|
[[Κατηγορία:Ελληνική ιστορία]]
[[Κατηγορία:Σύγχρονη Ιστορία]]
'''== ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. =='''
Κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα. Επίσημη ίδρυση έγινε το 2005. Ανεπίσημα υπήρχε ένα χρόνο πριν και σαν ιδέα από τον ιδρυτή και Πρόεδρο Νίκο Σπιτάλα, καθηγητή Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, από το έτος 2002.
Το κίνημα αυτό έχει ιδεολογικό υπόβαθρο την αναγνώριση των δικαιωμάτων του πατέρα μετά το διαζύγιο και προστασία των παιδιών των διαζυγίων. Στα πρότυπα των 'fathers for justice' (f4j) προσπαθεί με κάθε τρόπο να γνωστοποιήσει στην ελληνική κοινωνία τις συνέπειες των διαζυγίων: Κοινωνικές, οικονομικές, επαγγελματικές, ψυχολογικές στους γονείς και στα παιδιά.
Σε μια χώρα δέκα περίπου εκατομμυρίων, υπάρχουν ένα εκατομμύριο χωρισμένα ζευγάρια και περισσότερα από πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά αποξενωμένα (γονική αποξένωση-αλλωτρίωση - P.A.S. Parental Alienation Syndrome).
Η συμβολή του ΣΥΓΑΠΑ έγκειται στην διά των μέσων ενημέρωσης και παραδειγμάτων γνωστοποίηση περιστατικών και δικαστικών αποφάσεων που αποκλείουν τον πατέρα από την ανατροφή των παιδιών του μετά το διαζύγιο. Επίσης, με επιστημονικές ημερίδες, βιβλία, βίντεο και άλλα έντυπα από το 2005 εμφανίστηκαν επιστήμονές του σε περισσότερα από 150 έντυπα, 60 ραδιοφωνικές και 50 τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, προσπαθούν να κάνουν πολιτικές παρεμβάσεις για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα, κατά τα πρότυπα των σύγχρονων κρατών. Τα βασικά τους αιτήματα είναι: Λειτουργία οικογενειακών δικαστηρίων με εξειδικευμένους οικογενειακούς δικαστές, ίση αντιμετώπιση πατέρα-μητέρας στην επιμέλεια, επικοινωνία και υποχρεώσεις-δικαιώματα των γονέων. Για τον λόγο αυτό έγινε αποδεκτό από γυναίκες και γυναικείες οργανώσεις διότι πολλές γιαγιάδες, θείες, αδελφές, συγγενείς πατεράδων δεν έχουν δικαίωμα επικοινωνίας με τα παιδιά, μετά το διαζύγιο. Οι ψυχολογικές και άλλες συνέπειες έχουν καταγραφεί από τριάντα επιστήμονες στα συνέδρια και τις ημερίδες. Προσπαθούν να ιδρύσουν σε κάθε ελληνική πόλη ένα κέντρο συμβουλευτικής με γραμματέα, νομικό και ψυχολόγο/κοινωνικό λειτουργό. Οι ενέργειες αυτές είναι όλες μη κερδοσκοπικές και βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στον εθελοντισμό κάποιων μελών και φίλων. Φοιτητές βοηθούν και το όλο υποκαθιστά υπηρεσίες μη οργανωμένες που θα έπρεπε να υπάρχουν στον κρατικό μηχανισμό.
'''ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ'''
-Ημερίδες, συνέδρια, ομιλίες, εκδηλώσεις
-Ενημέρωση στα σχολεία, συλλόγους, οργανώσεις
-Επαφή με μονογονεικές οικογένειες
-Εβδομαδιαίες συναντήσεις μελών και φίλων
-Ενημέρωση μέσω ΜΜΕ
-Οργάνωση ημέρας του πατέρα, ημέρα αποξένωσης, κτλ
-Ενημέρωση και αιτήματα προς την Πολιτεία, Υπουργεία, Βουλή
-Προτάσεις νομοσχεδίου
'''ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΡΑΣΗ'''
-Επαφές και ενημέρωση παρόμοιων συλλόγων του εξωτερικού
-Οργάνωση διεθνών συνεδρίων
-Βοήθεια άλλων οργανώσεων του εξωτερικού δια της εμπειρίας που αποκόμισαν από 23.000 περιπτώσεις
-CEED-CEDAU-ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
'''
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ'''
-Τσάβλου Ε., κοινωνική λειτουργός Κέντρο ψυχικής υγείας Καβάλας ‘Ρόλος του πατέρα’,
-Σαμαράς Απόστολος ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, ‘Επικοινωνία-παιδί και οικογένεια’,
-Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής, πρόεδρος ΣΥ.Γ.Α.Π.Α, ‘Πατρικές προσεγγίσεις’
-Δραμιλαράκη Μαρία, παιδοψυχίατρος, ‘Οι περιπέτειες της πατρικής λειτουργίας’
-Παπαδόπουλος Θεόφιλος, δικηγόρος Αρείου Πάγου, ‘το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα. Περιπτώσεις Ημαθίας’
-Μητροπολίτης Βέροιας-Νάουσας-Καμπανίας Παντελεήμονα ‘γάμος-διαζύγιο και εκκλησία. Χαιρετισμός’
-Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής ‘σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης-P.A.S.’
