Ισαβέλλα της Βαυαρίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
Η '''Ισαβέλλα της Βαυαρίας''', ([[Γερμανική γλώσσα]]
Η ασθένεια του Καρόλου ΣΤ΄ και οι διεκδικήσεις για την αντιβασιλεία είχαν σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο [[Εμφύλιος πόλεμος Βουργουνδών και Αρμανιάκ]], αντίπαλοι ήταν ο μικρότερος αδελφός του βασιλιά [[Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης]] και οι [[Δούκες της Βουργουνδίας]], ο άλλος κλάδος της οικογένειας. Η Ισαβέλλα ακολουθούσε σποραδικά τον έναν ή τον άλλον κλάδο ανάλογα με τα συμφέροντα της ίδιας και του γιου της. Την εποχή που ακολουθούσε τους Αρμανιάκ οι Βουργουνδοί την κατηγόρησαν για μοιχεία με τον κουνιάδο της Ιωάννη, την εποχή που ακολούθησε τους Βουργουνδούς οι Αρμανιάκ την συνέλαβαν στο Παρίσι και την φυλάκισαν. Ο [[Ιωάννης Α΄ της Βουργουνδίας]] δολοφόνησε τον Λουδοβίκο Α΄ της Ορλεάνης (1407) με αποτέλεσμα να ακολουθήσει έκρηξη του εμφυλίου ανάμεσα στις δύο πλευρές. Ο εμφύλιος έληξε όταν οι οπαδοί του μεγαλύτερου γιου της Καρόλου Ζ΄ δολοφόνησαν τον Ιωάννη τον Άφοβο (1419), αυτό είχε σαν συνέπεια να αποκληρωθεί. Η Ισαβέλλα ήταν παρούσα στην ''"Συνθήκη του Τρουά"'' (1420) με την οποία ορίστηκε διάδοχος του Γαλλικού θρόνου ο [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας]] μετά τον θάνατο του συζύγου της Καρόλου Ζ΄, έζησε από τότε στο Αγγλοκρατούμενο Παρίσι μέχρι τον θάνατο της (1435). Η Ισαβέλλα έγινε διάσημη στην εποχή της για τις πολλές σπατάλες ιδιαίτερα σε θέματα φιλανθρωπίας. Οι ιστορικοί στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα αναθεώρησαν πολλές απόψεις που είχαν για την ίδια μέχρι τότε επειδή στηρίχτηκαν στον φανατισμό και την προπαγάνδα.
Γραμμή 7:
==Πρώτα χρόνια==
Οι γονείς της Ισαβέλλας ήταν ο Στέφανος Γ΄ της Βαυαρίας και η Ταντέα Βισκόντι, την παντρεύτηκε με μια προίκα 100.000 [[Δουκάτο (νόμισμα)|
==Γάμος με τον Δελφίνο==
[[File:Entrée_d'Isabeau_de_Bavière_dans_Paris.jpeg|thumb|right|250px|Η είσοδος της Ισαβέλλας της Βαυαρίας στο [[Παρίσι]] (23 Αυγούστου 1389).]]
