Ιρλανδία (νησί): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 2A02:587:2926:D553:B2:4457:518C:DF4C (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό FocalPoint Ετικέτα: Επαναφορά |
|||
Γραμμή 48:
Οι πρώτες γραπτές αναφορές προέρχονται από τους κλασσικούς ελληνο-ρωμαίους γεωγράφους. Ο [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαίος]] ονομάζει το νησί «Μικρή Βρετανία». Στο έργο του [[Γεωγραφική Υφήγησις]] («Γεωγραφία») ονομάζει την Αγγλία Ἀλβιόνα και την Ιρλανδία '''Ἰουερνία'''. Οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν '''Hibernnia''' ή '''Scotia'''.
Οι [[Κέλτες]] της Ιρλανδίας είχαν αναπτύξει έναν αξιόλογο πολιτισμό, τον οποίο βρήκε και ο [[Άγιος Πατρίκιος Ιρλανδίας|Άγιος Πατρίκιος]] όταν πήγε να διαδώσει το χριστιανισμό στους Κέλτες.
Στα πέντε κελτικά βασίλεια – το [[Όλστερ
Στις γιορτές τραγουδιστές, παραμυθάδες, ποιητές, μίμοι, ακροβάτες, γελωτοποιοί διασκέδαζαν το κοινό ενώ συγχρόνως γίνονταν αθλητικοί και παλαιστικοί αγώνες. Οι Ιρλανδοί είχαν αλφάβητο, είχαν εκτενή ποιητική και μυθολογική φιλολογία.
Γραμμή 56:
Η θρησκεία τους ήταν ένας ανιμιστικός πολυθεϊσμός, στον οποίο τις ιεροπραξίες τις έκαναν οι λευκοντυμένοι [[Δρυίδης|Δρυίδες]] τους, που σαν όλες τις ιερατικές τάξεις παντού, είχαν αυξημένες δραστηριότητες και συντόνιζαν σχεδόν τα πάντα, δίπλα στους βασιλιάδες.
Η κοινωνική οργάνωση στηριζόταν στην οικογένεια. Πολλές οικογένειες αποτελούσαν τη φατρία, πολλές φατρίες το γένος και πολλά γένη τη φυλή. Όλα τα μέλη μιας φυλής –θεωρητικά τουλάχιστον- κατάγονταν από έναν κοινό πρόγονο. Τον 7ο αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους ήταν κοινή ιδιοκτησία των γενών ενώ η ατομική ιδιοκτησία περιορίζονταν στα είδη ατομικής χρήσης. Από τότε και μετά, σιγά- σιγά αναπτύχθηκε η τοπική αριστοκρατία που κατείχε μεγάλες εκτάσεις γης ενώ απέναντι της είχε τη τάξη των ελεύθερων χωρικών, των εκμισθωτών των αγρών και των δούλων.
Ο [[χριστιανισμός]], έφτασε στην Ιρλανδία, το 431 μ.Χ. κατ’ αρχήν με τον επίσκοπο Παλλάδιο, τον πρώτο διορισμένο – από τον [[Πάπας Κελεστίνος Α΄|πάπα Σελεστίνο]] -επίσκοπο της Ιρλανδίας, αλλά ουσιαστικά με τον [[Άγιος Πατρίκιος|Άγιο Πατρίκιο]], έναν Κέλτη της Βρετανίας, το 432. Παρόλο που ούτε ο βασιλιάς, ούτε και οι δρυΐδες προσηλυτίστηκαν, ωστόσο του επέτρεψαν να κηρύξει, και ο λαός τον ακολούθησε με μεγάλο ζήλο. Χειροτόνησε λοιπόν ιερείς, έχτισε εκκλησίες, ίδρυσε μοναστήρια και πεθαίνοντας το 461 είχε αφήσει πολλούς συνεχιστές του έργου του καθώς και τη φήμη του αγίου.<ref>Will Durant Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, 1958, τόμος Δ', σελ.102</ref>
|