Βικιπαίδεια

Γαλέρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Ορθογραφία
Ορθογραφία
Γραμμή 29:
 
==Ιστορία ==
Ανάμεσα στα πρωιμότερα γνωστά σκάφη ήταν τα [[Μονόξυλο|μονόξυλα]], κατασκευασμένα από κοιλωμένους κορμούς. Αυτοί ήταν οι πρωιμότεροι πρόγονοι των γαλερών. Τα στενά τους κύτη απαιτούσαν να πλοηγηθούν από μια σταθερή θέση καθισμένου προς τα εμπρός χειριστή, μια λιγότερο αποτελεσματική μορφή προώθησης σε σύγκριση με την κωπηλασία με σωστά κουπιά, κοιτώντας προς τα πίσω. Η ύπαρξη θαλασσοπόρων κωπήλατων σκαφών έχει τεκμηριωθεί με ευρήματα γλυπτών από τερακότα, και μοντέλα [[Μόλυβδος|μολύβδου]] στην περιοχή του [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίου]], από την [[3η χιλιετία π.Χ.|3<sup>η</sup> χιλιετία π.Χ.]]. Ωστόσο, κάποιοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ο αποικισμός των νησιών της Μεσογείου κατά την [[Εποχή του Λίθου]], γύρω στο [[9η χιλιετία π.Χ.|8.000 π.Χ.]] απαίτησε μετρίως μεγάλα, αξιόπλοα θαλασσοπόρα σκάφη, που ήταν κωπήλατα και πιθανώς να ήταν εξοπλισμένα και με ιστία.<ref>Wachsmann (1995), p. 10</ref> Η πρώτη ένδειξη για πιο πολύπλοκα σκάφη, που θεωρούνται τα πρωτότυπα για τις μεταγενέστερες γαλέρες ήρθε από την [[Αρχαία Αίγυπτος|Αρχαία Αίγυπτο]], κατά τη διάρκεια του [[Παλαιό βασίλειο (αρχαία Αίγυπτος)|Παλαιού Βασιλείου]] (περίπου 2700-2200 π.Χ.). Υπό το [[Φαραώ]] [[Πέπι Α΄ Μερυρέ|Πέπι Α΄]] (''Pepi I Meryre'', 2332-2283 π.Χ.) αυτά τα σκάφη μετέφεραν στρατεύματα για επιδρομές εναντίον οικισμών κατά μήκος της ακτής του (σημερινού) [[Λίβανος|Λιβάνου]], μεταφέροντας πίσω στην Αίγυπτο με τα ίδια σκάφη [[Δουλεία|σκλάβους]] και [[Ξύλο|ξυλεία]].<ref name="Wachsmann 1995, p. 11-12">Wachsmann (1995), p.&nbsp;11–12</ref> Υπό τη βασιλεία της [[Χατσεψούτ|Χατεψούτ]] (περίπου 1479-1457 π.Χ.), οι αιγυπτιακές γαλέρες [[Εμπόριο|εμπορεύονταν]] πολυτελή είδη στην [[Ερυθρά Θάλασσα]], με την αινιγματική [[Γη του Πουντ]], όπως κατεγράφηκεκαταγράφηκε σε τοιχογραφίες στον [[Ταφικός Ναός της Χατεψούτ|Ταφικό Ναό της Χατεψούτ]] στο [[Ντερ ελ-Μπαχάρι]] (''Deir el-Bahari'').<ref name="Wachsmann 1995, pp. 21-23">Wachsmann (1995), pp.&nbsp;21–23</ref>
[[Αρχείο:AssyrianWarship.jpg|μικρογραφία|[[Ασσυρία|Ασσυριακό]] πολεμικό πλοίο. Μια [[διήρης]] με μυτερό έμβολο. [[7ος αιώνας π.Χ.|700 π.Χ..]]]]
Ναυπηγοί, πιθανώς [[Φοίνικες (αρχαίος λαός)|Φοίνικες]], ένας θαλασσινός λαός που ζούσε στις νότιες και στις ανατολικές ακτές της [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσογείου]], ήταν οι πρώτοι που κατασκεύασαν μια γαλέρα δύο (2) σειρών, με κωπηλάτες τοποθετημένους σε δύο (2) επίπεδα, ένας τύπος που έγινε γνωστός με την ελληνική του ονομασία «[[Διήρης|διήρης»]].<ref>Casson (1995), pp. 57–58.</ref> Παρόλο που οι Φοίνικες ήταν ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ναυτικούς πολιτισμούς της πρώιμης αρχαιότητας, λίγες λεπτομερείς ενδείξεις έχουν βρεθεί για τους τύπους των πλοίων που χρησιμοποιούσαν. Οι καλύτερες απεικονίσεις που βρέθηκαν προς το παρόν είναι πολύ μικρές, πολύ στυλιζαρισμένες εικόνες σε [[Σφραγίδα|σφραγίδες]] που απεικονίζουν πλοία σε σχήμα ημισελήνου εξοπλικσμέναεξοπλισμένα με ένα κατάρτι και κάποιες (ασαφείς) σειρές κουπιών. Έγχρωμες τοιχογραφίες σε [[Μινωικός πολιτισμός|Μινωικό]] οικισμό στη [[Σαντορίνη]] (χρονολογημένες γύρω στο 1600 π.Χ.) δείχνουν πιο λεπτομερείς εικόνες σκαφών με τελετουργικές τέντες στο κατάστρωμα, σε πομπή. Κάποιες από αυτές είναι σχετικά ακατέργαστες, αλλά άλλες απεικονίζουν με αρκετές λεπτομέρειες κωπηλάτες ή και άλλους ναύτες που λυγίζουν πάνω στην κουπαστή. Αυτό έχει ερμηνευτεί ως μια πιθανή τελετουργική αναπαράσταση αρχαιότερων τύπων σκαφών, αναφερόμενο σε μια εποχή που εφευρέθηκε η κωπηλασία, αλλά ελάχιστα είναι γνωστά για τη χρήση και το σχεδιασμό των Μινωικών σκαφών.<ref>Wachsmann (1995), pp. 13–18.</ref>[[Αρχείο:Kylix_Dionysus_on_a_ship_between_dolphins_530_BC,_Staatliche_Antikensammlungen_Munich_120637.jpg|μικρογραφία|Ο [[Διόνυσος]] ταξιδεύει με ένα μικρό σκάφος, που μοιάζει με γαλέρα. Ζωγραφική αναπαράσταση από το [[Διονυσιακό κύπελλο]] από τον [[Εξηκίας|Εξηκία]], χρονονολογημένο γύρω στο 530 π.Χ..<ref>Casson (1971), pp. 68–69</ref>]]
Οι πρώτες [[Ελλάδα|ελληνικές]] γαλέρες εμφανίστηκαν γύρω στο δέυτερο ήμισηήμισυ της [[2η χιλιετία π.Χ.|2<sup>ης</sup> χιλιετίας π.Χ.]] Στην [[Ιλιάδα]], [[Έπος|επικό]] [[Ποίηση|ποίημα]], που αναφέρεται στον 12<sup>ο</sup> αιώνα π.Χ., γαλέρες με μια σειρά κωπηλατών, που χρησιμοποιούνταν με κύριο σκοπό τη μεταφορά [[Πεζοναύτες|πεζοναυτών]] για διάφορες [[Μάχη|μάχες]] στην ξηρά.
 
