Κωστής Λειβαδέας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: {{Πληροφορίες καλλιτέχνη }} Ο '''Κωστής Λειβαδέας''' (Αθήνα, 13/12/1923 – Αθήνα, 22/03/2005) ήταν Έλληνας ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης. Υπήρξε, επίσης, μεταφραστής θεατρικών έργων, διηγηματογράφος, αρθρογράφος, ενώ δίδαξε και σε διάφορες δραματικές σχολές. Δημιούργησ... Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
|||
Γραμμή 10:
Η πρώτη επαγγελματική θεατρική εμφάνιση του Κ. Λειβαδέα πραγματοποιήθηκε στην παράσταση της τραγωδίας του Αισχύλου ''Πέρσαι'' (1946) σε διδασκαλία του [[Δημήτρης Ροντήρης|Δημήτρη Ροντήρη]]. Στην παράσταση αυτή ο Λειβαδέας ήταν μέλος του χορού. Συνέχισε να εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο ως το 1950, ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους σε μια σειρά από παραστάσεις —όλες σε σκηνοθεσία του Δ. Ροντήρη. Αναλυτικότερα, συμμετείχε στην παράσταση ''Πολύ κακό για το τίποτα'' (1946)'','' στην πρώτη διανομή της παράστασης ''Βαβυλωνία'' (1947) και στις επαναλήψεις των παραστάσεων ''Ρουί Μπλας'' (1950), ''Άνθρωπος και υπεράνθρωπος'' (1950), ''Ριχάρδος Β΄'' (1950).<ref>Βλ. τα αντίστοιχα θεατρικά προγράμματα στο Ψηφιακό Αρχείο του Εθνικού Θεάτρου.</ref> Την περίοδο 1950/51 συμμετείχε με τον θίασο της [[Κατερίνα Ανδρεάδη|Κατερίνας Ανδρεάδη]] στις παραστάσεις των έργων ''Ο Τζων αγαπά τη Μαίρη'' του Ν. Κράσνα και ''Νίνα ή Ο δρόμος του Μεξικού'' του Α. Ρουσσέν.<ref>{{Cite journal|url=|title=Ο νεαρός σκηνοθέτης κύριος Κάρολος Κουν (1939-1942)|last=Κυριακος|first=Κωνσταντίνος|date=2012|journal=Σκηνή|accessdate=|doi=|quote=|issue=4|pages=16-56}}</ref> Το 1953 ίδρυσε τη Νέα Σκηνή, έναν θεατρικό οργανισμό με τον οποίο προσπάθησε να υλοποιήσει τις καλλιτεχνικές του επιδιώξεις, λειτουργώντας ως θιασάρχης, σκηνοθέτης, μεταφραστής, αλλά και ως ηθοποιός. Υπό την αιγίδα της Νέας Σκηνής τα επόμενα χρόνια δημιούργησε μια σειρά από πιο βραχύβια θεατρικά σχήματα (Όμιλος Αρχαίας Τραγωδίας, Θίασος των Νέων, Μικρό Θέατρο κ.ά.), το καθένα από τα οποία είχε διαφορετικό πεδίο δράσης και στόχευσης. Ενδεικτικά, με τον Όμιλο Αρχαίας Τραγωδίας «ανέβασε» αποκλειστικά παραστάσεις αρχαίου δράματος σε αρχαία θέατρα και σε περιοδείες, με τον Θίασο των Νέων στόχευσε στο πειραματικό θέατρο σε συνεργασία με νέους δραματουργούς και ερμηνευτές, ενώ με τη Νέα Σκηνή παρουσίασε ένα πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριο που απευθύνονταν στο ευρύ κοινό τόσο στην Αθήνα όσο και σε περιοδείες σε διάφορες πόλεις και χώρες.
