Πιπίνος ο Βραχύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ως βασιλιάς, ο Πεπίνος ο Βραχύς ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα επέκτασης της ισχύος του, αναμορφώνοντας την νομοθεσία των Φράγκων και συνεζίζοντας τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Βονιφάτιου. Υποστήριξε τον [[Πάπας Στέφανος Β΄|Στέφανο Β΄]], ο οποίος βρισκόταν εκείνη την εποχή σε πόλεμο με τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]] και έδωσε ως δωρεά μερικές πόλεις στον Πάπα, οι οποίες έμειναν γνωστές ως ''"Δωρεά του Πεπίνου"''. Οι δωρεές αυτές ήταν βάση για να δημιουργηθούν τα [[Παπικά Κράτη|παπικά κράτη]], κατά τον Μεσαίωνα. Η [[Βυζαντινή αυτοκρατορία]] ήθελε να έχει καλές σχέσεις μαζί του και του παραχώρησε τον τίτλο του [[Πατρίκιοι|πατρικίου]]. Στους επεκτατικούς πολέμους του, ο Πεπίνος απέσπασε την [[Σεπτιμανία]] από το [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών]] και νίκησε τον [[Ουάιφερ]] με τα στρατεύματά του από την [[Γασκώνη]]. Μετά τις νίκες αυτές οι [[Ακουιτανία (πρώην περιοχή)|Ακουιτανοί]] ευγενείς του δήλωσαν την υποταγή τους. Ο Πεπίνος ταλαιπωρήθηκε από τις συνεχείς εξεγέρσεις των Σαξόνων και των Βαυαρών, προχώρησε σε πολλές εκστρατείες στη Γερμανία αλλά η τελική υποταγή τους συντελέστηκε από τους διαδόχους του. Πέθανε το 768 και τον διαδέχθηκαν οι δύο γιοι του [[Καρλομάγνος]] και [[Καρλομάν Α΄]]. Παρ' όλο που ήταν πανίσχυρος και επιτυχημένος βασιλιάς, η φήμη του καλύφτηκευπερκεράστηκε από τον διάδοχόπατέρα του και τους διαδόχους του.

Η ενότητα του Φραγκικού βασιλείου ήταν αδύνατο να διατηρηθεί χωρίς την ανάδειξη νέου βασιλιά. ΟΈτσι, το 743, ο Καρλομάν ανέβασε στον θρόνο τον Μεροβίγγειο Χιλδέριχο[[Χιλδέριχος Γ΄|Χιλδέριχο (743)Γ΄]]. Αργότερα, το (747), είτε με δική του πρωτοβουλία, είτε επειδή πιέστηκε από τον αδελφό του, ο Καρλομάν αποσύρθηκε σε μοναστήρι, αφήνοντας τον μικρότερο αδελφό του Πεπίνο μοναδικό Μαγιορδόμο των Ανακτόρων. Την εποχή που αποσύρθηκε ο Καρλομάν, ο Γκρίφο, που ζούσε στην αυλή του [[Όντιλο της Βαυαρίας]] και είχε παντρευτεί την αδελφή του Πεπίνου, [[Χίλτρουντ]], επαναστάτησε. Ο Πεπίνος κατέστειλε και αυτή την εξέγερση, ολοκληρώνοντας την κατάκτηση του βασιλείου. Ο [[Κάρολος Μαρτέλος|Κάρολος Μαρτέλο]]<nowiki/>ς είχε αναδιοργανώσει την Φραγκία ώστε οι πρίγκιπες να είναι αρχηγοί του στρατού, επιπροσθέτως των διοικητικών καθηκόντων τους ως Μαγιορδόμοιμαγιορδόμοι των Ανακτόρων.<ref>Schulman 2002, σ. 101</ref>

Ο Μαγιόρδομος των Ανακτόρων ήταν θεωρητικά υποταγμένος στην εξουσία του βασιλιά ο οποίος δεν είχε ωστόσο καμιά εξουσία και ήταν διακοσμητικός. Οι ευγενείς υπάκουαν στις εντολές του Πεπίνου. Έχοντας τέτοια ισχύ, ο Πεπίνος έστειλε επιστολή στον Πάπα με το ερώτημα αν συμφωνεί με την κατάσταση που επικρατούσε στο βασίλειο των Φράγκων, άλλος να έχει τους τίτλους και άλλος τις εξουσίες. Ο Πάπας, ο οποίος τότε πιεζόταν έντονα από τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]], του απάντησε θετικά, ότι δεν ήταν σωστή η κατάσταση αυτή και έπρεπε οι εξουσίες να βρίσκονταιασκούνται, στονκαι πραγματικότυπικά, κάτοχοαπό τον πραγματικό τηςκάτοχό εξουσίαςτους.