Ο θείος του Καρόλου ΣΤ΄, [[Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας]], θεώρησε ότι ο γάμος που προτάθηκε ήταν ιδανικός για να δημιουργήσει συμμαχία με την [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] απέναντι στην [[Αγγλία]].<ref>Adams (2010), 3–4</ref> Ο πατέρας της Ισαβέλας έστειλε την ίδια στην Γαλλία με τον αδελφό του και θείο της, η δικαιολογία ήταν ένα προσκύνημα στην [[Αμιένη]].<ref>Gibbons (1996), 52–53</ref> Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να γίνει γνωστό ότι την στέλνει για νύφη στον Κάρολο και αρνήθηκε να εξεταστεί στο συνηθισμένο για την εποχή έθιμο της γυμνότητας.<ref>Tuchman (1978), 416</ref> Ο χρονικογράφος [[Ζαν Φρουασάρ]] καταγράφει ότι την εποχή που προτάθηκε ο γάμος η Ισαβέλλα ήταν περίπου 13 ετών και την εποχή που παντρεύτηκε (1385) ήταν 16, η ημερομηνία που γεννήθηκε παραπέμπεται συνεπώς γύρω στο 1370.<ref>Gibbons (1996), 52–53</ref> Η Ισαβέλλα ταξίδεψε έναν μήνα πριν εμφανιστεί στον Κάρολο στο [[Αινώ]], την υποδέχθηκε ο θείος του πατέρα της [[Αλβέρτος Α΄ της Βαυαρίας]]. Η σύζυγος του [[Μαργαρίτα του Μπρηγκ]] άλλαξε στην Ισαβέλλα το Βαυαρικό στυλ του ντυσίματος που δεν ταίριαζε στην Γαλλική αυλή, απέδειξε γρήγορα ότι είναι έξυπνος χαρακτήρας.<ref>Adams (2010), 225–227</ref> Στην συνέχεια ταξίδευσε στην Αμιένη και παρουσιάστηκε στον Κάρολο (13 Ιουλίου 1385).<ref>Gibbons (1996), 57–59</ref>
Ο Ζαν Φρουασάρ γράφει στα Χρονικά του ότι η Ισαβέλλα ήταν ακίνητη και επέδειξε άριστη συμπεριφορά για τα δεδομένα της εποχής της. Ο γάμος έγινε ύστερα από διαπραγματεύσεις στο [[Αράς]], ο Κάρολος ένοιωσε στην πρώτη συνάντηση ''"ευτυχία και αγάπη στην καρδιά του επειδή ήταν πολύ νέα και όμορφη"''.<ref>Adams (2010), 223</ref> Δεν μιλούσε Γαλλικά και είχε κληρονομήσει τα σκοτεινά χαρακτηριστικά της Ιταλίδας μητέρας της, ο Κάρολος ΣΤ΄ συμφώνησε ωστόσο με τον γάμο και την παντρεύτηκε σε τρεις μέρες.<ref>Gibbons (1996), 57–59</ref> Ο Φρουασάρ καταγράφει τον βασιλικό γάμο, τους επιβλητικούς επισκέπτες και το ''"καυτό βασιλικό ζεύγος"''.<ref>Tuchman (1978), 420</ref> Ο Κάρολος ΣΤ΄ αγαπούσε την νεαρή σύζυγο του, την πρώτη Πρωτοχρονιά (1386) της έδωσε δώρο
==Η στέψη==
[[File:Isabela_karel6.jpg|thumb|right|250px|Η στέψη της Ισαβέλλας της Βαυαρίας.]]
Η στέψη της Ισαβέλλας έγινε σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στο Παρίσι (23 Αυγούστου 1389). Η δεύτερη ξαδέλφη της [[Βαλεντίνα Βισκόντι, δούκισσα της Ορλεάνης]] που παντρεύτηκε δύο χρόνια αργότερα τον κουνιάδο της Λουδοβίκο ήρθε από τις [[Άλπεις]] στο [[Μιλάνο]] με 1.500 ιππότες, μετέφεραν βιβλία και μια [[Άρπα]].<ref>Tuchman (1978), 455–457</ref> Οι ευγενείς που παραβρέθηκαν στην τελετή της στέψης φορούσαν πολυτελείς μανδύες με χρυσές μεταλλικές επενδύσεις, τα οχήματα τα μετέφεραν ιππότες. Ο Φίλιππος ο Ισχυρός φορούσε έναν μανδύα διακοσμημένο με 40 πρόβατα και 40 χήνες, ο κάθε χιτώνας ήταν διακοσμημένος με μια καμπάνα από κοσμήματα.<ref>Tuchman (1978), 455–457</ref> Η τελετή κράτησε από το πρωί μέχρι το βράδυ, στους δρόμους υπήρχαν σκηνές από τις [[Σταυροφορίες]], τις [[Δέηση (εικονογραφία)|Δεήσεις]] και τις Πύλες της Παραδείσου. Περισσότεροι από χίλιοι πολίτες βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου, από την μία πλευρά ήταν ντυμένοι με πράσινους μανδύες από την άλλη με κόκκινες.
Γραμμή 42:
==Εμφύλιες συγκρούσεις==
[[File:Charles_VI-Isabeau_de_Bavière.png|thumb|right|250px|Ο [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας]] σε κηνύγι, τον ακολουθούν η Ισαβέλλα με την συνοδεία της.]]
