Ιωσήφ Στάλιν και Αντισημιτισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ΑνΟι Εβραίοι με την σειρά τους, αν και δραστήριοι τόσο μεταξύ του [[Μπολσεβίκοι|Σοσιαλδημοκρατών Μπολσεβίκων]] όσο και των [[Μενσεβίκοι|Μενσεβίκων]], οι Εβραίοι είχαν πιοέχουν έντονοιεντονότερη παρουσία στους [[Μενσεβίκοι|Μενσεβίκους]]δεύτερους. Ο Στάλιν είχε προσέξει τις αναλογίες των εθνοτήτων που εκπροσωπούνταν σε κάθε πλευρά, όπως φαίνεται από μια έκθεση του 1907 για το Συνέδριο, η οποία δημοσιεύθηκε στην ''Bakinsky rabochy'' (Εργάτης του [[Μπακού]]) : <blockquote>Δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα η σύνθεση του κογκρέσου όσον αφορά τις εθνικότητες. Στατιστικά στοιχεία έδειξαν ότι η πλειοψηφία της φράξιας των Μενσεβίκων αποτελείται από Εβραίους<span>—</span>και αυτό, βέβαια, χωρίς να υπολογίζουμε τους ''Μπουντιστές'' (Bundists) <span>—</span>μετά έρχονται οι Γεωργιανοί και μετά οι Ρώσοι. Από την άλλη πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία της Μπολσεβίκικης φράξιας αποτελείται από Ρώσους, και μετά έρχονται οι Εβραίοι<span>—</span>χωρίς να υπολογίζουμε βέβαια τους Πολωνούς και Λετονούς <span>—</span>και μετά οι Γεωργιανοί, κτλ. Για το λόγο αυτό ένας από τους Μπολσεβίκους παρατήρησε χαριτολογώντας (φαίνεται ότι ήταν ο σύντροφος Aleksinsky) ότι οι Μενσεβίκοι είναι μια Εβραϊκή παράταξη και οι Μπολσεβίκοι μια γνήσια Ρωσική παράταξη, οπότε δεν θα ήταν κακή ιδέα για μας τους Μπολσεβίκους να οργανώσουμε ένα μικρό πογκρόμ στο κόμμα.<ref name="Pinkus 1990, 143-144"/>

Αν και οι Μπολσεβίκοι θεωρούσαν όλες τις θρησκευτικές δραστηριότητες ως αντιεπιστημονικές δεισιδαιμονίες και απομεινάρι της παλιάς προ-κομμουνιστικής τάξηςεποχής, η νέα πολιτική τάξη που δημιουργήθηκε από τα [[Σοβιέτ]] μετά την [[Ρωσική Επανάσταση]] ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση με τουςτον αντισημιτισμό που παρατηρούνταν στους αιώνες αντισημιτισμούτων [[Οίκος των Ρομανώφ|Ρομανώφ]].

Το [[Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων|Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού]] εξέδωσε το 1918 διάταγμα που καταδίκαζε τον αντισημιτισμό και καλούσε τους εργάτες και τους αγρότες να τον καταπολεμήσουν.<ref name="Pinkus 1990, 85">Pinkus, Benjamin (1990). ''The Jews of the Soviet Union: The History of a National Minority''. Cambridge: Cambridge University Press. p. 85. ISBN 978-0-521-38926-6.</ref> Ο [[Βλαντίμιρ Λένιν|Λένιν]] συνέχισε να εκφράζεται εναντίον του αντισημιτισμού καθ' όλη την διάρκεια της εξουσίας του.<ref>Lenin, V. I. (1919). [http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x10.htm "Anti-Jewish Pogroms".] ''Lenin's Collected Works'', 4th English Edition. Trans. George Hanna. Progress Publishers, Moscow, 1972 Volume 29, pages 252–253

http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x10.htm [[Marxists Internet Archive]]. Retrieved 23 February 2011.</ref> Γίνονταν εκστρατείες ενημέρωσης κατά του αντισημιτισμού στον [[Κόκκινος Στρατός|Κόκκινο Στρατό]] και στους χώρους εργασίας, και μια διάταξη που απαγορεύει την υποκίνηση της προπαγάνδας ενάντια σε κάθε εθνικότητα έγινε μέρος του Σοβιετικού δικαίου.<ref name = "Pinkus 1990, 85"/> Ιδρύθηκαν ιδρύματα κοσμικού πολιτισμού [[Γίντις]] επιχορηγούμενα από το κράτος, όπως το [[Κρατικό Εβραϊκό Θέατρο της Μόσχας]], καθώς και ιδρύματα για άλλες μειονότητες.

