Βικιπαίδεια

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Αλλαγές (βλ. και σελ. συζήτησης)
Γραμμή 19:
|πρώην_τίτλος =
}}
Ο '''Ιερώνυμος Α΄ Κοτσώνης''' ([[1905]] - [[15 Νοεμβρίου]] [[1988]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] ιερέας, [[θεολόγος]] και καθηγητής Πανεπιστημίου, ο οποίος διετέλεσε [[Κατάλογος Αρχιεπισκόπων Αθηνών και πάσης Ελλάδας|αρχιεπίσκοπος Αθηνών]] κατά τη διάρκεια της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]].
 
== Καταγωγή και σπουδές ==
Γραμμή 30:
 
Η κυβέρνηση [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχής]] τον απέλυσε από συνοδικό γραμματέα και ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, λίγο πριν εκδιωχθεί, τον διόρισε εφημέριο του νοσοκομειακού ναού του Ευαγγελισμού, όπου παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Μετά την κατοχή αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή. Το 1945 υπέβαλε στη Θεολογική Σχολή διατριβή για τη θέση του υφηγητή, το 1946 απέσυρε όμως την υποψηφιότητά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για διαφωνία του με καθηγητές του. Το 1949 διορίστηκε πρωθιερέας των Ανακτόρων<ref name="Ele" />, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1967. Τον Σεπτέμβριο του 1959 εξελέγη καθηγητής [[Κανονικό Δίκαιο|Κανονικού Δικαίου]] και [[Ποιμαντική|Ποιμαντικής]] στη [[Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.|Θεολογική σχολή]] του [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης]].<ref name=":2" /> Παράλληλα, ανέπτυξε πλούσιο συγγραφικό έργο και τιμήθηκε με τον χρυσό σταυρό του [[Τάγμα των Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου|Τάγματος των Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου]].<ref name="Ele" />
 
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Ιερώνυμος, εκμεταλλευόμενος την επιρροή του στη βασιλική οικογένεια, ενεπλάκη ενεργά στα εκκλησιαστικά πράγματα, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην αστάθεια που επικρατούσε στους κόλπους της ελλαδικής εκκλησίας.<ref>{{Cite book|title=Εκκλησιαστική Ιστορία. Ιστορία των δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος (Εικοστός αιώνας)|first=Αθανασίου Αν.|last=Αγγελοπούλου|publisher=Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη|isbn=|year=1998|location=Θεσσαλονίκη|page=67-68}}</ref> Από την άλλη, παρά την υποστήριξή του από το Παλάτι, δεν εξελέγη επίσκοπος κατά τις πολλαπλές αρχιερατικές εκλογές του 1965.<ref name=":1">{{Cite web|url=http://www.kathimerini.gr/913375/article/epikairothta/ellada/h-ekklhsia-ths-ellados-kai-h-xoynta|title=Η Εκκλησία της Ελλάδος και η χούντα|last=μητρ.|first=Ανδρέας Νανάκης|date=11 Ιουνίου 2017|website=kathimerini.gr|publisher=Η Καθημερινή|archiveurl=|archivedate=|accessdate=9 Σεπτεμβρίου 2018}}</ref> <ref>{{Cite book|title=Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση.|first=Χαράλαμπος (Χάρης)|last=Ανδρεόπουλος|publisher=Επίκεντρο|isbn=978-960-458-311-9|year=2017|location=Θεσσαλονίκη|page=103-106|quote=}}</ref>▼
 
== Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ==
▲Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Ιερώνυμος, εκμεταλλευόμενος την επιρροή του στη βασιλική οικογένεια, ενεπλάκη ενεργά στα εκκλησιαστικά πράγματα, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην αστάθεια που επικρατούσε στους κόλπους της ελλαδικής εκκλησίας.<ref>{{Cite book|title=Εκκλησιαστική Ιστορία. Ιστορία των δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος (Εικοστός αιώνας)|first=Αθανασίου Αν.|last=Αγγελοπούλου|publisher=Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη|isbn=|year=1998|location=Θεσσαλονίκη|page=67-68}}</ref> Από την άλλη, παρά την υποστήριξή του από το Παλάτι, δεν εξελέγη επίσκοπος κατά τις πολλαπλές αρχιερατικές εκλογές του 1965.<ref name=":1">{{Cite web|url=http://www.kathimerini.gr/913375/article/epikairothta/ellada/h-ekklhsia-ths-ellados-kai-h-xoynta|title=Η Εκκλησία της Ελλάδος και η χούντα|last=μητρ.|first=Ανδρέας Νανάκης|date=11 Ιουνίου 2017|website=kathimerini.gr|publisher=Η Καθημερινή|archiveurl=|archivedate=|accessdate=9 Σεπτεμβρίου 2018}}</ref> <ref>{{Cite book|title=Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση.|first=Χαράλαμπος (Χάρης)|last=Ανδρεόπουλος|publisher=Επίκεντρο|isbn=978-960-458-311-9|year=2017|location=Θεσσαλονίκη|page=103-106|quote=}}</ref>
 
=== Δίωξη και αντικανονική απομάκρυνση Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β' ===
[[Αρχείο:Archbishop Chrysostomos Hatzistavrou (1880-1968).jpg|thumb|Ο [[Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄]] ο οποίος διώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς και απομακρύνθηκε αντικανονικά.]]
Για την ανάρρηση του Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο προηγήθηκε η αντικανονική απομάκρυνση του τότε [[Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄|αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου]] από τη χούνταΔικτατορία και τα ανάκτορα. Η ανατροπή του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου διευκολύνθηκε από το ότι ο ίδιος ήταν ηλικιωμένος. Συγκεκριμένα τη Μεγάλη Παρασκευή, [[28 Απριλίου]] [[1967]], κατά την περιφορά του Επιταφίου, ο Χρυσόστομος πιέστηκε να επιβιβαστεί σε αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο σπίτι του. Λίγο αργότερα, κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι είναι γιατροί, συνοδευόμενοι από νοσοκόμες και αστυνομικούς, τον επισκέφτηκαν και του ζήτησαν να ετοιμαστεί για εισαγωγή στο νοσοκομείο. Παρά τη σθεναρή άρνησή του και τη διαβεβαίωση του προσωπικού του γιατρού, Δημητρίου Καπνιά, ότι δεν είχε πρόβλημα υγείας, οι αυτόκλητοι επισκέπτες αρνήθηκαν να αποχωρήσουν χωρίς τον Χρυσόστομο, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, οπότε τον ανάγκασαν να τους ακολουθήσει στο [[Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός|νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού]]. Ωστόσο -και παρά τις πιέσεις- ο Χρυσόστομος αρνήθηκε να παραιτηθεί και εξαναγκάστηκε να παραμείνει στο [[Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός|νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού]] για περισσότερο από ένα μήνα, χωρίς να είναι ασθενής. Στις 6 Μαΐου, αξιωματούχος των Ανακτόρων παρέδωσε στον Χρυσόστομο δύο παραλλαγές επιστολής παραίτησης για να διαλέξει ποια θα υπογράψει.<ref>[http://www.efsyn.gr/arthro/ta-psemata-toy-teos-gia-ton-hrysostomo Τα ψέματα του τέως για τον Χρυσόστομο - άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, 18.01.2016]</ref>. Σε επιστολή του προς τον τότε βασιλιά, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωνε την πλήρη άρνησή του να παραιτηθεί, ''«…αρνούμαι διαρρήδην να γίνω παραβάτης θείων προσταγμάτων διότι θα είμαι ρίψασπις και προδότης και επίορκος, και υπό τοιαύτας συνθήκας δε θα θελήσω ποτέ [...] να καλύψω εξ αισχύνης το πρόσωπό μου. Αν η εκκλησία και η πολιτεία θελήσει ούτως ή άλλως, είτε κανονικώς είτε νομίμως να επιβάλει μίαν λύσιν, αντίθετον προς τας πεποιθήσεις μου, εγώ ου δύναμαι εμποδίσαι αυτήν και θα έχω να δικαιολογηθώ ενώπιον του δικαίου Κριτού ότι βία και δυναστεία υπέκυψα, αλλά και μετά διαμαρτυριών ενώπιον θεού και ανθρώπων»'' <ref>στο Ιωάννης Κονιδάρης, ''Η δικτατορία του 1967 και η μεταπολίτευση στην Εκκλησία'', στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στο «Βήμα της Κυριακής» 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ. 187</ref>
 