Ο Κάρολος ΣΤ΄ εμπιστεύτηκε ξανά την Ισαβέλλα σαν διαιτητή στις διαμάχες ανάμεσα στους δούκες της Ορλεάνης και της Βουργουνδίας, της έδωσε το βασιλικό θησαυροφυλάκιο.<ref>Gibbons (1996), 54</ref><ref>Adams (2010), 17–18</ref> Ο Φίλιππος ο Τολμηρός πέθανε (1404) αλλά ο γιος και διάδοχος του Ιωάννης ο Άφοβος συνέχισε την ίδια πολιτική με τον πατέρα του, διεκδίκησε δυναμικά την αντιβασιλεία. Ο δούκας της Ορλεάνης και οι υπόλοιποι βασιλικοί δούκες αποστράφηκαν τον δούκα της Βουργουνδίας σαν σφετεριστή. Η Ισαβέλλα υποστήριξε ξεκάθαρα τον δούκα της Ορλεάνης, χλεύασε τον Ιωάννη τον Άφοβο ότι δεν ήταν αδελφός βασιλιά όπως ο Λουδοβίκος αλλά ξάδελφος.<ref>Adams (2010), 17–18</ref>
Την ίδια εποχή κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο δούκας της Ορλεάνης ήταν ερωμένος της βασίλισσας. Οι φήμες δεν έχουν ιστορική βάση, οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί τις αποδίδουν στο μίσος που είχε δημιουργηθεί απέναντι στην Ισαβέλλα και τον Λουδοβίκο για την αύξηση των φόρων (1405).<ref>Gibbons (1996), 57–59</ref><ref>Gibbons (1996), 62</ref> Ο Ζακ Λεγκράν ένας Αυγουστινιανός μοναχός κατηγόρησε ευθέως την βασίλισσα για τις ενδυματολογικές της επιλογές που άφηναν ακάλυπτους τους ώμους και τον λαιμό.<ref>Gibbons (1996), 65–66</ref> Ο μοναχός παρουσίασε τις κατηγορίες με αλληγορικό τρόπο για να δείξει ότι η ίδια και η συνοδεία της ήταν ''"μισητά πρόσωπα"'', της είπε συγκεκριμένα ''"αν δεν πιστεύεις εμένα ντύσου ζητιάνα και βγες στον δρόμο να δεις τι λένε για σένα"''.
Γραμμή 50:
==Η δολοφονία του δούκα της Ορλεάνης==
[[File:Assassinat_louis_orleans.jpg|thumb|right|250px|Η δολοφονία του Λουδοβίκου της Ορλεάνης.]]
Ο Ιωάννης ο Άφοβος διέταξε την δολοφονία του δούκα της Ορλεάνης (1407).<ref>Adams (2010), 19</ref> Οι πληρωμένοι δολοφόνοι περίμεναν να συναντήσουν τον δούκα όταν επέστρεφε στην κατοικία του στο Παρίσι, του έκοψαν το χέρι με το οποίο κρατούσε το άλογο και στην συνέχεια τον θανάτωσαν με ''"σκεπάρνια και τσεκούρια"''. Το σώμα του αφέθηκε έρημο σε μια υδρορροή.<ref>Tuchman (1978), 582</ref> Ο Ιωάννης ο Άφοβος αρνήθηκε στην αρχή την συμμετοχή του αλλά σύντομα δήλωσε ότι η δολοφονία έγινε για την τιμή της βασίλισσας, να την διασώσει από τις άσχημες φήμες για την μοιχεία.<ref>Adams (2010), 19</ref><ref>Huizinga (2009 edition), 214</ref> Οι θείοι του βασιλιά εξοργίστηκαν από το γεγονός, πίεσαν τον Ιωάννη τον Άφοβο να φύγει από το Παρίσι και προσπάθησαν να συμφιλιώσουν τους Οίκους της Βουργουνδίας και της Ορλεάνης.<ref>Adams (2010), 19</ref> Τον Μάρτιο του 1408 ο Ζαν Πετίτ προσπάθησε με μια διάλεξη να δικαιολογήσει την δολοφονία του δούκα.