Η΄ Σταυροφορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Πηγές: Μεταφορά σε "σημειώσεις ιστορικού" |
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Eighth Crusade" |
||
Γραμμή 1:
Η '''Όγδοη Σταυροφορία''' ήταν μια [[Σταυροφορίες|σταυροφορία]] την οποία ξεκίνησε ο [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας]] κατά της δυναστείας των Χαφσιδών το 1270. Η όγδοη σταυροφορία μερικές φορές υπολογίζεται ως η έβδομη σταυροφορία αν καταμετρηθούν μαζί η [[Ε΄ Σταυροφορία|Πέμπτη]] και η [[ΣΤ΄ Σταυροφορία|Έκτη Σταυροφορία]] του [[Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν|Φρειδερίκου Β΄]] ως ενιαία Σταυροφορία. Η [[Θ΄ Σταυροφορία|Ένατη Σταυροφορία]] μερικές φορές υπολογίζεται επίσης ως μέρος της όγδοης. Η σταυροφορία θεωρείται αποτυχία αφού ο Λουδοβίκος πέθανε λίγο μετά την άφιξή του στις ακτές του [[Τυνησία]], με τον στρατό του να επιστρέφει στην [[Ευρώπη]] λίγο αργότερα καθώς επλήγη από επιδημίες.<ref>{{Cite web|url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/144695/Crusades/235540/The-Crusades-of-St-Louis#ref1184386|title=The Crusades of St. Louis|publisher=Britannica|accessdate=28 May 2015}}</ref>
== Παρασκήνιο ==
Παρά την αποτυχία της [[Ζ΄ Σταυροφορία|Έβδομης Σταυροφορίας]], η οποία κατέληξε στη σύλληψη του βασιλιά Λουδοβίκου από τους [[Μαμελούκοι|Μαμελούκους]], ο βασιλιάς δεν έχασε το ενδιαφέρον του στις σταυροφορίες. Συνέχισε να στέλνει οικονομική βοήθεια και στρατιωτική υποστήριξη στα [[σταυροφορικά κράτη]] από το 1254 έως το 1266.{{Sfn|Riley-Smith|2005}} Ενώ η "σταυροφορία" του αδελφού του βασιλιά [[Κάρολος ο Ανδεγαυός|Κάρολος του Ανζού]] κατά του [[Βασίλειο της Σικελίας|Βασίλειου της Σικελίας]] (το οποίο διοικούταν από την δυναστεία των [[Οίκος των Χοενστάουφεν|Χοενστάουφεν]]) τράβηξε τη προσοχή του Πάπα για μερικά χρόνια,{{Sfn|Riley-Smith|2005|p=209}} η πρόοδος του [[Μπαϊμπάρς]] στη [[Συρία]] κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1260 έγινε όλο και πιο ανησυχητική για την Χριστιανοσύνη. Ο πόλεμος του Αγίου Σάββα μεταξύ της [[Γένοβα|Γένοβας]] και της [[Βενετία|Βενετίας]] είχε εμπλέξει τα σταυροφορικά κράτη και εξάντλησε τους πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό τους. Οι εξαντλημένοι οικισμοί λεηλατήθηκαν συστηματικά από τις μεθοδικές εκστρατείες του Μπαϊμπάρς.{{Sfn|Riley-Smith|2005}} Μέχρι το 1265, είχαν επιτεθεί [[Γαλιλαία]] και κατέστρεψαν τον καθεδρικό ναό του [[Ναζαρέτ]], καταλαμβάνοντας την Καισάρεια και [[Απολλωνία-Αρσούφ|Αρσούφ]] και προσωρινά τη [[Χάιφα]].{{Sfn|Riley-Smith|2005|p=240}} Στα τέλη του 1266, ο Λουδοβίκος ενημέρωσε τον [[Πάπας Κλήμης Δ΄|Πάπα Κλήμη Δ΄]] ότι σκόπευε να πάει ξανά σε σταυροφορία.{{Sfn|Riley-Smith|2005|p=241}}
== Προετοιμασία ==