-Χειρδάρης Βασίλειος, δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ’Ανθρώπινα δικαιώματα και διαζύγιο στην Ελλάδα’
-Χριστοδουλάκης Θεοδόσιος, Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, διευθυντής κλινικής, ‘Επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο ενηλίκων και παιδιών μετά από ένα διαζύγιο’
-Μαρκάτος Νικόλαος, καθηγητής, πρ. Πρύτανης, ‘Πολιτισμός-εκπαίδευση και διαζύγια. Χαιρετισμός’
-Αλντιντή Γ., ψυχολόγος: ‘Ο ρόλος του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού’
-Βασιλείου Ε., ιατρός: ‘Η σημασία της οικογενειακής ζωής στη ψυχική υγεία του παιδιού’
-Ουζούνογλου Ι. ψυχίατρος: ‘Ένα νέο ψυχιατρικό σύνδρομο: Ο ψυχικός πόνος του πατέρα από την απώλεια των παιδιών του μετά το διαζύγιο’
-Αδάμ Ευστράτιος, κοινωνικός σύμβουλος, βιομηχανικός ψυχολόγος, ‘Κοινωνικό δίκαιο, το παράδειγμα της Ολλανδίας’
-Ηλιακόπουλος Ηλίας, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, ‘Εφαρμογή του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα’
-Καρτάλης Παναγιώτης, εκπρόσωπος αστυνομικής διεύθυνσης Αλεξανδρούπολης: ‘Παραβατικότητα ανηλίκων’
-Παπαποστόλου Μεταξία, καθηγήτρια: ‘Συνέπειες του διαζυγίου στην οικογένεια και στα παιδιά’
-Χριστοδουλάκης Θεοδόσιος, ψυχίατρος: ‘Για το καλύτερο συμφέρον του παιδιού?’
-Νικολαρέα Γεωργία, επιμελήτρια ανηλίκων: ‘Μονογονεική οικογένεια. Σημασία της παρουσίας του πατέρα’
-Σταφυλάς Δημήτριος, κοιν. Λειτουργός, ‘Το διαζύγιο σήμερα και εξαναγκαστική αποξένωση πατέρα-παιδιού μετά το διαζύγιο’
-Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής: ‘Παραδείγματα αποξένωσης στην Ελλάδα’
Επίσης:
-Χριστοδούλου Πασχάλης, φιλόσοφος,
-Κύρου Δημήτρης, λογοτέχνης, πρ. πρόεδρος εταιρίας λογοτεχνών,
-Μαρμαρίδου Ελίνα, ποιήτρια, μεταφράστρια,
-Διαμαντή Αλίκη, λογοτέχνης, πρόεδρος ιδρύματος
συμμετέχοντες στην ημερίδα με θέμα:
‘Το όνομα του πατέρα στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό’
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΟ ΣΥΓΑΠΑ'''
-ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ
-ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
-ΓΟΝΙΚΗ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ (PAS)
-ΓΑΜΟΣ-ΣΧΕΣΕΙΣ
-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ-ΝΟΜΟΣ-ΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
-ΕΝΔΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ
-ΨΕΥΔΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ
-ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ-ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ
'''
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΙ ΠΡΩΤΩΝ ΗΜΕΡΙΔΩΝ'''
ΔΡΑΜΑ (08-04-2006)
«Διαζύγια, επιπτώσεις στον συναισθηματικό και κοινωνικό κόσμο των παιδιών»
Τσάβλου Ε., κοινωνική λειτουργός Κέντρο ψυχικής υγείας Καβάλας ‘Ρόλος του πατέρα’,
Σαμαράς Απόστολος ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, ‘Επικοινωνία-παιδί και οικογένεια’,
Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής, πρόεδρος ΣΥ.Γ.Α.Π.Α, ‘Πατρικές προσεγγίσεις’.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Συμπερασματικά, παρουσιάστηκε το φαινόμενο των διαζυγίων στην Ελλάδα, η αδυναμία του συστήματος να προστατεύσει πατέρα και παιδιά και αντιμετωπίστηκε με μεγάλη ευαισθησία το πρόβλημα των ψυχοπαθολογικών καταστάσεων που επιβαρύνουν τα παιδιά από την στέρηση της επικοινωνίας τους με τον πατέρα.
Στη χώρα μας, είναι τραγικά τα αποτελέσματα της εξαναγκαστικής αποξένωσης που υφίσταται το παιδί από τον πατέρα.
Η μέχρι σήμερα επίδοση της επιμέλειας στον ένα γονέα, δημιούργησε νέα προβλήματα και η σύγχυση μεταξύ των εννοιών (αλλά και εφαρμογή) της γονικής μέριμνας, επιμέλειας, κατοικίας, επικοινωνίας, στα οποία προστίθεται η διατροφή ως ο κύριος λόγος διένεξης, αντιδικίας και σχέσεων-διαζυγίου, έφερε τα αρνητικά αποτελέσματα στον ψυχισμό των παιδιών.
Τα παιδιά έχασαν τον προσανατολισμό τους, τα σημεία αναφοράς, την ψυχο-κοινωνική τους ταυτότητα με την απουσία του πατέρα.
H καθημερινή απρόσκοπτη σχέση-επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά, είναι επιβεβλημένη διότι η βιωματική αυτή σχέση θα τους αναπτύξει αισθήματα σταθερότητας, ισορροπίας και κοινωνικότητας.
Πολλές από τις υπό διάλυση οικογένειες με παιδιά φθάνουν σ αυτό το σημείο από φόβο. Ο φόβος έγκειται κυρίως στο να μην πάρει ο ένας σύζυγος τα παιδιά και τα αποξενώσει από τον άλλο, κατέχοντας τα για αποκλειστική του συναισθηματική «χρήση», αρνούμενος να τα μοιραστεί με τον άλλον φοβούμενος ότι και ο άλλος θα πράξει το ίδιο. Συχνά ο φόβος αυτός μπορεί να είναι και βάσιμος.
