Εικονομαχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στο 20ό κεφάλαιο του δευτέρου βιβλίου της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] αναφέρεται: {{απόσπασμα|{{Πολυτονικό|«οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς.»}}<ref group="σ">Πρόκειται για μία από τις Δέκα Εντολές, ''Έξοδος'' 20, 4-5</ref>||}} Προς τη Γραφή εναρμονίσθηκε και η παλαιοχριστιανική τέχνη, που περιορίσθηκε σε συμβολικές και [[Αλληγορία|αλληγορικές]] παραστάσεις.

 

 

Τον 8ο αι. άρχισε να συζητείται έντονα το θεολογικό ερώτημα αν είναι σύμφωνη με τις χριστιανικές παραδόσεις η λατρεία των εικόνων. «Είναι αλήθεια ότι με την πάροδο του χρόνου δεισιδαίμονες προλήψεις συνδέθηκαν με την προσκύνηση των εικόνων. Πιστοί των λαϊκότερων κυρίως στρωμάτων και μοναχοί αφελείς και απαίδευτοι απέδιδαν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία στην προστατευτική δύναμη όχι πια του εικονιζόμενου προσώπου, αλλά του ίδιου του αντικειμένου, της φορητής εικόνας, τελώντας παράλογες πράξεις, που θύμιζαν ειδωλολατρία. Έτσι κατά τη βάπτιση έφερναν την εικόνα στη θέση του αναδόχου, έπαιρναν από το χρώμα της ξύσμα, το όποιο αναμείγνυαν στη θεία μετάληψη ή το μεταχειρίζονταν για θεραπευτικούς σκοπούς».<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. Θ’, σελ. 28.</ref> Πρωτεργάτες της εικονομαχικής κίνησης υπήρξαν οι αυτοκράτορες [[Λέων Γ'|Λέων Γ’]] (717-741) και [[Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος|Κωνσταντίνος Ε’]] (741-775). Ο Λέων, ο οποίος καταγόταν από την Γερμανίκεια της Βόρειας [[Συρία]]ς και ο γιος του Κωνσταντίνος Ε’ φαίνεται ότι είχαν επηρεαστεί από τις ανεικονικές (αντίθετες στη λατρεία των εικόνων) αντιλήψεις της ιουδαϊκής («ιουδαιόφρων» χαρακτηριζόταν) και της ισλαμικής θρησκείας («σαρακηνόφρων») και για αυτό απέρριπταν τη λατρεία των εικόνων ως εκδήλωση ειδωλολατρική.