Πορτογαλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 2A02:587:F5B:E900:A5D3:F361:C9A2:6A67 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Gerakibot Ετικέτα: Επαναφορά |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 71:
Η επικράτεια της Πορτογαλίας περιλαμβάνει το νοτιοδυτικό τμήμα της [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρικής Χερσονήσου]] και δύο αρχιπελάγη στον [[Ατλαντικός|Ατλαντικό]], τη [[Μαδέιρα]] και τις [[Αζόρες]]. Βρίσκεται ανάμεσα στα πλάτη 32° και 43° βόρεια, και μήκη 32° και 6° δυτικά.
Το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας χωρίζεται στα δύο από το κύριο ποτάμι του, τον [[Τάγος|Τάγο]], ο οποίος πηγάζει από την [[Ισπανία]] και εκβάλλει στον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό ωκεανό]]. Στις εκβολές του ποταμού είναι κτισμένη η Λισαβόνα. Το βόρειο τμήμα της χώρας είναι ορεινό και στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν πολλά οροπέδια, ενώ το νότιο, όπου βρίσκονται οι περιοχές [[Αλγκάρβε]] και [[Αλεντέζου]], χαρακτηρίζεται από τις πεδιάδες του.
Η ψηλότερη κορυφή της Πορτογαλίας είναι το [[όρος Πίκο]], στο νησί [[Πίκο (νησί)|Πίκο]] στις [[Αζόρες]]. Αυτό το ηφαίστειο έχει ύψος 2.351 μέτρα και είναι το σύμβολο των Αζορών. Στο ηπειρωτικό τμήμα της χώρας η ψηλότερη κορυφή είναι η [[Σέρρα δα Εστρέλα]], με ύψος 1.991 μέτρα.
== Ιστορία ==
Γραμμή 80:
Έχουν βρεθεί τέχνεργα τα οποία χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ. και ανήκουν στον πολιτισμό των Κάστρων. Η χώρα στην αρχαιότητα αναφερόταν ως [[Λουζιτανία]] και οι ελληνικές πηγές ανέφεραν τους κατοίκους ως Βακκαιούς, Καλλαικούς<ref>Έτσι τους αναφέρει ο Ηρόδοτος</ref>, Ουετονούς και Καρπετανούς. Επίσης οι κάτοικοι αναφέρονταν και ως Λουσιτανοί. Όταν επικράτησαν οι Καλλαικοί, η χώρα ονομάστηκε Καλλαικία -είναι η σημερινή [[Γαλικία (Ισπανία)|Γαλικία]], στον βορρά, που ανήκει τώρα στην Ισπανία. Τα παράλια της χώρας είχαν αποικισθεί από τους [[Φοίνικες]] και τους [[Καρχηδόνα|Καρχηδόνιους]]. Η χώρα κατακτήθηκε ύστερα από σκληρή αντίσταση, από τους [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαίους]], οι οποίοι πραγματοποίησαν τις πρώτες επιδρομές το 219 π.Χ. και την είχαν κατακτήσει ολόκληρη μέχρι την εποχή του [[Ιούλιος Καίσαρας|Ιουλίου Καίσαρα]], την κράτησαν δέ στην κατοχή τους μέχρι το 298 μ.Χ.. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν «επαρχία Λουσιτανίας» το 27 π.Χ.. Αργότερο το βόρειο τμήμα της αποτέλεσε την [[Γαλικία (ρωμαϊκή επαρχία)|επαρχία της Γαλικίας]], της οποίας πρωτεύουσα ήταν η [[Μπράγκα]].
Το 409 μ.Χ. η χώρα κατακτήθηκε από βόρειους λαούς, τους [[Αλανοί|Αλανούς]], τους [[Σαρμάτες]], τους [[Σουηβοί|Σουηβούς]] και τελικά τους [[Βησιγότθοι|Βησιγότθους]]. Στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. κατακτήθηκε από τους [[Σαρακηνοί|Σαρακηνούς]] και αποτέλεσε, όπως και το μεγαλύτερο τμήμα της [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρικής Χερσονήσου]], τμήμα του [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών|χαλιφάτου των Ομεϋαδών]]. Μετά την κατάρρευση του χαλιφάτου το 750, η Πορτογαλία έγινε τμήμα του [[Εμιράτο της Κόρδοβας|Εμιράτου]] και μετά το 929 του [[Χαλιφάτο της Κόρδοβα|Χαλιφάτου της Κόρδοβα]].
