Διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ 2019-2020: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επίσης, κατά την [[Δεκαετία 2010|δεκαετία του 2010]] το αντι-ηπειρωτικό αίσθημα της κοινωνίας του Χονγκ Κονγκ μεγάλωνε προοδευτικά. Οι τεράστιες ροές τουριστών από την ηπειρωτική χώρα, όπως και οι πολλοί εσωτερικοί μετανάστες (δηλαδή μετανάστες από την Κίνα στο Χονγκ Κονγκ) παραξένεψαν πολλούς κατοίκους του Χονγκ Κονγκ και τους έδωσαν την εντύπωση ότι διαβρώνουν τον τοπικό πολιτισμό.<ref name="caught fire">{{Cite web|url=https://www.theguardian.com/world/2020/jun/09/how-hong-kong-caught-fire-radical-uprising-protest-china|title=How Hong Kong caught fire: the story of a radical uprising|last=Branigan|first=Tania|last2=Kuo|first2=Lily|ημερομηνία=9 June 2020|website=[[The Guardian]]|accessdate=2 July 2020}}</ref> Μετά την [[Διαδηλώσεις του Χονγκ Κονγκ (2014)|επανάσταση της ομπρέλας]] το 2014, παρατηρήθηκε μεγάλη άνοδος του [[Τοπικιστικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ|τοπικισμού]] και του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας, κάτι που επιβεβαιώθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2016, όταν οι τοπικιστές αύξησαν τις έδρες τους στο Νομοθετικό Συμβούλιο από 1 σε 6.<ref>{{Cite web|url=https://www.scmp.com/news/hong-kong/politics/article/3021518/liberate-hong-kong-revolution-our-times-who-came-protest|title='Liberate Hong Kong; revolution of our times': Who came up with this protest chant and why is the government worried?|last=Lam|first=Jeffie|ημερομηνία=6 August 2019|website=[[South China Morning Post]]|accessdate=8 September 2019}}</ref> Ακόμα, όλο και λιγότεροι νέοι του Χονγκ Κονγκ αυτοπροσδιορίζονταν ως «Κινέζοι», όπως διαπίστωσαν δημοσκοπήσεις που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Μέχρι το 2019, σχεδόν κανένας Χονγκονέζος μικρότερος των 30 ετών δεν χαρακτήριζε τον εαυτό του Κινέζο.<ref>{{Cite news|url=https://www.economist.com/graphic-detail/2019/08/26/almost-nobody-in-hong-kong-under-30-identifies-as-chinese|title=Almost nobody in Hong Kong under 30 identifies as "Chinese"|work=[[The Economist]]|date=26 August 2019}}</ref> Τέλος, οι νεότεροι ερωτηθέντες ήταν κιόλας δύσπιστοι για την κινεζική κυβέρνηση.<ref name="bbc_48607723">{{Cite news|url=https://www.bbc.com/news/world-asia-china-48607723|title=Why are there protests in Hong Kong? All the context you need|last=Cheung|first=Helier|work=[[BBC News]]|date=4 September 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190908090424/https://www.bbc.com/news/world-asia-china-48607723|archive-date=8 September 2019|accessdate=8 September 2019}}</ref> Τα σκάνδαλα και η διαφθορά της Κίνας κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών του Χονγκ Κονγκ στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Οι πολίτες το μόνο που έβλεπαν ήταν η εντατική προσπάθεια του Πεκίνου να ελέγξει περισσότερο το Χονγκ Κονγκ.

 

 

Η [[Κίνημα ομπρέλας|Επανάσταση της Ομπρέλας]] του 2014 διακρινόταν από την ειρηνικότητά της. Τότε υπήρχε το αίσθημα ότι ο εκδημοκρατισμός του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να επιτευχθεί με έναν ειρηνικό τρόπο, χωρίς να χρησιμοποιηθεί καθόλου βία στις συγκεντρώσεις.<ref name="bbc_48655474">{{Cite news|url=https://www.bbc.com/news/world-asia-china-48655474|title=Hong Kong extradition: How radical youth forced the government's hand|last=Cheung|first=Helier|work=[[BBC News]]|date=17 June 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190617102656/https://www.bbc.com/news/world-asia-china-48655474|archive-date=17 June 2019|accessdate=8 September 2019}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.bbc.com/news/world-asia-china-29423147|title=Things that could only happen in a Hong Kong protest|last=Dissanayake|first=Samanthi|ημερομηνία=30 September 2014|publisher=[[BBC]]|accessdate=2 July 2020}}</ref><ref name=":0" /> Ωστόσο, μετά από μήνες συλλαλητηρίων το κίνημα απέτυχε, και το πολιτικό σύστημα της πόλης έμεινε ως έχει. Η επακόλουθη διάσπαση του [[Φιλοδημοκρατική παράταξη του Χονγκ Κονγκ|φιλοδημοκρατικού]] μπλοκ στις εκλογές του 2016, οδήγησε πολλούς στο να αναθεωρήσουν την τακτική τους Έτσι στα επόμενα χρόνια, πολλοί οδηγήθηκαν το συμπέρασμα ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις ήταν αναποτελεσματικές στην προώθηση των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Οι διαδηλωτές συνεπώς θα έπρεπε να αναζητήσουν πιο δραστικούς (και άρα πιθανώς βίαιους) τρόπους για να πιέσουν την κυβέρνηση για αλλαγή. Ενδιαφέρον είναι αυτό που παρατηρούν πολλοί αναλυτές, και είναι ότι στις διαμαρτυρίες του 2019 κυριαρχούσε μια αίσθηση απελπισίας, σε αντίθεση με την αισιοδοξία που ήταν διάχυτη στο κίνημα του 2014.<ref name=":0">{{Cite web|url=https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/jul/02/the-guardian-view-on-hong-kong-protests-the-mood-hardens|title=The Guardian view on Hong Kong's protests: the mood hardens|ημερομηνία=2 July 2019|website=[[The Guardian]]|accessdate=23 July 2019}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://edition.cnn.com/2019/07/02/asia/hong-kong-protests-anger-intl/index.html|title=Hong Kong's democracy movement was about hope. These protests are driven by desperation|last=Griffiths|first=James|ημερομηνία=22 July 2019|publisher=CNN|accessdate=23 July 2019}}</ref> Πλέον οι διαδηλωτές δεν ζητούσαν απλά την απόσυρση ενός νομοσχεδίου, αλλά απαιτούσαν να τους δοθούν επιτέλους όλες αυτές οι ελευθερίες που τους είχαν υποσχεθεί.<ref>{{Cite news|url=https://time.com/longform/hong-kong-photographs-summer-protests/|title=Arrests, Tear Gas and Uncertainty: Scenes From Hong Kong's Summer of Unrest|last=Ferguson|first=Adam|work=[[Time (magazine)|Time]]|date=15 August 2019|accessdate=8 September 2019}}</ref>