Η πρώτη καταγραμμένη ναυμαχία ήταν η ναυμαχία στο [[Δέλτα του Νείλου]], ανάμεσα στις Αιγυπτιακές δυνάμεις υπό τον [[Ραμσής Γ΄|Ραμσή Γ΄]] (''Ramesses III'') και την αινιγματική [[συμμαχία]] γνωστή ως οι «[[Λαοί της Θάλασσας]]», που πραγματοποιήθηκε γύρω στο 1175 π.Χ.. Αυτή ήταν η πρώτη γνωστή εμπλοκή ανάμεσα σε οργανωμένες ένοπλες δυνάμεις, που χρησιμοποιούσαν θαλασσοπόρα σκάφη ως πολεμικά όπλα, παρόλο που τα συγκεκριμένα πλοία χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως πλωτές πλατφόρμες μάχης. Συγκεκριμένα, ο Ραμσής ο Γ΄ διακρίθηκε μαχόμενος εναντίον ενός αγκυροβολημένου στόλου, κοντά στις ακτές του Δέλτα, με την υποστήριξη χερσαίων τμημάτων [[Τόξο (όπλο)|τοξοτών]].<ref>Wachsmann (1995), pp. 28–34.</ref>[[Αρχείο:Greek_Galleys.jpg|μικρογραφία|Αναπαράσταση μιας μοίρας αρχαίων ελληνικών γαλερών (πιο συγκεκριμέμα τριηρών), με ψηφιακή αναπαραγωγή της εικόνας της ''[[Ολυμπιάς|Ολυμπιάδας]].'']]
Γραμμή 38:
 
===Τα πρώτα πολεμικά πλοία ===
Η πρώτη (αναφερόμενη) χρήση για γαλέρες στον πόλεμο ήταν να μεταφέρουν ακτοπλοϊκά μαχητές από το ένα μέρος στο άλλο, (τουλάχιστον) μέχρι τα μέσα της 2<sup>ης</sup> χιλιετίας π.χ.. Δεν υπήρχε ακόμη καμία πραγματική διάκριση από τα εμπορικά: Ίδια σκάφη χρησιμοποιούνταν για εμπόριο, πειρατίαπειρατεία ή και για πόλεμο.
 