===Αντικανονική ανάρρηση Ιερωνύμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο===
Γραμμή 49 ⟶ 50 :
Ενδεικτικό της αντικανονικότητας της κατάστασης είναι το γεγονός πως η χειροτονία του Ιερώνυμου έγινε στις 4 Μαΐου 1967, χωρίς να έχει παραιτηθεί ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, του οποίου η εξαναγκασμένη παραίτηση έφερε τελικά ημερομηνία 11 Μαΐου 1967<ref>{{Cite web|url=http://www.xristianiki.gr/poreia-mas/khristianoi-kai-politike-drase/1967-1973-ekklesia-kai-khounta-oi-duo-opseis.html|title=1967 - 1973 Εκκλησία και Χούντα οι δύο όψεις - ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ|date=2009-11-16|website=www.xristianiki.gr|accessdate=2016-07-06|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160714011722/http://www.xristianiki.gr/poreia-mas/khristianoi-kai-politike-drase/1967-1973-ekklesia-kai-khounta-oi-duo-opseis.html|archivedate=2016-07-14|url-status=dead}}</ref><ref>Ιωάννης Κονιδάρης, ''Διαπάλη και εναρμόνηση (Ι). Το πραξικόπημα στην Εκκλησία'',στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στο ΄΄Βήμα της Κυριακής΄΄ 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ.94</ref>. Η ανάρρηση του Ιερώνυμου Κοτσώνη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο αποτελεί την πρώτη και κυριότερη φάση του πραξικοπήματος στην Εκκλησία της Ελλάδος.
 
Με την αντικανονική εκλογή του θεωρήθηκε ευθέως ευνοούμενος της χούνταςΔικτατορίας των συνταγματαρχώνΣυνταγματαρχών, καιμε χαρακτηρίστηκετην χουντικόςοποία καιάλλωστε βασιλικόςταυτίστηκε<ref name=":1" />. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ενθρόνιση του Ιερωνύμου, είναι χαρακτηριστική η εισήγηση του μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονος στην Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο στις 5 Μαρτίου του 1974: «''Εκ των μέχρι τούδε λεχθέντων συνάγεται ότι η άνοδος του Ιερωνύμου εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον υπήρξε πάντη ανώμαλος και άκρως αντικανονική, επί πλέον πάσχουσα και εκ της χρησιμοποιήσεως δι’ αυτήν κοσμικών αρχόντων''».<ref>Αγγελοπούλου (1998). σελ. 108.</ref><ref>[http://www.efsyn.gr/arthro/o-gklixmpoyrgk-kai-i-ekklisia ''Ο Γκλίξμπουργκ και η Εκκλησία'' - εφημερίδα των Συντακτών 18.01.2016]</ref>
 
=== Δίωξη και αντικανονική απομάκρυνση δημοκρατικών μητροπολιτών ===
[[Αρχείο:Συνάντηση ΥΠΕΞ κ. Δ. Δρούτσα με τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο.jpg|thumb|ΟΤο επίσκοπος1968 [[Αρχιεπίσκοποςο πρώηνΒρεσθένης Αμερικής Δημήτριος|Δημήτριος Τρακατέλλης]], εξελέγη το 1968 Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος, αλλά αρνήθηκε τη θέση για λόγους κανονικής τάξης, δηλαδή λόγω του ελέγχου της Εκκλησίας από το δικτατορικό καθεστώς.]]
Κατά την περίοδο της αρχιερατείας του Ιερώνυμου - ευθέως ευνοούμενου του δικτατορικού καθεστώτος - απομακρύνθηκαν αντικανονικά πολλοί επίσκοποι από τις μητροπόλεις τους. Με τον αντικανονικό δικτατορικό Νόμο 214/1968 κηρύχθηκαν έκπτωτοι οι Μητροπολίτες [[Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Α΄|Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Παπαγεωργίου]] και [[Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος|Αττικής και Μεγαρίδος Ιάκωβος Βαβανάτσος]] στερηθέντες του δικαιώματος άσκησης έφεσης. Επίσης εξωθήθηκαν σε παραιτήσεις οι Μητροπολίτες [[Μητροπολίτης Ελασσώνος Ιάκωβος Μακρυγιάννης|Ελασσόνος Ιάκωβος Μακρυγιάννης]], ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων Κύριλλος Καρμπαλιώτης, ο Δημητριάδος Δαμασκηνός Χατζόπουλος, ο Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης και ο [[Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος Ιάκωβος Σχίζας|Λαρίσης και Πλαταμώνος Ιάκωβος Σχίζας]]<ref>{{Cite web|url=https://orthodoxia.info/news/%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-21%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85/|title=Εκκλησία και 21η Απριλίου|last=Ανδρεόπουλος|first=Χαράλαμπος|ημερομηνία=20 Απριλίου 2019|website=orthodoxia.info|publisher=Ορθοδοξία INFO|accessdate=1 Μαΐου 2021}}</ref>.
 
