Πιπίνος ο Βραχύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
769
διόρθωση μεταφραστικών (νοηματικών) λαθών και γλωσσική επιμέλεια
Γραμμή 36:
|υπογραφή =
}}
Ο '''Πιπίνος ο Βραχύς''' ({{lang-fr|''Pepin le Bref''}}, περί το [[714]] – [[24 Σεπτεμβρίου]] [[768]])<ref name="Britannica">{{cite web|last=Shipley Duckett|first=Eleanor|title=Pippin III, King of the Franks|url=http://www.britannica.com/biography/Pippin-III|work=Encyclopaedia Britannica|accessdate=2016-06-03}}</ref> μέλος του [[Δυναστεία των Καρολιδών|Οίκου των Καρολιδών]] ήταν [[Κατάλογος βασιλέων των Φράγκων|Βασιλιάς των Φράγκων]] ([[751]] - [[768]]).<ref>{{cite web|title=Pippin, Frankisches Reich, Konig, III|url=http://thesaurus.cerl.org/record/cnp01467328|publisher=Consortium of European Research Libraries (CERL)|accessdate=2016-06-03 |date=2 Φεβρουαρίου 2007}}</ref>. Ήταν πατέρας του μεγάλου βασιλιά [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]]<nowiki/>και ο πρώτος Καρολίδης που έγινε βασιλιάς των Φράγκων και πατέρας του κορυφαίου βασιλιά [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]].<ref>Riché 1993, σ. 65</ref> Ήταν γιος του [[Κάρολος Μαρτέλος|ΚάρολουΚαρόλου Μαρτέλου]], δούκα των Φράγκων μεκαι τηντης σύζυγοσυζύγου του, [[Ροτρούδη του Εσμπαί|Ροτρούδης του Εσμπαί]] (690 – 724). Ο Πιπίνος ο Βραχύς μεγάλωσεανατράφηκε στηνστη [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], πήρεόπου δέχθηκε σημαντική εκκλησιαστική εκπαίδευσηπαιδεία από τους μοναχούς. ΔιαδέχθηκεΔιαδεχόμενος τον πατέρα του ως [[Μαγιορδόμος]] των ανακτόρων της Νευστρίας (741), βασίλευσεεξουσίαζε στηντην [[Φραγκία]] μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του [[Καρλομάν ο μαγιορδόμος|Καρλομάν]]. Ο Πεπίνος βασίλευσεδιοικούσε στηντην [[Νευστρία]], την [[Βουργουνδία]] και την [[Προβηγκία]], ο μεγαλύτερος αδελφός του, Καρλομάν, βασίλευσεδιοικούσε στηντην [[Αυστρασία]], την Αλαμαννία και την [[Θουριγγία]]. Τα αδέλφια, στα πρώτα χρόνια της βασιλείας τους, αντιμετώπισαν ασταμάτητες εξεγέρσεις στις οποίες προχώρησαν οι Βαυαροί, οι Ακουιτανοί, οι [[Σάξονες]] και οι [[Αλαμαννοί]] στα πρώτα χρόνια της βασιλείας τους. Το κενό στον θρόνο της Φρακίας έληξε όταν εξελέγηανακηρύχθηκε νέος βασιλιάς, ο [[Χιλδέριχος Γ΄]], ο τελευταίος [[Μεροβίγγειοι|Μεροβίγγειος]] μονάρχης που έγινε βασιλιάς των Φράγκων.
 
