Ανδρέα Ντάνια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Ανδρέα Ντάνια''' ή εξελληνισμένα '''Ανδρέας Δάνιας''' ({{Lang-it|Andrea Dania}}), (Οβάντα / Ovada 1775 - Πέτα, [[Ελλάδα]] 4/18 Ιουλίου 1822) - Ιταλός στρατιωτικός και [[Φιλέλληνες|φιλέλληνας]], ήρωας της ελληνικής επανάστασης του 1821.

Στον στρατό της Δημοκρατίας της Λιγουρίας, που δημιουργήθηκε το 1797 από τον [[Ναπολέων Α΄|Ναπολέοντα]], ο Ντάνια έγινε διαδοχικά υπολοχαγός του Σώματος Πυροβολικού στις 17 Ιουλίου 1799, αξιωματικός Intendant (Tenente) την 1η Αυγούστου 1800, αναπληρωτής ταγματάρχης (Tenente Ajutante Maggiore) στις 13 Ιουλίου, 1801, Ajutante della Piazza την 1η Φεβρουαρίου 1805. Κατά τη διάρκεια της [[Ιταλική εκστρατεία του Σουβόροφ|ιταλικής εκστρατείας του Σουβόροφ]], πολέμησε ενάντια στους Συμμάχους στη Serravalle (1798) και ενάντια στους Αυστριακούς στη [[Μάχη του Νόβι (1799)|Μάχη του Νόβι]] (15 Αυγούστου 1799). Η Δανία συμμετείχε στους [[Πόλεμος της Ιβηρικής Χερσονήσου|Πολέμους της Ιβηρικής Χερσονήσου]], όπου, διοικούσε μια μονάδα πυροβολικού, διακρίθηκε στη [[Μάχη της Βιτόρια]] (1813), μετά την οποία απονεμήθηκε (έγινε μέλος) του [[Εθνικό Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής|Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής]] . Ο Ντάνια ακολούθησε τον Ναπολέοντα στις εκστρατείες του μέχρι τη [[Μάχημάχη του Βατερλώ|μέχρι τον Βατερλώ]] (1815), όπου αιχμαλωτίστηκε. Κατά την επιστροφή του στη Γένοβα, όλη η Λιγουρία ενσωματώθηκε στο [[Βασίλειο της Σαρδηνίας]] . Ο Ντάνια έζησε μια ήσυχη ιδιωτική ζωή, αλλά ως βετεράνος των Ναπολεόντιων πολέμων διατήρησε επαφές με επαναστατικές οργανώσεις και με την έναρξη της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] (1821) αποφάσισε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό πόλεμο των Ελλήνων <ref>http://www.accademiaurbense.it - Andrea Dania Pier Giorgio Fassino su URBS, Anno XIX n.3 Settembre 2006, pp. 180-191.</ref> .

Ο πρώτος τακτικός σχηματισμός του νεοελληνικού στρατού θεωρείται ότι είναι ο [[Ιερός Λόχος (1821)|Ιερός Λόχος]] <ref>Τριαντάφυλλος Γεροζήσης, Το Σώμα των αξιωματικών και η θέση του στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, 1821—1975, σελ.19, ISBN 960-248-794-1</ref>, που δημιουργήθηκε από τον [[Αλέξανδρος Υψηλάντης (Φιλικός)|Αλέξανδρο Υψηλάντη]] το Φεβρουάριο του 1821 στη Μολδαβία-Βλαχία. Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία τακτικής σύνδεσης απευθείας στην Ελλάδα ανήκει στον αδελφό του, [[Δημήτριος Υψηλάντης|ΔημητρίουΔημήτριο Υψηλάντη]] . Το πρώτο τακτικό τάγμα ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1821 στην πόλη της [[Καλαμάτα|Καλαμάτας]] της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]] και έγινε ο πρώτος διοικητής του που γεννήθηκε στην [[Κρήτη]] Κορσική [[Ιωσήφ Βαλέστ|Ιωσήφ Μπαλέστ]] <ref>Δημήτρης Φωτιάδης, Η Επανάσταση τού 21 ,ΜΕΛΙΣΣΑ, 1971, τ.Β, σ.134</ref> . Αργότερα, ο ίδιος ο Μπαλέστρας στάλθηκε στην Κρήτη, όπου πέθανε. Ο Ντάνια ετοίμασε ένα σχέδιο για τη κατάληψη του φρουρίου του Ναυπλίου από την μονάδα του Μπαλέστρα, αλλά η επιχείρηση ήταν ανεπιτυχής <ref>[http://books.openedition.org/obp/740 That Greece Might Still Be Free - Index - Open Book Publishers]</ref> . Οι ιστοριογράφοι του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου τείνουν να θεωρούν την 1η Απριλίου 1822 ως ημερομηνία δημιουργίας του τακτικού στρατού, όταν το Εθνοσυνέλευση της [[Επίδαυρος|Επιδαύρου]] ενέκρινε νομοσχέδιο για τη δημιουργία τακτικού στρατού, που εκπονήθηκε από τον πολιτικό [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος|Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο]] . Στο τέλος του μήνα, το τάγμα μετονομάστηκε σε σύνταγμα, το οποίο, ωστόσο, δεν σήμαινε σημαντική αύξηση της ισχύος του. Το τάγμα / σύνταγμα αποτελούνταν κυρίως από τη νεολαία της ελληνικής διασποράς με κάποια εμπειρία από τον τακτικό στρατό και περίπου εκατό [[φιλέλληνες]] . Ο πρώτος διοικητής της νέας μονάδας, με το βαθμό του συνταγματάρχη, διορίστηκε ο Ιταλός [[Πιέτρο Ταρέλλα]] <ref>[http://www.army.gr/default.php?pname=oiprotesprospathies&la=1 Γενικό Επιτελείο Στρατού — Οι πρώτες προσπάθειες οργάνωσης τακτικού Στρατού (1821—1831)]</ref> .