Ο νομοθέτης προέβλεψε να αποφασίζουν από κοινού οι σύζυγοι. Στην πράξη όμως, όταν οι σύζυγοι καυγαδίζουν από κοινού και για κάθε μικροπρόβλημα η ψιλό-διαφωνία θα πρέπει να τρέχουν στο δικαστήριο. Αυτό, ανεπαρκώς αδυνατεί, όπως και η πολιτεία, να εξετάσει, να ρυθμίσει, να διευθετήσει, να εξομαλύνει, να καθησυχάσει να παρέμβει ειρηνικά και αποτελεσματικά σαν ένας αντικειμενικός διαμεσολαβητής και ένας παράγοντας ισορροπίας.
Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε μια εποχή διατάραξης, δυναμικής μεταβολής έως και μετάλλαξης των παραδοσιακών αξιών και ηθικής όσον αφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις των δύο φύλων, το γάμο, την οικογένεια, τα παιδιά.
Τις συνέπειες στην κοινωνία, στα παιδιά, στην υπογεννητικότητα, στην εγκληματικότητα, στο παρόν και στο μέλλον αυτής της χώρας, ας τις αναλογιστεί ο καθένας μας.
ΒΕΡΟΙΑ (18-06-2006)
«Η ακούσια απουσία του πατέρα στο διαζύγιο, επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο των παιδιών. Ηθική και οικογενειακή παράμετρος»
Δραμιλαράκη Μαρία, παιδοψυχίατρος, ‘Οι περιπέτειες της πατρικής λειτουργίας’
Παπαδόπουλος Θεόφιλος, δικηγόρο Αρείου Πάγου, ‘το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα. Περιπτώσεις Ημαθίας’
Μητροπολίτης Βέροιας-Νάουσας-Καμπανίας Παντελεήμονα ‘γάμος-διαζύγιο και εκκλησία. Χαιρετισμός’
Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής ‘σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης-P.A.S.’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο θεσμός του γάμου αποτελεί οργάνωση της πιο μικρής κοινωνικής ομάδας ανθρώπων.
Ότι σχετίζεται με την προοπτική ή την αποδυνάμωσή της ή την διάλυσή της, μεταφέρεται και επηρεάζει άμεσα όλη τη δομή της κοινωνίας αλλά και της συγκρότησης του κράτους. Προβάλλονται έτσι τα ήθη και οι θεσμοί του.
Το 1983 άλλαξε η νομική διαδικασία των διαζυγίων στην Ελλάδα, αλλά και το 2006 προστέθηκαν Νόμοι που αφορούν στην οικογένεια.
Την τελευταία εικοσαετία αυξήθηκε τρομακτικά ο αριθμός των διαζυγίων και αυτά εκδίδονται σύμφωνα με την νοοτροπία της δεκαετίας του ’60. Η επιμέλεια των παιδιών δίδεται αποκλειστικά στ η μητέρα, η οποία θεωρείται το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να αναθρέψει ένα παιδί. Δηλαδή δεν λαμβάνουν υπόψη ότι η μητέρα-γυναίκα σήμερα χειραφετήθηκε και αναθέτει η ίδια τη μέριμνα στους συγγενείς ή άλλες βοηθούς.
Στην περιοχή Ημαθίας μόνο σε περιπτώσεις αποδοχής από την μητέρα δόθηκε επιμέλεια στον πατέρα τα τελευταία έτη.
Η πατρική προσέγγιση είναι ακόμη μακρυά από την αντίληψη της κοινωνίας παρόλο που υπήρξε ραγδαία μεταβολή και ο πατέρας τώρα ασχολείται πάρα πολύ με την οικογένεια, τα παιδιά και το σπίτι.
Σ’αυτό συνέβαλε και η επαφή με τη νοοτροπία που εξωτερικού.
Αποτέλεσμα αυτής της ‘αυταρχικής’ και μονοδιάστατης νοοτροπίας, είναι να δίδεται ελάχιστη ‘επικοινωνία’ με τον πατέρα μετά το διαζύγιο αγνοώντας παντελώς ότι αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογία των παιδιών. Η καθημερινή μόνο επικοινωνία δίνει το πρότυπο των γονέων για την ομαλή ψυχοσωματική τους ανάπτυξη.
Πάρα πολλές φορές, στην Ελλάδα, δημιουργείται κατ’αυτόν τον τρόπο μία απέχθεια από το παιδί προς τον πατέρα δίχως κανένα λόγο. Αυτό ονομάζεται σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης (PAS parental alienation syndrome) και δημιουργείται από την έκρυθμη κατάσταση μεταξύ γονέων υπό διάσταση και τροφοδοτείται με συκοφαντική δυσφήμιση προς τον πατέρα, από το περιβάλλον της μητέρας η οποία εν τω μεταξύ έχει την απόλυτη εξουσία επί του παιδιού ως κατέχοντας την αποκλειστική επιμέλεια. Αυτό έχει καταστρεπτικές συνέπειες στην πρόοδο των παιδιών που μεγαλώνουν με ένα αρνητικό πρότυπο για τον πατέρα τους. Συνεπώς η αποκλειστική επιμέλεια από ένα γονέα πρέπει να καταργηθεί νομικά.
ΑΘΗΝΑ (23-06-2006)
«Παιδιά και διαζύγιο. Νομικές και ψυχικές αλληλεπιδράσεις.