ΜεΛόγω σωστήτης εκκλησιαστικήεκκλησιαστικής ανατροφήανατροφής του, ο Καρλομάν και ο Πεπίνος ήταν θετικά προσκείμενοι στην Καθολική Εκκλησία. Γιαυτό συνέχισαν το έργο του πατέρα τους., βοήθησανβοηθώντας σημαντικά τον [[Άγιος Βονιφάτιος|Άγιο Βονιφάτιο]] να μεταρρυθμίσει τηντη Φραγκικήφραγκική εκκλησίαΕκκλησία και να εκχριστιανίσει τους Σάξονες. ΟΤο 747 ο μεγαλύτερος αδελφός, Καρλομάν, άντραςάνθρωπος έντονα θρησκευτικόςθρήσκος, αποσύρθηκε σε μοναστήρι με αποτέλεσμαμοναστήρ, ο Πεπίνος ναέγινε γίνει ουσιαστικός κυρίαρχος σεολόκληρης ολόκληρητης την ΦραγκίαΦραγκίας, αφού κατέστειλε μια εξέγερση του ετεροθαλούς αδελφού του, [[Γκρίφο]]. ΟΤο 751, ο Πεπίνος ο Βραχύς προχώρησεεγκατέλειψε στηντα τελευταία του πράξηπροσχήματα, ανάγκασεεξαναγκάζοντας τον βασιλιά Χιλδέριχο Γ΄ να αποσυρθεί σε μοναστήρι, και ανακηρύχτηκε βασιλιάςστέφθηκε ο ίδιος βασιλιάς, από τον έστεψε ο [[Πάπας Ζαχαρίας|Πάπα Ζαχαρία]] (751). Η απόφαση αυτή δημιούργησε πολλές αντιδράσεις και έφερε εξεγέρσεις από μέλη της βασιλικής οικογένειας όπως ο αδελφός του Γκρίφο και ο γιος του Καρλομάν [[Ντρόγκο ο μαγιορδόμος|Ντρόγκο]] και, ξανά, ο Γκρίφο.
 
ΟΩς βασιλιάς, ο Πεπίνος ο Βραχύς ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα γιαεπέκτασης νατης ενισχύσει την βασιλείαισχύος του, ξεκίνησεαναμορφώνοντας τιςτην πολιτικέςνομοθεσία των Φράγκων και συνεζίζοντας τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Βονιφάτιου. Υποστήριξε τον [[Πάπας Στέφανος Β΄|Στέφανο Β΄]], πουο οποίος βρισκόταν εκείνη την εποχή σε πόλεμο με τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]], και έδωσε σανως δωρεά μερικές πόλεις στον πάπαΠάπα, πουοι οποίες έμειναν γνωστές σανως ''"Δωρεά του Πεπίνου"'',. οιΟι δωρεές αυτές ήταν βάση για να δημιουργηθούν τα [[Παπικά Κράτη|παπικά κράτη]], κατά τον Μεσαίωνα. Η [[Βυζαντινή αυτοκρατορία]] έβλεπε με δέος την άνοδο του Πεπίνου, ήθελε να έχει καλές σχέσεις μαζί του και του παραχώρησε τον τίτλο του [[Πατρίκιοι|Πατρικίουπατρικίου]]. ΟΣτους επεκτατικούς πολέμους του, ο Πεπίνος κατέκτησεαπέσπασε την [[Σεπτιμανία]] από το [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών]] και νίκησε τον [[Ουάιφερ]] με τα στρατεύματαστρατεύματά του από την [[Γασκώνη]],. μετάΜετά τις νίκες αυτές οι [[Ακουιτανία (πρώην περιοχή)|Ακουιτανοί]] λόρδοιευγενείς του δήλωσαν την υποταγή τους. Ο Πεπίνος ενοχλήθηκε έντοναταλαιπωρήθηκε από τις συνεχείς εξεγέρσεις των Σαξόνων και των Βαυαρών, προχώρησε σε πολλές εκστρατείες στη Γερμανία αλλά η τελική υποταγή έγινετους μεσυντελέστηκε από τους διαδόχους του. ΟΠέθανε Πεπίνος οτο Βραχύς πέθανε (768) και τον διαδέχθηκαν οι δύο γιοι του [[Καρλομάγνος]] και [[Καρλομάν Α΄,]]. ανΠαρ' καιόλο που ήταν πανίσχυρος και επιτυχημένος βασιλιάς, η φήμη του καλύφτηκε από τον διάδοχοδιάδοχό του.
 