<ref>Adams (2010), 21–23</ref> Ο Πετίτ κατηγόρησε τον Λουδοβίκο της Ορλεάνης για τυραννική διακυβέρνηση, για χρήση νεκρομαντείας και σαν υπεύθυνο για τον θάνατο των χορευτών στον ''"Χορό των καιόμενων ανδρών"'', κατέληξε ότι η δολοφονία έγινε για την σωτηρία της μοναρχίας.<ref>Huizinga (2009 edition), 208–209</ref> Ο Κάρολος ΣΤ΄ πείστηκε τελικά από την διάλεξη του Πετίτ και τον Σεπτέμβριο συγχώρησε τον Ιωάννη τον Άφοβο.<ref>Adams (2010), 21–23</ref>
Μετά την δολοφονία ξέσπασαν βιαιότητες, η βασίλισσα προσπάθησε να προστατεύσει τον Δελφίνο Λουδοβίκο του Γκυγιέν και εγκατέλειψε την Μελάν. Στις αρχές του επόμενου χρόνου ο Κάρολος ΣΤ΄ υπέγραψε διάταγμα με το οποίο ο 13χρονος Δελφίνος θα είχε προσωπικά την εξουσία στην απουσία της βασίλισσας. Τα επόμενα χρόνια επικρατούσε μεγάλη ανησυχία για την ασφάλεια του Δελφίνου, η Ισαβέλλα προσπάθησε να τον προετοιμάσει για τον ρόλο του σαν βασιλιά και να δημιουργήσει συμμαχίες.<ref>Adams (2010), 21–23</ref>
Γραμμή 58:
==Δεύτερος εμφύλιος==
[[File:Fire_carles6.jpg|thumb|right|250px|Ο ''"Χορός των καιόμενων ανδρών".'']]
Ο [[Εμφύλιος πόλεμος Βουργουνδών και Αρμανιάκ]] ξέσπασε ξανά παρά τις προσπάθειες της Ισαβέλλας για ειρήνη (1411). Ο Ιωάννης ο Άφοβος είχε το πρώτο χέρι στην αρχή αλλά ο Δελφίνος δημιούργησε ισχυρό στρατό, η Κριστίν ντε Πιζάν έγραψε ότι ήταν ο σωτήρας της Γαλλίας. Σε ηλικία μόλις 15 ετών ο νεαρός Δελφίνος νίκησε τον Ιωάννη που απειλούσε το Παρίσι. Η Ισαβέλλα συμμάχησε με τον Κάρολο της Ορλεάνης (1414), ο Δελφίνος άλλαξε στρατόπεδο και συμμάχησε με τον Ιωάννη τον Άφοβο τον οποίο η Ισαβέλλα θεωρούσε ανεπιθύμητο και επικίνδυνο. Το αποτέλεσμα ήταν να συνεχιστεί ο εμφύλιος στο Παρίσι.<ref>Adams (2010), 21–23</ref> Οι πολίτες του Παρισιού ενώθηκαν με τον Ιωάννη τον Άφοβο στην [[Εξέγερση των Καμποσιανών]], εισέβαλαν στα ανάκτορα της Ισαβέλλας αναζητώντας προδότες, συνέλαβαν όλες τις συνοδούς της πάνω από 15 ετών.<ref>Solterer (2007), 203</ref> Ο Πιντουάν γράφει στα Χρονικά του ότι η Ισαβέλλα συμμάχησε με τους Ορλεανίστες και 60.000 Αρμανιάκ που επιτέθηκαν στο Παρίσι και την [[Πικαρδία]].<ref>Veenstra (1997), 38</ref> Ο [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας]] εκμεταλλεύτηκε τον εμφύλιο πόλεμο για να εισβάλει στην βορειοδυτική ακτή της Γαλλίας, συνέτριψε τους Γάλλους στην ''"μάχη του Αζενκούρ"''.<ref>Adams (2010), 27–30</ref> Η ήττα ήταν τόσο συντριπτική που μια γενιά στρατιωτικών σκοτώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε σε μία μέρα. Ο Ιωάννης ο Άφοβος παρέμεινε ουδέτερος και δεν βοήθησε τους Γάλλους λόγω του εμφυλίου, οι Άγγλοι μπόρεσαν εύκολα να κατακτήσουν όλη την βόρεια Γαλλία.<ref>Adams (2010), 27–30</ref>