Με τον αντικανονικό νόμο υποχρεωτικής αποχώρησης λόγω ορίου ηλικίας το 1968 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες [[Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης Δωρόθεος Παλλαδινός|Λευκάδος Δωρόθεος Παλλαδινός]], [[Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός Γκούρας|Ηλείας Γερμανός Γκούρας]], Βεροίας Καλλίνικος Χαραλαμπάκης και Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός. Το 1969 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες Μονεμβασίας Κυπριανός Πουλάκος και Κυθήρων Μελέτιος Γαλανόπουλος καθώς μειώθηκε το όριο ηλικίας. Το 1972 απομακρύνθηκαν λόγω ορίου ηλικίας οι Μητροπολίτες Πατρών Κωνσταντίνος Πλατής και Σισανίου Πολύκαρπος Λιώσης.<ref>[http://www.imkythiron.gr/index.php/eidiseis/teleftaia-nea/5066-o-mitropolitis-kythiron-gia-ta-50xrona-tis-arxierateias-tou-mitropolitou-karystias-k-serafeim Ὁ ἐγρηγορῶν Ἐπίσκοπος Καρυστίας κ.Σεραφείμ καί οἱ σύν αὐτῷ ἀναδειχθέντες Ἐπίσκοποι τῆς περιόδου 1967-1973, Ι.Μ.Κυθήρων]</ref> 'Όλες αυτές οι πρόωρες απομακρύνσεις πέραν του ότι υπήρξαν προϊόν εξαναγκασμού ήταν και προδήλως αντικανονικές καθώς οι νομοθετικές διατάξεις που τις προκάλεσαν προσέκρουαν ευθέως στο Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας με το οποίο κατοχυρώνεται η ισοβιότητα των αρχιερέων στο θρόνο της εκλογής τους (παρεκτός των περιπτώσεων της καθαιρέσεως ή συντρεχόντων λόγων υγείας, που δεν ίσχυαν εν προκειμένω)<ref>{{Cite book|title=Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση|first=Χαράλαμπος (Χάρης)|last=Ανδρεόπουλος|publisher=Επίκεντρο|isbn=978-960-458-311-9|year=2017|location=Θεσσαλονίκη|page=96-97|quote=}}</ref>.
 
