Β΄ Σταυροφορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Δεύτερη Σταυροφορία''' ήταν μία προσπάθεια της Δύσης να αντεπιτεθεί στην όλο και αυξανόμενη πίεση των Σελτζούκων Τούρκων. Ξεκίνησε το 1147 και τερματίστηκε το 1149 επιτυγχάνοντας να χειροτερέψει την κατάσταση για τα σταυροφορικά κράτη, να ενώσει τους μουσουλμάνους αλλά και να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της δυτικής Χριστιανοσύνης και της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]].

Τον Μάιο του 1147 ο Κορράδος Γ΄ με τα γερμανικά στρατεύματα ξεκίνησε για την Ανατολή. Οι Γερμανοί διέσχισαν χωρίς αναταραχές την [[Ουγγαρία]] και συνέχισαν ειρηνικά και κατά την είσοδό τους στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]]. Ο Μανουήλ Α΄ Κομνηνός ήλπιζε ότι θα κατάφερνε να τους κρατήσει μακριά από την Κωνσταντινούπολη.<ref>M. Angold, "Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από το 1025 έως το 1204. Μια Πολιτική Ιστορία", εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 2008, σ.315.</ref> Στη Φιλιππούπολη έγιναν κάποιες συγκρούσεις, που συνεχίστηκαν και στην Αδριανούπολη με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Οι Γερμανοί τελικά έφτασαν στα περίχωρα της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]] και ο Κορράδος Γ΄ πρότεινε ότι ο Μανουήλ θα έπρεπε να βγει από την πόλη προς συνάντησή του, πράγμα που θα εκλαμβανόταν ως νεύμα υποτέλειας. Όπως ήταν φυσικό, ο Μανουήλ Α΄ απέρριψε την πρόταση, και ο Κορράδος Γ΄ εγκαταστάθηκε στην άλλη ακτή του Χρυσού Κέρατος, έναντι του Παλατίου των Βλαχερνών.<ref>Ό. π..</ref> Ο Μανουήλ Α΄ προκάλεσε σύγκρουση με ένα τμήμα του γερμανικού στρατεύματος, κατά την οποία οι Γερμανοί υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Αμέσως μετά τη σύγκρουση, ο Μανουήλ Α΄ προσπάθησε να κάνει τον Κορράδο Γ΄ να αποδεχθεί τη Βυζαντινή επικυριαρχία, με επιστολή στην οποία κατ' εξακολούθησιν του υποδείκνυε ότι η διάκριση απέναντι σε δύο εμπολέμους δεν γίνεται με βάση την αριθμητική υπεροχή, αλλά με βάση την υπεροχή και τις πολεμικές ικανότητες των στρατευμάτων. Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις, κατά τις οποίες η γερμανική πλευρά ήταν ιδιαίτερα προσεκτική στο να μην κάνει παραχωρήσεις, που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως αναγνώριση της Βυζαντινής Αυτοκρατορικής επικυριαρχίας.<ref>Angold σ. 316.</ref> Τελικά, στα τέλη Σεπτεμβρίου, το γερμανικό στράτευμα ξεκίνησε με σκοπό να διασχίσει τη [[Μικρά Ασία]], χωρίς να περιμένει τους Γάλλους. Όμως σε μία ενέδρα των Τούρκων στο Δορύλαιο οι περισσότεροι σταυροφόροι σκοτώθηκαν. Για να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της καταστροφής τα 9/10 του στρατού του Κοράδου εξολοθρεύθηκαν, ήτοι 18000 από τους 20000. Όσοι έζησαν ενώθηκανεπέστρεψαν με το στράτευμα των Γάλλων που μόλις είχε περάσει με καράβια από τηνστην Κωνσταντινούπολη στη Μικρά Ασία.

Στην Ιερουσαλήμ οι Γάλλοι και οι Γερμανοί πέρασαν δύο μήνες χωρίς συγκρούσεις με τους μουσουλμάνους που απειλούσαν το βασίλειο, αλλά με έντονες φιλονικίες μεταξύ τους. Τελικά οι τρεις σύμμαχοι, ο Λουδοβίκος Ζ΄, ο Κορράδος Γ΄ και ο [[Βαλδουίνος Γ΄ της Ιερουσαλήμ]], αποφάσισαν να επιτεθούν στη [[Δαμασκός|Δαμασκό]]. Ήταν μια κίνηση υπέρτατής ανοησίας και αναμφίβολα θα ήταν προτιμότερο να επιτεθούν στην καρδία των μουσουλμανικού κόσμου, στο Χαλέπι. Παρ’ όλο που στην αρχή η επίθεσή τους είχε επιτυχία, τα πράγματα γρήγορα χειροτέρεψαν. Από τη μία οι σταυροφόροι δεν έφταναν για να αποκλείσουν ολοκληρωτικά την πόλη, και από την άλλη ο Νουρεντίν, μετά από την έκκληση του εμίρη της Δαμασκού για βοήθεια, πλησίαζε με τον στρατό του. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι σταυροφόροι διαφώνησαν για το ποιος θα διοικούσε τη Δαμασκό, όταν θα την κατελάμβαναν και αυτό αύξησε τις τριβές μεταξύ τους. Τελικά, μπροστά στον κίνδυνο να κυκλωθούν από τους Δαμασκηνούς και τον Νουρεντίν υποχώρησαν και η Β΄ Σταυροφορία έληξε με αποτυχία.