Αλφόνσος ΣΤ΄ του Λεόν και Καστίλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 23:
Ο ιστορικός Αλφόνσο Σάντσες Καντέιρα ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους ο βασιλιάς αναγκάστηκε να μοιράσει το βασίλειο στους γιους του. Το βασικό κριτήριο ήταν κάθε γιος του να βασιλεύσει σε περιοχές που είχε εκπαιδευτεί στην παιδική του ηλικία και γνώριζε καλύτερα.<ref>Sanchez Candeira 1999, σ. 231</ref>
==Βασιλεία==
===Πρώτο μέρος (1065-1072) : Εγκατάσταση στον θρόνο===
Μετά την στέψη του τον Ιανουάριο του 1066 στην πρωτεύουσα του βασιλείου Λεόν ο Αλφόνσος αντιμετώπισε τις απαιτήσεις του μεγαλύτερου αδελφού του Σάντσο που απαιτούσε να κληρονομήσει ολόκληρο το βασίλειο του πατέρα τους.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 35</ref> Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν με τον θάνατο της μητέρας τους Σάντσας (7 Νοεμβρίου 1067), ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα δύο αδέλφια που διατηρήθηκε 7 χρόνια.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 36</ref> Η πρώτη προστριβή έγινε στην ''"μάχη της Λαντάδα"'', τα δύο αδέλφια συμφώνησαν να υποστούν μια δίκη από δοκιμασία, ο νικητής θα κέρδιζε το βασίλειο του άλλου.<ref>Martínez Díez 2003, σσ. 36-37</ref> Ο νικητής ήταν ο Σάντσο αλλά ο Αλφόνσος δεν παρέδωσε το βασίλειο του, οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο αδέλφια παρέμειναν ωστόσο καλές, αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι ο Αλφόνσος παραβρέθηκε στους γάμους του Σάντσο με μια Αγγλίδα ευγενή την Αλβέρτα (26 Μάϊου 1069). Την μοναδική φορά που τα δύο αδέλφια αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ήταν όταν πραγματοποίησαν εκστρατεία με στόχο να μοιράσουν το Βασίλειο της Γαλικίας που κατείχε ο μικρότερος αδελφός τους Γκαρσία Β΄. Στον εμφύλιο που ακολούθησε όταν πέθανε ο Αλ-Μουζάφαρ για την διαδοχή της Τάιφα του Μπανταχόθ μπόρεσε να αποκτήσει σημαντικά οικονομικά κέρδη αν και η Τάιφα πέρασε υπό την εξουσία του Γκαρσία.<ref>Ayala 2013, σσ. 229–230</ref> Ο Σάντσο Β΄ επιτέθηκε στην Γαλικία με την σύμφωνη γνώμη του Αλφόνσου ΣΤ΄ (1071).<ref>Elorza et al. 1990, σσ. 54–55</ref> Ο Γκαρσία ηττήθηκε, συνελήφθη στην Σανταρέμ και φυλακίστηκε στην [[Μπούργος]], παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι την εξορία του στην Τάιφα της Σεβίλλης που κυβερνούσε ο [[Αλ-Μουταμίντ]]. Μετά την εξόντωση του αδελφού τους ο Σάντσο Β΄ και ο Αλφόνσο ΣΤ΄ ονόμασαν τους εαυτούς τους ''"βασιλείς της Γαλικίας"'' και έκλεισαν ειρήνη. Η ειρήνη διακόπηκε όταν ξέσπασε η ''"μάχη της Γκολπετζέρας"'' (12 Ιανουαρίου 1072).<ref>Martínez Díez 2003, σ. 38</ref> Τα στρατεύματα του Σάντσο Β΄ νίκησαν, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ δεν ανατράπηκε αλλά φυλακίστηκε στο Μπούργος, αργότερα μεταφέρθηκε στο ''"μοναστήρι της Σαχαγκούν"'' όπου ξυρίστηκε το κεφάλι του και φόρεσε ένα πέπλο.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 39</ref> Με την επέμβαση της αδελφής τους Ουρράκας ο Σάντσο και ο Αλφόνσος κατέληξαν σε συμφωνία, ο Αλφόνσος κατέφυγε στην Τάιφα του Τολέδο που κυβερνούσε ο Αλ-Μαμούν, τον συνόδευσαν ο παιδικός του φίλος Πέδρο Ανσούρεζ και τα μικρότερα αδέλφια του Γκονσάλο και Φερνάντο.<ref>Martínez Díez 2003, σσ. 40–41</ref>
