Άρης Βελουχιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμέσως έφυγε για τη Ρούμελη όπου στα τέλη Μαΐου του 1942 συγκρότησε, στη [[Σπερχειάδα]], την πρώτη ένοπλη ομάδα του ΕΛΑΣ, από 15 άνδρες, πολύ λιγότερους από όσους περίμενε ο Κλάρας. Αυτοί οι πρώτοι αντάρτες φορούσαν τμήματα από στρατιωτικές στολές και ο οπλισμός τους ήταν ελάχιστος. Πρώτη απόφαση που πήραν ήταν να χρησιμοποιήσουν ψευδώνυμα ώστε να μην γίνουν γνωστοί στις κατοχικές αρχές και να αποφευχθούν αντίποινα κατά των οικογενειών τους.<ref name="Χαν Α΄σ. 18">Χανδρινός (2011) Α΄σ. 18</ref> Ο Κλάρας επέλεξε το όνομα [[Άρης (μυθολογία)|Άρης]], από το θεό του πολέμου, και Βελουχιώτης από το [[Τυμφρηστός|βουνό της Ευρυτανίας]] που θα τον φιλοξενούσε. Επίσης, για να δώσει μεγαλύτερο κύρος στην παρουσία του, απέδωσε στον εαυτό του τον βαθμό του ταγματάρχη Πυροβολικού.<ref>Αλβανός (2003) σ. 38</ref> Δικής του έμπνευσης ήταν και το σχήμα τριπλής διοίκησης (Καπετάνιος, Στρατιωτικός διοικητής και Πολιτικός) που εφάρμοσε ο ΕΛΑΣ, ενώ καθιέρωσε και την προσφώνηση «συναγωνιστής», θεωρώντας πως είναι πιο οικεία από το «σύντροφος» που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ.<ref name="Χαν Α΄σ. 18"/>

Χωρίς να έχει ξεκάθαρους στόχους για το πώς θα λειτουργούσε και ποια θα ήταν η δράση της, η ομάδα του Βελουχιώτη περιπλανιότανπεριπλανιόνταν στην ύπαιθρο προσπαθώντας να κρυφτεί από τητην [[Χωροφυλακή]] και από τους Ιταλούς. Η ελλιπής πληροφόρηση και ο ανεπαρκής εφοδιασμός από τις κομματικές οργανώσεις, οι ατέλειωτες πορείες και το συνεχές κρύψιμο εξουθένωσαν τους Ελασίτες, οδηγώντας πολλούς από αυτούς σε λιποταξία και φέρνοντας στα όρια της διάλυσης το μικρό τμήμα τους. Ακριβώς αυτή την στιγμή ο Βελουχιώτης έλαβε αποφάσεις που όχι μόνο έσωσαν το τμήμα του άλλα έθεσαν τις βάσεις για την ανάπτυξη του ΕΛΑΣ.

Κατ' αρχήν συνέταξε έναν όρκο τονστον οποίο ασπάστηκανορκίστηκαν οι άνδρες του, καθώς και όλοι οι μελλοντικοί αντάρτες που θα προσχωρούσαν στον ΕΛΑΣ. Ο όρκος αυτό όριζε την ποινή του θανάτου σε περίπτωση λιποταξίας. Επίσης, οι αντάρτες προσπαθώντας να διαφοροποιηθούν από τις φυγόδικες οπλοφόρες ομάδες που κρύβονταν στα βουνά, αλλά και από τητην συνωμοτική «αφάνεια» που τηρούσαν οι κομμουνιστές., Θαθα σταματούσαν να κρύβονται, θα έμπαιναν φανερά στα χωριά διακηρύσσοντας ανοιχτά τις προθέσεις τους και θα δημιουργoύσανδημιουργήσουν τις οργανώσεις που θα τους εφοδίαζαν.<ref>Μαργαρίτης (2003) σ. 114</ref>

