Αμερικανικός κινηματογράφος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
||
Γραμμή 94:
===Το Σύστημα στούντιο===
[[File:Hollywood-Studios-1922.jpg|right|thumb|Κινηματογραφικό Στούντιο του Χόλυγουντ, 1922]]
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της χρυσής εποχής, η MGM κυριάρχησε στον Αμερικανικό κινηματογράφο καθώς διέθεται τα κορυφαία αστέρια του Χόλυγουντ, και επίσης πιστώθηκε για τη δημιουργία του συστήματος αστεριών του Χόλυγουντ.<ref name="mediaroom1">[http://mgm.mediaroom.com/index.php?s=40&cat=6] {{webarchive |url=https://web.archive.org/web/20070621225003/http://mgm.mediaroom.com/index.php?s=40&cat=6 |date=June 21, 2007 }}</ref> Μερικά αστέρια της MGM περιλάμβαναν τον «Βασιλιά του Χόλυγουντ» [[Κλαρκ Γκέιμπλ]], τον [[Λάιονελ Μπάριμορ]], την [[Τζιν Χάρλοου]], την [[Νόρμα Σίρερ]], την [[Γκρέτα Γκάρμπο]], την [[Τζόαν Κρόφορντ]], την [[Ζανέτ Μακντόναλντ]], τον [[Σπένσερ Τρέισι]], την [[Τζούντι Γκάρλαντ]] και τον [[Τζιν Κέλι]].<ref name="mediaroom1" />
Ένα άλλο μεγάλο επίτευγμα του αμερικανικού κινηματογράφου κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ήρθε μέσω της εταιρείας κινουμένων σχεδίων της [[The Walt Disney Company|Walt Disney]]. Το 1937, η Disney δημιούργησε την πιο επιτυχημένη ταινία της εποχής της, την [[Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι (ταινία, 1937)|Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι]].<ref>{{cite web|url=http://disney.go.com/vault/archives/movies/snow/snow.html |title=Disney Insider |publisher= go.com |access-date=June 14, 2013}}</ref> Αυτή η διάκριση κορυφώθηκε αμέσως το 1939 όταν η Selznick International δημιούργησε αυτη που είναι ακόμα μέχρι σήμερα, με προσαρμόζεται στον πληθωρισμό, η πιο επιτυχημένη ταινία όλων των εποχών το [[Όσα Παίρνει ο Άνεμος (ταινία)|Όσα Παίρνει ο Άνεμος]].<ref>[http://www.boxofficereport.com/atbon/adjusted.shtml] {{webarchive |url=https://web.archive.org/web/20070514034316/http://www.boxofficereport.com/atbon/adjusted.shtml |date=May 14, 2007 }}</ref>
Γραμμή 101:
Το απόγειο του συστήματος στούντιο μπορεί να ήταν το 1939, το οποίο είδε την κυκλοφορία κλασικών ταινιών όπως [[Ο Μάγος του Οζ (ταινία)|Ο Μάγος του Οζ]], το Όσα Παίρνει ο Άνεμος, [[Ο κ. Σμιθ πάει στην Ουάσινγκτον]] και τα [[Ο Πύργος των Καταιγίδων (ταινία, 1939)|Ο Πύργος των Καταιγίδων]]. Μεταξύ των άλλων ταινιών από την περίοδο της Χρυσής Εποχής που τώρα θεωρούνται κλασικές είναι η [[Καζαμπλάνκα (ταινία)|Καζαμπλάνκα]], το [[Συνέβη μια Νύχτα]], ο [[Κινγκ Κονγκ]], [[Η Ανταρσία του Μπάουντι (ταινία 1939)|Η Ανταρσία του Μπάουντι]], [[Η Κυρία από τη Σαγκάη]], [[Το λιμάνι της αγωνίας]], ο [[Επαναστάτης Χωρίς Αιτία]], το [[Μερικοί το προτιμούν καυτό]], και [[Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (ταινία 1962)|Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας]].