Την εποχή που βρισκόταν στην εξορία στο Τολέδο ο Αλφόνσος ΣΤ΄ απέκτησε την υποστήριξη της αριστοκρατίας της Λεόν, τον υποστήριζε και η αδελφή του Ουρράκα που διέμενε στην Ζαμόρα, μια πόλη δώρο του πατέρα της.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 41</ref> Ο Σάντσο χρειαζόταν την Ζαμόρα, ζήτησε από την Ουρράκα να της ανταλλάξει την πόλη με άλλες, εκείνη το αρνήθηκε και ο Σάντσο ξεκίνησε την πολιορκία της.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 41</ref> Κατά την διάρκεια της πολιορκίας ο Σάντσο Β΄ δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση ένας ευγενής της Ουρράκα προσποιήθηκε ότι την εγκατέλειψε και τον υποστηρίζει. Με την υπόσχεση να του δείξει τα στενά περάσματα της πόλης για να την καταλάβει τον απέσυρε από την φρουρά του, τον απομόνωσε και τον θανάτωσε.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 43</ref> Δεν είναι βέβαιο ότι τον έριξε στην παγίδα επειδή ο Σάντσο Β΄ θανατώθηκε στο πεδίο της μάχης, το βέβαιο είναι ότι τον απέσπασε από την φρουρά του ενώ πολεμούσε. Ο βίαιος θάνατος του Σάντσο Β΄ χωρίς γιους έδωσε το δικαίωμα στον Αλφόνσο ΣΤ΄ το δικαίωμα να κληρονομήσει ολόκληρο το βασίλειο του πατέρα του. Ο διάσημος [[Ελ Σιντ]], ο γενειοφόρος ιππότης οπαδός του Σάντσο Β΄ βρισκόταν στο πεδίο της μάχης αλλά ο ρόλος του είναι άγνωστος. Η συμμετοχή του Αλφόνσου ΣΤ΄ στο περιστατικό είναι αβέβαιη επειδή εκείνη την στιγμή βρισκόταν μακριά από το σημείο της δολοφονίας.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 44</ref> Πιστεύουν όλοι ωστόσο ότι είχε και αυτός την συμμετοχή του αφού θα έμενε ο μελλοντικός κληρονόμος, η συμμετοχή αυτή αναφέρεται συχνά σε μετέπειτα θρύλους και μυθιστορήματα σχετικά με τον Ελ Σιντ.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 44</ref><ref>Peña Pérez, F. Javier (2003). "Los monjes de San Pedro de Cardeña y el mito del Cid". Memoria, mito y realidad en la historia medieval [Memory, Myth and Reality in Medieval History] (PDF). Logroño: Instituto de Estudios Riojanos. σσ. 340–343</ref> Ο θρύλος λέει ότι ο Ελ Σιντ ζήτησε από τον Αλφόνσο να ορκιστεί ότι δεν είχε καμιά συμμετοχή στην δολοφονία του αδελφού του, εκείνος το αρνήθηκε και από τότε οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ προσπάθησε να τον καλοπιάσει προτείνοντας του να τον παντρέψει με μια πλούσια ευγενή αλλά εκείνος το αρνήθηκε. Τα γεγονότα αυτά στάθηκαν αιτία να δημιουργηθούν οι μετέπειτα θρύλοι, οι σύγχρονοι ιστορικοί αρνούνται ωστόσο το περιστατικό.