==Πρώτα χρόνια==
 
Ο πατέρας του, Κάρολος Μαρτέλος, πέθανε και μοίρασε τα Φραγκικά βασίλεια ανάμεσαμεταξύ των στους δυο γιουςγιών του : ο Καρλομάν έγινε Μαγιορδόμοςμαγιορδόμος της Αυστρασίας και ο Πεπίνος ο Βραχύς Μαγιορδόμοςμαγιορδόμος της Νευστρίας. Ο Γκρίφο, γιος του Καρόλου Μαρτέλου από την δεύτερη σύζυγο του [[Σβάνχιλντ]], ζήτησε μερίδιο από την κληρονομιά,. ταΤα ετεροθαλή αδέλφια του τον πολιόρκησαν στην [[Λαν]], τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν σε μοναστήρι.

Η ενότητα του Φραγκικού βασιλείου ήταν αδύνατο να διατηρηθεί χωρίς την άνοδοανάδειξη ενόςνέου βασιλιά,. οΟ Καρλομάν ανέβασε στον θρόνο τον Μεροβίγγειο Χιλδέριχο Γ΄ (743). Αργότερα (747), οείτε Καρλομάνμε δική του πρωτοβουλία, είτε επειδή πιέστηκε νααπό αποσυρθείτον αδελφό του, ο Καρλομάν αποσύρθηκε σε μοναστήρι, άφησεαφήνοντας τον μικρότερο αδελφό του Πεπίνο μοναδικό Μαγιορδόμο των Ανακτόρων. Την εποχή που αποσύρθηκε ο Καρλομάν, ο Γκρίφο, που ζούνζούσε στην αυλή του [[Όντιλο της Βαυαρίας]] και είχε παντρευτεί την αδελφή του Πεπίνου, [[Χίλτρουντ]], επαναστάτησε,. οΟ Πεπίνος νίκησεκατέστειλε και αυτή την επανάστασηεξέγερση, ολοκληρώνοντας την κατάκτηση του βασιλείου. Ο Κάρολος Μαρτέλος είχε αναδιοργανώσει την Φραγκία ώστε οι πρίγκιπες να είναι αρχηγοί του στρατού, καιεπιπροσθέτως νατων έχουνδιοικητικών διοικητικάκαθηκόντων καθήκοντατους ως Μαγιορδόμοι των Ανακτόρων.<ref>Schulman 2002, σ. 101</ref>
 