=== Συγκρότηση σε ανεξάρτητο βασίλειο ===
Γραμμή 89:
Η κρίση της διαδοχής το 1580 οδήγησε στην κατάληψη του θρόνου της χώρας από τον Ισπανό βασιλιά [[Φίλιππος Β' της Ισπανίας|Φίλιππο Β΄]], ο οποίος βασίλευσε στην Πορτογαλία ως Φίλιππος Α΄ της Πορτογαλίας και μέχρι το 1640 η Πορτογαλία κυβερνιόταν από αντιβασιλέα, εκπρόσωπο του βασιλιά της Καστίλλης. Η πίεση των ισπανικών συμφερόντων σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του [[Ολλανδία|ολλανδικού κράτους]] στη θάλασσα και στο εμπόριο, έφερε το μαρασμό στην οικονομία της Πορτογαλίας. Οι Ολλανδοί κατέκτησαν τότε τις περισσότερες αποικίες των Πορτογάλων.
Το 1640, με την ευκαιρία της επανάστασης της [[Καταλωνία]]ς, επαναστάτησαν εναντίον των Ισπανών και οι Πορτογάλοι, με τον [[Ιωάννης Δ΄ της Πορτογαλίας|Ιωάννη Δ΄]] να ανεβαίνει στον θρόνο της Πορτογαλίας. Ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους, αλλά ακολούθησε 25ετής πόλεμος με την [[Ισπανία]]. Ανέκτησε τη [[Βραζιλία]] και τις αφρικανικές της αποικίες, αλλά αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη [[Βομβάη]] των Ινδιών στη Βρετανία και τη [[Θέουτα]], στα βόρεια παράλια του [[Μαρόκο]]υ, στην Ισπανία. Το 1755, ισχυρός σεισμός, σε συνδυασμό με το [[τσουνάμι]] και τις πυρκαγιές που ακολούθησαν, κατέστρεψε τη Λισαβόνα. Το 1775 η Πορτογαλία ταύτισε την εξωτερική της πολιτικής με της [[Αγγλία]]ς και συμμετείχε σε όλους τους πολέμους εναντίον της [[Γαλλία]]ς με αποτέλεσμα το 1807 να κατακτηθεί από τα νικηφόρα τότε γαλλοϊσπανικά στρατεύματα.
Όταν αποχώρησαν τα γαλλοϊσπανικά στρατεύματα στην Πορτογαλία άρχισε μια μακρά περίοδος κοινωνικών και δυναστικών ταραχών, με βασικότερο αίτιο του τριγμού της οικονομίας την ανεξαρτησία της Βραζιλίας το 1822. Η χώρα ταλανίστηκε επί σχεδόν ένα αιώνα. Κατάφερε όμως να επεκτείνει τις αποικίες της στην [[Αφρική]].
=== 20ός αιώνας ===
Η είσοδος στον 20ο αιώνα σημαδεύεται από οικονομική αστάθεια που έχει πολλαπλές συνέπειες τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνική ζωή της χώρας: πολιτικές ταραχές, αναστατώσεις και στις ένοπλες δυνάμεις, εξάρτηση από ξένα οικονομικά κέντρα και μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την [[Αμερική]] και τις Αφρικανικές αποικίες.
[[Αρχείο:Antonio Salazar-1.jpg|thumb|Ο [[Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ]], δικτάτορας της χώρας από το 1932 μέχρι το 1968.]]