Γύρω στον 14<sup>ο</sup> αιώνα π.Χ., είχαν πλέον αναπτυχθεί τα πρώτα πλοία αφιερωμένα ειδικά στον πόλεμο. Ήταν πιο εύχρηστα και με καθαρότερες γραμμές σε σύγκριση με τα μαζικότερα κατασκευαζόμενα εμπορικά. Είχαν χρησιμοποιηθεί για επιδρομές, για τη σύλληψη (αντίπαλων) εμπορικών, αλλά και σε διάφορες άλλες αποστολές.<ref>Casson (1991), pp. 30–31</ref> Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώιμης περιόδου, η επιδρομή έγινε η πιο σημαντική μορφή της οργανωμένης βίας στην περιοχή της Μεσογείου. Ο ιστορικός ''Lionel Casson'' χρησιμοποίησε το παράδειγμα του [[Όμηρος|Ομήρου]] στις εργασίες για να δείξει ότι θαλάσσιες επιδρομές θεωρήθηκαν μια κοινή και (για τα τότε δεδομένα) νόμιμη πρακτική ανάμεσα σε αρχαίους θαλάσσιους λαούς. Αργότερα, ο [[Αρχαία Αθήνα|Αθηναίος]] ιστορικός [[Θουκυδίδης]] περιέγραψε το φαινόμενο ως είχε.<ref>Casson (1991), pp. 44–46</ref>
Γραμμή 61:
===Ρωμαϊκή αυτοκρατορική εποχή ===
[[Αρχείο:058_Conrad_Cichorius,_Die_Reliefs_der_Traianssäule,_Tafel_LVIII.jpg|αριστερά|μικρογραφία|Απεικονίσεις των δύο συμπαγών λιβυρνιδών που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους κατά τις εκστρατείες τους ενάντια στους Δάκες, στις αρχές του 2<sup>ου</sup> αιώνα μ. Χ.: Ανάγλυφα από η Στήλη του Τραϊανού, γύρω στο 113.]]
Η [[Ναυμαχία του Ακτίου]] το 31 π. Χ., μεταξύ των δυνάμεων του [[Οκταβιανός Αύγουστος|Οκταβιανού Αυγούστου]] και του [[Μάρκος Αντώνιος|Μάρκου Αντώνιου]] και της [[Κλεοπάτρα Ζ΄ της Αιγύπτου|Κλεοπάτρας]], σηματοδότησε την κορύφωση χρήσης της ρωμαϊκής πολεμικής γαλέρας. Μετά τη νίκη του Οκταβιανού Αυγούστου στο Άκτιο, τα περισσότερα από τα πλοία του ρωμαϊκού στόλου που επέζησαν της ναυμαχίας αποσυναρμολογήθηκαν ή και κάηκαν. Κατά το υπόλοιπο αυτού του ρωμαϊκού εμφυλίου έγιναν κυρίως χερσαίες δυνάμεις, ενώ από τη δεκαετία του 160 μέχρι τον 4<sup>ο</sup> αιώνα μ.Χ. δεν καταγράφηκε καμία σημαντική πολεμική ναυτική δράση. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, οι περισσότερες γαλέρες και τα πληρώματά τους είτε διαλύθηκαν είτε χρησιμοποιήθηκαν για ψυχαγωγικούς σκοπούς σε εικονικές μάχες ή για ασκήσεις στο χειρισμό ιστίων για να χρησιμοποιηθούν παρόμοιες κατασκευές ως σκίαστρα για τον ήλιο, στις μεγαλύτερες ρωμαϊκές αρένες. Οι όποιοι στόλοι γαλερών παρέμειναν σε υπηρεσία ως βοηθητικά μέσα για τις δυνάμεις ξηράς, ενώ οι άνδρες των πληρωμάτων των γαλερών αυτοαποκαλούνταν ''milites'', δηλαδή «στρατιώτες», αντί ''nautae'', δηλαδή «ναύτες».<ref>Rankov (1995), pp. 78–80</ref>
 