==Παρακμή του συστήματος στούντιο (τέλη 1940)==
[[File:Percentage of the US Population that went to the Cinema on Average, Weekly, 1930-2000.png|thumb|upright=1.15|Ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ που πήγαινε στον κινηματογράφο κατά μέσο όρο, εβδομαδιαίως, 1930-2000]]
[[File:Walt Disney Snow white 1937 trailer screenshot (13).jpg|thumb|upright=1.15|Ο [[Γουόλτ Ντίσνεϊ]] παρουσιάζει κάθε έναν από τους επτά νάνους σε μια σκηνή από το αρχικό κινηματογραφικό τρέιλερ της ''[[Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι (ταινία, 1937)|Χιονάτης και των Επτά Νάνων]]'' του 1937.]]
Το σύστημα στούντιο και η Χρυσή Εποχή του Χόλυγουντ υπέκυψαν σε δύο δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940: Σε μια ομοσπονδιακή αντιμονοπωλιακή νομοθεσία που διαχωρίσε την παραγωγή ταινιών από την προβολή τους, και την έλευση της τηλεόρασης.
Το 1938, η ''Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι'' της Walt Disney κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια μιας σειράς φιλόδοξων ταινιών από τα μεγάλα στούντιο, και γρήγορα έγινε η ταινία με τα υψηλότερα κέρδη που κυκλοφόρησε μέχρι εκείνη την στιγμή. Δυστυχώς για τα στούντιο, η ταινία ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή κινουμένων σχεδίων που δεν είχε κανένα αστέρι που εργαζόταν στο στούντιο.<ref>{{cite web|url = http://www.cobbles.com/simpp_archive/paramountcase_1slump1938.htm|title = Part 1: The Hollywood Slump of 1938|last = Aberdeen|first = J A|date = September 6, 2005|access-date = May 6, 2008|work = Hollywood Renegades Archive}}</ref> Αυτό προκάλεσε μια ήδη διαδεδομένη απογοήτευση για την πρακτική της ομαδικής προκράτησης, όπου τα στούντιο θα πουλούσαν μόνο ένα πρόγραμμα ταινιών ολόκληρου του χρόνου κάθε φορά στις αίθουσες και θα χρησιμοποιούσαν την ομαδική προκράτηση για να καλύψουν τις ταινίες που οι κυκλοφορίες τους ήταν μέτριας ποιότητας.
Ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας [[Θέρμαν Άρνολντ]] της κυβέρνησης Ρούσβελτ, εκμεταλλεύτηκε αυτήν την ευκαιρία για να κινήσει διαδικασία εναντίον των οκτώ μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ τον Ιούλιο του 1938 για παραβιάσεις του αντιμονοπωλιακού νόμου Σέρμαν (Sherman Antitrust Act).<ref name="time-consent-decree">{{Cite journal|url = http://www.time.com/time/printout/0,8816,849344,00.html|journal=Time Magazine|date = November 11, 1940|access-date = May 6, 2008|title = Consent Decree}}</ref><ref name="part3">{{cite web|url = http://cobbles.com/simpp_archive/paramountcase_3consent1940.htm|title = Part 3: The Consent Decree of 1940|last = Aberdeen|first = J A|date = September 6, 2005|access-date = May 6, 2008|work = Hollywood Renegades Archive}}</ref> Η ομοσπονδιακή αγωγή είχε ως αποτέλεσμα πέντε από τα οκτώ στούντιο (τα "Πέντε Μεγάλα": Warner Bros. , MGM, Fox, RKO και Paramount) να καταλήξουν σε συμβιβασμό με τον Άρνολντ τον Οκτώβριο του 1940 και να υπογράψουν διάταγμα συναίνεσης που θα συμφωνούσε, εντός τριών ετών:
*Να εξαλειφθεί η ομαδική κράτηση θεμάτων ταινιών μικρού μήκους.