Σαν Κομισάριος του Λαού για τις [[Έθνη της Σοβιετικής 'Ενωσης|Εθνότητες]], ο Στάλιν ήταν το υπεύθυνομέλος του [[Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων|μέλος του υπουργικού συμβουλίου]] που ήταν υπεύθυνο για θέματα μειονοτήτων. Το 1922, ο Στάλιν εξελέγη για πρώτη φορά Γενικός Γραμματέας του [[Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης|κόμματος]] <span>—-</span> μια θέση που ακόμα δεν εθεωρείτο ως η υψηλότερη στη Σοβιετική κυβέρνηση. Ο Λένιν άρχισε να επικρίνει τον Στάλιν λίγο αργότερα.

Σε γράμματα του Δεκεμβρίου του 1922, ο άρρωστος πλέον Λένιν (τον οποίο η ασθένεια άφησε ανήμπορο το 1923-1924) επέκρινε τον Στάλιν και τον [[Φέλιξ Ντζερζίνσκι|Ντζερζίνσκι]] για τη [[Σωβινισμός|σοβινιστική]] στάση τους προς το Γεωργιανό έθνος κατά τη διάρκεια της "Υπόθεσης της Γεωργίας" του 1922<ref>Η "υπόθεση της Γεωργίας" (Georgian Affair) ήταν μια διαμάχη στο εσωτερικό του Κομμουνιστικού Κόμματος με επίκεντρο την εξουσία στην Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας το 1922. Η διαμάχη ξέσπασε μεταξύ μετριοπαθών και σκληροπυρηνικών Μπολσεβίκων και οδήγησε στην οριστική ρήξη μεταξύ Λένιν και Στάλιν.</ref><ref>Lenin, V. I. [http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1922/dec/testamnt/autonomy.htm "The Question of Nationalities or "Autonomisation".] In ''Lenin Collected Works'', Volume 36. Moscow: Progress Publishers. pp. 593–611. [[Marxists Internet Archive]]. Retrieved 23 February 2011.</ref> Τελικά, οι επιστολές δημοσιευμένες ως μέρος της Διαθήκης του Λένιν <span>—</span>του 1922 (όπου συνιστά στο κόμμα να καθαιρέσει τον Στάλιν από τη θέση του Γενικού Γραμματέα <span>—</span>το 1922), αποσύρθηκαν από τη δημόσια κυκλοφορία από τον Στάλιν και τους υποστηρικτές του. Αυτό το υλικό δεν δημοσιεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση παρά μόνο μετά την [[αποσταλινοποίηση]] το 1956.<ref>Lenin, V. I. [http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1922/dec/testamnt "'Last Testament' Letters to the Congress".] In Lenin ''Collected Works'', Volume 36. Moscow: Progress Publishers. pp. 593–611. [[Marxists Internet Archive]]. Retrieved 23 February 2011.</ref>

Μετά το θάνατο του ανήμπορου Λένιν, στις 21 Ιανουαρίου 1924, το κόμμα επισήμως διατήρησε την αρχή της συλλογικής ηγεσίας, αλλά ο Στάλιν σύντομα παραγκώνισε τους αντιπάλους του στην Κεντρική Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου. Αρχικά συνεργαζόμενος με τα Εβραϊκής και ημί-Εβραϊκής καταγωγής μέλη του Πολιτικού Γραφείου [[Γκριγκόρι Ζινόβιεφ]] και [[Λεβ Κάμενεφ]], εναντίον του Εβραϊκής καταγωγής κύριου αντίπαλου του, [[Λέων Τρότσκι|Λέον Τρότσκι]], ο Στάλιν κατόρθωσε να τον περιθωριοποιήσει. Μέχρι το 1929, ο Στάλιν είχε ουσιαστικά περιθωριοποιήσει και τους Ζινόβιεφ και Κάμενεφ, υποχρεώνοντας τους να υποταχθούν στην εξουσία του. Ο αδιάλλακτος Τρότσκι εξαναγκάστηκε σε εξορία. {{πηγή}}