<ref>Martínez Díez 2003, σσ. 47–48</ref> Ο θάνατος του Σάντσο Β΄ επέτρεψε στον μικρότερο αδελφό του Γκαρσία Β΄ να ανακτήσει τον θρόνο του. Την επόμενη χρονιά ωστόσο (13 Φεβρουαρίου 1073) ο Αλφόνσος ΣΤ΄ κάλεσε τον Γκαρσία σε μια συνάντηση, τον έριξε στην παγίδα και τον φυλάκισε.<ref>Reilly 1992, σ. 74</ref><ref>Martínez Díez 2003, σ. 49</ref> Ο Γκαρσία παρέμεινε φυλακισμένος 17 χρόνια μέχρι τον θάνατο του (27 Μαρτίου 1090).<ref>Martínez Díez 2003, σ. 49</ref> ▼
===Δεύτερο μέρος (1072-1086) : Εδαφική επέκταση===
▲Την εποχή που βρισκόταν στην εξορία στο Τολέδο ο Αλφόνσος ΣΤ΄ απέκτησε την υποστήριξη της αριστοκρατίας της Λεόν, τον υποστήριζε και η αδελφή του Ουρράκα που διέμενε στην Ζαμόρα, μια πόλη δώρο του πατέρα της.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 41</ref> Ο Σάντσο χρειαζόταν την Ζαμόρα, ζήτησε από την Ουρράκα να της ανταλλάξει την πόλη με άλλες, εκείνη το αρνήθηκε και ο Σάντσο ξεκίνησε την πολιορκία της.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 41</ref> Κατά την διάρκεια της πολιορκίας ο Σάντσο Β΄ δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση ένας ευγενής της Ουρράκα προσποιήθηκε ότι την εγκατέλειψε και τον υποστηρίζει. Με την υπόσχεση να του δείξει τα στενά περάσματα της πόλης για να την καταλάβει τον απέσυρε από την φρουρά του, τον απομόνωσε και τον θανάτωσε.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 43</ref> Δεν είναι βέβαιο ότι τον έριξε στην παγίδα επειδή ο Σάντσο Β΄ θανατώθηκε στο πεδίο της μάχης, το βέβαιο είναι ότι τον απέσπασε από την φρουρά του ενώ πολεμούσε. Ο βίαιος θάνατος του Σάντσο Β΄ χωρίς γιους έδωσε το δικαίωμα στον Αλφόνσο ΣΤ΄ το δικαίωμα να κληρονομήσει ολόκληρο το βασίλειο του πατέρα του. Ο διάσημος [[Ελ Σιντ]], ο γενειοφόρος ιππότης οπαδός του Σάντσο Β΄ βρισκόταν στο πεδίο της μάχης αλλά ο ρόλος του είναι άγνωστος. Η συμμετοχή του Αλφόνσου ΣΤ΄ στο περιστατικό είναι αβέβαιη επειδή εκείνη την στιγμή βρισκόταν μακριά από το σημείο της δολοφονίας.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 44</ref> Πιστεύουν όλοι ωστόσο ότι είχε και αυτός την συμμετοχή του αφού θα έμενε ο μελλοντικός κληρονόμος, η συμμετοχή αυτή αναφέρεται συχνά σε μετέπειτα θρύλους και μυθιστορήματα σχετικά με τον Ελ Σιντ.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 44</ref><ref>Peña Pérez, F. Javier (2003). "Los monjes de San Pedro de Cardeña y el mito del Cid". Memoria, mito y realidad en la historia medieval [Memory, Myth and Reality in Medieval History] (PDF). Logroño: Instituto de Estudios Riojanos. σσ. 340–343</ref> Ο θρύλος λέει ότι ο Ελ Σιντ ζήτησε από τον Αλφόνσο να ορκιστεί ότι δεν είχε καμιά συμμετοχή στην δολοφονία του αδελφού του, εκείνος το αρνήθηκε και από τότε οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ προσπάθησε να τον καλοπιάσει προτείνοντας του να τον παντρέψει με μια πλούσια ευγενή αλλά εκείνος το αρνήθηκε. Τα γεγονότα αυτά στάθηκαν αιτία να δημιουργηθούν οι μετέπειτα θρύλοι, οι σύγχρονοι ιστορικοί αρνούνται ωστόσο το περιστατικό.<ref>Martínez Díez 2003, σσ. 47–48</ref>
