Λουτσία Μποζέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ μ.επιμέλεια |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 15:
Το 1955, μετά από 17 ταινίες, παντρεύτηκε και εγκατέλειψε τον κινηματογράφο.<ref>{{Cite web|url=https://www.nytimes.com/2020/03/27/movies/lucia-bose-dies.html|title=nytimes.com/2020/03/27/movies/lucia-bose-dies|last=.}}</ref>Με τον σύζυγό της Ισπανό ταυρομάχο Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν, απέκτησαν τρία παιδιά, την Πάολα, την Λουτσία και τον Μιγκέλ Μποζέ, -ηθοποιό και μουσικό- πρωταγωνιστή στην ταινία ''[[Ψηλά τακούνια]]'' του [[Πέδρο Αλμοδόβαρ]].<ref>{{Cite web|url=https://www.discogs.com/artist/2269128-Luc%C3%ADa-Bos%C3%A9|title=discogs.com/artist/Lucía Bosé|last=.}}</ref>
Η Λουτσία Μποζέ επέστρεψε στην οθόνη στα τέλη της δεκαετίας του '60, μετά το διαζύγιό της, κυρίως σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως ''Ο Θάνατος του ποδηλάτη'' (1955) του Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ, ''Η Διαθήκη του Ορφέα'' (1960) του [[Ζαν Κοκτώ]], το ''Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού'' (1969) των [[Αδερφοί Ταβιάνι|αδελφών Ταβιάνι]], η ''Εργατική εξέγερση'' (''Metello)'' (1970) του [[ Μάουρο Μπολονίνι]], ''Σατυρικόν'' του [[Φεντερίκο Φελίνι]]. Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες συμμετείχε αργότερα, οι σημαντικότερες είναι: το ''Lumière'' (1976), μια σκηνοθετική προσπάθεια της ηθοποιού [[Ζαν Μορό|Ζαν Μορώ]], ''Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου'' (1987) του Φραντσέσκο Ρόσι, ''Ο Φιλάργυρος'' (1990) του Τονίνο Τσέρβι και το «Τελευταίο χαρέμι» (1999) του Τούρκου Φερζάν Οζμπετέκ.
Το 2000 κατάφερε να πραγματοποιήσει το νεανικό της όνειρο δημιουργώντας το πρώτο Μουσείο Αγγέλων στην πόλη Τουρέγκανο της Ισπανίας, κοντά στη [[Σεγόβια|Σεγκόβια]], με παραστάσεις αγγέλων από όλο τον κόσμο.
| |||