=== Η Ναζιστική-Σοβιετική προσέγγιση και το Σύμφωνο " Μολότοφ–Ρίμπεντροπ" ===

Κατά τη συνάντησή του με τον υπουργό εξωτερικών της Ναζιστικής Γερμανίας [[Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ|Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ]], ο Στάλιν του υποσχέθηκε να απαλλαγεί από την "Εβραϊκή κυριαρχία", κυρίως μεταξύ των διανοουμένων.<ref>Alexander Nikolaevich Yakovlev ''Twilight'', Moscow, 2003, ISBN 5-85646-097-9, page 208 ({{lang-ru|Яковлев А. Сумерки. Москва: Материк 2003 г.|link=no}}</ref> Μετά την αποπομπή του Υπουργού Εξωτερικών Μαξίμ Λιτβίνοφ το 1939,<ref name="herf56"/> ο Στάλιν αμέσως έδωσε οδηγίες στο νέο Υπουργό Εξωτερικών [[Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ|Μόλοτοφ]] για να "εκκαθαρίσει το υπουργείο από τους Εβραίους", ώστε να κατευνάσει τον Χίτλερ και να δώσει το σήμα στη Γερμανία ότι η ΕΣΣΔΣοβιετική Ένωση ήταν έτοιμη για συνομιλίες μη επίθεσης.<ref name="herf56">{{citation|last=Herf|first=Jeffrey|title=The Jewish Enemy: Nazi Propaganda During World War II and the Holocaust|publisher=Harvard University Press|year=2006|isbn=0-674-02175-4|pages=56}}</ref><ref name="Stalin 2003">Gennady Коstyrchenko "Stalin's secret policy: Power and Antisemitism"("Тайная политика Сталина. Власть и антисемитизм" Москва, "Международные отношения", 2003)</ref><ref name="resis35">{{citation|last=Resis|first=Albert|title=The Fall of Litvinov: Harbinger of the German-Soviet Non-Aggression Pact|journal=Europe-Asia Studies|year=2000|volume=52|issue=1|url=http://www.jstor.org/stable/153750|pages=35|doi=10.1080/09668130098253}}</ref><ref>Moss, Walter, ''A History of Russia: Since 1855'', Anthem Press, 2005, ISBN 1-84331-034-1, p. 283.</ref> Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, οι αντισημιτικές τάσεις στις πολιτικές του Κρεμλίνου μπορεί να τροφοδοτήθηκαν από την εξορία του [[Λέων Τρότσκι|Τρότσκι]].<ref name="roi103">Etinger, Iakov (1995). "The Doctors' Plot: Stalin's Solution to the Jewish Question". In Yaacov Ro'i, ''Jews and Jewish Life in Russia and the Soviet Union''. London: Frank Cass. ISBN 0-7146-4619-9, pp. 103–6.</ref><ref>Rappaport, Helen, ''Joseph Stalin: A Biographical Companion'', ABC-CLIO, 1999 ISBN 1-57607-084-0, p. 297.</ref>

===Ο εκτοπισμόςΠροσωρινή "άνθιση" των Πολωνών Εβραίων στο εσωτερικό της Σοβ.Σοβιετικής Ένωσης ===