Οι ρωμαϊκοί στόλοι γαλερών είχαν μετατραπεί σε δυνάμεις επαρχιακής περιπολίας και στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στις [[Λιβύρνις|λιβυρνίδες]], που ήταν τύποι συμπαγών διηρών με 25 ζεύγη κουπιών. Η ονομασία αυτού του τύπου προήλθε από τους [[Ιλλυρία|Ιλλυριούς]], που ήταν γνωστοί στους Ρωμαίους για τις θαλάσσιες περιπλανήσεις τους. Οι ρωμαϊκές αντίστοιχες εμπνεύστηκαν από τέτοια μικρότερα σκάφη. Οι λιβυρινίδες και άλλες μικρές γαλέρες περιπολούσαν στα ποτάμια της ηπειρωτικής Ευρώπης και έφθασαν να χρησιμοποιούνται έως και στη Βαλτική, με σκοπό να μάχονται τις τοπικές εξεγέρσεις και να ελέγχουν εχθρικές απόπειρες εισβολής. Οι Ρωμαίοι διαχειρίζονταν πολυάριθμες βάσεις σκορπισμένες σε όλην την αυτοκρατορία τους, αλλά κυρίως κατά μήκος των όχθων των ποταμών της Κεντρικής Ευρώπης, σε συνδυασμό με αλυσίδες οχυρών. Επίσης, είχαν ανάλογες εγκαταστάσεις κατά μήκος των βόρειων θαλάσσιων ευρωπαϊκών ακτών της αυτοκρατορίας τους, καθώς επίσης στα βρετανικά νησιά, στη Μεσοποταμία, στη Βόρεια Αφρική. Στις βάσεις αυτές συμπεριλαμβάνονταν η [[Τραπεζούντα]], η [[Βιέννη]], το [[Βελιγράδι]], το [[Ντόβερ]], η [[Σελεύκεια η επί του Τίγρη|Σελεύκεια]] και η [[Αλεξάνδρεια]]. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές πραγματικές ναυμαχίες με γαλέρες της εποχής, που καταγράφηκαν σε αρχεία. Μια τέτοια δράση καταγράφηκε το 70 μ.Χ., στη ακαθόριστη θέση της Νήσου Μπαταβίας, κατά τη διάρκεια της Μπαταβιακής εξέγερσης. Στις δυνάμεις που κατέστηλαν την εξέγερση περιλαμβάνονταν μια τριήρης που χρησίμευσε ως Ρωμαϊκή ναυαρχίδα.<ref>Rankov (1995), pp. 80–81</ref> Ο τελευταίος επαρχιακός στόλος, ο ''στόλος Βρετανίας'' (''classis Britannica'') διαλύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 200 μ.Χ., αν και υπήρξε μια μικρής διάρκειας ναυτική ανάκαμψη, σύμφωνα με τον «κανόνα» του [[Κωνσταντίνος Α΄|Κωνσταντίνου]] (272-337). Ο κανόνας του είδε επίσης την τελευταία μεγάλη ναυμαχία της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας [πριν από τη μετέπειτα μόνιμη διαίρεση σε Δυτική και Ανατολική (αργότερα Βυζαντινή) Αυτοκρατορίες]. Ήταν η ναυμαχία του Ελλήσποντου, το 324. Μετά από τη ναυμαχία αυτή, έπειτα από κάποια χρονικά απροσδιόριστη στιγμή και μετά, η κλασική τριήρης περιέπεσε πλέον σε αχρηστία, με αποτέλεσμα ο σχεδιασμός της να ξεχαστεί.<ref>Rankov (1995), pp. 82–85</ref>
Γραμμή 67:
 
===Μεσαίωνας ===
Μια μετάβαση από τοτη μαγειρείογαλέρα σε ιστιοπλοϊκά σκάφη, όπως οι πιο κοινοί τύποι πολεμικών πλοίων ξεκίνησε το Μεσαίωνα (γ. 11ος αι.). ΜεγάλεςΜεγάλα high-sided ιστιοφόρα ήταν πάντα τρομερά εμπόδια για γαλέρες. Σε χαμηλό ύψος εξάλων oared σκάφη, το πιο ογκώδης ιστιοφόρα, το γρανάζι και το κάρακ, ήταν σχεδόν σαν οχυρά, είναι δύσκολο να πινάκων και ακόμα πιο δύσκολο να συλλάβει. ΓαλέρεςΟι γαλέρες παρέμεινε χρήσιμοχρήσιμες ως πολεμικά πλοία σε όλη την ολόκληρο το Μεσαίωνα, λόγω της ευελιξίαευελιξίας. Τα ιστιοφόρα της εποχής που είχε μόνο ένα ιστών,είχαν συνήθως με ένα μόνο, μεγάλο τετράγωνο πανί. Αυτό τουςτα έκανε δυσκίνητοδυσκίνητα για να κατευθύνουνκατευθυνθούν και ήταν σχεδόν αδύνατο να πλέουν προς την κατεύθυνση του ανέμου. ΓαλέρεςΟι γαλέρες, επομένως, ήταν τοο μόνομόνος πλοίοτύπος του τύπουπλοίου, ικανήικανός ναγια τις παράκτιες επιδρομές και τις αμφίβιες αποβάσεις, και τα δύο βασικά στοιχεία του medieval warfare.<ref>Rodger, (1997), pp.&nbsp;64–65</ref>
 