Τον Δεκέμβριο του 1415 ο Δελφίνος Λουδοβίκος πέθανε αιφνίδια σε ηλικία 18 ετών, άφησε την μητέρα του πολιτικά έκθετη. Ο επόμενος γιος της, ο 17χρονος Ιωάννης του Τουραίν ο νέος Δελφίνος είχε ανατραφεί στην αυλή του [[Γουλιέλμος Β΄ της Βαυαρίας|Γουλιέλμου Β΄ της Βαυαρίας]] στο
Η Ισαβέλλα επιχείρησε να συναντηθεί με την Ζακλίν (1416) αλλά οι Αρμανιάκ της αρνήθηκαν να συμφιλιωθεί με τον Οίκο της Βουργουνδίας, ο Γουλιέλμος Β΄ επέμενε να μην πάει ο νεαρός Δελφίνος στο Παρίσι για την προστασία του.<ref>Adams (2010), 30–32</ref> Ο Ερρίκος Ε΄ επιτέθηκε στην [[Νορμανδία]] με 40.000 άνδρες (1417), τον Απρίλιο πέθανε και ο Δελφίνος Ιωάννης, διάδοχος ορίστηκε ο μικρότερος γιος της Ισαβέλλας, ο 14χρονος Κάρολος. Ο Κάρολος ήταν αρραβωνιασμένος με την [[Μαρία του Ανζού]], με τον τρόπο αυτό έγινε οπαδός των Αρμανιάκ. Η Ισαβέλλα ήταν φυλακισμένη των Αρμανιάκ, είχαν κάνει κατάσχεση της περιουσίας της, την είχαν αναγκάσει να χωρίσει από τα παιδιά του και τις συνοδούς της. Ο μικρός Κάρολος εξασφάλισε την ελευθερία της μητέρας του τον Νοέμβριο με την βοήθεια του δούκα της Βουργουνδίας, υπάρχουν διαφωνίες για τον τρόπο που το πέτυχε. Ο Μονστρελέτ γράφει ότι οι Βουργουνδοί την απελευθέρωσαν στο [[Τρουά]], ο Πιντουάν ότι ο δούκας διαπραγματεύτηκε επειδή ήθελε να εξασφαλίσει τον έλεγχο της.<ref>Adams (2010), 30–32</ref> Η Ισαβέλλα ήταν από τότε σύμμαχη με τους Βουργουνδούς μέχρι την ''"Συνθήκη του Τρουά"''.<ref>Gibbons (1996), 54</ref> Η Ισαβέλλα αρχικά ήταν μοναδική αντιβασίλισσα αλλά σε λίγο προσκάλεσε τον Ιωάννη τον Άφοβο, προσπάθησαν μαζί να ελέγξουν το Παρίσι και τον νεαρό βασιλιά. Ο Ιωάννης ο Άφοβος προσπάθησε να καταλάβει το Παρίσι με την βία σφάζοντας τους Αρμανιάκ (28 Μάϊου 1418), ο Δελφίνος δραπέτευσε. Η Ισαβέλλα ζήτησε από τον γιο της να ενωθεί μαζί της αλλά αρνήθηκε, μπήκε στην πόλη με τον Ιωάννη τον Άφοβο (14 Ιουλίου 1418).<ref>Adams (2010), 33–34</ref> Μόλις ανέλαβε τον τίτλο του Δελφίνου ο Κάρολος προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον Ιωάννη τον Άφοβο, η συνάντησε ορίστηκε στην γέφυρα του Μοντερώ (10 Σεπτεμβρίου 1419). Ο Ιωάννης ο Άφοβος πήγε με χαλαρή συνοδεία, οι άντρες του Δελφίνου βρήκαν την ευκαιρία να τον δολοφονήσουν, αμέσως ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος.<ref>Adams (2010), 35</ref> Η πράξη αυτή του Καρόλου είχε σαν αποτέλεσμα να τον αποκληρώσει ο πατέρας του με την ''"Συνθήκη του Τρουά"'', διάδοχος ορίστηκε ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Ε΄.<ref>Gibbons (1996), 54</ref>
==Η Συνθήκη του Τρουά==
[[File:Isabeau_of_Bavaria_and_Charles_VI_at_the_Treaty_of_Troyes.jpg|thumb|right|250px|Η Ισαβέλλα της Βαυαρίας και ο σύζυγος της στην ''"Συνθήκη του Τρουά".'']]