Οι ιστορικοί Albert S. Lindemann και Richard S. Levy παρατηρούν ότι "Όταν τον Οκτώβριο του 1948, κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών εορτών, χιλιάδες Εβραίοι συγκεντρώθηκαν γύρω από την κεντρική συναγωγή της Μόσχας για να τιμήσουν τη [[Γκόλντα Μέιρ]], την πρώτη Ισραηλινή πρέσβειρα, οι σοβιετικές αρχές θορυβήθηκαν από το σημάδια της εβραϊκής δυσαρέσκειας."<ref>Lindemann, Albert S. & Richard S. Levy (2010). ''Antisemitism: A History''. New York: Oxford University Press. p. 187. ISBN 978-0-19-923503-2.</ref> Ο Jeffrey Veidlinger γράφει ότι "Από τον Οκτώβριο του 1948, ήταν προφανές ότι ο Mikhoels δεν ήταν ο μοναδικός υποστηρικτής του Σιωνισμού μεταξύ των Εβραίων της Σοβιετικής Ένωσης. Η αναβίωση της Εβραϊκής πολιτισμικής έκφρασης κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε καλλιεργήσει μια γενική αίσθηση τόλμης μεταξύ των Εβραϊκών μαζών. Πολλοί Εβραίοι αγνοούσαν την αυξανόμενη Zhdanovshchina (Δόγμα Ζντάνοφ) και την απειλή που σήμαινε κατά των Σοβιετικών Εβραίων η ετοιμαζόμενη εκστρατεία κατά των "κοσμοπολιτών χωρίς ρίζες"". Πράγματι, η επίσημη στάση απέναντι στην Εβραϊκή κουλτούρα ήταν αμφίθυμη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στην επιφάνεια, η Εβραϊκή κουλτούρα φαινόταν να υποστηρίζεται από το κράτος: Έγιναν δημόσιες προσπάθειες να διατηρηθεί το Εβραϊκό θέατρο μετά το θάνατο του Mikhoels, το περιοδικό ''Eynikayt'' ακόμα εκδιδόταν σύμφωνα με το πρόγραμμα και, το πιο σημαντικό, η Σοβιετική Ένωση αναγνώρισε την ίδρυση του Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Για τους περισσότερους Εβραίους της Μόσχας, η κατάσταση των Σοβιετικών Εβραίων ήταν ποτέκαλύτερη δεναπό ήταν καλύτερηποτέ. <ref>Veidlinger, Jeffrey (2000). ''The Moscow State Yiddish Theater: Jewish Culture on the Soviet Stage''. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. p. 266. ISBN 978-0-253-33784-9</ref>

Το Νοέμβριο του 1948 οι Σοβιετικές αρχές, ξεκίνησαν μια εκστρατεία διάλυσηςενάντια σεστον ό,Εβραϊκό τι είχε απομείνει από την Εβραϊκή κουλτούραεθνικισμό. Τα ηγετικά στελέχη της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής συνελήφθησαν. Κατηγορήθηκαν για προδοσία, αστικό εθνικισμό και για το σχεδιασμό δημιουργίας μιας Εβραϊκής δημοκρατίας στην [[Κριμαία]] για να εξυπηρετήσουν τα Αμερικανικά συμφέροντα. Το Μουσείο Περιβαλλοντικής Γνώσης της Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας (ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1944) και Το Εβραϊκό Μουσείο στο Βίλνιους (ιδρύθηκε στο τέλος του πολέμου) έκλεισανέκλεισε το 1948.<ref name="Pinkus 1990, 205">Pinkus, Benjamin (1990). ''The Jews of the Soviet Union: The History of a National Minority''. Cambridge: Cambridge University Press. p. 205. ISBN 978-0-521-38926-6.</ref> Το Ιστορικό-Εθνογραφικό Μουσείο των Γεωργιανών Εβραίων, που ιδρύθηκε το 1933, έκλεισε στο τέλος του 1951. <ref name = "Pinkus 1990, 205" /> Διανοούμενοι Εβραίοι (θεατρικοί και μουσικοί κριτικοί) κατηγορήθηκαν για "κοσμοπολιτισμό" και έγιναν στόχος της λογοκρισίας. Μια μέθοδος με αντισημιτική χροιά που χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους ήταν ότι τα ψευδώνυμα με τα οποία προηγουμένως αρθρογραφούσαν αντικαταστάθηκαν με τα πραγματικά τους ονόματα που έδειχναν ότι είναι εβραϊκά. Κατά τον συγγραφέα Solomon M. Schwarz αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με αποδοχή και εντολή από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Κατά τον ίδιο, αυτό εξηγείται με την άνοδο του σοβιετικού εθνικισμού εκείνη την εποχή, αφού οι "αμαρτίες" των Εβραίων συγγραφέων δεν διέφεραν από αυτές των μη-Εβραίων συναδέλφων τους.<ref>[https://www.jstor.org/stable/43059911?seq=6#metadata_info_tab_contents Ginsburg, Michael. Reviewed Work: The Jews in the Soviet Union by Solomon M. Schwarz, Alvin Johnson, Syracuse University Press, 1951, ''Publications of the American Jewish Historical Society'', vol. 42, no. 4, 1953, pp. 442–449 (447). JSTOR, www.jstor.org/stable/43059911.]</ref>