Η εναρκτήρια σκηνοθετική του προσπάθεια υλοποιήθηκε το 1953 με τον Όμιλο Αρχαίας Τραγωδίας, στην παράσταση της τραγωδίας τού [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε|Γ. Β. Γκαίτε]] ''Ιφιγένεια εν Ταύροις'', όπου ερμήνευσε και τον ρόλο του Ορέστη. Στη συνέχεια, ο Κ. Λειβαδέας αποφάσισε να περιοδεύσει με τον θίασο του σε περιφερειακά, μικρά αρχαία θέατρα, τα οποία στην πλειονότητά τους εκείνη την εποχή ήταν εγκαταλελειμμένα ή υπό στοιχειώδη συντήρηση, και να δίνει παραστάσεις αρχαίου δράματος.<ref>{{Cite book|title=Greek theatre practice|first=Michael|last=Walton|publisher=Greenwood Press|isbn=|year=1980|location=Λονδίνο|page=84|quote=}}</ref> Ο θίασος ξεκίνησε τις περιοδείες του το 1955, μέσω μιας ιδιότυπης συνεργασίας με τον Ε.Ο.Τ., συνοδεύοντας δηλαδή τους επιβάτες μιας διήμερης κρουαζιέρας του Οργανισμού, στα νησιά Ύδρα, Δήλο, Μύκονο. Σε κάθε ταξίδι ο θίασος παρουσίαζε την τραγωδία του ''Φιλοκτήτη'' όχι σε κάποιο θέατρο αλλά σε μια ακτή της Μυκόνου.''<ref>''στο ίδιο''.</ref>'' Στις παραστάσεις αυτές ο Κ. Λειβαδέας υποδυόταν τον Φιλοκτήτη. Αν και η συνεργασία αυτή δεν επεκτάθηκε, ο Κ. Λειβαδέας συνέχισε την υλοποίηση της απόφασής του για την παρουσίαση αρχαίων τραγωδιών σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Παρά τα πρακτικά και γραφειοκρατικά προβλήματα που ανέκυψαν τα πρώτα κυρίως χρόνια, επέμεινε και πέτυχε να παρουσιάσει περίπου δέκα παραγωγές αρχαίων τραγωδιών.<ref>{{Cite book|title=Περί αναβίωσης: από τους αρχαίους μύθους στους μύθους της θεατρικής ιστορίας|first=Άννα|last=Μαυρολέων|publisher=Ι. Σιδέρης|isbn=9789600806960|year=2016|chapter=Ο "Όμιλος Αρχαίας Τραγωδίας" και άλλες ιστορίες αναβίωσης|location=Αθήνα|page=|quote=}}</ref> Σκηνοθέτησε και έπαιξε στις παραστάσεις των τραγωδιών: ''Ορέστης'' (ομώνυμος ρόλος, 1956), ''Ηλέκτρα'' (Ορέστης, 1957), ''Πέρσες'' (Ξέρξης, 1959), ''Ίων'' (1959), ''Ιφιγένεια εν Αυλίδι'' (1960), ''Οιδίπους τύραννος'' (Οιδίποδας, 1960), Ιππόλυτος (Θησέας, 1961), ''Ιφιγένεια εν Ταύροις'' (Ορέστης, 1963), ''Αίας'' (ομώνυμος ρόλος, 1964) και ''Φιλοκτήτης'' (1969).<ref>{{Cite web|url=http://www.apgrd.ox.ac.uk/productions/people/336|title=Person: Costis Livadeas AKA Κωστής Λειβαδέας|last=|first=|ημερομηνία=|website=Archive of Performances of Greek and Roman Drama (APGRD) - Collections - Productions database|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=21 Αυγούστου 2020}}</ref> Επίσης, ο θίασός του παρουσίασε σε σκηνοθεσία του [[Λεωνίδας Τριβιζάς|Λεωνίδα Τριβιζά]], την τραγωδία του Ευριπίδη ''Ιφιγένεια εν Αυλίδι'' (1960). Όπως αναδεικνύεται από κριτικές των παραστάσεων αυτών,<ref>{{Cite book|title=Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Θ': 1962-1963|first=Άλκης|last=Θρύλος|publisher=Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη|isbn=|year=1980|chapter=Παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας και μια παράσταση του "Ερωτόκριτου"|location=Αθήναι|page=140-144|quote=}}</ref><ref>{{Cite book|title=Μ. Καραγάτσης Κριτική Θεάτρου, 1946-1960|first=Μ.