Σχίσμα Ιππολύτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ Ρομπότ: λατινικοί -> ελληνικοί χαρακτήρες, αντικατέστησε: Aυ → Αυ, Mα → Μα
 
Γραμμή 9:
==Το σχίσμα==
 
Ο Κάλλιστος σύμφωνα με τον Ιππόλυτο<ref>Φιλοσοφούμενα 9, 12</ref> εισήγαγε μετριοπαθείς τάσεις «...ότι εάν αμαρτή, φασίν, ου λογίζεται αυτώ η αμαρτία...». Επίσης προέβαλλε την Παύλεια έκφραση «συ τις ει ο κρίνων αλλοτρίω»<ref>Ρωμαίους 14,4</ref> την οποία συνέδεε και με τη παραβολή των ζιζανίων<ref>MατθαίονΜατθαίον 13,30</ref>. Η αλήθεια είναι ότι ο Κάλλιστος έφτασε να επιβάλλει μεγάλη επιείκεια και στον κλήρο, σε σημείο μάλιστα ακόμα και αν κάποιος διέπραττε θανάσιμο αμάρτημα να μην αποβάλλεται από το σώμα των κληρικών, ενώ επέτρεπε και τη διγαμία ή ακόμα τριγαμία του κλήρου<ref>AυτόθιΑυτόθι</ref>. Αυτές οι ενέργειες του Καλλίστου πυροδότησαν ένταση ειδικά από τους μοντανίζοντες Χριστιανούς, αλλά και αυτούς που ήσαν υπέρμαχοι της αυστηρότητας. Μάλιστα αφού ο Κάλλιστος δεν υποχώρησε έπαψαν να τον αναγνωρίζουν ως επίσκοπο και εξέλεξαν τον Ιππόλυτο στη θέση του το [[220]]. Οι ακραίες για την εποχή καινοτομίες του Καλλίστου γρήγορα μαθεύτηκαν στη Βόρεια Αφρική, οπού οι μοντανιστικές ενθουσιαστικές αντιλήψεις ήταν πολύ ισχυρές, με αποτέλεσμα να προκληθεί και εκεί ένταση με επίθεση του [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανού]] σε βάρος του Καρθαγένης Αγριππίνου, που είχε εισάγει και αυτός επιεικέστερη γραμμή. Το σχίσμα του Ιππολύτου διατηρήθηκε ως το [[235]], μέχρι και την επισκοπή του Ποντιανού όταν και προβλήθηκε η ανάγκη ενότητας της εκκλησίας λόγω του διωγμού του [[Μαξιμίνος|Μαξιμίνου]]. Οι αντιλήψεις τελικά δεν εξαλείφθηκαν από τις δύο πλευρές, ούτε προήλθε σύγκλιση απόψεων.
 
==Υποσημειώσεις==