Γαλλική λογοτεχνία του 16ου αιώνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 82:
 
== Η ποίηση ==
[[Αρχείο:Pierre de Ronsard (Blois).jpg|αριστερά|μικρογραφία|[[Πιερ ντε Ρονσάρ|Πιέρ ντε Ρονσάρ]] (1524-1586)]]
Η ποίηση αυτής της εποχής παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Ο πρώτος σημαντικός ποιητής της περιόδου ήταν ο  [[Κλεμάν Μαρό]] (1496-1544), που εμπνέεται από την παράδοση του Μεσαίωνα πριν αναπτύξει μια πιο προσωπική τέχνη γεμάτη λυρισμό και θρησκευτικότητα. Ο Μαρό έγραψε επίσης ποιήματα με μυθικό και αλληγορικό περιεχόμενο. Την ποίησή του τη διακρίνει ύφος στρωτό και εκλεπτυσμένο, πνεύμα ανάλαφρο και γεμάτο χάρη και μια κομψότητα πρωτόγνωρη στη γαλλική λογοτεχνία.
 
Την πρώτη θέση όμως κατέχει μια φιλολογική ομάδα ανθρωπιστών ποιητών που είναι γνωστή ως «[[Πλειάς (φιλολογία)|Πλειάς]]», ονομασία παρμένη από τα επτά αστέρια του αστερισμού των Πλειάδων. Στην ομάδα συμμετείχαν επτά άτομα: [[Πιερ ντε Ρονσάρ|Πιέρ ντε Ρονσάρ]] (Pierre de Ronsard), [[Ζοακίμ ντυ Μπελαί (Joachim du Bellay)]], Ζαν Ντορά (Jean Daurat), Ρεμί Μπελώ (Rémy Belleau), [[Ετιέν Ζοντέλ (Étienne Jodelle)]], Ποντύς ντε Τυάρ (Pontus de Tyard) και Ζαν Αντουάν ντε Μπαΐφ, (Jean-Antoine de Baif). Στόχος τους ήταν να εξυψώσουν τα γαλλικά  σε μεγάλη λογοτεχνική γλώσσα και  να δημιουργήσουν μια γαλλική λογοτεχνία ικανή να ανταγωνιστεί αυτή της αναγεννησιακής Ιταλίας. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να ανυψώσουν τη γαλλική γλώσσα στο επίπεδο των κλασικών γλωσσών, να φέρουν στη γαλλική τραγωδία τα κλασικά είδη ποίησης, όπως είναι οι ωδές του [[Πίνδαρος|Πινδάρου]] και του [[Οράτιος|Οράτιου]] και τα σονέτα του [[Πετράρχης|Πετράρχη]].
 
Το 1549 δημοσίευσαν τη διακήρυξη της Πλειάδας, «''Υπεράσπιση και ακτινοβολία  της γαλλικής γλώσσας''» (La défense et illustration de la langue française), γραμμένο από τον ντυ Μπελαί. Σ’αυτό διατυπώνονταν με ενθουσιασμό οι αισθητικές αρχές τους που ήταν νεωτεριστικές σε σχέση με το Μεσαίωνα: ο εμπλουτισμός της εθνικής ποιητικής γλώσσας με αναβίωση αρχαϊκών γαλλικών λέξεων, με χρήση ιδιωματικών διαλεκτικών τύπων ή με δημιουργία νέων λέξεων, η μίμηση των αρχαίων και των Ιταλών, η αντίληψη του ποιητή ως δημιουργού και της ποίησης ως ιερής τέχνης.