Για να δοκιμάσει αυτήν την επιλογή, στις 7 Ιουνίου η ένοπλη ομάδα με αναπεπταμένη την ελληνική σημαία παρέλασε τραγουδώντας στο χωριό [[Δομνίστα Ευρυτανίας|Δομνίστα]] της [[Ευρυτανία|Ευρυτανίας]]. Ο «ταγματάρχης πυροβολικού» Βελουχιώτης ασπάστηκε το χέρι του παπά και ζήτησε την άδεια από τον πρόεδρο να μιλήσει στους κατοίκους. Εκεί ανέλυσε τους στόχους του ΕΛΑΣ και τόνισε την ομοιότητα των Ελασιτών με τους [[κλέφτες]] της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|επανάστασης του 1821]].<ref>Φλάισερ (1988) σ. 233</ref> Τις επόμενες μέρες, με διαρκείς μετακινήσεις, ώστε η ολιγομελής ομάδα να δείχνει μεγαλύτερη, ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες εμφανίσεις στα γύρωγύρο χωριά, προκαλώντας μεγάλο ενθουσιασμό στις ορεινές αυτές κοινότητες που είχαν έντονες αναμνήσεις από τον [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941)|πόλεμο στην Αλβανία]]. Όταν μάλιστα στις 21 Ιουνίου ένα βρετανικό αεροπλάνο έριξε λίγα εφόδια για τους αντάρτες, τεκμηριώνοντας έτσι τητην «[[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|συμμαχική]] αναγνώριση» στα μάτια των χωρικών, το κύρος του Βελουχιώτη και των ανδρών του ενισχύθηκεενισχύθηκαν σημαντικά.<ref>Αλβανός (2003) σ. 39-40</ref>

Επόμενος στόχος του έγιναν οι ληστρικές συμμορίες που κυριαρχούσαν τότε στα βουνά. Εφάρμοσε απέναντί τους τακτική λήθης για το παρελθόν τους, αν αποφάσιζαν να υποταχθούν και να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ. Όσες όμως αντιτάχθηκαν διαλύθηκαν με αιματηρό τρόπο. Πολλοί από τους φυγόδικους και παράνομους που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ έγιναν το επόμενο διάστημα υποδειγματικοί μαχητές. Έτσι η ληστεία και κυρίως η ζωοκλοπή εξαλείφθηκε με γρήγορους ρυθμούς από την ύπαιθρο. Με αυτούς τους τρόπους, που πολλές φορές έφθανανέφθανε στα άκρα, θεμελιώθηκε η τάξη στα ορεινά και οι χωρικοί απαλλάχθηκαν από τητην μάστιγα που τους ταλαιπωρούσε πολλά χρόνια. Ο λεγόμενος "Νόμος του Άρη" εμπεδώθηκε στην ύπαιθρο. Την ίδια τακτική ακολούθησε και για τους [[Ελληνική Χωροφυλακή|χωροφύλακες]] που συνελάμβανε, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αποφεύγουν τα ορεινά.<ref name="Μαργαρίτης 2003, σ. 115">Μαργαρίτης (2003), σ. 115</ref><ref name="Αλ. 40">Αλβανός (2003) σ. 40</ref>

Παρεμβαίνει επίσης σε δικαστικές διαφορές, υποστηρίζοντας την αρχή του συμβιβασμού και της συμφιλίωσης. Σε σοβαρές όμως παρανομίες τιμωρούσε τους ενόχους με δημόσια μαστίγωση, συμμετέχοντας ορισμένες φορές και ο ίδιος στην εκτέλεση αυτής της ποινής.<ref>Φλάισερ (1988) σ. 234</ref> Στην περίπτωση που ο ένοχος ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, τον τιμωρούσε με θάνατο, ακόμη και για μικρά παραπτώματα, όπως η κλοπή κοτόπουλων. Έτσι, με αυτά τα δρακόντειαδρακόντια μέτρα, εμπέδωσε στους Ελασίτες τη συμμόρφωση σε κανόνες και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία.<ref>Μαζάουερ (1994) σ. 345</ref> Ταυτόχρονα έδειχνε σεβασμό στην ιδιοκτησία, γεγονός που ισχυροποιούσε τους δεσμούς των χωρικών με το νέο αντάρτικο. Με τον ίδιο ανελέητο τρόπο αντιμετώπισε τους «προδότες», που στις αρχές του Αντάρτικου δεν είχαν ταυτισθεί με την έννοια του πολιτικού αντιπάλου, όπως συνέβη αργότερα σε πλείστες περιπτώσεις.<ref>Φλάισερ (2015) «Η Αντίσταση», σ. 22</ref>