Το [[1908]] ο βασιλιάς της Πορτογαλίας ανέθεσε έκτακτες εξουσίες στον [[Φρανθίσκο Φράνκο|Φράνκο]] καταλύοντας τη συνταγματική νομιμότητα, γεγονός που προκάλεσε επαναστατικά κινήματα και οδήγησε στη δολοφονία του βασιλιά [[Κάρολος Α΄ της Πορτογαλίας|Καρόλου Α']] και του διαδόχου του Λουδοβίκου. Το [[1910]] η βασιλεία, είχε περάσει στον [[Εμμανουήλ Β΄ της Πορτογαλίας|Εμμανουήλ Β΄]], ανατράπηκε και ανακηρύχθηκε προεδρική δημοκρατία<ref>ο φιλελευθερισμός στην Πορτογαλία αν και από τους πιο παλιούς στην Ευρώπη, διακρινόταν από ελιτισμό, ολιγαρχισμό, και τάσεις περιορισμού και δεν ήταν τόσο δημοκρατικός Στάνλεϊ Πέιν, Η ιστορία του φασισμού: 1914-1945, μτφρ.Κώστας Γεώρμας, εκδ.φιλίστωρ, Αθήνα, 2000, σελ.210</ref>: πρώτος πρόεδρος της χώρας αναδείχθηκε ο Εμανουέλ ντε Αριάγκα. Όμως αυτό δεν έδωσε τέλος στις εξεγέρσεις και μετά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] η πολιτική κατάσταση ήταν ρευστή, κυριαρχούσε η βία των πολιτοφυλακών και ένας γενικά μεσοαστικός ελιτίστικος αυταρχισμός.<ref name="ReferenceA">Στάνλεϊ Πέιν, Η ιστορία του φασισμού: 1914-1945, μτφρ.Κώστας Γεώρμας, εκδ.φιλίστωρ, Αθήνα, 2000, σελ.211</ref> Επιπλέον, πολλές κυβερνήσεις αλληλοδιαδέχονταν η μια την άλλη, σημειώνοντας την υψηλότερη κυβερνητική αστάθεια στην [[Ευρώπη]] καθώς τέσσερις φορές άλλαξαν οι αρχηγοί του κράτους.<ref>Συγκεκριμένα οι [[Ζοάο ντε Κάντο Σίλβα Αντούνες]] (Δεκέμβριος 1918-Οκτώβριος 1919), [[Αντόνιο Ζοζέ ντε Αλμέιντα]] (Οκτώβριος 1919-Οκτώβριος 1923), [[Μανουέλ Τεϊξέιρα Γκομέζ]] (Οκτώβρης 1923-Δεκέμβρης 1925) και [[Μπερναντίνο Λουίς Μαντσάντο Γκουιμαράες]] (Δεκέμβρης 1925-Ιούνιος 1926-β΄θητεία) Όθων Τσουνάκος, «Πορτογαλία», στο: Συλλογικό: Παγκόσμια Ιστορία τομ.24,Β, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990, σελ.242</ref> Το [[1911]] επήλθε [[Χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας|χωρισμός κράτους και εκκλησίας]] γεγονός που έφερε σε ρήξη το νεαρό δημοκρατικό καθεστώς με τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] της χώρας και το [[Βατικανό]]. Θα λάβει μέρος στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]] παρά το πλευρό της [[Αντάντ]]. Στη διάρκεια του πολέμου ο πρόεδρος [[Μπερναντίνο Λουίς Ματσάντο Γκουιμαράες]] ανατρέπεται με πραξικόπημα από τον στρατηγό [[Σιντόνιο Μπερναντίνο Καρντόζο ντα Σίλβα Πάις]] τον Δεκέμβριο του [[1917]] για να δολοφονηθεί μετά ένα χρόνο ο πραξικοπηματίας. Νέες μορφές δεξιού αυταρχισμού αναδύθηκαν μεταπολεμικά: οργανώσεις της ριζοσπαστικής δεξιάς με ελιτίστικο χαρακτήρα όπως η ‘’Integralismo Lusitano’’, ή η ‘’Crusada Nun’ Alvares Pereira’’ πιο πραγματιστική στη στοχοθεσία της ήθελε ένα εθνικιστικό αυταρχικό καθεστώς. Το [[1921]] θα λάβει χώρα ένα πραξικόπημα, το οποίο θα αποτύχει, από ομάδα αξιωματικών οι οποίοι είχαν ιδρύσει το «Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Προεδρικό Κόμμα».<ref name="ReferenceA"/> Στη χώρα, η οποία πλήττονταν από υψηλό πληθωρισμό, μεγάλο δημόσιο χρέος και χαμηλότατη οικονομική ανάπτυξη, εδραιώθηκε τελικά, τον Μάιο του 1926 η δικτατορία του [[Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ]]: το εξαιρετικά αυταρχικό αυτό καθεστώς επιβίωσε για σαράντα οκτώ χρόνια.