==Πρώτος Καρολίδης βασιλιάς==
 
[[Αρχείο:Pepin_le_Bref.jpg|thumb|250px|left|Στέψη του Πεπίνου του Βραχύ από τον [[Άγιος Βονιφάτιος|Άγιο Βονιφάτιο]] (751)]]
Ο Μαγιόρδομος των Ανακτόρων έπρεπεήταν να ήτανθεωρητικά υποταγμένος στην εξουσία του βασιλιά πουο είχε τυπικά τον τίτλο,οποίος δεν είχε ωστόσο καμιά εξουσία και ήταν διακοσμητικός,. οιΟι ευγενείς άκουγανυπάκουαν τιςστις εντολές του Πεπίνου. ΟΈχοντας τέτοια ισχύ, ο Πεπίνος έστειλε επιστολή στον πάπαΠάπα με το ερώτημα αν συμφωνεί με την κατάσταση που επικρατούσε στο βασίλειο των Φράγκων, άλλος να έχει τους τίτλους και άλλος τις εξουσίες. Ο πάπαςΠάπας, ο οποίος τότε πιεζόταν έντονα από τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]], του απάντησε θετικά, ότι δεν ήταν σωστή η κατάσταση αυτή και έπρεπε οι εξουσίες να βρίσκονται στον νόμιμοπραγματικό βασιλιά.κάτοχο Μετης την άδεια του πάπα ο Πεπίνος ο Βραχύς κήρυξε τον θρόνο κενό, ο Χιλδέριχος Γ΄ καθαιρέθηκε και εξορίστηκε σε μοναστήρι, ήταν ο τελευταίος βασιλιάς από την Δυναστεία των Μεροβίγγειωνεξουσίας. Ο Πεπίνος ο Βραχύς εξελέγη βασιλεύς των Φράγκων σε μια μεγάλη Σύνοδο ευγενών παρουσία του στρατού, η παλιότερη καταγραφή για την εκλογή του υπάρχει το 767. Ο Γκρίφο προχώρησε σε νέα επανάσταση, αυτή την φορά ηττήθηκε οριστικά και σκοτώθηκε στο [[Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν]] (753).
Ο Πεπίνος ο Βραχύς είχε την υποστήριξη ενός Ιρλανδού μοναχού, είχε μια Ιρλανδική συλλογή νόμων που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν στην αναγνώριση του ως βασιλιά.<ref>Enright 1985, σ. 198</ref> Ο πρώτος χρησμός του έγινε στο Σουασόν (751), ο πάπας Στέφανος Β΄ ταξίδευσε στο [[Παρίσι]], τον έχρισε δεύτερη φορά στην Βασιλική Σαιν-Ντενί και του έδωσε τον τίτλο του Πατρικίου των Ρωμαίων (754), είναι η πρώτη καταγεγραμμένη στέψη βασιλιά από τον πάπα.<ref>The Oxford dictionary of Byzantium. Kazhdan, A. P. (Aleksandr Petrovich), 1922-1997,, Talbot, Alice-Mary Maffry,, Cutler, Anthony, 1934-, Gregory, Timothy E.,, Ševčenko, Nancy Patterson. New York: Oxford University Press. 1991</ref> Ο μέσος όρος ζωής ήταν χαμηλά τότε και ο Πεπίνος ήθελε την συνέχεια της δυναστείας του, έχρισε και τους δύο γιους του, τον Κάρολο που ήταν 12 ετών και τον Καρλομάν που ήταν τριών.
 
Έτσι, με την άδεια του Πάπα, ο Πεπίνος ο Βραχύς κήρυξε τον θρόνο κενό, καθαίρεσε τον Χιλδέριχο Γ΄, τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά, και τον εξόρισε σε μοναστήρι. Ο Πεπίνος ο Βραχύς εξελέγη βασιλεύς των Φράγκων σε μια μεγάλη Σύνοδο ευγενών, παρουσία μεγάλου τμήματος του στρατού του. Η παλιότερη καταγραφή για την εκλογή του χρονολογείται από το 767. Ο Γκρίφο συνέχιστε την εξέγερσή του, έως ότου ηττήθηκε οριστικά, όταν σκοτώθηκε στη μάχη του [[Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν]] (753)
==Επέκταση του Φραγκικού βασιλείου==
 
