04-10509-3|pages=2–7}}</ref> Ο Κόμης [[Αλεξάντρ Μπεζμπορόντκο]], τότε κοντινός σύμβουλος προς την αυτοκράτειρα, έγραψε στο ημερολόγιό του ότι η Ρωσία εξαναγάστηκε να προσαρτήσει την Κριμαία:
| |||