Προς τη λογική της ‘μικρότερης βλάβης’»
Χειρδάρης Βασίλειος, δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ’Ανθρώπινα δικαιώματα και διαζύγιο στην Ελλάδα’
Χριστοδουλάκης Θεοδόσιος, Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, διευθυντής κλινικής, ‘Επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο ενηλίκων και παιδιών μετά από ένα διαζύγιο’
Μαρκάτος Νικόλαος, καθηγητής, πρ. Πρύτανης, ‘Πολιτισμός-εκπαίδευση και διαζύγια. Χαιρετισμός’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο σταθερά επιχειρείται με την συμβολή των φορέων της Πολιτείας (δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί, ιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ), προσπάθεια άνισης μεταχείρισης των γονέων έναντι των παιδιών τους, παραγκωνισμού και μείωσης της συμβολής τους Πατέρα στην Οικογένεια. Επιπλέον καλλιεργείται νοοτροπία υποκατάστασης του Πατρικού προτύπου, από άλλα πρότυπα που ζουν και διακινούνται στο χώρο διαβίωσης των παιδιών, μετά τον χωρισμό του ζευγαριού.
Η ελληνική νομοθεσία ενταγμένη σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανισοτήτων, αλλά κυρίως ο τρόπος που αυτή ερμηνεύεται και ασκείται δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην νεοελληνική Παιδεία και στον Πολιτισμό δηλαδή στην κοινωνία.
Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη αλλά και δικαίωμα συνεχούς επαφής με τους δύο γονείς.
Δεν υπάρχουν γενικά εκ γενετής χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον άνδρα από τη γυναίκα όσον αφορά την εκτέλεση του ρόλου ως γονέα τουλάχιστον μετά την βρεφική ηλικία
Η ανυπαρξία των κοινωνικών υπηρεσιών στην δικαστική διευθέτηση του θέματος, όπου τελείως αντιεπιστημονικά με τρόπο που ντροπιάζει το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, τα παιδία, την ψυχοσυναισθηματική τους ισορροπία, αλλά και την ψυχολογική σταθερότητα και εξέλιξη του άνδρα πατέρα, αφήνουν πραγματικά αδιάφορους τους σημερινούς αρμόδιους ‘αναρμόδιους φορείς’ κατά τρόπο σκανδαλώδη και οι παρενέργειες του γεγονότος αυτού πλήττουν την κοινωνία σε θεμελιώδη για την επιβίωση και εξέλιξη της τομείς.
Δημιουργείται μια κοινωνική παθολογία, που δυστυχώς τα αποτελέσματα της θα φανούν τα επόμενα χρόνια.
Η απόδοση της επιμέλειας στην Ελλάδα ταυτίζεται με αφαίρεση της γονικής μέριμνας από τον πατέρα. Αυτό συνεπάγεται ότι ο πατέρας δεν μπορεί να ασχοληθεί με την Παιδεία, υγεία και ψυχαγωγία του παιδιού του.
Η παραβατικότητα στους ανήλικες αυξάνει, όπως διαπιστώνεται καθημερινά και η εκπαίδευση των νέων γίνεται μόνο από ένα γονέα με πολλούς δισταγμούς από τους δάσκαλους, καθηγητές και παιδαγωγούς. Τι παιδαγωγική εξάλλου μπορεί να ασκήσει ένας ξένος όταν αυτή γίνεται με παράδοξο τρόπο από την οικογένεια. Όσο και να προσπαθεί ο ένας γονέας, μόνος δεν μπορεί να αντικαταστήσει και τους δύο. Τα πρότυπα είναι διαφορετικά και πρέπει να υπάρχουν και τα δύο.
Οι επιδόσεις στο σχολείο είναι γενικά χαμηλές και σε αυτό συνέβαλε και το παρόν καθεστώς που αποβάλει τον πατέρα με δικαστικές αποφάσεις. Η Ελληνική κοινωνία και οικογένεια δεν ήταν έτοιμη ούτε έχει παραδόσεις που να επιτρέπουν ένα τέτοιο σύστημα μονογονεϊκής οικογένειας. Τα Αμερικανικά-δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα δεν συνάδουν, καλώς ή κακώς, με τα Ελληνικά ήθη, έθιμα και πρότυπα. Η ευθεία αντιγραφή τους μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει. Αυτό αποδείχθηκε στο θέμα της Παιδείας.
Ούτε οι δομές υπάρχουν, ούτε η ωριμότητα, ούτε οι σταθεροί δεσμοί και κοινωνικές υπηρεσίες.
Πως θα γαλουχηθεί η κοινωνία και η νεολαία με τα πρότυπα της τηλεόρασης, της εγκληματικότητας και του παράλογου νομικού συστήματος?
Κάποια δικόγραφα που παράγονται σε θέματα οικογενειακού δικαίου αποτελούν παραδείγματα έλλειψης κοινωνικού και νομικού πολιτισμού. Το περιεχόμενο τους που αφορά διαζύγια, επιμέλεια, γονική μέριμνα, επικοινωνία, διατροφή κτλ θίγουν όχι μόνο την αξιοπρέπεια των ατόμων αλλά δίνουν και το προφίλ της νεοελληνικής δικαιοσύνης και κοινωνίας.
Στο όλο κύκλωμα εμπλέκονται και κάποιοι δικηγόροι, που επιτρέπουν να εξέρχονται των γραφείων τους, δικόγραφα με απερίγραπτα χυδαίους και ψευδείς ισχυρισμούς, τους οποίους καλούνται να στηρίξουν εν συνεχεία στο ακροατήριο τις περισσότερες φορές συγγενείς των εναγουσών ή εναγόμενων μητέρων. Και κάποιοι δικαστές κανένα δεν έχουν ενδοιασμό να δεχθούν ως αληθή τα ψεύδη έστω και προφανή προκειμένου να υποστηρίξουν την γυναίκα.
