Στη ''Νεοελληνική γραμματική'' του ο TσοπανάκηςΤσοπανάκης ασχολείται περισσότερο με την κλίση και την παραγωγή των λέξεων και λιγότερο με τη σύνταξη της νέας ελληνικής. Οριοθετεί την ορθολογικότερη οργάνωση των κλίσεων των ονομάτων στη βάση της ισοσυλλαβίας - ανισοσυλλαβίας αντί του γένους, που αναλύεται διεξοδικότερα στη ''Νεοελληνική γραμματική (της δημοτικής)'' του [[Μανόλης Τριανταφυλλίδης|Μ.TριανταφυλλίδηΤριανταφυλλίδη]] και τη φωνητική απόδοση των λέξεων. Αν και ο Τσοαπανάκης δεν διακρίνει τη φωνητική από τη φωνολογία και δεν χρησιμοποιεί το διεθνές φωνητικό αλφάβητο, η οργανωμένη παρουσίαση της παραγωγής των λέξεων δίδεται με παράθεση πολλών παραδειγμάτων γλωσσικής χρήσης. Στη σύσταση του ελληνικού λεξιλογίου εξετάζει τα δάνεια της νέας ελληνικής από διάφορες πηγές, εξαιρώντας από την εξέταση αυτή τόσο τα μεταφραστικά δάνεια, όσο και τα δάνεια από το διεθνές επιστημονικό λεξιλόγιο.
