Σχίσμα του 1054: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο [[Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος|Μιχαήλ Η']] επειδή διέβλεπε την δυτικόθεν απειλή διαρκή<ref>Ο Κάρολος του Ανζού βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας συμμαχεί με τον Βαλδουίνο και τον [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος|Γουλιέλμο Βιλαρδουίνο]] για να ανακτήσουν την [[Κωνσταντινούπολη]]. Donald Nicol, Το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μτφρ.Μάριος Μπλέτας, εκδ.Καρδαμίτσας, Αθήνα, 2007, σελ.24 </ref>, θέλησε να προσεγγίσει την Ρώμη και το 1262 προσέγγισε τον [[Πάπας Ουρβανός Δ΄ |Πάπα Ουρβανό Δ']] αλλά επειδή ο πάπας πέθανε<ref>Αρχικά δεν έθιξε το ζήτημα της ένωσης ο Μιχαήλ επειδή ήταν πρόσφατη η ήττα των Λατίνων το 1261. Το 1262 όμως άρχισε να μιλά υπαινικτικά γι αυτήν, κάτι που ικανοποίησε τον Πάπα. Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος και η Δύσις 1258-1282. Μελέτη επί των Βυζαντινο-λατινικών σχέσεων, εδκ,Καραβία, Αθήναι 1969, σελ.113,116-117</ref> οι επαφές έγιναν με τον λιγότερο διαλλακτικό διάδοχό του Κλήμη Δ' ,ο οποίος αξίωνε υποταγή στη Ρωμαιοκαθολική πίστη και πρωτοκαθεδρία.<ref>Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος και η Δύσις 1258-1282. Μελέτη επί των Βυζαντινο-λατινικών σχέσεων, εδκ,Καραβία, Αθήναι 1969, σελ.155-158</ref> Οι απόλυτες αυτές αξιώσεις οδήγησαν σε μια στασιμότητα την οποία θέλησε να σπάσει ο [[Πάπας Γρηγόριος Ι΄|Πάπας Γρηγόριος Ι']] με τελεσίγραφό του στην Βυζαντινή πλευρά. Ο Μιχαήλ υπό την πίεση αυτή έστειλε αντιπροσώπους οι οποίοι τελικά δέχθηκαν τα πρωτεία του Πάπα, το filioque και συμφώνησαν στην αποκατάσταση του ονόματος του Πάπα στα δίπτυχά τους. <ref>Δήμητρα Πλακαλή, «Τα Σχίσματα της Ανατολικής με τη Δυτική Εκκλησία. Συμβολή στη μελέτη τους», Βυζαντινός Δόμος, τομ.10-11, (1999-2000), σελ.200 Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος και η Δύσις 1258-1282. Μελέτη επί των Βυζαντινο-λατινικών σχέσεων, εκδ. Καραβία, Αθήναι 1969, σελ. 195 κ. εξ</ref>Στην πραγματικότητα, γιααπό την Ελληνική πλευρά των ορθοδόξων Πατριαρχείων αυτή δεν ήταν παρά μια ''ληστρική σύνοδος'' κι όχι οικουμενικη όπως τη θεωρούσαν οι Λατίνοι, διότι δεν συμμετείχαν σε αυτήν αντιπρόσωποιαντιπρόσωποί των ορθοδόξων Πατριαρχείωντους αλλά μόνο του Αυτοκράτορα.<ref>Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος και η Δύσις 1258-1282. Μελέτη επί των Βυζαντινο-λατινικών σχέσεων, εδκ,Καραβία, Αθήναι 1969, σελ.198, υποσ. 20</ref>