Αντελαΐντ Λαμπίλ-Γκιαρντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 11:
Tο 1767 κέρδισε μια θέση στην Ακαδημία Σεν Λουκ που είχε πολύ καλή φήμη και προσέλκυε πολλούς καλλιτέχνες που ενώ ήταν καλοί δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τα εμπόδια εισόδου στην Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής που είχε πολύ πιο αυστηρά και ελιτίστικα κριτήρια.<ref name=":6">{{Cite book|title=Histoire et dictionnaire de Paris|first=Alfred|last=Fierro|publisher=R. Laffont|isbn=2-221-07862-4|date=1996|location=Paris|url=https://www.worldcat.org/oclc/35919726|id=35919726}}</ref> Επειδή η Βασιλική Ακαδημία δεν δέχονταν σχεδόν ποτέ γυναίκες, η Ακαδημία Σεν Λουκ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στις γυναίκες καλλιτέχνες.<ref name=":6" /> Η επιτυχία της Ακαδημίας Σεν Λουκ ήταν τόσο μεγάλη που η Βασιλική Ακαδημία πίεσε και κατάφερε τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να την κλείσει το 1776. Η Λαμπίλ-Γκιάρντ τότε άρχισε να μαθαίνει ελαιογραφία από τον παιδικό της φίλο Φρανσουά-Αντρέ Βινσάν, που ήταν γιος και μαθητής του πρώην δασκάλου της Φρανσουά-Ελί Βινσάν, και είχε εξελιχθεί μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του νεοκλασικού κινήματος στη ζωγραφική, προκειμένου να μπορέσει να κάνει αίτηση στη Βασιλική Ακαδημία.<ref name=":2" /><ref name=":0" />
Στις 31 Μαΐου 1783 όταν έγινε δεκτή στη Βασιλική Ακαδημία του Παρισιού ταυτόχρονα με τη ζωγράφο [[Ελιζαμπέτ Βιζέ Λε Μπρεν|Ελιζαμπέτ Βιζέ Λεμπρέν]] που έγινε και εκείνη δεκτή μετά από παρέμβαση της [[Μαρία Αντουανέτα|Μαρίας Αντουανέτας]].<ref name=":2" /><ref name=":3" /> Αυτό δεν σήμαινε ότι η Λεμπρέν δεν ήταν αρκετά καλή γα να γίνει δεκτή αλλά ότι για να γίνει δεκτή μία γυναίκα στην Ακαδημία απαιτούνταν ιδιαίτερη πίεση. Η αποδοχή ενός καλλιτέχνη ως μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας ήταν μεγάλη τιμή και αναγνώριση της καλλιτεχνικής του αξίας, αλλά για μία γυναίκα ήταν ακόμα μεγαλύτερη γιατί η Ακαδημία θεωρούνταν «αντρικός χώρος» και απέφευγε να κάνει δεκτές γυναίκες.<ref name=":3" /> Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν μόνο δύο γυναίκες μέλη, η [[Μαρί-Σουζάν Ζιρού]] (1757) και η [[Αν Βαλαγιέρ-Κοστέρ]] (1770).<ref name=":3" /><ref name=":0" /> Η Βασιλική Ακαδημία του Παρισιού ήταν τόσο σεξιστικά οχυρωμένη που στα 150 περίπου χρόνια λειτουργίας της έκανε δεκτές ελάχιστες γυναίκες.<ref name=":3" /> Από αυτές καμία δεν προωθήθηκε σε θέση από επίκουρη καθηγήτρια και πάνω ούτε θεωρήθηκε ιστορική ζωγράφος αν και τουλάχιστον η Λεμπρέν θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλη για αυτόν τον τίτλο. Οι γυναίκες επίσης δεν επιτρέπονταν να διδάσκουν ή να ψηφίζουν στις συνεδριάσεις της Ακαδημίας και δεν επιτρέπονταν να παρακολουθούν ορισμένα μαθήματα της Ακαδημίας όπως γυμνό σχέδιο.<ref name=":7">{{Cite journal|title=Life and Art of Adelaide Labille-Guiard|url=https://www.academia.edu/4665409/Life_and_Art_of_Adelaide_Labille_Guiard|first=Shannon|last=Wonser}}</ref> Για να βεβαιωθεί πως όντως δεν θα γινόταν ποτέ ξανά καμία άλλη γυναίκα δεκτή σε τέτοια θέση, η Ακαδημία άλλαξε το καταστατικό της την ίδια χρονιά κιόλας και μείωσε τις διαθέσιμες θέσεις πλήρων μελών για γυναίκες σε τέσσερις ακριβώς<ref name=":2" /><ref name=":0" />.
Η Λαμπίλ-Γκιαρντ, αντλώντας από τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και η ίδια στη ζωή της παρά το γεγονός ότι προέρχονταν από προνομιούχα οικογένεια, ήταν πολύ ευαισθητοποιημένη στις δυσκολίες εκπαίδευσης που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες ζωγράφοι και γι’ αυτό εκείνη τη χρονιά άνοιξε σχολή αποκλειστικά για γυναίκες στην οποία δίδασκε η ίδια ενώ άρχισε να πιέζει την Ακαδημία να φέρεται πιο δίκαια στις γυναίκες και να αυξήσει τον αριθμό των γυναικών μελών.<ref name=":2" /><ref name=":5" /><ref name=":8">{{Cite web|url=https://www.brooklynmuseum.org/eascfa/dinner_party/heritage_floor/adelaide_labille_guiard|title=Brooklyn Museum: Adélaïde Labille-Guiard|website=www.brooklynmuseum.org|accessdate=2021-07-29}}</ref> === Αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις ===
| |||