====Ανατολική Μεσόγειος ====
Στην ανατολική Μεσόγειο, η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] αγωνίστηκε με την εισβολή από την εισβολή Μουσουλμάνους Άραβες από τον 7ο αιώνα, που οδηγεί σε έντονο ανταγωνισμό, μια συγκέντρωση του στόλου, και ο πόλεμοςτις γαλέρες τηνστην αύξηση του μεγέθους. Σύντομα μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου και της Ανατολής, του Αραβικού άρχοντες πλοία, ιδιαίτερα παρόμοια με το Βυζαντινό [[Δρόμων|dromons]] με τη βοήθεια των τοπικών [[Κόπτες|Κοπτική]] καραβομαραγκοί από πρώην Βυζαντινές ναυτικές βάσεις.<ref>Unger (1980), pp.&nbsp;53–55.</ref> Από τον 9ο αιώνα, ο αγώνας μεταξύ οι Βυζαντινοί και οι Άραβες είχαν μετατρέψει την Ανατολική Μεσόγειο σε μια no man's land εμπορικής δραστηριότητας. Στο 820s [[Κρήτη]] καταλήφθηκε από Ανδαλουσίας Μουσουλμάνων που εκτοπίστηκαν από μια αποτυχημένη εξέγερση εναντίον του το [[Εμιράτο της Κόρδοβας]], μετατρέποντας το νησί σε βάση (μαγειρείο) επιθέσεις σε Χριστιανικές ναυτιλία μέχρι το νησί καταλήφθηκε από τους Βυζαντινούς το 960.<ref>Unger (1980), pp.&nbsp;96–97</ref>
 
====Δυτική Μεσόγειο ====
Γραμμή 91:
 
=== Μετάβαση προς τα πλοία ===
Κατά τις αρχές του 15ου αιώνα, τα πλοία άρχισαν να κυριαρχούν ναυτικού πολέμου στις βόρειες θάλασσες. Ενώ η γα΄'εραγαλέρα εξακολουθεί να παραμένει ητο κύριακύριο πολεμικό πλοίο στη νότια νερά, μια παρόμοια μετάβαση είχε αρχίσει επίσης μεταξύ των Μεσογειακών δυνάμεων. Ένα [[Στέμμα της Καστίλης|Καστιλιάνικα]] ναυτική επιδρομή στο νησί του [[Τζέρσεϊ|Jersey]] το 1405 έγινε η πρώτη καταγεγραμμένη μάχη, όπου μια δύναμη της Μεσογείου που απασχολούνται μια ναυτική δύναμη που αποτελείται κυρίως από γρανάζια ή nefs, παρά το oared-powered γαλέρες. Η μάχη του Γιβραλτάρ μεταξύ της Καστίλης και της Πορτογαλίας, το 1476, ήταν μια άλλη σημαντική ένδειξη της αλλαγής, ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη μάχη, όπου ο πρωταρχικός αντίπαλοι ήταν πλήρης εξάρτιση πλοία οπλισμένοι με σιδερένια όπλα στα ανώτερα καταστρώματα και στη μέση, προλέγει την αργή πτώση του πολέμου μαγειρείο.<ref>Mott (2003), pp.&nbsp;109–111</ref>
 
Η μετάβαση από τη Μεσόγεια πόλεμικήπολεμική γαλέρα στο ιστιοπλοϊκό σκάφος ως η προτιμώμενη μέθοδος του σκάφους στη Μεσόγειο συνδέεται άμεσα με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τα εγγενή χαρακτηριστικά χειρισμού του κάθε σκάφους τύπων. Οι κύριοι παράγοντες αλλάζουν πανί σχεδιασμό, την εισαγωγή των κανονιών σε σκάφη, και τα χαρακτηριστικά χειρισμού των πλοίων.
 
