μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 82:
Το 1543, ο [[Φραγκίσκος Α' της Γαλλίας|Φραγκίσκος Α']], βασιλιάς της Γαλλίας, ανακοίνωσε την πρωτοφανή συμμαχία του με τον [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανό]] σουλτάνο, τον [[Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής|Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή]], καταλαμβάνοντας την Ισπανοκρατούμενη πόλη της [[Νίκαια (Γαλλία)|Νίκαιας]] σε συνεργασία με Οθωμανικές δυνάμεις. Ο Ερρίκος Η' της Αγγλίας, ο οποίος απέκτησε μια μεγαλύτερη μνησικακία εναντίον της Γαλλίας απ' ό,τι κράτησε εναντίον του Αυτοκράτορα που στάθηκε εμπόδιο στο διαζύγιό του, ενώθηκε με τον Κάρολο στην εισβολή του στη Γαλλία. Αν και ο Ισπανικός στρατός ηττήθηκε παταγωδώς στην [[Μάχη του Σερισόλ]], στην Πολιορκία της Νίκαιας ο Ερρίκος διέπρεψε καλύτερα και η Γαλλία αναγκάσθηκε να αποδεχθεί όρους. Οι [[Αυστρία|Αυστριακοί]], με ηγέτη τον νεότερο αδελφό του Καρόλου [[Φερδινάνδος Α', Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας|Φερδινάνδο]], συνέχισαν να πολεμούν τους Οθωμανούς στα ανατολικά. Με την Γαλλία ηττημένη, ο Κάρολος ασχολήθηκε με το να επιληφθεί ενός παλαιότερου προβλήματος: την [[Ένωση του Σμαλκάλντεν]].
Η [[Προτεσταντική Μεταρρύθμιση]] είχε ξεκινήσει στην Γερμανία το 1517. Ο Κάρολος, μέσω της θέσης του ως Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, των σημαντικών κτήσεων του στα γερμανικά σύνορα και της στενής του σχέσης με τους Αψβούργους συγγενείς του στην Αυστρία, είχε παγιωμένο ενδιαφέρον για την διατήρηση της σταθερότητας της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]. Ο [[Πόλεμος των Χωρικών]] ξέσπασε στην Γερμανία το 1524 και κατέστρεψε την χώρα μέχρι που κατεστάλη βίαια το 1526· ο Κάρολος, αν και ήταν τόσο μακριά από την Γερμανία, δεσμεύτηκε να κρατά την τάξη. Μετά τον Πόλεμο των Χωρικών οι Προτεστάντες οργανώθηκαν σε μια αμυντική ένωση για να προστατευθούν από τον Αυτοκράτορα Κάρολο. Υπό την προστασία της [[Ένωση του Σμαλκάλντεν|Σμαλκαλδικής
[[File:Europe As A Queen Sebastian Munster 1570.jpg|thumb|200px|''[[Europa regina]]'', associated with a Habsburg-dominated Europe under Charles V.]]
Γραμμή 92:
===Από το St. Quentin μέχρι τη Ναύπακτο (1556–1571)===
Η Ισπανία δεν ήταν ακόμη σε ειρήνη, καθώς ο επιθετικός [[Ερρίκος Β' της Γαλλίας]] ανήλθε στον θρόνο το 1547 και αμέσως ανανέωσε την σύγκρουση με την Ισπανία. Ο διάδοχος του Καρόλου, Φίλιππος Β', διεξήγαγε επιθετικά τον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας, συντρίβοντας έναν γαλλικό στρατό στη [[Μάχη του Σεν Καντέν (1557)|Μάχη του Σεν Καντέν]] στην [[Πικαρδία]] το 1557 και νικώντας τον Ερρίκο πάλι στη [[Μάχη του Γκραβελέν (1558)|Μάχη του Γκραβελέν]] το επόμενο έτος. Η [[Συνθήκη του Κατώ-
[[Image:The Triumph of Death by Pieter Bruegel the Elder.jpg|thumb|250px|left|''[[Ο Θρίαμβος του Θανάτου]]'' (περ. 1562) από τον [[Πίτερ Μπρύγκελ ο Πρεσβύτερος|Πίτερ Μπρύγκελ τον Πρεσβύτερο]] αντικατοπτρίζει την αυξανόμενα σκληρή μεταχείριση που οι [[Δεκαεπτά Επαρχίες]] έλαβαν τον 16ο αιώνα]]
Γραμμή 102:
[[Image:Battle of Lepanto 1571.jpg|thumb|right|300px|Η [[Ναυμαχία της Ναυπάκτου]], που σηματοδότησε το τέλος της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] ως κυρίαρχης ναυτικής δύναμης στη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]]]]
Η [[Συνθήκη του Κατώ-Καμπρεζί|Ειρήνη του Κατώ-
===Ο προβληματισμένος βασιλιάς (1571–1598)===
Γραμμή 113:
Η συμφωνία του Αρράς απαιτούσε όλες οι Ισπανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν αυτές τις εκτάσεις. Εντωμεταξύ, ο Φίλιππος είχε το νου του στην ένωση όλης της Ιβηρικής χερσονήσου υπό την εξουσία του, ένας παραδοσιακός στόχος των Ισπανών μοναρχών. Η ευκαιρία ήλθε το 1578 όταν ο Πορτογάλος βασιλιάς Σεβαστιανός οργάνωσε μια κακοσχεδιασμένη σταυροφορία εναντίον του Μαρόκου. Η επιχείρηση έληξε καταστροφικά και με την εξαφάνιση του Σεβαστιανού στην Μάχη των Τριών Βασιλέων. Ο ηλικιωμένος θείος του Ερρίκος κυβέρνησε μέχρι τον θάνατό του το 1580. Αν και ο Φίλιππος είχε μακροχρόνια προετοιμαστεί για την αρπαγή της Πορτογαλίας, θεωρούσε ακόμη απαραίτητο να οργανώσει μια στρατιωτική κατοχή υπό την ηγεσία του Δούκα της Άλβα. Ο Φίλιππος πήρε τον τίτλο του Βασιλιά της Πορτογαλίας, αλλά κατά τα αλλά η χώρα παρέμεινε αυτόνομη, διατηρώντας τους δικούς της νόμους, νόμισμα και θεσμούς. Όμως, η Πορτογαλία παρέδωσε πλήρως την ανεξαρτησία της στην εξωτερική πολιτική, και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν ήταν ποτέ θερμές.
Η Γαλλία αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Ισπανικής εξωτερικής πολιτικής επειδή η δύναμη της ήταν δυνητικά πολύ μεγάλη και η εχθρότητα της ήταν πλήρης. Αλλά επί τριάντα έτη μετά το
[[Image:Invincible Armada.jpg|thumb|left|250px|Η [[Ισπανική Αρμάδα]] (1588)]]
|