Κόκκινη τρομοκρατία (Ελλάδα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 17:
Η [[μάχη του Φαρδύκαμπου]] το Φεβρουάριο του 1943 σηματοδότησε την ενίσχυση του ΕΑΜ σε όλη την επικράτεια και για τους κατακτητές επιβεβαίωσε την επιρροή του στο πληθυσμό της υπαίθρου.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|174}}.</ref> Με την αντικατάσταση της δωσιλογικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου από την κυβέρνηση Ράλλη δύο μήνες αργότερα η αντιμετώπιση του αριστερού αντάρτικου αποτέλεσε κεντρικό στόχο των κατακτητών και σημαντικού τμήματος των παλαιών πολιτικών και του αστικού κόσμου.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|173-174}}.</ref> Στο δεύτερο διάγγελμα του, το Μάιο, ο νέος κατοχικός πρωθυπουργός, [[Ιωάννης Ράλλης]], κατήγγειλε τρομοκρατία του ΕΑΜ στην ύπαιθρο και αργότερα υποστήριξε ότι οι επικείμενες αντιανταρτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις δε θα στρέφονταν ενάντια σε φιλήσυχους πολίτες, αλλά σε αιμοσταγείς κομμουνιστές, που δεν είχαν δεχτεί να καταθέσουν τα όπλα και θα οδηγούνταν σε ειδικά στρατοδικεία που συγκροτήθηκαν.<ref>{{harvnb|Φραδέλλος|2007|p=175-6}}.</ref> Η θέση αυτή συναντάται σταθερά και σε δημόσιες ανακοινώσεις αξιωματικών των [[Τάγματα Ασφαλείας|Ταγμάτων Ασφαλείας]].<ref>{{harvnb|Κωστόπουλος|2005|p=[178]}}.</ref> Παρόμοια ήταν η αντιτρομοκρατική ρητορική των κατοχικών δυνάμεων.<ref name="Kousouris2" />
 
To μοτίβο της "ερυθράς τρομοκρατίας" υπήρχε ήδη από το 1944 στο λόγο των Ελλήνων αντικομμουνιστών, από τους οποίους προβλήθηκε ως μέρος της προπαγάνδας εναντίον των αντιπάλων τους.<ref name="Kousouris2">[https://books.google.gr/books?id=fVZHDwAAQBAJ&pg=PT95&lpg=PT95&dq=commission+Citrine+grece&source=bl&ots=KgiYppcFay&sig=ACfU3U0rcyOJwDXe634Om48tDIKPTK-zYQ&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiSiPKohszvAhUM6OAKHfnKAn8Q6AEwC3oECAMQAw#v=onepage&q=commission%20Citrine%20grece&f=false Dimitris Kousouris, "L'histoire des procès des collaborateurs en Grèce (1944-1949)", Presses de l’Inalco, 10 Ιαν 2018, σ. 94]</ref> Το 1944 [[βασιλοφροσύνη|βασιλόφρονες]] αξιωματικοί που προσχώρησαν μαζικά τοστο 5/42 Σύνταγμα της [[ΕΚΚΑ]], το οποίο δρούσε στην περιοχή της [[Φωκίδα]]ς, δεν υπάκουαν στον επικεφαλής τους, [[Δημήτριος Ψαρρός|Δημήτριο Ψαρρό]], αποκήρυσσαν την ΕΚΚΑ και στρέφονταν εναντίον του ΕΑΜ, εντείνοντας τις σχέσεις του 5/42 με τον ΕΛΑΣ και παρέχοντας αφορμές στους αδιάλλακτους του ΕΛΑΣ να δράσουν εναντίον του. Τον Απρίλιο του 1944 με προσωπική πρωτοβουλία του [[Άρης Βελουχιώτης|Βελουχιώτη]] ο ΕΛΑΣ διέλυσε το 5/42 και μετά τη διάλυσή του δολοφονήθηκαν δεκάδες άνδρες του και ο Ψαρρρός, δίχως να τιμωρηούν οι υπεύθυνοι, παρά τις οδηγίες της [[ΠΕΕΑ]].<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', ΙΣΤ΄ 40-41.</ref> Στο [[συνέδριο του Λιβάνου]] το Μάιο του 1944 ο πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης [[Γεώργιος Παπανδρέου|Γεώργιο Παπανδρέου]] κατηγόρησε το ΕΑΜ ότι σκόπευε να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία και έκανε λόγο για τρομοκράτηση των χωρικών της υπαίθρου και από τον ΕΛΑΣ,<ref name="IEE">''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τομ. ΙΣΤ΄, σελ. 83-84</ref> παραλληλίζοντας τη δράση του με εκείνη των [[Τάγματα Ασφαλείας|ταγμάτων ασφαλείας]].{{Πηγή|σχόλιο=14/09/2020}} Έχοντας πρόσφατα πληροφορηθεί τη δολοφονία του Ψαρρού, ανάλογες τοποθετήσεις κατά του ΕΑΜ έκαναν και άλλοι πολιτικοί αστικών κομμάτων, όπως ο [[Γεώργιος Καρτάλης]], εκπρόσωπος της [[ΕΚΚΑ]].<ref name="IEE"/>
 
Όταν με την [[Απελευθέρωση της Ελλάδας (1944)|απελευθέρωση]] οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ διεκδίκησαν σημαντικό μερίδιο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας επικαλούμενοι την υποστήριξή τους από τη λαϊκή πλειοψηφία, οι αντίπαλοί τους υποστήριξαν πως η υποστήριξη αυτή ήταν πλαστή και οφειλόμενη στην προπαγάνδα και την τρομοκρατία.<ref>{{harvnb|Baerentzen|1984|p=157}}.</ref> Σύμφωνα με τον [[Ρίτσαρντ Κλογκ]], «αν και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν απέφευγε καθόλου την τρομοκρατία, το κίνημά του είχε μια γνήσια μαζική υποστήριξη», βασιζόμενο και στην υποστήριξη πολλών φιλελεύθερων, παρά την κομμουνιστική του κατεύθυνση, καθώς παρείχε απτά παραδείγματα μιας ελκυστικής προοπτικής, εξαιτίας της μέριμνάς του για τις ανάγκες και την ευημερία των αγροτικών πληθυσμών και των γυναικών, σε αντίθεση με την ιδιοτέλεια των παλαιών πολιτικών.<ref>{{harvnb|Clogg|2012|pp=219-221}}.</ref>