Ο Ερρίκος Ε΄ κατέλαβε το μεγαλύτερο της Νορμανδίας (1419) και ζήτησε όρκο υποταγής από τους κατοίκους, ο νέος δούκας της Βουργουνδίας Φίλιππος ο Αγαθός συμμάχησε και αυτός με τους Άγγλους. Ο Ερρίκος Ε΄ έστειλε έναν απεσταλμένο στην βασίλισσα (1420) με στόχο ''"να πάρει μια πειστική τοποθέτηση από την ίδια"''.<ref>Adams (2010), 36</ref> Ο διάδοχος στον Γαλλικό θρόνο πριν την ''"Συνθήκη του Τρουά"'' ήταν ο Δελφίνος Κάρολος. Ο Κάρολος ΣΤ΄ αποκλήρωσε τον μικρό γιο του επειδή ''"έσπασε την ειρήνη με την εμπλοκή του στην δολοφονία του δούκα της Βουργουνδίας"''. Στην επιστολή του (1420) ο βασιλιάς έγραψε ότι ο Δελφίνος ήταν ''"ανεπιθύμητος να κληρονομήσει τον θρόνο ή οποιοδήποτε αξίωμα"''.<ref>Gibbons (1996), 70–71</ref> Ο Κάρολος της Βουργουνδίας επόμενος σε σειρά διαδοχής σύμφωνα με τον [[Σαλικός νόμος|Σαλικό νόμο]] είχε αιχμαλωτιστεί στην [[Μάχη του Αζενκούρ]] και βρισκόταν φυλακισμένος στο [[Λονδίνο]].<ref>Adams (2010), 27–30</ref><ref>Gibbons (1996), 68–69</ref>
Με την απουσία νόμιμου διαδόχου η βασίλισσα συνόδευσε τον σύζυγο της τον Μάιο του 1420 στην υπογραφή της ''"Συνθήκης του Τρουά"''. Ο Γκίμπονς γράφει ότι το μόνο που καθόριζε σαφώς η συνθήκη ήταν ''"η παρανομία του Δελφίνου"''.<ref>Gibbons (1996), 70–71</ref> Ο Δελφίνος εκμεταλλεύτηκε την ασθένεια του πατέρα του δεν συμμετείχε στην υπογραφή, σύμφωνα με τον Γκίμπονς η βασίλισσα ήταν ''"μοναδική υπεύθυνη για τον Γαλλικό όρκο"''.<ref>Gibbons (1996), 70–71</ref> Η Ισαβέλλα ήταν για πολλές δεκαετίες σαν η μοναδική υπεύθυνη για την υπογραφή της Συνθήκης.<ref>Hedeman (1991), 172</ref> Με τους όρους της ο Κάρολος ΣΤ΄ παρέμεινε βασιλιάς της Γαλλίας μέχρι τον θάνατο του, ο Ερρίκος Ε΄ που παντρεύτηκε την κόρη τους Αικατερίνη θα παρέμενε διοικητής της Νορμανδίας, δούκας της Βουργουνδίας και διάδοχος του Καρόλου ΣΤ΄ στον Γαλλικό θρόνο.<ref>Tuchman (1978), 586–587</ref> Η Ισαβέλλα σύμφωνα με τους ίδιους όρους θα παρέμενε στο Αγγλοκρατούμενο Παρίσι.<ref>Adams (2010), 36</ref> Ο Κάρολος ΣΤ΄ πέθανε τον Οκτώβριο του 1422 αλλά ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας είχε πεθάνει πρόωρα την προηγούμενη χρονιά. Ο διάδοχος στον Γαλλικό θρόνο ήταν συνεπώς ο ανήλικος γιος του Ερρίκου Ε΄ και της Αικατερίνης [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας]], αντιβασιλέας ήταν ο θείος του από πατέρα [[Ιωάννης του Λάνκαστερ]].<ref>Tuchman (1978), 586–587</ref>
Γραμμή 74:
==Θρύλοι==
[[File:Vigiles_du_roi_Charles_VII_51.jpg|thumb|right|250px|Η είσοδος των Βουργουνδών στο Παρίσι (1418).]]