ΟΠροκειμένου να πετύχει την αναγνώρισή του, μέσω του χρίσματος, ο Πεπίνος ο Βραχύς είχεδέχθηκε τηντις υποστήριξησυμβουλές ενόςτου Ιρλανδούφίλου μοναχούτου, είχεΒιργιλίου μιατου ΙρλανδικήΣάλτσμπουργκ, συλλογήΙρλανδού νόμωνμοναχού πουο θαοποίος μπορούσανπιθανώς ναχρησιμοποίησε τοντην βοηθήσουν στηνιρλανδική αναγνώρισησυλλογή τουνόμων, ως''Collectio βασιλιά.canonum Hibernensis''<ref>Enright 1985, σ. 198</ref>. ΟΗ πρώτοςπρώτη χρησμόςχρίση του έγινε στο Σουασόν (751). Το 754, ο πάπας [[Πάπας Στέφανος Β΄|Στέφανος Β]]΄ ταξίδευσε στο [[Παρίσι]], όπου τον έχρισε για δεύτερη φορά στην Βασιλική Σαιν-Ντενί και του έδωσε τον τίτλο του Πατρικίου των Ρωμαίων. (754),Αυτή είναι η πρώτη καταγεγραμμένη στέψη βασιλιά από τον πάπα.<ref>The Oxford dictionary of Byzantium. Kazhdan, A. P. (Aleksandr Petrovich), 1922-1997,, Talbot, Alice-Mary Maffry,, Cutler, Anthony, 1934-, Gregory, Timothy E.,, Ševčenko, Nancy Patterson. New York: Oxford University Press. 1991</ref> ΟΕπειδή ο μέσος όρος ζωής ήταν χαμηλά τότε και ο Πεπίνος ήθελε τηντη συνέχειασυνέχιση της δυναστείας του, έχρισε και τους δύο γιους του, τον Κάρολο που ήταν 12δώδεκα ετών και τον Καρλομάν που ήταν τριών.
Η πρώτη πράξη του Πεπίνου σαν βασιλιά ήταν να στραφεί εναντίον του βασιλιά των Λομβαρδών [[Αϊστούλφος|Αϊστούλφου]], μετά από συνάντηση που είχε με τον πάπα Στέφανο Β΄ τον πίεσε και τον ανάγκασε να επιστρέψει παπικά εδάφη που είχε κατάσχει.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Παπαχώρησε στον πάπα την [[Ραβένα]] και το [[Δουκάτο της Πενταπόλεως]], οι δύο περιοχές έμειναν γνωστές σαν ''"Δωρεά του Πεπίνου"'', θα είναι ο πυρήνας για τα μετέπειτα παπικά εδάφη.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Στράφηκε στην [[Σεπτιμανία]], σε μια εκστρατεία νάτια στην κοιλάδα του [[Ρήνος|Ρήνου]] δέχτηκε την υποταγή της ανατολικής Σεπτιμανίας.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Ο Πεπίνος ο Βραχύς πολιόρκησε την [[Ναρμπόν]] το βασικό οχυρό των Ομεϋαδών στην Σεπτιμανία αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει, το έκανε μόνο 7 χρόνια αργότερα (757) που οι [[Μαυριτανοί]] έφυγαν από την [[Ισπανία]].<ref>Lewis 2010, Κεφ. 1</ref> Η Ακουιτανία παρέμενε ακόμα υπό την εξουσία του Ουάιφερ, είχε κάνει κατάσχεση εκκλησιαστικών εδαφών με στόχο να τα διανείμει στα στρατεύματα του. Μετά την κατάκτηση της Ρουσιγιόν από τους Μουσουλμάνους (760) ο Πεπίνος στράφηκε εναντίον του Ουάιφερ, μετακινήθηκε στην [[Τουλούζη]] και την [[Αλμπί]] όπου κατέστρεψε με σπαθί και φωτιά το μεγαλύτερο τμήμα της Ακουιτανίας, ο Ουάιφερ σε απάντηση λεηλάτησε την [[Βουργουνδία]].<ref>Petersen 2013, σ. 728</ref> Ο Πεπίνος λεηλάτησε κατόπιν μια σειρά από οχυρά του Ουάιφερ όπως η Μπουρμπόν, η Κλερμόν, η [[Μπουρζ]] και η Τουάρ, τα κατέλαβε και οι άντρες που τα υπερασπίζονταν εξορίστηκαν με τις οικογένειες τους στην βόρεια Γαλλία.<ref>Petersen 2013, σσ. 728–731</ref> Αργότερα (763) ο Πεπίνος στράφηκε ενάντια στα ισχυρά οχυρά του Ουάιφερ όπως το [[Πουατιέ]], η [[Λιμόζ]] και η [[Ανγκουλέμ]], η απώλεια τους μείωσε αισθητά την δύναμη του. Ο Πεπίνος ο Βραχύς ακολούθησε σε ακραίο βαθμό βίαιες τακτικές στην κατάκτηση της Ακουιτανίας, σκορπούσε τον τρόμο έκαιγε και σκότωνε ανεξέλεγκτα, σπίτια, αμπελώνες και μοναστήρια. Οι βιαιότητες απέδωσαν σύντομα θετικά στους Φράγκους (765), κατέστρεψαν ολόκληρη την Ακουιτανία εξουδετερώνοντας κάθε αντίσταση. Ο Πεπίνος κατέκτησε την Τουλούζη και την πρωτεύουσα του Ουάιφερ [[Μπορντώ]] (767).<ref>Tucker 2011, σ. 215</ref> Οι Γασκώνοι στην Ακουιτανία παραδόθηκαν και ζήτησαν ειρήνη (768), ο ίδιος ο Ουάιφερ δραπέτευσε αλλά σκοτώθηκε από τους ίδιους τους άντρες του.
 
