Ισπανία των Αψβούργων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

μ
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 130:
Η Ισπανία δεν έλαβε μεγάλα πλεονεκτήματα από την ανακωχή, τα οικονομικά της παρέμειναν σε αταξία και η αποικιακή αυτοκρατορία συνέχισε να υφίσταται όλο και πιο ταπεινωτικές επιθέσεις, προς όφελος πάνω από όλα της Ολλανδίας. Στις Κάτω Χώρες, η κυβέρνηση της κόρης του Φιλίππου Β΄, [[Ισαβέλλα Κλάρα Ευγενία]] και ο σύζυγός της, [[Αλβέρτος Ζ΄ της Αυστρίας|αρχιδούκας Αλβέρτος]], αποκατέστησαν τη σταθερότητα στις νότιες Κάτω Χώρες και μείωσαν τα αντι-ισπανικά συναισθήματα στην περιοχή. Ο διάδοχος του Φίλιππου Β΄, ο [[Φίλιππος Γ' της Ισπανίας|Φίλιππος Γ΄]], ήταν ένας άνθρωπος περιορισμένης ικανότητας που δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική, ο οποίος προτιμούσε να επιτρέπει σε άλλους να χειρίζονται τις λεπτομέρειες. Ο πρωθυπουργός του, ο Λέρμα, που εστίαζε πάνω απ 'όλα σε θέματα που είχαν να κάνουν με τα προσωπικά του συμφέροντα, κατάφερε να αλλοιώσει τα ισπανικά βιβλία ισολογισμών και να γίνει έτσι ένας από τους πλουσιότερους άντρες στην Ευρώπη με περιουσία περίπου 44 εκατομμυρίων τάλιρων. Η προσωπική επιτυχία του Λέρμα του έφερε εχθρούς και βάσιμους ισχυρισμούς διαφθοράς, οι οποίοι οδήγησαν στην κρεμάλα τον Ροδρίγο Καλντερόν, που ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης του. Το 1618 αντικαταστάθηκε από τον γιο του, τον δούκα της Ουθέδα, μια ενέργεια που μπορεί να θεωρηθεί ως μετάβαση εξουσιών, καθώς αυτός έφτασε στην εξουσία υποστηριζόμενος από ευγενείς που πρόσκεινται στην αντίπαλη πλευρά από αυτή του πατέρα του. Μόλις το 1621, με την άφιξη του νέου βασιλιά, [[Φίλιππος Δ´ της Ισπανίας|Φίλιππου Δ΄]], οι ευγενείς του δουκάτου της Ουθέδα αντικαταστάθηκαν στη θέση της μέγιστης εμπιστοσύνης από αυτούς της Θούνιγα (αρχικά από τον Μπαλτάσαρ ντε Θούνιγα και αργότερα από τον κόμη-δούκα ντε Ολιβάρες). Παρότι το περιβάλλον του Φίλιππου Γ΄ δεν είχε ενδιαφέρον για τις υποθέσεις της Αυστρίας, ο δυναστικός του σύμμαχος, ο Θούνιγα ήταν βετεράνος πρέσβης από τη Βιέννη και πίστευε ότι το κλειδί για τον περιορισμό των ανερχόμενων Γάλλων και για την εξάλειψη των Ολλανδών ήταν μια στενότερη συμμαχία με τους Αψβούργους.
[[Αρχείο:Velázquez_-_de_Breda_o_Las_Lanzas_(Museo_del_Prado,_1634-35).jpg|αριστερά|μικρογραφία|300x300εσ| ''Η παράδοση της Μπρέντα'' (1625) από τον Αμβρόσιο Σπινόλα, του [[Ντιέγο Βελάθκεθ]]. Ο συνηθισμένος θρίαμβος της νίκης δεν απεικονίζεται.]]