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1949, ο μικροβιολόγος Νικολάι Gamaleya, πρωτοπόρος της [[Βακτηριολογία]]ς και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών τιμημένος με το Βραβείο Στάλιν, έγραψε μια προσωπική επιστολή προς τον Στάλιν, διαμαρτυρόμενος για τον αυξανόμενο αντισημιτισμό: "Κρίνοντας από απολύτως αδιαμφισβήτητες και προφανείς ενδείξεις, η επανεμφάνιση του αντισημιτισμού δεν έρχεται από τα κάτω, από τις μάζες. . . αλλά κατευθύνεται από τα πάνω, από κάποιο αόρατο χέρι. Ο αντισημιτισμός προέρχεται από κάποια υψηλόβαθμα πρόσωπα που έχουν λάβει θέσεις στα κορυφαία όργανα του κόμματος. . ."<ref>Gamaleya, Nikolay. Letter to J. V. Stalin, [[Archive of the President of the Russian Federation]]. Quoted in Vaksberg, Arkady (2003). ''Iz ada v ray i obratno: yevreyskiy vopros po Leninu, Stalinu i Solzhenitsynu''. Moscow: Olimp. pp. 344–346. ISBN 978-5-7390-1235-7. {{ru icon}}</ref> Ο ενενηντάχρονος επιστήμονας έγραψε στον Στάλιν μια δεύτερη επιστολή, στα μέσα Φεβρουαρίου, αναφερόμενος και πάλι στον αυξανόμενο αντισημιτισμό. Τον Μάρτιο, ο Gamaleya πέθανε, μη έχοντας λάβει καμία απάντηση. <ref name="Vaksberg 2003, 344-346">Vaksberg, Arkady (2003). ''Iz ada v ray i obratno: yevreyskiy vopros po Leninu, Stalinu i Solzhenitsynu''. Moscow: Olimp. pp. 344–346. ISBN 978-5-7390-1235-7. {{ru icon}}</ref>

Σε μια συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου την 1 Δεκεμβρίου 1952 ο Στάλιν ανακοίνωσε: "Κάθε Εβραίος εθνικιστής είναι πράκτορας της Αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών. Οι Εβραίοι εθνικιστές πιστεύουν ότι το έθνος τους σώθηκε από τις ΗΠΑ. . . Νομίζουν ότι οφείλουν ευγνωμοσύνη στους Αμερικανούς. Μεταξύ των γιατρών, υπάρχουν πολλοί Εβραίοι εθνικιστές."<ref>Lindemann, Albert S. & Richard S. Levy (2010). ''Antisemitism: A History''. New York: Oxford University Press. pp. 187–188. ISBN 978-0-19-923503-2.</ref>

Μια αξιοσημείωτη εκστρατεία για να διωχθούν οι Εβραίοι εθνικιστές από θέσεις εξουσίας εντός των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας πραγματοποιήθηκε το 1952-1953. Οι Ρώσοι ιστορικοί Zhores και Ρόι Μεντβέντεφ έγραψαν ότι, σύμφωνα με τον στρατηγό του [[Υπουργείο Εσωτερικών (Ρωσία)|MVD]] Sudoplatov, "ταυτόχρονα όλοι οι Εβραίοι απομακρύνθηκαν από την ηγεσία των υπηρεσιών ασφαλείας, ακόμα και αυτοί σε ανώτερες θέσεις. Τον Φεβρουάριο, οι αντι-Εβραϊκοί διωγμοί επεκτάθηκαν σε περιφερειακούς κλάδους του MGB. Μια μυστική οδηγία διανεμήθηκε σε όλες τις περιφερειακές διευθύνσεις της MGB, στις 22 Φεβρουαρίου, που διέτασσε να απολυθούν άμεσα όλοι οι Εβραίοι υπάλληλοι της MGB ανεξάρτητα από την τάξη, την ηλικία ή την προϋπηρεσία τους ... <ref>Medvedev, Zhores A. & Roy A. Medvedev (2006). ''The Unknown Stalin''. London: I. B. Tauris. p. 43. ISBN 978-1-85043-980-6.</ref>