Ένα τέτοιο μοντέλο ζωής, που βασίζεται σε άλογους και επικίνδυνους περιορισμούς στην ελεύθερη έκφραση, σε καταναγκαστικούς χωρισμούς, σε αποστερήσεις και διαγραφές κατοχυρωμένων συνταγματικά δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε διαστρέβλωση προτύπων και ρόλων, βάλλει ευθέως κατά της ισόρροπης ανάπτυξης του παιδιού, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για το μέλλον του, περιλαμβανομένων κυρίως αυτών, για τις οποίες κάθε λίγο θρηνεί και εξανίσταται η Κοινωνία μας.
Συγχρόνως, με το ισχύον καθεστώς, καταστρατηγούνται ανθρώπινα δικαιώματα και η κακή εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων, αποτελεί φαινόμενο για την Ελληνική πολιτεία.
ΚΑΒΑΛΑ (10-07-2006)
«Παιδιά των διαζυγίων: Δικαιώματα και ψυχισμός του πατέρα και του παιδιού»
Αλντιντή Γ., ψυχολόγος: ‘Ο ρόλος του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού’
Βασιλείου Ε., ιατρός: ‘Η σημασία της οικογενειακής ζωής στη ψυχική υγεία του παιδιού’
Ουζούνογλου Ι. ψυχίατρος: ‘Ένα νέο ψυχιατρικό σύνδρομο: Ο ψυχικός πόνος του πατέρα από την απώλεια των παιδιών του μετά το διαζύγιο’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι ο πατέρας διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού και ότι η συμπεριφορά του πατέρα είναι καλύτερος δείκτης της ψυχοδυναμικής της οικογένειας και του είδους των επιδράσεων της στο παιδί από εκείνη της μητέρας.
Ο πατέρας παίζει, ιδιαίτερα για το μεγαλύτερο παιδί, άμεσο ρόλο για την ψυχική του ανάπτυξη και μόρφωση.
Το παιδί αποζητά έναν πατέρα οδηγό, καθηγητή.
Δεν βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα μόνο τον προστάτη αλλά τον θεωρεί φορέα δύναμης, δικαιοσύνης και εξουσίας.
Ο πατέρας ασκεί επίδραση στο παιδί μέσω μηχανισμών όπως είναι η ταύτιση με την έννοια της εσωτερίκευσης γνωρισμάτων και της υιοθέτησης στάσεων και συμπεριφορών (π.χ. της ταυτότητας του φύλου), η μάθηση (π.χ. της επιθετικότητας) μέσω παρατήρησης και μίμησης του πατέρα, κτλ
Τα κοινωνικά μηνύματα που λαμβάνει η πολιτεία από τον υπερβολικά αυξημένο αριθμό διαζυγίων και τα αποτελέσματα στα παιδιά θα πρέπει να τα εκτιμήσει για σωστή νομοθετική ρύθμιση του οικογενειακού δικαίου αλλά και κυρίως να θεσμοθετήσει κοινωνικούς και ψυχολογικούς φορείς για ενήλικες και παιδιά.
Η προσωπικότητα των παιδιών κτίζεται καθημερινά από τα πρότυπα και τις καθημερινές πράξεις που αποκομίζει από αυτά. Τα καθημερινά συσωρευτικά παραδείγματα από τους γονείς δομούν και την προσωπικότητά τους. Το ζωντανό παράδειγμα ήθους και αρετής που εκπέμπει προς το παιδί ο γονιός, ο δάσκαλος και οι άλλοι κοινωνικοί παράγοντες και φορείς που διαμορφώνουν χαρακτήρες και συνειδήσεις.
Αυτά θα τα πάρει μέσα από μια αρμονικά λειτουργούσα οικογένεια και ένα αντιαυταρχικό και ήρεμο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.
Αν στερηθεί των παραπάνω ιδανικών και προτύπων παρουσιάζει το σύνδρομο του ‘φόβου’.
Αν το παιδί βρεθεί αντιμέτωπο μ’ένα νοσηρό, καταπιεστικό ή αυταρχικό οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον, του ανοίγονται δύο δρόμοι, αδιέξοδοι: ή να υποταχθεί ή να αντιδράσει. Και στην μεν πρώτη περίπτωση μπαίνει μέσα του το σπέρμα του υποτακτικού ή του ραγιά ενώ στη δεύτερη του αναρχικού, του μηδενιστή ή του επαναστάτη χωρίς αιτία.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αρμονικά λειτουργούσες οικογένειες ή αν είναι παιδιά στην κρίσιμη προ-εφηβική ηλικία, δηλητηριάζονται από το νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον.
Ηθικοί αυτουργοί των πράξεών τους είναι οι μητέρες, που ο νόμος τους δίνει σε περίπτωση διάλυσης της οικογένειας, τόσο εύκολα την επιμέλεια των παιδιών και που γεννιτσαροποιούν τα παιδιά τους απέναντι στον πατέρα τους. Και σήμερα εισπράττουν τους καρπούς των πράξεών της ευγενικής αυτής προσπάθειας.
Γιατί ένα παιδί, στο οποίο γκρεμίζεις το πρότυπο του γονέα, το οποίο πρέπει να έχει ψηλά, είναι ικανό να γκρεμίσει την κοινωνία, να την εκδικηθεί για τη δική του μοίρα.
Σύγχρονοι ψυχολόγοι, εξετάζοντας το ρόλο του πατέρα στην ψυχική ανάπτυξη και την αγωγή του παιδιού, περιγράφουν διάφορους τύπους, ομαλούς και παθολογικούς.
Πολλοί παράγοντες επιδρούν στην άσκηση του ρόλου του πατέρα.
Η οικογενειακή κατάσταση (άθικτη οικογένεια, διαζύγιο, μονογονεϊκή οικογένεια), η οικονομική κατάσταση της οικογένειας, η εργασία η δική του και της μητέρας, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, η σχέση με τους δικούς του γονείς, η ηλικία του, η κοινωνική του θέση, οι προηγούμενες εμπειρίες του με παιδία κλπ.
