Αντιρόβυθος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ρομπότ: λατινικοί -> ελληνικοί χαρακτήρες, αντικατέστησε: To τ → Το τ |
μ Ρομπότ: Αυτόματη αντικατάσταση κειμένου (-==Πηγή== +== Πηγές ==). |
||
Γραμμή 5:
Βρίσκεται ανατολικά της [[Πρίγκηπος|Πριγκήπου]] και κατοικείται μόνο το καλοκαίρι. Το τουρκικό της όνομα σημαίνει ''νησί του σεντεφιού'', ενώ το αρχαίο της όνομα είναι ''Τερέβινθος'', μάλλον λόγω των πολλών [[τερέβινθος (φυτό)|ομώνυμων φυτών]] που φύονταν εκεί.
== Το όνομα ==
Ο [[Ρωμαίος]] ιστορικός [[Πλίνιος ο Πρεσβύτερος]] στο έργο του «Φυσική Ιστορία» την ονομάζει «''Ερεβινθώδη νήσο''».
Οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] μετέφρασαν την ονομασία ως «''Tavsanle ada''» και «''Tavsan adase''» για να τη μετατρέψουν αργότερα σε «''Sedef adasi''», δηλαδή «''νησί του Απήγανου''», από το φυτό που αφθονεί στη γενικά φτωχή σε βλάστηση βραχώδη επιφάνειά της.
== Ιστορικές αναφορές ==
Το βραχώδες και αφιλόξενο τοπίο της προσέλκυε ανέκαθεν ερημίτες μοναχούς, αλλά η φυσιογνωμία που συνδέθηκε με την Αντιρόβυθο ήταν ο [[Πατριάρχης Ιγνάτιος]]. Το 858 ο Ιγνάτιος καθαιρέθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο από τον [[Κατάλογος των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου|αυτοκράτορα]] [[Μιχαήλ Γ'|Μιχαήλ Γ΄ Μέθυσο]] και βρήκε καταφύγιο στο νησί ιδρύοντας μικρό μοναστήρι, ερείπια του οποίου υπάρχουν μέχρι σήμερα. Έναν αιώνα αργότερα, στα 944, στο μοναστήρι αυτό εξορίστηκε ο αρχομανής υιός του [[Ρωμανός Α'|Ρωμανού Λεκαπηνού]], Κωνσταντίνος, όπως αναφέρει ο [[Γεώργιος Κεδρηνός]].
Η «''εν Τερεβίνθω μονή''» αναφέρεται το 1158 σε χρυσόβουλλο του [[Μανουήλ Α'|Μανούηλ Α΄ Κομνηνού]], στο οποίο υπάρχουν αναφορές και στα άλλα μοναστήρια των Πριγκηπονήσων. Λίγο αργότερα, στα 1178 περίπου, ανακαινίστηκε από τον [[Οικουμενικός Πατριάρχης|πατριάρχη]]
Στα χρόνια της [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωσης]] η μονή είχε ήδη εγκαταλειφθεί. Είναι άγνωστο όμως πότε και υπό ποιες συνθήκες έγινε αυτό. Έκτοτε το νησί έμεινε ακατοίκητο, όπως αναφέρεται από Ευρωπαίους, Τούρκους και [[Έλληνες]] συγγραφείς ή περιηγητές, οι οποίοι το επισκέπτονταν καμιά φορά για να κυνηγήσουν τα αγριοκούνελα και αναφέρονται στα ερείπια της βυζαντινής μονής. Κάποιοι μάλιστα τα έσκαψαν αναζητώντας θησαυρούς.
== Νεότερη εποχή ==
Το 1950 το νησί έγινε ιδιοκτησία του Sehsuvar Menemencioglu. Στη συνέχεια, η γη του νησιού χωρίστηκε σε οικόπεδα, ρυμοτομήθηκε και πουλήθηκε σε ιδιώτες που ενδιαφέρονταν για την ανέγερση παραθεριστικών κατοικιών. Κτίστηκαν πολυτελείς επαύλεις και απέκτησε προκυμαία, στην οποία αράζουν τα σκάφη.
==
* Ακύλα Μήλλα, «Πριγκηπόνησα», εκδ. ΤΑ ΝΕΑ, 2008.
| |||