Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών»

Το Φεστιβάλ διοργανώθηκε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του [[1939]], με προεδρεύοντα τον [[Λουί Λυμιέρ]]. Η μόνη ταινία που παρουσιάστηκε στην πρώτη διοργάνωση ήταν η ''[[Η Παναγία των Παρισίων (ταινία 1939)|Παναγία των Παρισίων]]'' του Γουίλιαμ Ντίτερλι, καθώς συνέπεσε χρονικά με το ξέσπασμα του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου πολέμου]] και την κήρυξη πολέμου της Γαλλίας στη [[Γερμανία]]. Η πρώτη ολοκληρωμένη διοργάνωση του Φεστιβάλ έγινε το [[1946]]. Ο θεσμός ματαιώθηκε το [[1948]] και το [[1950]], λόγω οικονομικών προβλημάτων, ενώ από το [[1951]], ο χρόνος διοργάνωσής του μετατοπίστηκε στην περίοδο της Άνοιξης. Το [[1968]], το Φεστιβάλ ξεκίνησε στις [[10 Μαΐου]] αλλά διακόπηκε στις [[19 Μαΐου]], κατά την περίοδο της φοιτητικής εξέγερσης του [[Μάης του '68|Μάη του '68]] και μετά από παρέμβαση φοιτητών απειλώντας τη διεξαγωγή της διοργάνωσης. Η ατμόσφαιρα στις Κάννες του 1968 ήταν εκρηκτική. Η κριτική επιτροπή, με μέλη της τον Τέρενς Γιανγκ, τον [[Ρόμαν Πολάνσκι]], τον Λουί Μαλ, τη [[Μόνικα Βίτι]] κ.α., παραιτήθηκε τοντων υποχρεώσεών της θεωρώντας ότι το προβάδισμα ανήκε στα γεγονότα που συγκλόνιζαν τη χώρα. Το πρωί της [[18 Μαΐου|18ης Μαΐου]], η επαναστατική επιτροπή του φεστιβάλ, αποτελούμενη από τους [[Κλοντ Λελούς]], [[Ζαν-Λυκ Γκοντάρ]], [[Φρανσουά Τρυφώ]], Λουί Μαλ και Ρόμαν Πολάνσκι, αποφάσισε ύστερα από ολονύκτια σύσκεψη ότι το φεστιβάλ πρέπει να διακοπεί. Ανακοίνωσαν τις προθέσεις τους και περίμεναν το κοινό να εκκενώσει την αίθουσα, αλλά κανείς δεν έφευγε. Τότε ο Γκοντάρ ανέλαβε μία αποτελεσματική, όπως αποδείχθηκε, πρωτοβουλία. Απείλησε ότι θα υποχρεώσει τους παρόντες να δουν όλες τις ταινίες που έχει γυρίσει, στη σειρά. Όλοι πετάχτηκαν στο δρόμο και το φεστιβάλ έκλεισε τις πόρτες του<ref>Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 152-153, Καθημερινή (1998)</ref>.