Η αποστολή του Μαυροκορδάτου στην [[Ήπειρος (περιοχή)|Ήπειρο]] είχε ένα πραγματικό αντικειμενικό καθήκον να βοηθήσει τους [[Σουλιώτες]], οι οποίοι άντεξαν για περίπου ένα χρόνο στα βουνά τους ενάντια σε πολλές οθωμανικές δυνάμεις. Αλλά η αποστολή είχε επίσης ένα πολιτικό κίνητρο, καθώς ο Μαυροκορδάτος ήθελε να καθιερωθεί ως στρατηγικός στην πολιτική του αντιπαράθεση με τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ωστόσο, στη Μάχη του Πέτα στις 4/18 Ιουλίου, ο Μαυροκορδάτος επέλεξε να μείνει μακριά από το πεδίο της μάχης <ref>Δημήτρης Φωτιάδης,Η Επανάσταση τού 21 ,ΜΕΛΙΣΣΑ, 1971, τ.Β, σ.211-212</ref> . Ο συνολικός αριθμός των στρατιωτών του τακτικού τάγματος και των άτακτων πριν από τη μάχη έφτασε τους 1.500 μαχητές. Τα άτακτα στρατεύματα των επαναστατών ετοίμαζαν τα ταμπούρια, αλλά ο Τάρελλα απέρριψε τη συμβουλή των πολέμαρχων Γκόγκου και [[Αλεξάκης Βλαχόπουλος|Αλεξάκη Βλαχόπουλου να]] ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, με τις λέξεις "Τα στήθη μας είναι τα ταμπούρια μας." Ο Αντρέα Ντάνια πρόσθεσε: «Ξέρουμε επίσης πώς να πολεμήσουμε». Στις 4/18 Ιουλίου, σχεδόν έξι φορές (8 χιλιάδες) περισσότερες Οθωμανικές δυνάμεις, κυρίως Αλβανοί, επιτέθηκαν στις ελληνικές θέσεις. Ο Τάρελλα οδήγησε στο στράτευμά σουτου σε παράταξη στον ανοιχτό χώρο. Έχοντας σχηματίσει ένα τετράγωνο, το τάγμα "πολεμούσε ηρωικά, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει βήμα προς βήμα", έχοντας χάσει τα 3/4 της δύναμής του. Όταν πέθανε ο ΤάρελλαΤαρέλλα, τη διοίκηση του τάγματος ανέλαβε ο Ντάνια. Από τους 93 ξένους φιλέλληνες, 21 επέζησαν της μάχης. Μεταξύ των νεκρών ήταν ο Ταρέλλα και ο Ντάνια <ref>Δημήτρης Φωτιάδης, Η Επανάσταση τού 21, ΜΕΛΙΣΣΑ, 1971, τ. Β, σ.214</ref> <ref>[http://books.google.gr/books?id=tW_eEVbVxpEC&pg=PA790&lpg=PA790&dq=pietro+tarella&source=bl&ots=pwimIk5pc6&sig=Kr8B8eW3zEpJOtl-v8LGgvulVp8&hl=el&sa=X&ei=UUAkT-XaGcnH0QWpoOTOCg&sqi=2&ved=0CFsQ6AEwCQ#v=onepage&q=pietro%20tarella&f=false Dictionary of Battles and Sieges: P-Z — Tony Jaques — Βιβλία Google]</ref>.