<ref>Όθων Τσουνάκος, «Πορτογαλία», στο: Συλλογικό: Παγκόσμια Ιστορία τομ.24,Β, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990, σελ.242</ref> Επέβαλε μονοκομματικό καθεστώς, απαγόρευσε τα εργατικά συνδικάτα και καθιέρωσε κορπορατιστικό κράτος.<ref>John W. Young, Η Ευρώπη του ψυχρού πολέμου, 1945-1991-πολιτική ιστορία, μτφρ.Γιώργος Δεμερτζίδης, εκδ.Πατάκης, Αθήνα, 2004, σελ.315,</ref> Επίσης υπήρξε ανεκτική απέναντι σε άλλες φυλές μέσα στις αποικίες της, είχε υπό την προστασία του τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Στον [[ΒΠΠ|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] η χώρα αρνήθηκε για πρώτη φορά να ταυτιστεί με την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας και έμεινε ουδέτερη. Μετά το τέλος του πολέμου άντεξε σε εσωτερικούς κλυδωνισμούς που προκάλεσαν απεργίες και αντιμετώπισε επιτυχώς στρατιωτικό κίνημα το [[1947]]. Το καθεστώς Σαλαζάρ, υπήρξε ανθεκτικό επειδή οι αντίπαλοί του ήταν διαιρεμένοι και εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν. Το καθεστώς ενισχύθηκε το [[1949]] όταν έγινε μέλος του [[ΝΑΤΟ]].
Το [[1963]], στη Λισαβόνα, 1.000 φοιτητές αψήφησαν την απαγόρευση του καθεστώτος Σαλαζάρ και συγκεντρώθηκαν έξω από το κτίριο του Πανεπιστημίου, διεκδικώντας το αυτονόητο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δικαίωμα να συστήνουν φοιτητικούς συλλόγους. «Κάτω το 044032» έγραφε ένα από τα πανό. Ο αριθμός ανταποκρινόταν στο διάταγμα που απαγόρευε τους συλλόγους και τις φοιτητικές εκδηλώσεις, ακόμη και τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας των Φοιτητών, ένα ακόμη αίτημα των Πορτογάλων φοιτητών. Όλα αυτά δεν φάνηκαν να συγκινούν τους δύο γηραιούς, σκληρούς και επί δεκαετίες δικτάτορες της [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρικής Χερσονήσου]], τον [[Φρανθίσκο Φράνκο]] της [[Ισπανίας]] και τον Σαλαζάρ της Πορτογαλίας, οι οποίοι συναντήθηκαν στις [[15 Μαΐου]] του [[1963]] για να συζητήσουν «διεθνή και εσωτερικά προβλήματα». Η ώρα της αποχώρησής τους απείχε ακόμη αρκετά<ref>Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 116-117, Καθημερινή (1997)</ref>.
Γραμμή 102:
Από το 1961 έως το 1974 η Πορτογαλία προσπάθησε να διατηρήσει με πολέμους τις αποικίες που της είχαν απομείνει. Στη δεκαετία του 1970 ήταν οι μόνοι Ευρωπαίοι οι οποίοι προσπαθούσαν να κρατηθούν με τη βία στην Αφρική. Η διαδικασία της αποαποικιοποίησης των Πορτογαλικών αποικιών ήταν αποτέλεσμα του υψηλού οικονομικού και έμψυχου κόστους -το 25% της Πορτογαλικής νεολαίας υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις- αλλά και της πτώσης της δικτατορίας το [[1974]] <ref>Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Εισαγωγή στην ιστορία του μεταπολεμικού κόσμου, εκδ. Πατάκης, Αθήνα, 2004,σελ.375-377</ref> Τον Απρίλιο του 1974 έγινε η «[[Επανάσταση των Γαρυφάλλων]]» όπως ονομάστηκε το αναίμακτο πραξικόπημα από αριστερούς στρατιωτικούς, οι οποίοι και οδήγησαν τη χώρα στη δημοκρατία. Παράλληλα η χώρα απέδωσε την ανεξαρτησία στις αποικίες της και επέστρεψαν στην Πορτογαλία πάνω από ένα εκατομμύριο Πορτογάλοι μετανάστες -κυρίως από την [[Ανγκόλα]] και τη [[Μοζαμβίκη]]. Η τελευταία αποικία που παρέδωσαν ήταν το [[Μακάου]], που αποδόθηκε στην [[Κίνα]] το [[1999]]. Το 2002 οι Πορτογάλοι αναγνώρισαν και επίσημα την ανεξαρτησία του [[Ανατολικό Τιμόρ|Ανατολικού Τιμόρ]].