ΜεΕπί αυτόνΙερωνύμου τονεξελέγησαν τρόποπερισσότεροι τοαπό δικτατορικότριάντα καθεστώςνέοι κατάφερεεπίσκοποι νακαι απομακρύνειμητροπολίτες, αφενόςεπιλογές επισκόπουςοι πουοποίες δενχαρακτηρίζονται είχανως διάθεση συνεργασίαςαξιοκρατικές με τοκυριότερα δικτατορικόπαραδείγματα καθεστώςτους και[[Αρχιεπίσκοπος αφετέρου,πρώην στιςΑμερικής κενέςΔημήτριος|Βρεσθένης θέσειςΔημήτριο]] πουκαι δημιουργήθηκαν,[[Αρχιεπίσκοπος ναΤιράνων τοποθετήσειΑναστάσιος|Ανδρούσης νέουςΑναστάσιο]]<ref μητροπολίτεςname=":0" φιλικά/>. διακείμενουςΣύμφωνα προςμε αυτήν.μια Μάλισταεκτίμηση, όλοι σχεδόν οι νέοι μητροπολίτες που εξελέγησαν από την αντικανονική Σύνοδο, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονταν από τηντις Αδελφότητααδελφότητες «[[Αδελφότης Θεολόγων «Η Ζωή»|Ζωή]]» και «[[Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ»|Σωτήρ]]»<ref>Αγγελοπούλου (1998). σελ. 93.</ref> στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου είχαν υπηρετήσει ως στρατιωτικοί ιερείς-ιεροκήρυκες.<ref name=":3">Γ. Καραγιάννη,'' Εκκλησία καί κράτος 1833-1977, ιστορική επισκόπηση των σχέσεών τους'', εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα 1997, σ. 167.</ref>
 
ΤηνΣτην αντικανονική αυτή κατάσταση στην Εκκλησία της Ελλάδος, καταδίκασευποστηρίζεται πως αντιτάχθηκε ο τότε(τοποθετημένος το 1967 από την ίδια διοίκηση) επίσκοπος Βρεσθένης [[Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος|Δημήτριος Τρακατέλλης]], ο οποίος αν και εξελέγη Μητροπολίτηςτο 1968 μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος αρνήθηκε τη θέση, λόγω του ελέγχου της Εκκλησίας της Ελλάδος από το δικτατορικό καθεστώς.<ref>Γ. Καραγιάννη,''name=":3" Εκκλησία καί κράτος 1833-1977, ιστορική επισκόπηση των σχέσεών τους'', εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα 1997, σ. 167.</ref>.
 
===Αντικανονικό σύστημα απονομής εκκλησιαστικής δικαιοσύνης===
Γραμμή 67 ⟶ 68 :
Σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Ιερώνυμος υπήρξε ένας από τους μεσολαβητές μεταξύ του παλατιού και της ηγεσίας της χούντας. Διαβίβαζε μάλιστα τα προσωπικά μηνύματα του Παπαδόπουλου και δεχόταν τις απαντήσεις του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου.<ref>["Σημειώσεις 1967 - 1977", Λεωνίδα Παπαγου, 1999, ISBN139789607079695]</ref><ref>[http://www.efsyn.gr/arthro/o-gklixmpoyrgk-kai-i-ekklisia Δημήτρης Ψαρράς: ''Ο Γκλίξμπουργκ και η Εκκλησία'', Εφημερίδα των Συντακτών, 18.01.2016]</ref>
 
ΊδρυσεΠαράλληλα, οργάνωσε το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.<ref>{{Cite web|url=http://iaath.gr/node/29|title=Ιστορία της Εκκλησίας των Αθηνών: Από το 1833 και εξής|last=|first=|date=|website=iaath.gr|publisher=Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών|archiveurl=https://web.archive.org/web/20210513151130/http://iaath.gr/node/29|archivedate=13 Μαΐου 2021|accessdate=9 Σεπτεμβρίου 2018}}</ref> Μεταξύ άλλων, μερίμνησε για την ίδρυση του [[Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος|ΔιορθόδοξοΔιορθοδόξου ΚέντροΚέντρου Πεντέλης]], του Ιεραποστολικού Κέντρου, νοσοκομείου κληρικών, την αναδιοργάνωση της υπηρεσίας της «Χριστιανικής Αλληλεγγύης», την ανάπτυξη των κατηχητικών σχολείων κ.ά. με πνεύμα όμως διαιρετικό και ταυτισμένο με τη δικτατορία.<ref name=":1" /><ref>Αγγελοπούλου (1998). σελ. 97-98.</ref> Επίσης προώθησε τη χρήση κινητού ναού για τους παραθεριστές.<ref>''Και κινητή... εκκλησία!'', Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 138, Καθημερινή (1998)</ref>
 