==Επέκταση του Φραγκικούφραγκικού βασιλείου==
 
Η πρώτη σημαντική πράξη του Πεπίνου ως βασιλιά ήταν να στραφεί εναντίον του βασιλιά των Λομβαρδών [[Αϊστούλφος|Αϊστούλφου]], ο οποίος είχε εισβάλει στο [[Δουκάτο της Ρώμης]]. Μετά από συνάντηση που είχε με τον πάπα Στέφανο Β΄, ο Πεπίνος εξανάγκασε τον Λομβαρδό βασιλιά να επιστρέψει στην Εκκλησία τα εδάφη που είχε καταλάβει.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Επικύρωσε την κατοχή από τον πάπα, της [[Ραβένα|Ραβένας]] και του [[Δουκάτο της Πενταπόλεως|Δουκάτου της Πενταπόλεως]] και οι δύο αυτές περιοχές, γνωστές πλέον ως ''"Δωρεά του Πεπίνου"'', θα είναι ο πυρήνας για τα μετέπειτα παπικά εδάφη.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref>
 
Περί το 752, στράφηκε προς την [[Σεπτιμανία]]. Σε εκστρατεία του στην κοιλάδα του [[Ροδανός|Ροδανού]], δέχτηκε την υποταγή της ανατολικής Σεπτιμανίας (δηλαδή της [[Νιμ]], της [[Βιλνέβ-λε-Μαγκελόν|Μαγκελόν]], της [[Μπεζιέ]] και της [[Αγκντ]]), αφού πρώτα εξασφάλισε την υποστήριξη την συμμαχία του [[Γότθοι|Γότθου]] κόμη Ανσεμούνδου.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Ο Πεπίνος ο Βραχύς πολιόρκησε την [[Ναρμπόν]], βασικό οχυρό των Αράβων της Ισπανίας στην Σεπτιμανία αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει παρά μόνο μόνο 7 χρόνια αργότερα (759) που οι Μουσουλμάνοι απωθήθηκαν προς την [[Ισπανία]].<ref>Lewis 2010, Κεφ. 1</ref> Η Ακουιτανία παρέμενε, ωστόσο, υπό την εξουσία του Ουάιφερ, ο οποίος φαίνεται πως είχε κατασχέση εκκλησιαστικά εδάφη, με σκοπό να τα διανείμει στα στρατεύματα του. Το 760, μετά την εκδίωξη των Μουσουλμάνων από την περιοχή της [[Ρουσιγιόν]] και την αποκήρυξη των πράξεων του Ουάιφερ, ο Πεπίνος στράφηκε εναντίον του τελευταίου, εισβάλλοντας στην [[Τουλούζη]] και την [[Αλμπί]], καταστρέφοντας με σπαθί και φωτιά το μεγαλύτερο τμήμα της Ακουιτανίας. Σε απάντηση, κόμητες πιστοί στον Ουάιφερ λεηλάτησαν την [[Βουργουνδία]].<ref>Petersen 2013, σ. 728</ref> Ο Πεπίνος λεηλάτησε κατόπιν μια σειρά από οχυρά των Ακουιτανών όπως η Μπουρμπόν, η Κλερμόν, η [[Μπουρζ]] και η Τουάρ, τα κατέλαβε και οι άντρες που τα υπερασπίζονταν εξορίστηκαν με τις οικογένειές τους στην βόρεια Γαλλία.<ref>Petersen 2013, σσ. 728–731</ref>
 