Το 1986 η Πορτογαλία έγινε μέλος της [[Ευρωπαϊκή Ένωση|Ευρωπαϊκής Ένωσης]] (τότε Ε.Ο.Κ.) και το 1999 μπήκε στη ζώνη του ευρώ.
== Πολιτική ==
Γραμμή 115:
Η Πορτογαλία είναι μέλος του [[ΟΗΕ]] από το 1955 και ιδρυτικό μέλος του [[ΝΑΤΟ]] (1949), [[ΟΟΣΑ]] (1961) και της [[Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών|ΕΖΕΣ]] (1960), την οποία εγκατέλειψε το 1986 για να γίνει μέλος της [[Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα|ΕΟΚ]], η οποία το 1993 έγινε η [[Ευρωπαϊκή Ένωση]].
Η Πορτογαλία και η Αγγλία (αργότερα, [[Ηνωμένο Βασίλειο]] της [[Μεγάλη Βρετανία|Μεγάλης Βρετανίας]] και της [[Βόρεια Ιρλανδία|Βόρειας Ιρλανδίας]]) μοιράζονται τη παλαιότερη ενεργή στρατιωτική συμφωνία, μέσω της Αγγλο-Πορτογαλικής Συμφωνίας (Συνθήκη του Γουίντσορ), η οποία υπογράφηκε το 1373.
Η κυβέρνηση της ιβηρικής χώρας αναγνώρισε επισήμως την ανεξαρτησία του [[Κοσσυφοπέδιο|Κοσσυφοπεδίου]] στις [[7 Οκτωβρίου]] του [[2008]].<ref>[http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=945447&lngDtrID=245 in.gr] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20081008201434/http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=945447&lngDtrID=245 |date=2008-10-08 }}, ''Την ανεξαρτησία του Κοσόβου αναγνώρισε η Πορτογαλία'', 7 Οκτωβρίου 2008.</ref>
Γραμμή 130:
Το νόμισμα της Πορτογαλίας είναι το [[ευρώ]] (€), το οποίο αντικατέστησε το [[εσκούδο]], και η χώρα ήταν ένα από τα αρχικά μέλη της [[ευρωζώνη]]ς. Η κεντρική τράπεζα της χώρας είναι η [[Τράπεζα της Πορτογαλίας]] (Banco de Portugal). Οι περισσότερες βιομηχανίες, επιχειρήσεις και οικονομικά ινστιτούτα εδράζονται στις μητροπολιτικές περιοχές της [[Λισαβόνα]]ς και του [[Πόρτο]], ενώ άλλα σημαντικά οικονομικά κέντρα περιλαμβάνουν το [[Σετούμπαλ]], [[Αβέιρο]], [[Μπράγκα]], [[Κοΐμπρα]] και [[Λεϊρία]]. Σύμφωνα με τα παγκόσμια ταξιδιωτικά βραβεία, η Πορτογαλία είναι ο κορυφαίος προορισμός στην Ευρώπη για [[γκολφ]] για το 2012 και το 2013.
Τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, η Πορτογαλική οικονομία υπέστη την πιο έντονη ύφεσή της από τη δεκαετία του 1970, με αποτέλεσμα η χώρα να τεθεί σε χρηματοοικονομική υποστήριξη από την [[Ευρωπαϊκή Επιτροπή|Ευρωπαϊκή Κομισιόν]], την [[Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα]] και το [[Διεθνές Νομισματικό Ταμείο]]. Το πρόγραμμα συμφωνήθηκε το 2011, και η Πορτογαλία άρχισε μια σειρά μέτρων ώστε να λάβει οικονομική υποστήριξη ύψους 78 δις €. Το Μάιο του 2014 η χώρα εξήλθε από το μνημόνιο.
