Σοφία της Πομερανίας, δούκισσα του Μεκλεμβούργου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Η Σοφία''', γερμ.: Sophie von Pomerania-Stettin''' ({{Circa|π. 1460}} –- 26 Απριλίου 1504, [[Βίσμαρ]]) από τον [[Οίκος της Πομερανίας|Οίκο της Πομερανίας]], ήταν κόρη του δούκα της Πομερανίας-Βόλγκαστ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Μεκλεμβούργου από το 1478 έως το 1504.

Ήταν η δεύτερη κόρη του [[Έρικ Β΄ της Πομερανίας|Έρικ Β΄]] δούκα της Πομερανίας-Βόλγκαστ]] (απεβ. 1474) και της [[Σοφία της Πομερανίας|Σοφίας]] (απεβ. 1497), κόρης του [[Μπόγκισλαβ Θ΄ της Πομερανίας-Στολπ|Μπόγκισλαβ Θ΄]] δούκα της Πομερανίας-Στολπ]].

Ο αδελφός της ήταν ο [[Μπόγκισλαβ Ι΄ της Πομερανίας|Μπόγκισλαβ Ι΄]] (1454-1523), ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν πενήντα χρόνια ως ενοποιημένη περιοχή. Υπό τον Μπόγκισλαβ Ι΄ η Πομερανία γνώρισε μία χρυσή εποχή: το [[Στσέτσιν]] έγινε η έδρα του το 1491, η δουκική διοίκηση οργανώθηκε με αρχεία, εισήχθη μία καλά ρυθμισμένη είσπραξη φόρων και διατηρήθηκε η ειρήνη και η σταθερότητα. Για πολιτικούς λόγους, το δουκάτο του [[Μεκλεμβούργο|Μεκλεμβούργου]]υ ενεργούσε για τη συγχώνευση με τον Οίκο της Πομερανίας.

Η Σοφία αρχικά μνηστεύθηκε τον [[Ιωάννης Ε΄ του Μεκλεμβούργου|Ιωάννη Ε΄]] δούκα του Μεκλεμβούργου]], αδελφό του αργότεραμετέπειτα συζύγου της [[Μάγκνους Β΄ του Μεκλεμβούργου|M'σγκνουMάγκνους Β΄]] δούκα του Mεκλεμβούργου. Μετά το τέλος του Ιωάννη Ε΄, η Σοφία μπήκε σε μοναστήρι και ορκίστηκε αιώνια αγνότητα. Αλλά ο Mάγκνους Β΄ ήταν πολύ απασχολημένοςεπικεντρωμένος στημε τη διασφάλιση των συνόρων με την Πομερανία και ως εκ τούτου ενδιαφερόταν για έναν γάμο με τη Σοφία. Ζήτησε συμβουλές από πολλούς ιερείς, για το πώς θα παραμεριστεί ο όρκος, αλλά αυτό ήταν μάταιο. Τελικά νυμφεύτηκε τη Σοφία στις 29 Μαΐου 1478, ενάντια στους εκκλησιαστικούς νόμους. Ο πάπας δεν καταδίκασε τον Μάγκνους Β΄ γι' αυτή την παράβαση. Αντ' αυτού του απένειμε το ''Χρυσό Τριαντάφυλλο της Αρετής'', την υψηλότερη εκκλησιαστική τιμή. Στις 3 Απριλίου 1486 η Σοφία πήρε τελικά [[Απαλλαγή (Καθολική Εκκλησία)|απαλλαγή]] από τον [[Ορκος|όρκο της]], υπό την προϋπόθεση να παράσχει ετησίως σε τρεις πένητες ετησίως λευκά μάλλινα ρούχα στη μνήμη της Παναγίας.

* [[Άννα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν|Άννα]] (1485–1525), παντρεύτηκε πρώτα στις 20 Οκτωβρίου 1500 τον [[Γουλιέλμος Β΄ λαντγράβος της Έσσης|Γουλιέλμο β΄Β΄]] λάντγκραβο της Έσσης]] και είχε τέκνα. Έπειτα παντρεύτηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1519 με τον Όθωνα του Λάουμπαχ και επίσης είχε τέκνα.

* [[Αικατερίνη του Μεκλεμβούργου|Αικατερίνη]], (1487–1561), παντρεύτηκε στις 6 Ιουλίου 1512 τον [[Ερρίκος Δ΄ της Σαξονίας|Ερρίκο Δ΄ των Βέττιν,]] δούκα της Σαξονίας]], και είχε τέκνα.

Όπως και η κόρη της [[Άννα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν]] δύο δεκαετίες αργότερα, η Σοφία επέμεινε να ταφεί μακριά από το σπίτι. Ενώ όλοι οι συγγενείς της από την πλευρά τού Μεκλεμβούργου, συμπεριλαμβανομένου τού συζύγου της, είχαν ταφεί στο [[Αββαείο του Ντόμπεραν|αβαείο του Ντόμπεραν]], αυτή επέλεξε το μοναστήρι των ΔομινικανώνςΔομινικανών στο [[Βίσμαρ]] ως τον τελευταίο τόπο ανάπαυσης. Η κηδεία της Σοφίας ήταν η πρώτη του δουκικού Οίκου στο Βίσμαρ και -εκτός από την αδελφή της Μαργαρίτα, τη χήρα του [[Βαλτάσαρ του Μεκλεμβούργου|Βαλτάσαρ]], στις 27 Μαρτίου 1526- επίσης και η τελευταία.

Η χάλκινη ταφόπλακα, με τητην -σε πραγματικό μέγεθος- εικόνα της δούκισσας που στηρίζεται σε παραπέτασμα με [[Ροδιά|κουβέρτα με ρόδια]], κάλυψετοποθετήθηκε για πρώτη φορά τονστον τάφο της, στον κύριο βωμό της εκκλησίας της Μαύρης Μονής στο Βίσμαρ, το 1880. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίας, επίσης στο Βίσμαρ και, μετά την καταστροφή της εκκλησίας, μεταφέρθηκε στο βόρειο παρεκκλήσιο της εκκλησίας Nικολάι, επίσης στο Βίσμαρ.