Άρης Βελουχιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Δεν ήταν, όμως, μόνο οι προτάσεις του Βελουχιώτη που προβλημάτισαν την ηγεσία του ΚΚΕ. Από την αρχή του αντάρτικου μια σειρά από γεγονότα που καταδείκνυαν την υπερβολική σκληρότητά του απέναντι όχι μόνο στους εχθρούς αλλά και στους ίδιους τους άντρες του, κι ακόμη οι συνοπτικές διαδικασίες που εφάρμοζε στην απονομή δικαιοσύνης, έφτασαν στην Αθήνα<ref name="Κ254">Κέδρος (2004) τ. Α΄σ. 254</ref>. Αποτέλεσμαμε ήταναποτέλεσμα να αποφασιστεί η καθαίρεσή του<ref name="Φ 24">Φλάισερ (2015) σ. 24</ref>. Τέτοια γεγονότα ήταν το περιλάλητο επεισόδιο με την καταδίκη σε θάνατο ενός αντάρτη για την κλοπή μιας κότας<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 173, 176</ref>, η απειλή με περίστροφο δύο ανταρτών για να ομολογήσουν μέσα σε τρία λεπτά μία κλοπή που αποδείχτηκε ότι δεν έκαναν<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 181-183</ref> και η εκτέλεση στο Μαυρολιθάρι 5<ref>Λαγδάς (1965) τ. Β΄ σ. 294</ref> ή 11 ελασιτών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι εκμεταλλεύονταν την ιδιότητά τους για να διαπράξουν κάθε είδους ποινικά αδικήματα<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 188-189</ref>. Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν ένα γεγονός που έγινε στα τέλη Ιανουαρίου στο χωριό Γαρδίκι, όταν ο Βελουχιώτης «τάπα στο μεθύσι»<ref name="Φ 308">Φλάισερ (1988) σ. 308</ref> κατηγόρησε οχτώ άνδρες και έξι γυναίκες, ότι είχαν προδώσει στους Ιταλούς κρυψώνες όπλων. Με δική του διαταγή οδηγήθηκαν στην πλατεία μπροστά στους χωρικούς και απαίτησε συνολική ομολογία. Κανένας όμως από τους 14 κατηγορoύμενους δεν ήταν διατεθειμένος να το δεχτεί τις κατηγορίες διαβεβαιώνοντας την αθωότητά τους. «Γεμάτος οργή και μανία ο Άρης χτυπούσε και μαστίγωνε τους δυστυχείς, μέχρι που έπεσαν ημιλιπόθυμοι και τελικά - λίγο πριν εκτελεστούν - έδωσαν μία ομολογία, χωρίς αξία»<ref>Μάγερ (1995) σ. 176</ref>. Λίγο αργότερα, έφτασε εκεί ο Λευτεριάς και πριν ακόμη ξεμεθύσει του ανακοίνωσε την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου να παρουσιαστεί αμέσως στην Αθήνα<ref name="Φ 308"/>.

Μεταμφιεσμένος σε παπά, ώστε να διαφύγει της προσοχής των αρχών κατοχής, ο Βελουχιώτης έφτασε στην Αθήνα στα μέσα Φεβρουαρίου. Η παρουσία του έγινε αισθητή και γι' αυτό υποχρεώθηκε να ξυρίσει την γενειάδα του και να αφαιρέσει δύο χρυσά δόντια., διότι Αυτάαυτά τα χαρακτηριστικά ήταν γνωστά στην Ασφάλεια<ref >Κέδρος (2004) τ. Α΄σ. 253-254</ref>. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε, σχεδόν σαν κατηγορούμενος, στους [[Γιώργης Σιάντος|Σιάντο]], [[Γιάννης Ιωαννίδης (στέλεχος ΚΚΕ)|Ιωαννίδη]] και Τζήμα και απολογήθηκε για την έως τότε δράση του. Ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ τον επέκρινε για διάφορες άστοχες ενέργειές του χαρακτηρίζοντάς τες ως «εξτρεμισμούς» που «διαστρέβλωσαν την πολιτική γραμμή τουτο κόμματος»<ref name="Φ 309">Φλάισερ (1988) σ. 309</ref>. Οι προδότες, συνέχισε, έπρεπε να εκτελούνται μόνο σε αναμφισβήτητες περιπτώσεις ενοχής. Του επισημάνθηκε επίσης ότι το κόμμα δεδεν θα έπρεπε να βασίζεται στην τρομοκρατία αλλά στην πειθώ και ότι η δράση του έδινε την εντύπωση ότι το ΕΑΜ ήθελε να μονοπωλήσει τον αντιστασιακό αγώνα<ref name="Ρ291">Ρίχτερ (1975) τ. Α΄, σ. 291</ref>. Όταν ο Σιάντος του υπενθύμισε ότι είχε προδώσει το κόμμα υπογράφονταςόταν είχε υπογράψει το 1939 δήλωση μετανοίας, ο Βελουχιώτης ξέσπασε σε κλάματα<ref name="Φ 309"/>.