Ο Λουδοβίκος πήρε επίσημα το σταυρό στις 24 Μαρτίου 1267 σε μια συνέλευση των ευγενών του. Μια δεύτερη τελετή έλαβε χώρα στις 5 Ιουνίου 1267 με την παρουσία ενός παπικού εκπροσώπου στη [[Παναγία των Παρισίων]]. Ο γαμπρός του Λουδοβίκου, ο βασιλιάς [[Θεοβάλδος Β΄ της Ναβάρρας|Θεοβάλδος Β΄ της Ναβάρας]], ο οποίος έλαβε επίσης τον σταυρό, ήταν επίσης παρών.{{Sfn|Narbaitz|2007}} Η απάντηση του κοινού ήταν λιγότερο ενθουσιώδης σε σχέση με την έβδομη σταυροφορία του 1248, αν και η έλλειψη απήχησης για την σταυροφορία ίσως να έχει να κάνει και με τις υπερβολές του χρονικογράφου του [[Ζαν ντε Ζουανβίλ|Ιωάννη ντε Ζουανβίλ]] ο οποίος ήταν κατά της νέας Σταυροφορίας. Το σταυροφορικό στράτευμα ήταν έτοιμο για να αποπλεύσει από το Εγκ-Μορ στις αρχές του καλοκαιριού 1270 με πλοία των Γενουατών και των Μαρσελλιωτών. Ένα [[Βασίλειο της Αραγωνίας|Αραγονικό]] τάγμα υπό τον [[Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας|Ιάκωβο Α΄ της Αραγονίας]] απέπλευσε από την [[Βαρκελώνη]] τον Σεπτέμβριο του 1269, αλλά κατά την διάρκεια του πλου του έπεσε σε καταιγίδα και υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι περισσότεροι από τους επιζώντες επέστρεψαν στην πατρίδα, ενώ μια μοίρα κάτω από τους φυσικούς γιους του βασιλιά Πέδρο Φερνάνδεθ και Φερνάν Σάντσεθ έφτασαν στην [[Άκρα (πόλη)|Άκρα]]. Η μοίρα ήταν πολύ αδύναμη να αντιμετωπίσει το στρατό του Μπαϊμπάρς και απέπλευσε για την Αραγονία.{{Sfn|Riley-Smith|2005}}
Το αρχικό σχέδιο του Λουδοβίκου ήταν να αποβιβαστεί στα σταυροφορικά κράτη μέσω της [[Βασίλειο της Κύπρου|Κύπρου]]. Ωστόσο, το 1269 αναπτύχθηκε ένα νέο σχέδιο, κατά το οποίο ο στόλος θα αποβιβαζόταν στην [[Τύνιδα|Τυνησία]], κάτι που δεν είχε ξαναγίνει πριν. Συχνά οι ιστορικοί αποδίδουν την αλλαγή πλεύσης στον αδελφό του βασιλιά Κάρολο του Ανζού, καθώς μετά την πρόσφατη κατάκτηση του, το βασίλειο της Σικελίας θα επωφελούταν από την ανανέωση της παραδοσιακής επιρροής του στην Τύνιδα. Ωστόσο, οι λεπτομέρειες των προετοιμασιών του Καρόλου για τη σταυροφορία υποδηλώνουν ότι δεν γνώριζε εξαρχής για την αλλαγή των σχεδίων, η οποία προήλθε έπειτα από απόφαση της γαλλικής αυλής. Ο Λουδοβίκος μπορεί να πίστευε ότι η Τύνιδα ήταν μια σημαντική βάση προμηθειών για την Αίγυπτο. Ο Ζοφρουά του Μπωλιέ πίστευε ότι ο [[Χαλιφάτο|Χαλίφης]] της Τύνιδας, Μουχαμάντ Α΄ αλ-Μουστανσίρ, θα πειθόταν να βαπτιστεί Χριστιανός εάν του δινόταν στρατιωτική υποστήριξη.{{Sfn|Riley-Smith|2005|p=210}}
Ο Πάπας Κλήμης παραχώρησε το ένα δέκατο του εισοδήματος της εκκλησίας από την Ναβάρα στον βασιλιά Θεοβάλδο για τη χρηματοδότηση της Σταυροφορίας. Ο ηγούμενος του Ρονσεβάλ και ο κοσμήτορας της Τουδέλας επελέγησαν να επιβλέπουν τη συλλογή του δέκατου. Το κήρυγμα της Σταυροφορίας στη Ναβάρα αναλήφθηκε κυρίως από τους [[Τάγμα των Φραγκισκανών|Φραγκισκανούς]] και τους [[Τάγμα των Δομινικανών|Δομινικανούς]] της [[Παμπλόνα|Παμπλόνας]].{{Sfn|Narbaitz|2007}}
== Εκστρατεία και πολιορκία ==