Αργότερα (763) ο Πεπίνος στράφηκε κατά της καρδιάς τοτων εδαφών του Ουάιφερ, καταλαμβάνοντας ισχυρά φρούρια όπως το [[Πουατιέ]], η [[Λιμόζ]] και η [[Ανγκουλέμ]]. Μετά από αυτό, ο Ουάιφερ αντεπιτέθηκε και ο πόλεμος έγινε σκληρότερος. Ο Πεπίνος ο Βραχύς ακολούθησε σε ακραίο βαθμό βίαιες τακτικές στην κατάκτηση της Ακουιτανίας, σκορπώνταας τον τρόμο έκαιγε, καταστρέφοντας σπίτια, αμπελώνες και εκκενώνοντας μοναστήρια. Μέχρι το 765, αυτές οι βίαιες τακτικές φαίνεται να απέδωσαν, καθώς οι Φράγκοι κατέστειλαν την αντίσταση της κεντρικής Ακουιτανίας ολόκληρη την περιοχή. Το 767, ο Πεπίνος κατέκτησε την Τουλούζη και την πρωτεύουσα του Ουάιφερ, [[Μπορντώ]].<ref>Tucker 2011, σ. 215</ref> Ως αποτέλεσμα, οι Ακουιτανοί ευγενείς, καθώς και οι Γασκώνοι πέραν του Γκαρόν, δεν είχαν άλλη επιλογή από τη συνθηκολόγηση (στο Φρονσάκ, περί το 768) με όρους ευνοϊκούς για τους Φράγκους. Ο ίδιος ο Ουάιφερ δραπέτευσε αλλά δολοφονήθηκε από τους απογοητευμένους οπαδούς του, το 768.
 
==Θρύλοι==
 
[[Αρχείο:PippinImperialChronicleCorpusChristiCollegeMS373Fol14.jpg|thumb|250px|right|Ο Πεπίνος ο Βραχύς σε μικρογραφία (1112 - 1114)]]
Ο Πεπίνος ο Βραχύς πέθανε λίγο αργότερα την ίδια χρονιά (768), σεκατά μιατη εκστρατείαδιάρκεια εκστρατείας, σε ηλικία 54 ετών. Η ταφή του έγινε στην [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], στη σημερινή στην Μητροπολιτική πόληπεριοχή τωντου Παρισίων,Παρισιού. ηΗ σύζυγοςσύζυγός του, Μπερτράντα, τάφηκε δίπλα του (το 783),. οΟ Καρλομάγνος ξανάκτισε την βασιλική για να τιμήσει τους γονείς του και τοποθέτησε τα οστά τους. Το Φραγκικό βασίλειο χωρίστηκε με τον θάνατο του με τον [[Σαλικός νόμος|Σαλικό νόμο]] ανάμεσα στους δύο του γιους Καρλομάγνο και Καρλομάν Α΄.
Οι ιστορικοί τον υποτιμούν σε σχέση με τον πατέρα και τους γιους του αν και τα κατορθώματα του ήταν όχι απλά ισάξια αλλά πολλές φορές μεγαλύτερα. Ο Κάρολος Μαρτέλος είχε απωθήσει στους Μαυριτανούς να εισέλθουν στην Γαλλία, ο Πεπίνος ο Βραχύς κατακτώντας την Ακουιτανία και τους Γασκώνους άνοιξε τον δρόμο για την εκδίωξη των Μουσουλμάνων από την [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρική.]] Το βασίλειο των Φράγκων καθιερώθηκε από τον Πεπίνο σαν το ισχυρότερο βασίλειο στην δύση τον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]], δέχτηκε τους τίτλους του βασιλιά και του Πατρικίου, άνοιξε τον δρόμο για την αυτοκρατορική στέψη του γιου του. Θεωρείται σαν ένας κορυφαίος κατακτητής του Μεσαίωνα, σε όλη την διάρκεια της ζωής του ήταν αήττητος.
 