Το σκάφος ήταν πάντα στο έλεος του ανέμου για πρόωση, και αυτοί που το έκαναν φέρουν κουπιά βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση, επειδή δεν ήταν βελτιστοποιημένη για το κουπί χρήση. Η γαλέρα είχε μειονεκτήματα σε σύγκριση με το ιστιοπλοϊκό σκάφος. Τα μικρότερα σκαριά, δεν ήταν σε θέση να κρατήσουν όσο το φορτίο και αυτή η περιορισμένη γκάμα τους, όπως τα πληρώματα που απαιτούνται για την ανασύσταση τρόφιμα πιο συχνά.<ref>Hattendorf and Unger (2003) pp, 70</ref> Το χαμηλό ύψος εξάλων της γαλέρας σήμαινε ότι σε στενή δράση με ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, το σκάφος θα διατηρήσει συνήθως ένα πλεονέκτημα ύψους. Το σκάφος θα μπορούσε επίσης να καταπολεμήσει πιο αποτελεσματικά μακρύτερα στη θάλασσα και στις πιο άγριες συνθήκες ανέμου, επειδή το ύψος τους, το ύψος εξάλων.<ref>Glete (2000) pp 18</ref>
Γραμμή 105:
Από γύρω στο 1450, τρεις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις καθιερώσει την κυριαρχία πάνω από διάφορα μέρη της Μεσογείου χρησιμοποιώντας γαλέρες ως κύρια όπλα στη θάλασσα: οι [[Οθωμανική Δυναστεία|Οθωμανοί]] στην ανατολή, Βενετία στο κέντρο και [[Ισπανία των Αψβούργων|Αψβούργων της Ισπανίας]] στη δύση.<ref>Glete (1993), p. 114</ref> Ο πυρήνας των στόλων τους ήταν συγκεντρωμένη στα τρία μεγάλα, πλήρως αξιόπιστη ναυτικές βάσεις στη Μεσόγειο: [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|την Κωνσταντινούπολη]], [[Βενετία|τη Βενετία]] και [[Βαρκελώνη|τη Βαρκελώνη]].<ref>Guilmartin (1974), p. 101</ref> Ναυτικού πολέμου τον 16ο αιώνα Μεσογείου πολέμησαν ως επί το πλείστον σε μικρότερη κλίμακα, με επιδρομές και μικρές δράσεις που κυριαρχούν. Μόνο τρία πραγματικά σημαντικό στόλο δεσμεύσεις που πολέμησε τον 16ο αιώνα: οι μάχες της [[Ναυμαχία της Πρέβεζας|Πρέβεζας]] το 1538, montego bay στο 1560 και [[Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571)|Ναυπάκτου]] το 1571. Ναυπάκτου έγινε η τελευταία μεγάλη όλα-μαγειρείο μάχη ποτέ, και ήταν επίσης ένα από τα μεγαλύτερα μάχη από πλευράς των συμμετεχόντων οπουδήποτε στην πρώιμη σύγχρονη Ευρώπη πριν από τους [[Ναπολεόντειοι Πόλεμοι|Ναπολεόντειους Πολέμους]].<ref>Glete (1993), pp. 114–15</ref>
 
Περιστασιακά, η Μεσογειακή δυνάμεις που απασχολούνται μαγειρείο δυνάμεις για τις συγκρούσεις έξω από τη Μεσόγειο. Η Ισπανία έστειλε μαγειρείο μοίρες στις κάτω χώρες κατά τη διάρκεια της μετέπειτα στάδια του [[Ογδοηκονταετής Πόλεμος|ογδοηκονταετούς Πολέμου]] , το οποίο λειτουργεί με επιτυχία κατά των ολλανδικών δυνάμεων στο κλειστό, ρηχά παράκτια ύδατα. Από τα τέλη του 1560, γαλέρες ήταν, επίσης, χρησιμοποιείται για τη μεταφορά ασήμι Γενουάτες τραπεζίτες να χρηματοδοτούν τα ισπανικά στρατεύματα κατά την ολλανδική εξέγερση.<ref>Glete (2000), pp. 154, 163</ref> Galleasses και γαλέρες ήταν μέρος μιας εισβολής των πάνω από 16.000 ανδρών, που κατέκτησε τις [[Αζόρες]] το 1583. Περίπου 2.000 μαγειρείο κωπηλάτες ήταν σε πλοία του διάσημου 1588 [[ισπανική Αρμάδα]], αν και μερικά από αυτά πραγματικότητα η ίδια η μάχη.<ref>Glete (2000), pp., 156, 158-59</ref> Εκτός ευρώπηςΕυρώπης και της Μέσης Ανατολής νερά, Ισπανία χτισμένο γαλέρες για να ασχοληθεί με τους πειρατές και κουρσάροι, τόσο στην Καραϊβική και τις Φιλιππίνες.<ref>Bamford (1973), p. 12; Mott, 113-14</ref> Οθωμανικές γαλέρες αμφισβήτησε την πορτογαλική εισβολή στον Ινδικό Ωκεανό, τον 16ο αιώνα, αλλά απέτυχε κατά τη high-πλαισιωμένος, μαζική πορτογαλικά carracks σε ανοιχτά νερά.<ref name="Mott 2003, p. 112">Mott (2003), p. 112</ref>
 