* Να εξαλειφθεί η ομαδική κράτηση για περισσότερες από πέντε προβολές στις αίθουσες τους.
*Να μην συμμετέχουν πλέον στην τυφλή αγορά (ή στην αγορά ταινιών από κινηματογραφικές περιοχές χωρίς να βλέπουν ταινίες εκ των προτέρων) και αντ 'αυτού να έχουν εμπορική προβολή, στην οποία και οι 31 κινηματογραφικές περιοχές στις ΗΠΑ θα βλέπουν ταινίες κάθε δύο εβδομάδες πριν αυτές προβάλλουν ταινίες σε κινηματογράφους.
*Να δημιουργηθεί ένα διοικητικό συμβούλιο σε κάθε κινηματογραφική περιοχή για να επιβληθούν αυτές οι απαιτήσεις.<ref name="time-consent-decree" />
Τα «Τρία Μικρά Στούντιο» ([[Universal Studios]], [[United Artists]] και [[Columbia Pictures]]), που δεν διέθεταν αίθουσες, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο διάταγμα συναίνεσης. <ref name="time-consent-decree" /><ref name="part3" />Ορισμένοι ανεξάρτητοι παραγωγοί ταινιών ήταν επίσης δυσαρεστημένοι με τον συμβιβασμό και δημιούργησαν μια ένωση γνωστή ως Εταιρεία Ανεξάρτητων Παραγωγών Κινηματογράφου και μήνυσαν την Paramount για το μονοπώλιο που είχε ακόμη στις αίθουσες του Ντιτρόιτ - καθώς η Paramount κέρδισε επίσης την κυριαρχία μέσω δημοφιλών ηθοποιών όπως ο [[Μπομπ Χόουπ]], η [[Πωλέτ Γκοντάρ]], η [[Βερόνικα Λέικ]], η [[Μπέτι Χάτον]], ο τραγουδιστής [[Μπιγκ Κρόσμπι]], ο [[Άλαν Λαντ]] και ο [[Γκάρι Κούπερ]] επίσης μέχρι το 1942. Τα Πέντε Μεγάλα στούντιο δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις της συγκατάθεσης του διατάγματος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς σημαντικές συνέπειες, αλλά μετά το τέλος του πολέμου εντάχθηκαν στην Paramount ως κατηγορούμενοι στην υπόθεση αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας του Χόλυγουντ, όπως και τα στούντιο των Τριών Μικρών.<ref>{{cite web|url=http://www.cobbles.com/simpp_archive/paramountcase_4equity1945.htm |title=The Hollywood Studios in Federal Court – The Paramount case |publisher=Cobbles.com |access-date=June 14, 2013}}</ref>
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε τελικά ότι η κυριότητα των μεγάλων στούντιο για αίθουσες και διανομή ταινιών ήταν παραβίαση του νόμου περί αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας Σέρμαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τα στούντιο άρχισαν να απελευθερώνουν ηθοποιούς και τεχνικό προσωπικό από τις συμβάσεις τους με τα στούντιο και οδήγησε σε αλλαγές της δημιουργίας ταινιών από τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ, καθώς το καθένα από αυτά θα μπορούσε να έχει μια εντελώς διαφορετική ομάδα καστ και δημιουργικό επιτελείο. Η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή απώλεια των χαρακτηριστικών που ήταν ταυτότητα των στούντιο Metro-Goldwyn-Mayer, Paramount Pictures, Universal Studios, Columbia Pictures, RKO Pictures και 20th Century Fox. Ορισμένοι κινηματογραφιστές, όπως ο Σέσιλ ντε Μιλ, είτε παρέμειναν συμβασιούχοι μέχρι το τέλος της καριέρας τους είτε χρησιμοποίησαν τις ίδιες δημιουργικές ομάδες στις ταινίες τους, έτσι ώστε μια ταινία του Ντε Μιλ να μοιάζει με μία που είχε δημιουργηθεί το 1932 ή το 1956.
== Βιβλιογραφία ==
| |||