Σύμφωνα με τον [[Σαλικός νόμος|Σαλικό νόμο]], με τον θάνατο του Πεπίνου, το Φραγκικό βασίλειο μοιράστηκε στους δύο του γιους, Καρλομάγνο και Καρλομάν Α΄.
==Οικογένεια==
Οι ιστορικοί τείνουν να τον τον υποτιμούν σε σχέση με τον πατέρα του και τους γιους του αν και ο ίδιος ήταν πολύ σημαντικός βασιλιάς. Συνέχισε να ενδυναμώνει το βαρύ ιππικό, πρακτική που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του. Διατήρησε τον σταθερό στρατό που ήταν αναγκαίος για τον πατέρα του προκειμένου να υπερασπιστεί το βασίλειο και να αποτελέσει το πυρήνα του στρατού σε περιόδους εκστρατείας. Όχι μόνο απέκρουσε τους Ισπανούς Μουσουλμάνους, όπως και ο πατέρας του, αλλά τους εκδίωξε από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας και, υποτάσσοντας τους Ακουιτανούς και τους Γασκώνους, μετά από διακοπτόμενες συγκρούσεις που κράτησαν τρεις γενιές, άνοιξε τον δρόμο προς την κεντρική και Νότια Γαλατία, καθώς και τη Μουσουλμανική Ισπανία. Συνέχιστε την πολιτική επέκτασης της Φραγκικής Εκκλησίας, μέσω ιεραποστολικών αποστολών στη Γερμανία και τη [[Σκανδιναβία]], όπως και ο πατέρας του, και την θεσμική μετάβαση προς τον [[Φεουδαρχία|φεουδαλισμό]], ο οποίος έγινε η ραχοκοκαλιά της μεσαιωνικής Ευρώπης.
 
Η βασιλεία του ήταν ιστορικά σημαντική και πολύ επωφελής για τον λαό των Φράγκων. Η αποδοχή των τίτλων του Βασιλιά και του Πατρικίου της Ρώμης άνοιξε τον δρόμο για την αυτοκρατορική στέψη των γιων του. Γνωστός ως μεγάλος κατακτητής του Μεσαίωνα, σε όλη την διάρκεια της ζωής του ήταν αήττητος.
Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Λευτμπέργκα από την κοιλάδα του [[Δούναβης|Δούναβη]], την χώρισε, απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά τα οποία μετά την γέννηση του Καρλομάγνου αποσύρθηκαν σε μοναστήρι.
 
==Οικογένεια==
 
Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την ΛευτμπέργκαΛιουτμπέργκα από την κοιλάδα του [[Δούναβης|Δούναβη]], με την χώρισε,οποία απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά. ταΤην οποίαχώρισε μετά την γέννηση του Καρλομάγνου αποσύρθηκανκαι τα παιδιά της εστάλησαν σε μοναστήριμοναστήρια. Το 741 νυμφεύτηκε την [[Μπερτράντα του Λον]] με την οποία απέκτησε τα εξής παιδιά:
Με την δεύτερη σύζυγο του [[Μπερτράντα του Λον]] (741) παιδιά του ήταν:
 
*[[Καρλομάγνος]] ο ''Μέγας'' 742-814, βασιλιάς των Φράγκων και των Λομβαρδών.
*[[Καρλομάν Α΄]] 751-771, βασιλιάς των Φράγκων.
*[[Γκιζέλα των Φράγκων]] 757-810, ηγουμένη του αββαείου του Σελ. Πιο πριν είχε μνηστευθεί τον μετέπειτα Βυζαντινό αυτοκράτορα, [[Λέων Δ΄|Λέοντα Δ΄]] τον ''Χάζαρο'', αλλά ο αρραβώνας ματαιώθηκε.
*Πεπίνος, πέθανε σε βρεφική ηλικία
*Χροθαίς, πέθανε νέα, τάφηκε στο Μετς