|last=Καραγάτσης|publisher=Βιβλιοπωλείον της Εστίας|isbn=|year=1999|chapter=Ο "Φιλοκτήτης", Όμιλος Αρχαίας Τραγωδίας, εφ. Βραδυνή, 19-08-1955|location=Αθήνα|page=392-393|quote=}}</ref> αλλά και από μαρτυρία του ίδιου του σκηνοθέτη<ref>Μαυρολέων, Άννα. ''ο''.''π''.</ref> κύριος στόχος υπήρξε η πρόθεση να φέρει το αρχαίο δράμα κοντά στο ευρύ κοινό ανά την Ελλάδα. Βασικό γνώρισμα της —«αιρετικής» για την εποχή εκείνη— προσέγγισής του Κ. Λειβαδέα στο αρχαίο δράμα υπήρξε η φροντίδα να αναδειχθούν τα ρεαλιστικά και δραματικά στοιχεία της κάθε τραγωδίας έναντι του λυρικού και τραγικού στοιχείου. Ως βασικό εργαλείο χρησιμοποίησε τη μετάφραση του ποιητικού κειμένου σε πεζό λόγο, με αναγωγές στη σύγχρονη προφορικότητα. Επιπλέον, προχώρησε στην αποδυνάμωση του ρόλου του χορού, στην ανάδειξη της ατομικότητας των μελών του με την κατάργηση της μέχρι τότε επικρατούσας σχηματικότητας και ομαδικής απαγγελίας στην εκτέλεση των χορικών.
Από το 1958 έως το 1961 έδωσε κατά τις θερινές σεζόν με τον θίασο Νέα Σκηνή παραστάσεις στο θέατρο του Εθνικού Κήπου. Το ρεπερτόριό του στηρίχθηκε ως επί το πλείστον στην ελληνική δραματουργία, με την παρουσίαση της τραγωδίας ''Πέρσες'' (1958) και τεσσάρων νεοελληνικών έργων: ''Ανθισμένη αμυγδαλιά'' (1958) του [[Δημήτρης Γιαννουκάκης|Δ. Γιαννουκάκη]], ''Πόσο πουλιέται το φιλί'' (1959) διασκευή διηγήματος του [[Αργύρης Εφταλιώτης|Α. Εφταλιώτη]] από τον ίδιο τον Λειβαδέα και τον Σπ. Αλεξίου, ''Η τύχη της Μαρούλας'' (08/1960) του [[Δημήτριος Κορομηλάς|Δ. Κορομηλά]] και ''Σκάνδαλα στην εξοχή'' (1961) του Δ. Γιαννουκάκη. Τα μόνα ξένα έργα που ανέβασε αυτήν την περίοδο ήταν το έργο ''Ο χορός στο στρατηγείο'' του Αυγουστίνου ντε Φόξα (06/1960) και η κωμωδία ''Η ζωή με τον πατέρα'' σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά (καλοκαίρι 1960). Οι παραστάσεις του σύγχρονου δραματολογίου που παρουσίασε την περίοδο αυτήν κέρδισαν μεν την προσοχή του κοινού, ωστόσο μεγάλο μέρος τής κριτικής τής εποχής τις ενέταξε στην κατηγορία τού απλώς ευχάριστου και ωραίου στην όψη θεάματος, που αποσκοπούσε στην προσέλκυση και στην τέρψη των θεατών.<ref>{{Cite book|title=Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Η΄: 1959-1961|first=Άλκης|last=Θρύλος|publisher=Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη|isbn=|year=1980|chapter=Η έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου Β'|location=Αθήναι|page=91-93|quote=}}</ref><ref>{{Cite book|title=Μ. Καραγάτσης Κριτική Θεάτρου, 1946-1960|first=Μ.|last=Καραγάτσης|publisher=Βιβλιοπωλείον της Εστίας|isbn=|year=1999|location=Αθήνα|page=647-648|quote=}}</ref>
| |||