Προκειμένου να πετύχει την αναγνώρισή του, μέσω του χρίσματος, ο Πεπίνος ο Βραχύς δέχθηκε τις συμβουλές του φίλου του, Βιργιλίου του Σάλτσμπουργκ, Ιρλανδού μοναχού ο οποίος πιθανώς χρησιμοποίησε την ιρλανδική συλλογή νόμων, ''Collectio canonum Hibernensis''<ref>Enright 1985, σ. 198</ref>. Η πρώτη χρίση του έγινε στο [[Σουασόν]] (751). Το 754, ο πάπας [[Πάπας Στέφανος Β΄|Στέφανος Β]]΄ ταξίδευσε στο [[Παρίσι]] όπου τον έχρισε για δεύτερη φορά στην Βασιλική Σαιν-Ντενί και του έδωσε τον τίτλο του Πατρικίου των Ρωμαίων. Αυτή είναι η πρώτη καταγεγραμμένη στέψη βασιλιά από πάπα.<ref>The Oxford dictionary of Byzantium. Kazhdan, A. P. (Aleksandr Petrovich), 1922-1997,, Talbot, Alice-Mary Maffry,, Cutler, Anthony, 1934-, Gregory, Timothy E.,, Ševčenko, Nancy Patterson. New York: Oxford University Press. 1991</ref> Επειδή οτο προσδόκιμο μέσοςόριο όρος ζωής ήταν χαμηλά τότε και ο Πεπίνος ήθελε τη συνέχιση της δυναστείας του, έχρισε και τους δύο γιους του, τον Κάρολο που ήταν δώδεκα ετών και τον Καρλομάν που ήταν τριών.

Περί το 752, στράφηκε προς την [[Σεπτιμανία]]. Σε εκστρατεία του στην κοιλάδα του [[Ροδανός|Ροδανού]], δέχτηκε την υποταγή της ανατολικής Σεπτιμανίας (δηλαδή της [[Νιμ]], της [[Βιλνέβ-λε-Μαγκελόν|Μαγκελόν]], της [[Μπεζιέ]] και της [[Αγκντ]]), αφού πρώτα εξασφάλισε την υποστήριξη την συμμαχία του [[Γότθοι|Γότθου]] κόμη Ανσεμούνδου.<ref>Brown 1995, σ. 328</ref> Ο Πεπίνος ο Βραχύς πολιόρκησε την [[Ναρμπόν]], βασικό οχυρό των ΑράβωνΙσπανών της ΙσπανίαςΜουσουλμάνων στην Σεπτιμανία αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει παρά μόνο μόνο 7 χρόνια αργότερα (759) που οι Μουσουλμάνοι απωθήθηκαν προς την [[Ισπανία]].<ref>Lewis 2010, Κεφ. 1</ref> Η Ακουιτανία παρέμενε, ωστόσο, υπό την εξουσία του Ουάιφερ, ο οποίος φαίνεται πως είχε κατασχέση εκκλησιαστικά εδάφη, με σκοπό να τα διανείμει στα στρατεύματα του. Το 760, μετά την εκδίωξη των Μουσουλμάνων από την περιοχή της [[Ρουσιγιόν]] και την αποκήρυξη των πράξεων του Ουάιφερ, ο Πεπίνος στράφηκε εναντίον του τελευταίου, εισβάλλοντας στην [[Τουλούζη]] και την [[Αλμπί]], καταστρέφοντας με σπαθί και φωτιά το μεγαλύτερο τμήμα της Ακουιτανίας. Σε απάντηση, κόμητες πιστοί στον Ουάιφερ λεηλάτησαν την [[Βουργουνδία]].<ref>Petersen 2013, σ. 728</ref> Ο Πεπίνος λεηλάτησε κατόπιν μια σειρά από οχυρά των Ακουιτανών όπως η Μπουρμπόν, η Κλερμόν, η [[Μπουρζ]] και η Τουάρ, τα κατέλαβε και οι άντρες που τα υπερασπίζονταν εξορίστηκαν με τις οικογένειές τους στην βόρεια Γαλλία.<ref>Petersen 2013, σσ. 728–731</ref>

Αργότερα (763) ο Πεπίνος στράφηκε κατά της καρδιάς τοτωντων εδαφών του Ουάιφερ, καταλαμβάνοντας ισχυρά φρούρια όπως το [[Πουατιέ]], η [[Λιμόζ]] και η [[Ανγκουλέμ]]. Μετά από αυτό, ο Ουάιφερ αντεπιτέθηκε και ο πόλεμος έγινε σκληρότερος. Ο Πεπίνος ο Βραχύς ακολούθησε σε ακραίο βαθμό βίαιες τακτικές στην κατάκτηση της Ακουιτανίας, σκορπώνταας τον τρόμο έκαιγε, καταστρέφοντας σπίτια, αμπελώνες και εκκενώνοντας μοναστήρια. Μέχρι το 765, αυτές οι βίαιες τακτικές φαίνεται να απέδωσαν, καθώς οι Φράγκοι κατέστειλαν την αντίσταση της κεντρικής Ακουιτανίας ολόκληρη την περιοχή. Το 767, ο Πεπίνος κατέκτησε την Τουλούζη και την πρωτεύουσα του Ουάιφερ, [[Μπορντώ]].<ref>Tucker 2011, σ. 215</ref> Ως αποτέλεσμα, οι Ακουιτανοί ευγενείς, καθώς και οι Γασκώνοι πέραν του Γκαρόν, δεν είχαν άλλη επιλογή από τη συνθηκολόγηση (στο Φρονσάκ, περί το 768) με όρους ευνοϊκούς για τους Φράγκους. Ο ίδιος ο Ουάιφερ δραπέτευσε αλλά δολοφονήθηκε από τους απογοητευμένους οπαδούς του, το 768.

Η βασιλεία του ήταν ιστορικά σημαντική και πολύ επωφελής για τον λαό των Φράγκων. Η αποδοχή των τίτλων του Βασιλιά και του Πατρικίου της Ρώμης άνοιξε τον δρόμο για την αυτοκρατορική στέψη των γιων του. Γνωστός ως μεγάλος κατακτητής του Μεσαίωνα, σε όλη την διάρκεια της ζωής του ήταν αήττητος.