Η Ισαβέλλα δυσφημίστηκε πολύ από τους ιστορικούς σαν επικίνδυνη και ανίκανη, αναφέρουν ότι από τύχη πήρε ηγετικό ρόλο χάρη στην ασθένεια του συζύγου της. Οι ιστορικοί της χρεώνουν την ταπεινωτική για τους Γάλλους ''"Συνθήκη του Τρουά"'' και τις παράνομες ερωτικές σχέσεις με τον κουνιάδο της.<ref>Famiglietti (1992), 194</ref> Ο Γκίμπονς γράφει ότι καθήκον της βασίλισσας ήταν να εξασφαλίσει το στέμμα στον διάδοχο, σε αυτό απέτυχε.<ref>Gibbons (1996), 57–59</ref> Ο ίδιος συγγραφέας έγραψε ότι η φυσική της εμφάνιση δεν είναι γνωστή, περιγράφεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την γνώμη του συγγραφέα που είχε για αυτή.<ref>Gibbons (1996), 56</ref> Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν κακή μητέρα, κατηγορήθηκε για ''"αιμομιξία, διαφθορά και προδοσία χάρη στις πολιτικές της φιλοδοξίες"''.<ref>Gibbons (1996), 55</ref> Οι ιστορικοί διόρθωσαν στα τέλη του 20ου αιώνα την άσχημη φήμη για την Ισαβέλλα ανατρέποντας τις αρνητικές γνώμες προηγούμενων συγγραφέων όπως ο Γκίμπονς. Ο Άνταμς γράφει ότι αρχικά πίστευε σε αυτές τις φήμες αλλά ο ίδιος αποκάλυψε ότι δεν είχαν ιστορική βάση, υπήρχαν μόνο σε ελάχιστα φυλλάδια των Βουργουνδών.<ref>Adams (2010), 18</ref> Μετά την έκρηξη της ασθένειας του Καρόλου ΣΤ΄ οι φήμες οργίασαν στο ότι αρρώστησε χάρη στην μαγεία της Ισαβέλλας, η αυλή της ήταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1380 κέντρο μαγείας. Η σύζυγος του κουνιάδου της [[Βαλεντίνα Βισκόντι, δούκισσα της Ορλεάνης]], δραπέτευσε από το Παρίσι επειδή κατηγορήθηκε για μαγεία.<ref>Adams (2010), 7</ref> Η αυλή του ''"τρελού βασιλιά"'' προσέλκυσε πολλούς μάγους και απατεώνες με υποσχέσεις για την θεραπεία του βασιλιά, στον κατάλογο των προσώπων αυτών καταγράφονται η σύζυγος και ο αδελφός του Καρόλου ΣΤ΄.<ref>Veenstra (1997), 45, 81–82</ref>
Οι κατηγορίες για μοιχεία ήταν ανεξέλεγκτες, ο Πιντουάν έγραψε ''"ο δούκας της Ορλεάνης είχε πολύ στενές επαφές με την νύφη του, ο σύζυγος της ήταν τρελός και ο ίδιος ξεκίνησε μαζί της όργια"''.<ref>Adams (2010), 13–14</ref> Ο Πιντουάν συνεχίζει γράφοντας ότι ζούσαν σκανδαλωδώς με ''"τις ηδονές της σάρκας"'' και σπαταλούσαν τεράστια ποσά χρημάτων.<ref>Gibbons (1996), 62</ref><ref>Qtd. in Veenstra (1997), 46</ref> Ο Άνταμς γράφει ωστόσο ότι οι ισχυρισμοί του Πιντουάν δεν έχουν καμιά ιστορική βάση.<ref>Adams (2010), 16</ref> Η Ισαβέλλα κατηγορήθηκε ότι ακολουθούσε πανάκριβες μόδες με περίτεχνα κοσμήματα.<ref>Tuchman (1978), 504</ref> Ένα σατυρικό φυλλάδιο από την Βουργουνδία (1406) καταγράφει έναν μεγάλο αριθμό από εραστές της.