Ωστόσο, τονίζοντας την επιχείρηση στοστον Γοργοπόταμο, αλλά και τις οργανωτικές και στρατιωτικές του επιτυχίες, ο Βελουχιώτης κατάφερε να ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση<ref>Μάγερ (1995) σ. 178</ref>. Επισήμανε ότι παρόλα τα ελαττώματά του ήταν αυτός που μπορούσε να συνεχίσει το αντάρτικοαντάρτικό στη Ρούμελη και πρότεινε στην ηγεσία του [[ΚΚΕ]] να βγει στο βουνό<ref>Ζαούσης (2015) σ. 468</ref>. Για την εκστρατεία στην [[Ήπειρος (διαμέρισμα)|Ήπειρο]] υποστήριξε ότι ο Ζέρβας ήταν φιλόδοξος και γι' αυτό πρέπει να εξοντωθεί ή να ενσωματωθεί στον ΕΛΑΣ<ref>Ρίχτερ (1975) τ. Α΄, σ. 285</ref>. Έτσι, χωρίς πάντως να έχει κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του κόμματος, αλλά έχονταςνα τηέχει την στήριξη του Τζήμα, η Κεντρική Επιτροπή του επέτρεψε να επιστρέψει στο βουνό. Μάλιστα τον όρισαν καπετάνιο στο νεοσχηματίσθεν Γενικό Αρχηγείο Στερεάς (ή Ρούμελης), στο οποίο υπάγονταν τα Αρχηγεία Ανατολικής Στερεάς, Δυτικής Στερεάς και Αττικοβοιωτίας<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 202</ref>. Πιθανόν αποκαταστάθηκε στο κόμμα και έγινε ξανά μέλος του ΚΚΕ{{efn| Παρότι αρκετοί συγγραφείς, όπως οι Χαριτόπουλος<ref>Χαριτόπουλος (2003) σ. 200</ref>, Φαράκος<ref>Φαράκος (1998) σ. 46</ref>, Λαγδάς<ref>Λαγδάς (1965) τ. Β΄ σ. 300</ref> αναφέρουν αυτό το γεγονός ως δεδομένο, ιστορικοί όπως οι Φλάισερ και Μαργαρίτης το παραβλέπουν, ενώ ο Ρίχτερ το θεωρεί απίθανο<ref name="Ρ291"/>}}, ιδιότητα που είχε χάσει μετά την υπογραφή δήλωσης μετανοίας. Μαζί του ανέβηκαν και άλλα στελέχη, όπως οι αξιωματικοί [[Ευθύμιος Ζούλας]] και [[Φοίβος Γρηγοριάδης]]. Αλλά ο πιο σημαντικός ήταν ο Τζήμας, ο οποίος ορίστηκε αντιπρόσωπος της ΚΕ του [[ΕΑΜ]] στον ΕΛΑΣ, με εντολή να επιβλέπει κατά πόσο τηρεί ο αρχικαπετάνιος την κομματική γραμμή<ref name="Ρ291"/>.