Ένας μεγάλος και καλά οργανωμένος στόλος υπό τον Λουδοβίκο Θ΄ απέπλευσε από το Εγκ-Μορ περίπου ένα μήνα αργότερα, την 1η Ιουλίου 1270. Την επόμενη μέρα ένας δεύτερος στόλος υπό τον βασιλιά της Ναβάρας έπλευσε από την [[Μασσαλία]]. Οι δύο στόλοι ενώθηκαν στο [[Κάλιαρι]] στη νότια ακτή της Σαρδηνίας.{{Sfn|Narbaitz|2007}} Προσγειώθηκαν στις ακτές της Τυνησίας στις 18 Ιουλίου χωρίς να αντιμετωπίσουν μεγάλη αντίσταση. Οι Σταυροφόροι έχτισαν ένα στρατόπεδο κοντά σε ένα φρούριο χτισμένο πάνω στην [[Καρχηδόνα]] και περίμενε την άφιξη του σικελικού στρατιωτικού σώματος υπό τον Κάρολο του Ανζού. Το καλοκαίρι της Βόρειας Αφρικής προκάλεσε, λόγω των δύσκολων συνθηκών, την έκρηξη ενός λοιμού, και μια επιδημία δυσεντερίας σάρωσε τις τάξεις των Σταυροφόρων. Ο γεννημένος στη [[Δαμιέτη|Δαμιέττα]] γιος του Λουδοβίκου [[Ιωάννης Τριστάν, κόμης του Βαλουά|Ιωάννης Τριστάν]] υπέκυψε στην ασθένεια του στις 3 Αυγούστου. Σύντομα ο Λουδοβίκος αρρώστησε και πέθανε, με μετάνοια, σε ένα κρεβάτι στάχτης στις 25 Αυγούστου. Ο αδελφός του Κάρολος έφτασε αμέσως μετά το θάνατό του.{{Sfn|Riley-Smith|2005}}
Λόγω των νέων επιδημιών που ξέσπασαν η πολιορκία της Τύνιδας εγκαταλείφθη στις 30 Οκτωβρίου και συνήφθη η Συνθήκη της Τύνιδας με τον σουλτάνο. Σε αυτή τη συμφωνία οι Χριστιανοί απέκτησαν το δικαίωμα του ελεύθερου εμπορίου με την Τύνιδα και η διαμονή για μοναχούς και ιερείς στην πόλη ήταν εγγυημένη. Αφού ενημερώθηκε για τον θάνατο του Λουδοβίκου και την αποχώρηση των σταυροφόρων από την Τύνιδα, ο Σουλτάνος [[Μπαϊμπάρς]] της Αιγύπτου ακύρωσε το σχέδιό του να στείλει αιγυπτιακά στρατεύματα για να πολεμήσουν τον Λουδοβίκο στην Τύνιδα.<ref>Al-Maqrizi, p. 69/vol.2</ref> Η συνθήκη ήταν αρκετά επωφελής για τον Κάρολο του Ανζού, ο οποίος έλαβε το ένα τρίτο μιας πολεμικής αποζημίωσης από τους Τυνήσιους και έλαβε εγγυήσεις ότι οι πρόσφυγες από τη δυναστεία των Χοενστάουφεν που ζούσαν στο Σουλτανάτο θα εκδιωχθούν.{{Sfn|Riley-Smith|2005|p=211}}
Ο [[Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας|πρίγκιπας Εδουάρδος της Αγγλίας]] έφτασε με αγγλικό στόλο την παραμονή της αποχώρησης των Σταυροφόρων από την Τύνιδα. Οι Άγγλοι επέστρεψαν στη Σικελία με τους υπόλοιπους Σταυροφόρους. Ο κοινός στόλος υπέστη σοβαρές ζημιές από μια καταιγίδα έξω από το [[Τράπανι]]. Στα τέλη Απριλίου του 1271, οι Άγγλοι συνέχισαν με κατεύθυνση προς την Άκρα διεξάγοντας την [[Θ΄ Σταυροφορία|Ένατη Σταυροφορία]]. Ο [[Ερρίκος Ε΄, κόμης του Λουξεμβούργου]], πρώτα εντάχθηκε στη σταυροφορία του Λουδοβίκου Θ΄ και στη συνέχεια εντάχθηκε στην σταυροφορία του Εδουάρδου της Αγγλίας αφού η όγδοη Σταυροφορία απέτυχε.<ref>Gilbert Trausch, Histoire du Luxembourg, p. 126</ref>
== Λογοτεχνική απάντηση ==
Ο Μπερτράν ντ'Αλαμανόν, διπλωμάτης στην υπηρεσία του Καρόλου του Ανζού, καθώς και ο Ρικώ Μπονό, επέκριναν την Παπική πολιτική της επιδίωξης πολέμων στην Ιταλία, επειδή χρηματοδοτούνταν με χρήματα που θα έπρεπε να είχαν αξιοποιηθεί στο εξωτερικό.