Το 1618, μετά την [[Εκπαραθύρωση της Πράγας (1618)|Εκπαραθύρωση της Πράγας]], η Αυστρία και ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο [[Φερδινάνδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φερδινάνδος Β΄]], ξεκίνησε εκστρατεία κατά της [[Προτεσταντική Ένωση|Προτεσταντικής Ένωσης]] και της [[Βοημία|Βοημίας]]. Ο νέος βασιλιάς και οι αυλικοί του ήταν πολύ πιο δραστήριοι από τον Φίλιππο Γ΄, αλλά ακόμη και κατά τα τελευταία χρόνια του χρόνια, ο Θούνιγα, που είχε ήδη υψηλή θέση στο δικαστήριο, είχε ζητήσει την υποστήριξη των αυστριακών Αψβούργων στον πόλεμο. καιΕπίσης ο Αμβρόσιος Σπινόλα, το ανερχόμενο αστέρι του ο ισπανικού στρατού, στάλθηκε ως διοικητής του φλαμανδικού στρατού γιαπροκειμένου να γίνει επέμβαση, εισβάλλοντας στο [[Παλατινάτο]] . Έτσι, η Ισπανία εισήλθε στον [[Τριακονταετής Πόλεμος|Τριακονταετή Πόλεμο]]. Μετά το θάνατο του Θούνιγα το 1622, αντικαταστάθηκε αυτός από τον ανιψιό του Gaspar de Guzmán y Pimentel, κόμη-δούκα του Ολιβάρες, έναν εκπαιδευμένο άντρα που πίστευε ότι το επίκεντρο όλων των τραγωδιών στην Ισπανία ήταν στις Κάτω Χώρες. Μετά από κάποιες αρχικές αποτυχίες, οι της Βοημίας ηττήθηκαν στη [[Μάχη του Λευκού Όρους]] το 1621, και ξανά πάλι στη [[μάχη του Στάντλον]] το 1623. Ενώ η δωδεκαετής ανακωχή ήταν σε ισχύ, η Ισπανία ήταν σε ειρήνη με την προτεσταντική Ολλανδία, αλλά η εκεχειρία, η οποία έληξε το 1621, δεν ανανεώθηκε, προσθέτοντας ένα ακόμα μέτωπο σύγκρουσης. Ο Σπινόλα κατέλαβε το φρούριο της Μπρέντα το 1625. Η παρέμβαση του Δανού Βασιλιά [[Χριστιανός Δ΄ της Δανίας|Χριστιανού Δ΄]] στον πόλεμο προκάλεσε ανησυχίες (ο Χριστιανός ήταν ένας από τους λίγους μονάρχες στην Ευρώπη που δεν είχαν οικονομικά προβλήματα) αλλά η νίκη του αυτοκρατορικού στρατηγού [[Άλμπρεχτ φον Βάλλενσταϊν]] έναντι των Δανών στο [[Ντέσαου]] και ξανά πάλι στο Lutter, που έγιναν και οι δύο το 1626, εξάλειψαν την απειλή. ΥπήρχεΈτσι υπήρχε η ελπίδα στη Μαδρίτη ότι οι Κάτω Χώρες θα μπορούσαν τελικά να επανενταχθούν στην Αυτοκρατορία, ενώ μετά την ήττα της Δανίας οι Προτεστάντεςπροτεστάντες στη Γερμανία φαίνονταν πως είχαν τελειώσει. Η Γαλλία για άλλη μια φορά κατακλύστηκε από τις αστάθειες της (η περίφημη [[πολιορκία της Λα Ροσέλ]] ξεκίνησε το 1627) και η υπεροχή της Ισπανίας φαινόταν πλέον αναμφισβήτητη. Ο κόμης-δούκας του Ολιβάρες υποστήριξε με σθένος πως «Ο Θεός είναι Ισπανός και πολεμά με το έθνος μας αυτές τις μέρες» (Brown & Elliott, 1980, σελ.190) και πολλοί από τους αντιπάλους της Ισπανίας δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν.
 
==Σημειώσεις==