Κόκκινη τρομοκρατία (Ελλάδα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Κατοχικές δυνάμεις και Έλληνες αντικομμουνιστές: επιμέλεια |
|||
Γραμμή 17:
Η [[μάχη του Φαρδύκαμπου]] το Φεβρουάριο του 1943 σηματοδότησε την ενίσχυση του ΕΑΜ σε όλη την επικράτεια και για τους κατακτητές επιβεβαίωσε την επιρροή του στο πληθυσμό της υπαίθρου.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|174}}.</ref> Με την αντικατάσταση της δωσιλογικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου από την κυβέρνηση Ράλλη δύο μήνες αργότερα η αντιμετώπιση του αριστερού αντάρτικου αποτέλεσε κεντρικό στόχο των κατακτητών και σημαντικού τμήματος των παλαιών πολιτικών και του αστικού κόσμου.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|173-174}}.</ref> Στο δεύτερο διάγγελμα του, το Μάιο, ο νέος κατοχικός πρωθυπουργός, [[Ιωάννης Ράλλης]], κατήγγειλε τρομοκρατία του ΕΑΜ στην ύπαιθρο και αργότερα υποστήριξε ότι οι επικείμενες αντιανταρτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις δε θα στρέφονταν ενάντια σε φιλήσυχους πολίτες, αλλά σε αιμοσταγείς κομμουνιστές, που δεν είχαν δεχτεί να καταθέσουν τα όπλα και θα οδηγούνταν σε ειδικά στρατοδικεία που συγκροτήθηκαν.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|p=175-6}}.</ref> Η θέση αυτή συναντάται σταθερά και σε δημόσιες ανακοινώσεις αξιωματικών των [[Τάγματα Ασφαλείας|Ταγμάτων Ασφαλείας]].<ref>{{harvnb|Κωστόπουλος|2005|p=[178]}}.</ref> Παρόμοια ήταν η αντιτρομοκρατική ρητορική των κατοχικών δυνάμεων.<ref name="Kousouris2" />
To μοτίβο της "ερυθράς τρομοκρατίας" υπήρχε ήδη από το 1944 στο λόγο των Ελλήνων αντικομμουνιστών, από τους οποίους προβλήθηκε ως μέρος της προπαγάνδας εναντίον των αντιπάλων τους.<ref name="Kousouris2">[https://books.google.gr/books?id=fVZHDwAAQBAJ&pg=PT95&lpg=PT95&dq=commission+Citrine+grece&source=bl&ots=KgiYppcFay&sig=ACfU3U0rcyOJwDXe634Om48tDIKPTK-zYQ&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiSiPKohszvAhUM6OAKHfnKAn8Q6AEwC3oECAMQAw#v=onepage&q=commission%20Citrine%20grece&f=false Dimitris Kousouris, "L'histoire des procès des collaborateurs en Grèce (1944-1949)", Presses de l’Inalco, 10 Ιαν 2018, σ. 94]</ref> Το 1944 [[βασιλοφροσύνη|βασιλόφρονες]] αξιωματικοί
Όταν με την [[Απελευθέρωση της Ελλάδας (1944)|απελευθέρωση]] οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ διεκδίκησαν σημαντικό μερίδιο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας επικαλούμενοι την υποστήριξή τους από τη λαϊκή πλειοψηφία, οι αντίπαλοί τους υποστήριξαν πως η υποστήριξη αυτή ήταν πλαστή και οφειλόμενη στην προπαγάνδα και την τρομοκρατία.<ref>{{harvnb|Baerentzen|1984|p=157}}.</ref> Σύμφωνα με τον [[Ρίτσαρντ Κλογκ]], «αν και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν απέφευγε καθόλου την τρομοκρατία, το κίνημά του είχε μια γνήσια μαζική υποστήριξη», βασιζόμενο και στην υποστήριξη πολλών φιλελεύθερων, παρά την κομμουνιστική του κατεύθυνση, καθώς παρείχε απτά παραδείγματα μιας ελκυστικής προοπτικής, εξαιτίας της μέριμνάς του για τις ανάγκες και την ευημερία των αγροτικών πληθυσμών και των γυναικών, σε αντίθεση με την ιδιοτέλεια των παλαιών πολιτικών.<ref>{{harvnb|Clogg|2012|pp=219-221}}.</ref>
|