Η παρεμπόδιση της άσκησης του ρόλου σε πατεράδες που έχουν στενή σχέση με τα παιδιά τους πριν το διαζύγιο και οι οποίοι επιθυμούν να συνεχίσουν την ανατροφή των παιδιών τους καθημερινά, δημιουργεί το σύνδρομο του ‘πόνου του πατέρα’ μέσα από τη δικαστική πρακτική που του δίνει πενιχρότατη ‘επικοινωνία’ και τους στερεί το δικαίωμα άσκησης του τόσο σημαντικού γονεϊκού του ρόλου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (22-08-2006)
«Θεσμοί και Υποδομές για την Εφαρμογή του Οικογενειακού Δικαίου στην Ελλάδα.
Παραδείγματα και Υπηρεσίες στο Εξωτερικό»
Αδάμ Ευστράτιος, κοινωνικός σύμβουλος, βιομηχανικός ψυχολόγος, ‘Κοινωνικό δίκαιο, το παράδειγμα της Ολλανδίας’
Ηλιακόπουλος Ηλίας, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, ‘Εφαρμογή του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα’
Καρτάλης Παναγιώτης, εκπρόσωπος αστυνομικής διεύθυνσης Αλεξανδρούπολης: ‘Παραβατικότητα ανηλίκων’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τόσο το Σύνταγμα του 1975 όσο και το ισχύον μετά την αναθεώρηση
του προβλέπουν ρητά στο άρθρο 21 πως η οικογένεια ως θεμέλιο της
συντήρησης και προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, τελούν υπό την προστασία του κράτους.
Η Διάταξη αυτή μεταξύ άλλων αναφέρεται στην υποχρέωση του
κράτους να λαμβάνει μέτρα κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή μέτρα που
κατοχυρώνουν την προστασία της οικογένειας και συνακόλουθα τον θεσμό του γάμου που αποτελεί το θεμέλιο για την υγιή ανάπτυξη της οικογένειας.
Πρόκειται περί αναφαίρετου θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος των
πολιτών έναντι του κράτους, το οποίο υπάρχει και υφίσταται όχι μόνον όταν ο γάμος εξελίσσεται ομαλά αλλά και όταν περιέρχεται σε κρίση.
Το ατομικό αυτό δικαίωμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία σήμερα
και είναι επιτακτική η ανάγκη πραγματικής υλοποίησης του ιδιαίτερα μετά την κατακόρυφη αύξηση των διαζυγίων στην χώρα μας όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης και του υπολοίπου δυτικού κόσμου.
Το νομικό κενό για την προστασία της οικογένειας επιβαρύνεται από την παντελή έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών σε περίπτωση προβλημάτων κατά τη διάρκεια του γάμου αλλά και μετά το διαζύγιο.
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του εξωτερικού, όπου η δομή του κράτους σε συνδυασμό με την κουλτούρα τους, είναι ανεπτυγμένη, υπάρχουν υποστηρικτικοί φορείς που προστατεύουν τα παιδιά από τη δύνη των διαζυγίων, από τις διαθέσεις των μητέρων-θυτών που αποξενώνουν τα παιδιά από τον πατέρα με συκοφαντική δυσφήμιση.
Στα παραδείγματα της Ολλανδίας, Γαλλίας, κτλ φθάνουν στο σημείο να άρουν άμεσα την επιμέλεια από τον γονέα που την ασκεί κακώς, είτε παρεμποδίζοντας την επικοινωνία με τον άλλο γονέα, είτε δημιουργώντας στα παιδιά ψυχολογικά προβλήματα από συκοφαντική δυσφήμιση του πατέρα.
Οι συνέπειες είναι ολέθριες από την βαρβαρότητα που ασκεί γονέας όταν του δίδεται η μοναδική εξουσία της επιμέλειας.
Παραβατικά παιδιά, ανορεξικά, βουλιμικά, καταθλιπτικά και άλλα προβλημάτισαν τις αναπτυγμένες κοινωνίες και θέσπισαν άλλους κανόνες δικαίου. Στην Ελλάδα, είμαστε πολύ μακριά.
Στη περιοχή της Αλεξανδρούπολης, η παραβατικότητα των ανηλίκων είναι μικρή σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά, η ανοδική πορεία είναι ανάλογη των διαζυγίων.
Η καταστροφή από ένα διαζύγιο ολοκληρώνεται από την δικαστηριακή πρακτική και τις υπέρογκες διατροφές.
ΣΠΑΡΤΗ (09-09-2006)
«Διαζύγια, επιπτώσεις στον συναισθηματικό και ψυχικό κόσμο των παιδιών»
Παπαποστόλου Μεταξία, καθηγήτρια: ‘Συνέπειες του διαζυγίου στην οικογένεια και στα παιδιά’
Χριστοδουλάκης Θεοδόσιος, ψυχίατρος: ‘Για το καλύτερο συμφέρον του παιδιού?’
Νικολαρέα Γεωργία, επιμελήτρια ανηλίκων: ‘Μονογονεική οικογένεια. Σημασία της παρουσίας του πατέρα’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα διαζύγια στα οποία οι γονείς έχουν παγιδευτεί σε μια ατελείωτη αντιδικία, έχουν αρνητικές αναπτυξιακές επιδράσεις στα παιδιά. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, τα παιδιά αποκόπτονται από τον πατέρα με ασύλληπτες συνέπειες της αποξένωσης ως ψυχιατρικού φαινομένου.
