Πελάγρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

== Ιστορία ==

 

Η πελλάγρα περιγράφηκε για πρώτη φορά για τη δερματολογική του επίδραση στην Ισπανία το 1735 από τον Γασπάρ Κασάλ. Εξήγησε ότι η ασθένεια προκαλεί δερματίτιδα σε εκτεθειμένες περιοχές του δέρματος όπως τα χέρια, τα πόδια και το λαιμό και ότι η προέλευση της νόσου είναι η κακή διατροφή και οι ατμοσφαιρικές επιδράσεις.<ref>{{Cite book|title=Classic Descriptions of Disease|first=G.|last=Casal|publisher=Charles C Thomas|year=1945|chapter=The natural and medical history of the principality of the Asturias|editor-last=Major|editor-first=RH|edition=3rd|location=Springfield|pages=607–12}}</ref> Το έργο του που δημοσιεύθηκε το 1762 από τον φίλο του Χουάν Σεβιλιάνο με τίτλο «Historia Natural y Medicina del Principado de Asturias» ή ''Φυσικό και Ιατρικό Ιστορικό του Πριγκιπάτου των Αστουριών'' (1762). Αυτό οδήγησε στην ασθένεια να είναι γνωστή ως "Αστουριανή λέπρα" και αναγνωρίζεται ως η πρώτη σύγχρονη παθολογική περιγραφή ενός συνδρόμου.<ref>{{Cite journal|doi=10.1111/j.1365-2133.1977.tb05197.x|title=Pellagra: A still existing disease|year=1977|last=Stratigos|first=J.D.|last2=Katsambas|first2=A.|journal=British Journal of Dermatology|volume=96|pages=99–106|pmid=843444|issue=1}}</ref> Ήταν μια ενδημική ασθένεια στην βόρεια Ιταλία, όπου ονομάστηκε, από τα [[Λομβαρδική γλώσσα|λομβαρδικά]], ως ''«Pell Agra»'' ''(Agra'' = σαν[[Ίληξ|-αρκουδοπουρνάρι]] ή σαν-ορός και ''Pell'' = δέρμα)<ref>F. Cherubini, ''Vocabolario Milanese-Italiano'', Imp. Regia Stamperia, 1840–43, vol. I, III.</ref> του Φραντσέσκο Φραπόλι του [[Μιλάνο|Μιλάνου]].<ref>{{Cite web|url=http://www.medterms.com/script/main/art.asp?articlekey=4821|title=Definition of Pellagra|website=MedicineNet.com|archiveurl=https://web.archive.org/web/20070930155704/http://www.medterms.com/script/main/art.asp?articlekey=4821|archivedate=30 September 2007|accessdate=18 June 2007}}</ref> Με την πελάγρα να επηρεάζει πάνω από 100.000 άτομα στην Ιταλία μέχρι το 1880, οι συζητήσεις εντάθηκαν ως προς τον τρόπο ταξινόμησης της νόσου (ως μορφή σκορβούτου, ελεφάντιασης ή ως κάτι καινούργιου) και για την αιτία της. Τον 19ο αιώνα, ο Ρουσέλ ξεκίνησε μια εκστρατεία στη Γαλλία για τον περιορισμό της κατανάλωσης αραβοσίτου και την εξάλειψη της νόσου στη Γαλλία, αλλά παρέμεινε ενδημική σε πολλές αγροτικές περιοχές της Ευρώπης.<ref>{{Cite journal|pmid=10705082|year=2000|last=Semba|first=RD|title=Théophile Roussel and the elimination of pellagra from 19th century France|volume=16|issue=3|pages=231–33|journal=Nutrition|doi=10.1016/S0899-9007(99)00273-7}}</ref> Επειδή τα κρούσματα πελλάγρας εμφανίστηκαν σε περιοχές όπου ο αραβόσιτος ήταν κυρίαρχη τροφή, η πιο πειστική υπόθεση στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως υποστηρίζει ο [[Τσέζαρε Λομπρόζο]], ήταν ότι ο αραβόσιτος είτε είχε μια τοξική ουσία είτε ήταν φορέας ασθένειας.<ref>Cesare Lombroso, ''Studi clinici ed esperimentali sulla natura, causa e terapia delle pellagra'' (Bologna: Fava e Garagnani, 1869)</ref> Ο Λούις Σάμπον, ένας Αγγλο-ιταλός γιατρός που εργαζόταν στη Σχολή Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, ήταν πεπεισμένος ότι η πελλάγρα μεταφέρθηκε από ένα έντομο, σαν την ελονοσία. Αργότερα, η έλλειψη εστιών πελλάγρας στη [[Μεσοαμερική]], όπου ο αραβόσιτος είναι μια σημαντική καλλιέργεια τροφίμων, οδήγησε τους ερευνητές να ερευνήσουν τεχνικές επεξεργασίας σε αυτήν την περιοχή.