===Κρίση με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών===
Γραμμή 75 ⟶ 76 :
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης αρνήθηκε να παραλάβει οικονομική βοήθεια που έστελνε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών για τους σεισμόπληκτους των [[Ιόνια νησιά|Ιονίων νήσων]], γιατί έτσι θα υποχρεωνόταν να ευχαριστήσει έναν διεθνή οργανισμό που ασκούσε κριτική στο Δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας.<ref>Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, ό.π., σελ. 186</ref>
 
===Στάση έναντι βιαιοπραγιών του καθεστώτος===
===Αποδοχή θανατικών εκτελέσεων και βασανισμών===
Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης ως παραλήπτης των επίσημων επιστολών του [[Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών|Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών]] προς την Ιερά Σύνοδο, στις οποίες το Συμβούλιο διαμαρτυρόταν για τα βασανιστήρια που λάμβαναν χώρα στην Ελλάδα την περίοδο εκείνη, ήταν γνώστης της κατάστασης χωρίς τελικά να δηλώσει ή να πράξει τίποτα.<ref>[http://www.iospress.gr/extra/fotochrist.htm 1969 μ.Χ. μετά χούντας και Χριστόδουλου, iospress]</ref>
 
Στα τέλη του 1968 ο Γ.Γ. του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, μετά από έκκληση της «οικουμενικής ομάδας» της πόλης [[Κρίφτελ]] της [[Δυτική Γερμανία|Δυτικής Γερμανίας]], έστειλε προσωπικό και ανεπίσημο διάβημα προς τον Ιερώνυμο, με το οποίο τον καλούσε να παρέμβει με σκοπό την αποτροπή των θανατικών εκτελέσεων των [[Ελευθέριος Βερυβάκης|Ελευθέριου Βερυβάκη]] και [[Αλέξανδρος Παναγούλης|Αλέξανδρου Παναγούλη]]. Ο Ιερώνυμος απάντησε χαρακτηρίζοντας την επιστολή αυτή, ''«παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας»'' και «''επέμβαση υπέρ δολοφόνων»''.<ref>Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, ό.π., σελ. 182-183</ref>
 
Ο Μητροπολίτης Σύρου [[Δωρόθεος Στέκας]] με σειρά επιστολών του ζητούσε από τον Ιερώνυμο άδεια να επισκεφθεί τους εξόριστους στη [[Γυάρος|Γυάρο]] αλλά και κατέθεσε πρόταση για την απελευθέρωση των εξόριστων του νησιού., Οόμως ο Ιερώνυμος όμως απέρριψε τα σχετικά αιτήματα του Μητροπολίτη Δωρόθεου.<ref>[https://www.imsyrou.gr/index.php/extensions/eidiseis-2020/6856-episkepsi-tou-sevasmiotatou-k-dorotheou-v-sti-gyaro ''ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ. ΔΩΡΟΘΕΟΥ Β’ ΣΤΗ ΓΥΑΡΟ'', Ιερά Μητρόπολις Σύρου, 15/05/2020]</ref>
 