Ο πρωτογενής τομέας της χώρας παράγει μεγάλη ποικίλα προϊόντων, όπως ντομάτες, εσπεριδοειδή, πράσινα λαχανικά, ρίζα, καλαμπόκι, ελιές, ξηρούς καρπούς, κεράσια, σταφύλια, κρασί (όπως το κρασί πόρτο), μανιτάρια, γαλακτοκομικά, κρέας κοτόπουλου και μοσχαριού. Η υλοτομία παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην οικονομία, π.χ. με την παραγωγή χαρτιού. Παραδοσιακά μια θαλάσσια δύναμη, η Πορτογαλία διαθέτει μεγάλο αλιευτικό στόλο και είναι μία από τις χώρες με τη μεγαλύτερη κατά κεφαλής κατανάλωση ψαριού.<ref>{{cite web|url=https://www.researchgate.net/profile/Maria_Pessoa-NOVA/publication/259366766_Culturas_marinhas_em_Portugal/links/0f317538f736928485000000/Culturas-marinhas-em-Portugal.pdf|title=Culturas marinhas em Portugal|last=|first=|author2=Mendes, B.|date=|website=|publisher=|language=Πορτογαλικά|archiveurl=https://web.archive.org/web/20081029054523/http://igbp-portugal.org/cluster2006/comunicacoes/m_f_pessoa/cluster2006-zc06c-comun.pdf|archivedate=2008-10-29|accessdate=|quote=Ο consumo médio anual em produtos do mar pela população portuguesa, estima-se em cerca de 58,5 kg/ por habitante sendo, por isso, ο maior consumidor em produtos marinhos da Europa e um dos quatro países a nível mundial com uma dieta à base de produtos do mar.|author3=Oliveria, J.S.|author1=Pessoa, M.F.|url-status=live}}</ref> Είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός [[φελλός|φελλού]] παγκοσμίως.<ref>{{cite web | url=http://www.corkqc.com/production/production2.htm | title=Cork Production - Industry Statistics | publisher=Cork Quality Council | date=2004 | accessdate=10 Ιουνίου 2016}}</ref>
Γραμμή 184:
=== Αθλητισμός ===
[[Αρχείο:Euro2004OpeningCeremony.jpg|thumb|250px|Η τελετή έναρξης του [[Euro 2004]].]]
Το [[ποδόσφαιρο]] είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στην Πορτογαλία. Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιρικοί διαγωνισμοί, από τοπικό ερασιτεχνικό επίπεδο μέχρι παγκόσμιας κλάσης. Ο [[Εουσέμπιο]] θεωρείται ακόμη σημαντικό σύμβολο του πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν κερδίσει το βραβείο της [[FIFA]] για παίκτης της χρονιάς περιλαμβάνουν τους [[Λουίς Φίγκο]] και [[Κριστιάνο Ρονάλντο]], ανάμεσα σε άλλους παίχτες παγκόσμιας κλάσης οι οποίοι έχουν γεννηθεί στην Πορτογαλία. Αξιοσημείωτοι προπονητές οι οποίοι προέρχονται από την Πορτογαλία είναι ο [[Ζοζέ Μουρίνιο]], ο [[Φερνάντο Σάντος]] και ο [[Κάρλος Κεϊρός]]. Η [[Εθνική Πορτογαλίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Εθνική Πορτογαλίας]] έχει κερδίσει τίτλους στις διοργανώσεις νέων της [[Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου U20|FIFA]] και της UEFA. Η κύρια εθνική ομάδα (''Selecção Nacional'') έχει κατακτήσει το [[Euro 2016]], ενώ τερμάτισε δεύτερη στο [[Euro 2004]], το οποίο διοργανώθηκε στην Πορτογαλία, και τρίτη στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1966]] και τέταρτη στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006]].
Οι [[ΦΚ Πόρτο]], [[Μπενφίκα]] και [[Σπόρτινγκ Λισαβόνας]] είναι οι μεγαλύτεροι αθλητικοί σύλλογοι τόσο όσον αφορά τη δημοφιλία αλλά και τον αριθμό τίτλων που έχουν κατακτήσει και συχνά αναφέρονται ως ''os três grandes'' (οι μεγάλοι τρεις). Έχουν κατακτήσει οχτώ τίτλους σε διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA, ήταν παρούσες σε πολλούς τελικούς και συχνά φτάνουν στα τελικά στάδιά τους. Πέρα από το ποδόσφαιρο, οι πορτογαλικοί σύλλογοι διατηρούν και τμήματα άλλων αγωνισμάτων.
| |||