Παρά τις τεράστιες απώλειες σε άνδρες και υλικό μετά την ήττα της ισπανικής Αρμάδας το 1588 η Ισπανία διατήρησε τέσσερις μόνιμημόνιμες μαγειρείογαλερών μοίρες. Μαζί σχημάτισαν το μεγαλύτερο γαλέρα του ναυτικού στη Μεσόγειο στις αρχές του 17ου αιώνα. Αυτοί αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ισπανικού στόλου πολέμου και χρησιμοποιήθηκαν για μεταφέροντας στρατεύματα και εφόδια, τα άλογα και τα πυρομαχικά Ισπανίας, Ιταλίας και Αφρικανικές κτήσεις.<ref>Goodman (1997), pp.&nbsp;11–13</ref> Οι Οθωμανοί Τούρκοι προσπάθησαν να αμφισβητήσει την πορτογαλική άνοδο στην εξουσία του [[Ινδικός Ωκεανός|Ινδικού Ωκεανού,]] τον 16ο αιώνα, με Μεσογειακό στιλ γαλέρες, αλλά ήταν ματαιωμένη από τον τρομερό πορτογαλικά carracks. Παρόλο που η carracks τους ήταν σύντομα να ξεπεραστεί από άλλους τύπους ιστιοπλοϊκών σκαφών, για τη μεγαλύτερη σειρά, το μεγάλο μέγεθος και το υψηλό υπερκατασκευές, οπλισμένοι με πολλές επεξεργασμένου σιδήρου όπλα εύκολα να υπερβούμε το σύντομο χρονικό διάστημα, με χαμηλό ύψος εξάλων τουρκικές γαλέρες. Η ισπανική χρησιμοποιούνται δοκίμια για μεγαλύτερη επιτυχία στην κατοχή των αποικιών τους στην Καραϊβική και τις Φιλιππίνες για να κυνηγήσουν πειρατές<ref>Bamford (1973), p. 12</ref> και χρησιμοποιήθηκαν σποραδικά στις κάτω χώρες και στο [[Βισκαϊκός κόλπος|Βισκαϊκό Κόλπο]].<ref>Mott (2003), pp.&nbsp;113–14</ref>
[[Αρχείο:Sloane_3584_f.78v_Turkish_galleys_in_battle,_c.1636.PNG|μικρογραφία|Οθωμανικές γαλέρες στη μάχη με επιδρομές σκάφη στη Μαύρη Θάλασσα, ο Σλόαν 3584 χειρόγραφο, γ. 1636]]
ΓαλέρεςΗ γαλέρα ήταν συνώνυμη με πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο για τουλάχιστον 2.000 χρόνια, και συνέχισε να εκπληρώσειεκπληρώνει αυτό το ρόλο με την εφεύρεση της πυρίτιδας και βαρύ πυροβολικό. Αν και από τις αρχές του 20ου αιώνα, οι ιστορικοί συχνά απέρριψε τις γαλέρες ως απελπιστικά ξεπεραστεί με την πρώτη εισαγωγή του ναυτικού πυροβολικού σε ιστιοφόρα,<ref>See especially Rodger (1996)</ref> ήταν το μαγειρείο που ευνοήθηκε από την εισαγωγή βαριά [[Ναυτικό πυροβολικό|πολεμικά όπλα]]. Γαλέρες ήταν μια πιο "ώριμη" την τεχνολογία με τη μακρόχρονη τακτική και τις παραδόσεις της στήριξης των κοινωνικών θεσμών και ναυτικές οργανώσεις. Σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση των συγκρούσεων αυτό οδήγησε σε σημαντική αύξηση του μεγέθους της στοάς στόλους από το c. 1520-80, κυρίως στη Μεσόγειο, αλλά και σε άλλα θέατρα της Ευρώπης.<ref>Glete (2003), p. 27</ref> Γαλέρες και παρόμοια oared σκάφη παραμένουν μη αμφισβητούμενες ως το πιο αποτελεσματικό όπλο οπλισμένο πολεμικά πλοία στη θεωρία, μέχρι το 1560, και στην πράξη για μερικές δεκαετίες, και ήταν στην πραγματικότητα θεωρείται ένα σοβαρό κίνδυνο να πλέουν πολεμικά πλοία.<ref>The British naval historian Nicholas Rodger describes this as a "crisis in naval warfare" which eventually led to the development of the galleon, which combined ahead-firing capabilities, heavy broadside guns and a considerable increase in maneuverability by introduction of more advanced sailing rigs; Rodger (2003), p. 245. </ref> Θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά άλλες γαλέρες, επίθεση που πλέουν πλοία σε ήρεμο καιρό ή σε δυσμενείς ανέμους (ή να αρνηθεί τους δράση, αν είναι απαραίτητο) και να λειτουργήσει ως πλωτό πολιορκία μπαταρίες. Είχαν, επίσης, απαράμιλλη σε αμφίβιες δυνατότητες, ακόμα και στις εκτεταμένες περιοχές, όπως αποδεικνύεται από τα γαλλικά παρεμβάσεις ως μακρινό βορρά ως τη Σκωτία στα μέσα του 16ου αιώνα.<ref>Glete (2003), p. 144</ref>
 