== Παραίτηση και τελευταία χρόνια ==
Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, όπου εκδηλώθηκε [[Χούντα του Ιωαννίδη|νέο πραξικόπημα]] που κατέλυσε την τότε δικτατορική [[Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973|κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη]], κατόπιν προσκλήσεως του [[Δημήτριος Ιωαννίδης|Δημητρίου Ιωαννίδη]], ο [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ]] προσήλθε από τα Ιωάννινα στην Αθήνα και όρκισε [[Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας|Πρόεδρο της Δημοκρατίας]] τον στρατηγό [[Φαίδων Γκιζίκης|Φαίδωνα Γκιζίκη]] και στη συνέχεια την [[κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973]]. Η ιεροπραξία αυτή της ορκωμοσίας πραγματοποιήθηκε<ref name="Κονιδάρης">{{Cite book|title=Η διαπάλη νομιμότητας και κανονικότητας και η θεμελίωση της εναρμονίσεώς τους|last=Κονιδάρης|first=Ιωάννης|authorlink=Ιωάννης Κονιδάρης|publisher=εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα|year=1994|isbn=978-960-232-170-6|location=Αθήνα|page=118}}</ref> χωρίς την άδεια του Αρχιεπισκόπου και συνιστά<ref name="Κονιδάρης"/> το κανονικό αδίκημα της εισπηδήσεως, το οποίο και τιμωρείται από τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας. Στα πλαίσια αυτά ο τότε Αρχιεπίσκοπος με έγγραφό του προς τη Σύνοδο κατήγγειλε<ref name="Κονιδάρης"/> την κανονική παράβαση και ζήτησε την επιβολή των σχετικών ποινών. Καθώς όμως και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμοςίδιος είχε εκλεγεί αντικανονικά, κατά σαφή παράβαση της κείμενης νομοθεσίας που ορίζεται από το [[Κανονικό Δίκαιο]], θεωρήθηκε πλέον ως ανεπιθύμητος. Στις 15 Δεκεμβρίου 1973 ο Ιερώνυμος Κοτσώνης υπέβαλε την οριστική παραίτησή του καιεν μέσω του αρνητικού κλίματος που είχε διαμορφωθεί εναντίον του<ref>Αγγελοπούλου (1998). σελ. 91, 109.</ref>. [[τοποτηρητήςΤοποτηρητής]] του αρχιεπισκοπικού θρόνου ανέλαβε ο [[Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Γεώργιος Πάτσης]], που ήταν ο αρχαιότερος εκ των ιεραρχών.<ref>{{Αρχείο ΕΟΑ|τεκμήριο=3693|θέμα=12706|τίτλος=Εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ στην Ιερά Μονή Πετράκη στην Αθήνα}}</ref> Διάδοχός του ορίστηκε το 1974 από την Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο ο μητροπολίτης Ιωαννίνων [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Σεραφείμ Τίκας]]<ref>Αγγελοπούλου (1998). σελ. 106.</ref>.
 
Ο Ιερώνυμος μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε<ref>Στο κείμενο της παραίτησής του ανέφερε: ''«Απομακρύνομαι, τέλος, εκ της ενεργού υπηρεσίας, διότι ένεκα των συνεχών κατ' εμού επιθέσεων, μου ήτο αδύνατον να απασχολούμαι εν τη Εκκλησία δημιουργικώς»''.</ref> στη γενέτειρά του, τα Υστέρνια Τήνου.
 
Εντωμεταξύ, στην Αθήνα, στις 12 Ιανουαρίου 1974 συνήλθε η κανονική Ιερά Σύνοδος, αποτελούμενη δηλαδή από τα μέλη της Ιεραρχίας που είχαν εκλεγεί προ της Δικτατορίας, ενώ απεκλείσθησαν οι αντικανονικώς εκλεγέντες επίσκοποι που εξελέγησαν από τις ψευδοσυνόδους της δικτατορίας (αριστίνδην Συνόδους). Διά της κανονικής πλεόν Συνόδου, εξελέγη [[Αρχιεπισκοπή Αθηνών|Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος]] ο [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Σεραφείμ Τίκας]] σε διαδοχή του αντικανονικά εκλεγμένου προ επταετίας Ιερώνυμου Κοτσώνη.<ref>{{Αρχείο ΕΟΑ|τεκμήριο=3693|θέμα=12706|τίτλος=Εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ στην Ιερά Μονή Πετράκη στην Αθήνα}}</ref>
 
Ο Ιερώνυμος Κοτσώνηςμετά τοντην παραίτησή του αποσύρθηκε<ref>Στο κείμενο της παραίτησής του ανέφερε: ''«Απομακρύνομαι, τέλος, εκ της ενεργού υπηρεσίας, διότι ένεκα των συνεχών κατ' εμού επιθέσεων, μου ήτο αδύνατον να απασχολούμαι εν τη Εκκλησία δημιουργικώς»''.</ref> στη γενέτειρά του, τα Υστέρνια Τήνου. Τον Αύγουστο του 1987 έπαθε [[ημιπληγία]]. Απεβίωσε στις [[15 Νοεμβρίου]] του [[1988]]. Κηδεύτηκε σαν κανονικός Αρχιεπίσκοπος πρώην Αθηνών και πάσης Ελλάδος στη Μονή Ασωμάτων Πετράκη και ετάφη στην [[Τήνος|Τήνο]].
 
==Παραπομπές==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Αρχιεπίσκοπος_Ιερώνυμος_Α´"