Η αποτυχία της όγδοης Σταυροφορίας, καθώς και των προηγούμενων σταυροφοριών, έλαβε τη προσοχή των Οξιτανών [[Τροβαδούρος|τροβαδούρων]]. Ο θάνατος του Λουδοβίκου της Γαλλίας τράβηξε την προσοχή των τροβαδούρων, λόγω και της έχθρας που έδειχναν για τους Γάλλους μονάρχες κατά την διάρκεια της [[Σταυροφορία των Αλβιγηνών|Σταυροφορίας των Αλβιγηνών]]. Συντέθηκαν τρία πλαν (τραγούδια θρήνου) για τον θάνατο του Λουδοβίκου Θ΄.
Ο Γκιλιέμ ντ'Ωτπόλ συνέθεσε το {{Lang|pro|Fortz tristors es e salvaj'a retraire}} για τον Λουδοβίκο. Ο Ραιμόν Γκωσέμ ντε Μπεζέρ συνέθεσε το ''Qui vol aver complida amistansa'' για να γιορτάσει τις προετοιμασίες για τη νέα Σταυροφορία το 1268, αλλά το 1270 έπρεπε να συνθέσει το {{Lang|pro|Ab grans trebalhs et ab grans marrimens}} εις ανάμνηση του πεσόντος Γάλλου βασιλιά. Ο Ωστόρκ ντε Σεγκρέ συνέθεσε το No sai quim so'', tan sui desconoissens'', ένα γενικότερο Σταυροφορικό τραγούδι, που θρηνεί τον Λουδοβίκο αλλά και ότι λέει ότι ο Θεός ή ο Σατανάς παραπλανούν τους Χριστιανούς. Επιτίθεται επίσης στον Κάρολο του Ανζού, τον οποίο ονομάζει {{Lang|pro|caps e guitz}} (επικεφαλής και οδηγός) των άπιστων, επειδή έπεισε τον Λουδοβίκο να επιτεθεί στην Τύνιδα και όχι στους [[Άγιοι Τόποι|Άγιους Τόπους]], ενώ διαπραγματεύτηκε αμέσως μια ειρήνη με τους μουσουλμάνους μετά το θάνατο του Λουδοβίκου.
Μετά τη Σταυροφορία, ο ηλικιωμένος τροβαδούρος Πέιρ Καρντενάλ έγραψε το τραγούδι {{Lang|pro|Totz lo mons es vestitiz et abrazatz}} (περισσότερο ή λιγότερο: ολόκληρος ο κόσμος πολιορκείται και περιβάλλεται [από ψεύδος]), ενθαρρύνοντας τον κληρονόμο του Λουδοβίκου, Φίλιππο Γ', να πάει στους Αγίους Τόπους για να βοηθήσει τον [[Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Α΄ της Αγγλίας]].
Στην Τύνιδα γράφτηκαν σατιρικοί στίχοι για το νέο σχέδιο του Λουδοβίκου να εισβάλει στην Τύνιδα: "Ω Λουδοβίκε, η Τύνιδα είναι η αδελφή της Αιγύπτου! Έτσι περιμένετε τη δοκιμασία σας! θα βρείτε τον τάφο σας εδώ αντί για την οικία του ιμπν Λοκμάν. Και εδώ ο ευνούχος Σομπίχ θα αντικατασταθεί από τον Μουνκίρ και τον Νακίρ.".<ref>Verses by a contemporary Tunesian named Ahmad Ismail Alzayat (Al-Maqrizi, p.462/vol.1) – House of Ibn Lokman was the house in Al-Mansurah where Louis was imprisoned in chains after he was captured in Fariskur during the 7th Crusade and where he was under the guard of a eunuch named Sobih. According to Muslim creed Munkir and Nakir are two angels who interrogate the dead.</ref>
== Παραπομπές ==
{{Παραπομπές}}
| |||