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, επίσης, εμφανίζεται όταν η απόλυτη εξουσία δίνεται δια της επιμέλειας στη μητέρα όπου το παιδί ταυτίζεται με αυτόν στο περιβάλλον του οποίου είναι αναγκασμένο να ζήσει.
Ένα κορίτσι τεσσάρων ετών που αποκόπτεται κατ’αυτόν τον τρόπο από τον πατέρα θα αισθανθεί ακατάλληλη να αγαπηθεί αργότερα από άνδρα ενώ ένα αγόρι ίδιας ηλικίας θα έχει προβληματική σχέση με το άλλο φύλο.
Από μελέτες, φαίνεται ότι η απομάκρυνση του ενός γονέα οδηγεί συχνότερα το παιδί σε χαμηλότερο μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο και αύξηση της παραβατικότητας.
Κακώς, σήμερα, η ‘πατρική απουσία’ ερμηνεύεται σαν μια επιθυμητή και εκούσια εγκατάλειψη των παιδιών.
Ο γονέας που έχει την επιμέλεια καταστρέφει ακόμη και την μηδαμινή πρόσβαση σε ‘επικοινωνία’ που έχει επιδικαστεί στον άλλο γονέα.
Σ’αυτή τη καταστροφική για τα παιδιά κατάσταση, ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι δικαστικές αποφάσεις που μετατρέπουν ακόμα και τον κυρίως εμπλεκόμενο πατέρα – διαπαιδαγωγό κατά τον έγγαμο βίο, σε εντελώς ακατάλληλο γι’αυτά κατά την διάρκεια του διαζυγίου.
Τα αποτελέσματα στην παιδεία και διαπαιδαγώγηση των νέων είναι οικτρά.
Εκτός από λίγες εξαιρέσεις η ‘πατρική απουσία’ αντιπροσωπεύει μια νομική-ψυχολογική και κοινωνική επινόηση που επιβάλλεται στους άνδρες παρά τη θέλησή τους.
'''ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ'''
Η σημερινή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί από το οικογενειακό δίκαιο, η λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών, οι αλλαγές στους κοινωνικούς ρόλους που έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφωθεί για τα δυο φύλα έχουν ορίσει μια ζοφερή πραγματικότητα όπου τα δικαιώματα του άνδρα - πατέρα όχι μόνο δεν γίνονται σεβαστά αλλά δεν είναι ούτε και αναγνωρισμένα. Η σημερινή αντίληψη που στηρίζεται σε παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, όπου ο γονεϊκός ρόλος του άνδρα δεν αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συναισθηματικής του ωρίμανσης και ολοκλήρωσης αλλά σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό σαφώς παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άνδρα και τον κατατάσσει σε πολίτη δευτέρας κατηγορίας.
Ο συναισθηματικός βιασμός που υφίσταται ο άνδρας-πατέρας σήμερα, αλλά και λοιπές εις βάρους του διακρίσεις σε εργασιακά, οικονομικά θέματα μας οδήγησαν στην ίδρυση αυτού του συλλόγου και στην προσπάθεια μας να συμπορευτούμε με ανάλογα κινήματα της Ευρώπης αλλά και πολλών άλλων χωρών όπου η διαπίστωση του προβλήματος εκεί έχει πραγματοποιηθεί νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα.
Το ιδιοκτησιακό καθεστώς που επικρατεί στον τόπο μας όσον αφορά στην επιμέλεια του παιδιού μετά την λύση του γάμου, σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί υπέρ του συμφέροντος του παιδιού αλλά αντιθέτως παραβιάζει το κατοχυρωμένο από διεθνείς συνθήκες δικαίωμα του στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη.
Η ανυπαρξία των κοινωνικών υπηρεσιών στην δικαστική διευθέτηση του θέματος όπου τελείως αντιεπιστημονικά με τρόπο που ντροπιάζει το σύγχρονο ελληνικό κράτος, τα παιδιά, την ψυχοσυναισθηματική τους ισορροπία, αλλά και την ψυχολογική σταθερότητα και εξέλιξη του άνδρα πατέρα, αφήνουν πραγματικά αδιάφορους τους σημερινούς αρμόδιους ‘αναρμόδιους φορείς’ κατά τρόπο σκανδαλώδη που οι παρενέργειες του πλήττουν την κοινωνία σε θεμελιώδη για την επιβίωση και εξέλιξή της τομείς.
Δημιουργείται μια κοινωνική παθολογία που δυστυχώς τα αποτελέσματά της θα φανούν τα επόμενα χρόνια.
Σαν ενεργοί πολίτες, στοχεύουμε σε μια κοινωνία με κέντρο της τον άνθρωπο, έχοντας συνειδητοποιήσει τον ρόλο μας μέσα σ’αυτήν και ορμώμενοι από τα παραπάνω και από την ευαισθησία μας ως γονείς, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το κίνημα αυτό για την στήριξη της Ελληνικής οικογένειας, των παιδιών, του πατέρα αλλά και κατ’επέκταση του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελληνική νομοθεσία αλλά και το Σύνταγμα, ενταγμένα σε ένα πλαίσιο ανισοτήτων δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην νεοελληνική Παιδεία, στο Πολιτισμό αλλά και στην κοινωνία.
Οι ρόλοι των γονέων έχουν εξελιχθεί, ο πατέρας ασχολείται αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξ’ίσου με τη μητέρα. Η ένταξη της γυναίκας-μητέρας στην παραγωγική διαδικασία ήρε τον αποκλειστικό της ρόλο ως οικοκυρά-μητέρα.