Το βαρύ πυροβολικό στις γαλέρες ήταν τοποθετημένητοποθετημένο στην πλώρη, η οποία ευθυγραμμίζεται εύκολα με την μακροχρόνια τακτική παράδοση των μετωπικά, τόξο πρώτη. ΠυρομαχικάΤα πυρομαχικά στις γαλέρες ήταν βαριά από την εισαγωγή τουτους στοτο 1480s καιγια να μπορούν γρήγορα να κατεδαφιστούν τα ψηλήψηλά, αδύνατηαδύνατα μεσαιωνικά τείχη που επικρατούσεεπικρατούσαν ακόμα τον 16ο αιώνα. ΑυτόΜε αυτό προσωρινά απειλήθηκε η δύναμη των ηλικιωμένων παραθαλάσσιαπαραθαλάσσιων φρούριαφρουρίων, τοτα οποίοοποία κατασκευάστηκεκατασκευάστηκαν για να αντιμετωπίσει με μπαρούτι και όπλα. Η προσθήκη όπλαόπλων, επίσης, για να βελτιωθείβελτιωθούν ηοι αμφίβιες ικανότητες τουτης γαλέρεςγαλέρας, όπως θανα μπορούσαν να κάνουν επιθέσεις υποστηρίζεταιυποστηρίζόμενες μεαπό μεγάλη ισχύ πυρός, και ήταν ακόμη πιο αποτελεσματικά υπερασπίστηκε όταν παραλίες stern-πρώτα.<ref>Guilmartin (1974), pp. 264–66</ref> συσσώρευση και τη γενίκευση, χάλκινα κανόνια και μικρών όπλων στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, αυξήθηκε το κόστος του πολέμου, αλλά και αυτές εξαρτώνται από τους πιο ανθεκτική σε ανθρώπινο δυναμικό απώλειες. Παλαιότερα κυμάνθηκε όπλα όπως τόξα ή ακόμα και βαλλίστρες, απαιτείται ιδιαίτερη ικανότητα να χειριστεί, μερικές φορές, η διάρκεια ζωής της πρακτικής, ενώ μπαρούτι και όπλα που απαιτούνται σημαντικά λιγότερη εκπαίδευση για να χρησιμοποιήσετε με επιτυχία.<ref>Guilmartin (1974), p. 254</ref> Σύμφωνα με μια άκρως επιδραστική μελέτη στρατιωτικός ιστορικός John F. Guilmartin, αυτή η μετάβαση στον πόλεμο, μαζί με την εισαγωγή του πολύ φθηνότερα από χυτοσίδηρο όπλα στο 1580s, απέδειξε το "death knell" για την πολεμική γαλέρα ως ένα σημαντικό στρατιωτικό σκάφος.<ref>Guilmartin (1974), p. 57</ref> Μπαρούτι και όπλα, άρχισαν να εκτοπίζουν τους άνδρες ως δύναμη πάλης των ενόπλων δυνάμεων, κάνοντας επιμέρους στρατιώτες πιο θανατηφόρα και αποτελεσματική. Ως επιθετικά όπλα, πυροβόλα όπλα, θα μπορούσε να αποθηκευτεί για χρόνια με ελάχιστη συντήρηση και δεν απαιτούν τα έξοδα που σχετίζονται με στρατιώτες. Το ανθρώπινο δυναμικό θα μπορούσε, επομένως, να ανταλλάσσονται για επενδύσεις κεφαλαίου, κάτι που ωφέλησε τα σκάφη που ήταν ήδη πολύ πιο οικονομική στη χρήση τους από το ανθρώπινο δυναμικό. Επίσης χρησιμεύει για την αύξηση των στρατηγικών σειρά και να ανταγωνίζονται γαλέρες ως πολεμικών πλοίων.<ref>Glete (2003), pp.&nbsp;32–33</ref>
 
=== Μεσόγειο μείωση ===
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Γαλέρα"