<ref>Gibbons (1996), 65–66</ref> Την κατηγόρησαν ότι χάρη στην ανικανότητα της οδηγούσε την Γαλλία σε εμφύλιο πόλεμο, ήταν ένα ''"αγύριστο Γερμανικό κεφάλι"''. Τα πολιτικά λάθη της ήταν χοντρά και ''"σκεφτόταν την κάθε εγκυμοσύνη της μόνο με βάση τα δώρα που θα έπαιρνε η ίδια"''.<ref>Adams (2010), 13–14</ref> Οι ιστορικοί τον 18ο και τον 19ο αιώνα την χαρακτήριζαν ''"πρόστυχη, μεγαλομανή και σπάταλη σε πολυτέλειες"'', είχε μοναδικό στόχο τις πολιτικές της φιλοδοξίες. Η Λουίζα ντε Καράλιο (1758-1822) στο βιβλίο της σχετικά με τις κακές Γαλλίδες βασίλισσες πριν την [[Μαρία Αντουανέτα|Μαρία Αντουανέττα]] γράφει σύμφωνα με τον Άνταμς ''"ο μαύρος θρύλος της Ισαβέλλας είναι μια βίαιη επίθεση στην Γαλλική μοναρχία, ειδικά τις βασίλισσες"''.<ref>Adams (2010), 58–59</ref> Η Καράλιο συνεχίζει ''"Η Ισαβέλλα ανατράφηκε με στόχο να διαλύσει το κράτος και να το παραδώσει στους εχθρούς του, ο γάμος της που γιορτάστηκε στις 17 Ιουλίου 1385 στην [[Αμιένη]] ήταν ένα από τα μελανότερα γεγονότα στην Γαλλική ιστορία"''.<ref>Qtd. in Adams (2010), 60</ref> Η Ισαβέλλα περιγράφεται σαν ερωμένη του δούκα της Ορλεάνης, ο [[Μαρκήσιος ντε Σαντ]] έγραψε για αυτήν στο έργο του ''"Ιστορίες σχετικά με την Ισαβέλλα της Βαυαρίας, βασίλισσα της Γαλλίας"'' (1813). Ο Άνταμς γράφει σχολιάζοντας το έργο του Μαρκήσιου ντε Σαντ ''"υποτάσσοντας την βασίλισσα στην ιδεολογία της γενναιότητας της δίνει μιά αρπακτικότητα, μια ψυχρή βία, την χαρακτηρίζει σαν γυναίκα που χρησιμοποιεί την απληστία για την ικανοποίηση της"''.<ref>Qtd. in Adams (2010), 61</ref> Στην συνέχεια γράφει ο Άνταμς ''"στο τέλος αναγνωρίζει ο ίδιος ο ντε Σαντ ότι οι κατηγορίες απέναντι στην βασίλισσα είναι αβάσιμες"''.<ref>Adams (2010), 61</ref>
==Οικογένεια==
Παντρεύτηκε το 1385 τον [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Κάρολο ΣΤ΄
* [[Ισαβέλλα των Βαλουά|Ισαβέλλα]] 1389-1409, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδο Β΄
* [[Ιωάννα της Γαλλίας, δούκισσα της Βρετάνης|Ιωάννα]] 1391-1433, παντρεύτηκε τον [[Ιωάννης Ε΄ της Βρετάνης|Ιωάννη
* [[Μαρία των Βαλουά (1393–1438)|Μαρία]] 1393-1438, ηγουμένη του Πουασύ.
* [[Μιχαέλα του Βαλουά|Μιχαέλα]] 1398-1422, παντρεύτηκε τον [[Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππο Γ΄
* [[Λουδοβίκος του Γκυγιέν|Λουδοβίκος]] 1397-1415, δούκας του Γκυγιέν.
* [[Ιωάννης του Τουραίν|Ιωάννης]] 1398-1417, δούκας του Τουραίν.
* [[Αικατερίνη του Βαλουά|Αικατερίνη]] 1401-1437, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Ε΄
* [[Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας|Κάρολος Ζ΄]] 1403-1461, βασιλιάς της Γαλλίας.
|