Τα εργασιακά, κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματά της μητέρας δεν συμπoρεύτηκαν με ίδια του πατέρα-άνδρα. Στο όνομα της ισότητας δημιουργήθηκαν ανισότητες με αρνητικό τελικό αποδέκτη τον πατέρα, αλλά και κυρίως το παιδί και τους νέους.
Σήμερα, παραβιάζονται βασικά δικαιώματα του παιδιού και του πατέρα-άνδρα και παρεμποδίζεται ο γονεϊκός ρόλος του πατέρα.
Το εκρηκτικό ποσοστό των διαζυγίων (που κατά τα στατιστικά δεδομένα ζητείται αποκλειστικά από τη γυναίκα-μητέρα), το τρομακτικό ποσοστό των παραβατικών ανηλίκων που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, το σχεδόν 100% αποφάσεων δικαστηρίων που δίδουν την επιμέλεια στη μητέρα δίχως καν να ελεγχθεί το περιβάλλον και η καταλληλότητα των δύο γονέων πριν δοθεί η επιμέλεια των παιδιών, η ανισότητα σε συνταξιοδοτική, εργασιακή, επιδοματική και προστατευτική πολιτική υπέρ των γυναικών έφερε σε δευτερεύουσα ή τριτεύουσα θέση την πατρική-ανδρική αξιοπρέπεια, καταπόνησε τον πατέρα και άνδρα και εξασφάλισε την πλήρη προβληματική ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Παράλληλα, εγκλώβισε το γυναικείο φύλο στον υποχρεωτικό ρόλο της μητρότητας, διαιωνίζοντας τις πλέον αντιδραστικές εκδοχές της πατριαρχίας και διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα. Η εισαγωγή νέων ηθών και αξιών από νέες κυρίως γυναίκες δημιούργησε κοινωνικό-οικογενειακό πρόβλημα.
Σήμερα, πρέπει να αρθεί το στερεότυπο της μοναδικότητας του ενός γονέα που είναι η μητέρα. Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο γονείς που έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις έναντι των παιδιών τους και ο αποκλεισμός του ενός προκαλεί τεράστια ζητήματα κοινωνικής, ψυχοσωματικής, οικονομικής και πολιτισμικής ανισότητας με καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού. Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα συνεχούς επαφής με τους δύο γονείς.
Δεν υπάρχουν εκ γενετής χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον άνδρα από τη γυναίκα όσον αφορά την εκτέλεση του ρόλου του ως γονέα. Τα δικαστήρια δεν μπορούν να λύσουν θέματα τέτοιου τύπου ελλείψει δομών, εκπαίδευσης και λειτουργιών.
Προβαίνοντας με συνοπτικές διαδικασίες σε αβασάνιστες αποφάσεις, που είναι πρακτικά ανεφάρμοστες, ουσιαστικά διαπράττουν «νόμιμες αδικίες» με θύματα τα παιδιά και τους πατεράδες.
Ενώ έχει εξαλειφθεί το αδίκημα της μοιχείας, ποινικοποιήθηκε το δικαίωμα της επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα.
Πιστεύουμε ότι το παιδί «δεν ανήκει» σε κανένα. Η γονική μέριμνα και η επιμέλεια πρέπει να είναι θεσμικά και νομικά κατοχυρωμένοι εξ’ίσου για τους δύο γονείς. Η επικοινωνία με τους δύο γονείς δεν πρέπει να στερείται διά νόμου και η κατοικία μετά το διαζύγιο να είναι ελεύθερη ή εναλλασσόμενη όπου είναι εφικτό. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου αποδεδειγμένα είναι αδύνατο, να υπάρχουν παρεκκλίσεις από αυτό τον κανόνα. Η διατροφή να είναι ανάλογη με τις ηλιακές ανάγκες των παιδιών αλλά και τις δυνατότητες των γονέων.
Οι φορολογικές υποχρεώσεις (δηλώσεων εισοδημάτων) να λαμβάνουν υπόψη τις διατροφές για τους δύο γονείς ισότιμα. Να αποφεύγεται η οικονομική, κοινωνική, επαγγελματική καταστροφή των γονέων που έχει προεκτάσεις στα παιδιά, στις νέες γενεές και στο μέλλον της Ελλάδος, διότι, ο μη έχων την επιμέλεια γονέας εκτός του μαρτυρίου της αποξένωσης που υφίσταται, αντιμετωπίζεται φορολογικά σαν άγαμος, δίχως τέκνα. Οι αγώνες του για επικοινωνία με τα παιδιά του, η οικονομική και συναισθηματική του ταλαιπωρία τον καθιστούν ευάλωτο τόσο σε επαγγελματικούς, κοινωνικούς χώρους όσο και σε δικαστική μεταχείριση. Και όμως, ο ίδιος είναι αυτός που κάποτε αποφάσισε να δημιουργήσει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά για την κοινωνική πρόοδο.
Ο σύλλογος μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο διαμεσολαβητή, ή θεσμικό ή κοινωνικό-νομικό. Καλούμε όλες τις γυναίκες αλλά και επιστήμονες να στηρίξουν το θεσμό-κίνημα αυτό για να διασφαλιστεί η πολιτισμική ακεραιότητα και το κύρος της χώρας μας σε θέματα οικογένειας-παιδιών.
Σίγουρα, εξασφαλίζοντας δικαιοσύνη και ισότιμη μεταχείριση πιστεύουμε ότι θα μειωθεί ο αριθμός των διαζυγίων και θα λυθούν κοινωνικά προβλήματα προς όφελος της Ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της ανάδειξης νέων ανθρώπων αποδεχόμενων τις αρχές του σεβασμού στη ζωή, της συνεργατικότητας, της ανεκτικότητας και της δημοκρατικής διευθέτησης των ανθρωπίνων διαφορών.
| 