Κβαντικός υπολογιστής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ένα παράδειγμα εφαρμογής των qubits σε έναν κβαντικό υπολογιστή θα ξεκινούσε με την χρήση σωματιδίων με δύο καταστάσεις περιστροφής ([[Σπιν|spin]]): πάνω και κάτω ( τυπικά γράφεται <math>|{\downarrow}\rangle</math> και <math>|{\uparrow}\rangle</math>, ή <math>|0{\rangle}</math> και <math>|1{\rangle}</math> ). Στην πραγματικότητα οποιοδήποτε σύστημα έχει μια ποσότητα ''Α'' που μπορεί να παρατηρηθεί, η οποία διατηρείται με την εξέλιξη του χρόνου και είναι τέτοια ώστε η ''Α'' να έχει τουλάχιστον δύο διακριτές και επαρκώς κατανεμημένες διαδοχικές ιδιοτιμές, είναι κατάλληλο για να υλοποιήσει ένα [[qubit]]. Αυτό συμβαίνει επειδή ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να χαρτογραφηθεί πάνω σε ένα αποτελεσματικό σύστημα με περιστροφή 1/2 (spin-1/2).

 

Ένας υπολογιστής με έναν αριθμό [[qubit]]s είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από ένα κλασικό υπολογιστή με τον ίδιο αριθμό [[bit]]s. Για παράδειγμα για να αναπαραστήσουμε την κατάσταση ενός συστήματος με n-[[qubit]]s σε έναν κλασικό υπολογιστή χρειάζεται να αποθηκεύσουμε 2ⁿ [[Μιγαδικός αριθμός|μιγαδικούς]] συντελεστές. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι τα [[qubit]]s μπορούν να αποθηκεύσουν εκθετικά περισσότερη πληροφορία από τα κλασικά [[bit]]s, δεν πρέπει να παραβλέψουμε όμως το ότι τα [[qubit]]s είναι μόνο μια πιθανολογική υπέρθεση όλων των πιθανών καταστάσεων τους. Αυτό σημαίνει ότι όταν μετρήσουμε την τελική κατάσταση των [[qubit]]s θα βρίσκονται μόνο σε έναν από τους πιθανούς σχηματισμούς που βρίσκονταν πριν από τη μέτρηση. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι τα [[qubit]]s βρίσκονταν σε μία συγκεκριμένη κατάσταση πριν από τη μέτρηση εφόσον το γεγονός ότι ήταν σε μια υπέρθεση καταστάσεων πριν από τη μέτρηση επηρεάζει τα πιθανά αποτελέσματα του υπολογισμού.