Η μεγάλη εδαφική επέκταση του Αλφόνσου ΣΤ΄ σε βάρος των μουσουλμανικών κρατιδίων της Ταϊφά του έφεραν μεγάλο οικονομικό κέρδος με τα έσοδα από τα κράτη μέσω του συστήματος της παρίας, τα Μουσουλμανικά κράτη υποτάχθηκαν υπό τον κίνδυνο στρατιωτικής εισβολής. Ανέκτησε τις παρίας του Τολέδο (1074), την ίδια χρονιά με την βοήθεια στρατευμάτων της πόλης έκοψε δέντρα από το έδαφος της Ταϊφά της Γρανάδας που ξεκίνησε επίσης να του πληρώνει φόρους.<ref>Reilly 1992, σ. 75</ref> Ο εμίρης της Σαραγόσας που ήθελε να κατακτήσει την Βαλένθια χωρίς να ενοχληθεί από τον Αλφόνσο ΣΤ΄ του υποσχέθηκε να του πληρώσει παρίας.<ref>Reilly 1992, σσ. 74–75</ref> Αργότερα (1079) κατέκτησε την Κόρια.<ref>Guichard 1989, σ. 496</ref> Την ίδια περίοδο αντιμετώπισε ένα αποτυχημένο κίνημα σε βάρος του που έμεινε γνωστό σαν ''"προδοσία της Ρουέντα"'', δέχτηκε νέα ότι ο κυβερνήτης του κάστρου ''"Ρουέντα ντα Ζαλόν"'' αποφάσισε να δώσει παρίας στον βασιλιά της Λεόν. Τα στρατεύματα του Αλφόνσου ΣΤ΄ μπήκαν στο κάστρο, έπεσαν στην παγίδα και πολλοί σημαντικοί ευγενείς του βρήκαν τον θάνατο.<ref>Martínez Díez 2007, σσ. 134–137</ref><ref>Montaner Frutos 1998, σσ. 32–38</ref> Ο βασιλιάς της Ταϊφά του Τολέδο Άλ-Μαμούν υποτελής και φίλος του Αλφόνσου πέθανε δηλητηριασθείς στην [[Κόρδοβα]], τον διαδέχθηκε ο εγγονός του Αλ-Καντίρ που ζήτησε την βοήθεια του βασιλιά της Λεόν για να καταστείλει μια εξέγερση εναντίον του. Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ βρήκε την ευκαιρία να πολιορκήσει το Τολέδο που τελικά έπεσε (25 Μάϊου 1085), ο Αλ-Καντίρ έχασε τον θρόνο του και απεστάλη στην Ταϊφά υπό την προστασία του Αλβάρ Φάνιες. Για να κατορθώσει να συλλέξει τις παρίας που ανήκαν στην πόλη κάτι που είχε αποτύχει την προηγούμενη χρονιά πολιόρκησε την άνοιξη του 1086 την Σαραγόσα.<ref>Reilly 1992, σσ. 86–87</ref> Η Βαλένθια δέχτηκε την βασιλεία του Αλ-Καντίρ, η [[Σάτιβα]] αρχικά αντιστάθηκε και ζήτησε την βοήθεια των βασιλέων της [[Τορτόζα]] και της [[Λιέιδα]], τελικά υποτάχθηκε. Οι επιδρομές απέτυχαν, οι επιδρομείς αποσύρθηκαν υπό την ενόχληση των στρατευμάτων του Αλβάρ Φάνιες.<ref>Reilly 1992, σ. 75</ref> Μετά τις επιτυχίες αυτές ο Αλφόνσος ΣΤ΄ ανακηρύχτηκε ''"αυτοκράτορας των δύο θρησκειών, οικοδόμησε ένα μεγάλο τζαμί για τους μουσουλμάνους στο οποίο επέτρεψε να εκτελούν τις θρησκευτικές τους δραστηριότητες. Οι πράξεις αυτές ανακλήθηκαν από τον νεοδιοριζόμενο αρχιεπίσκοπο του Τολέδο την εποχή που απουσίαζε ο βασιλιάς από την πόλη, τον βοήθησε η βασίλισσα [[Κωνσταντία της Βουργουνδίας]].
▲Ο θάνατος του Σάντσο Β΄ επέτρεψε στον μικρότερο αδελφό του Γκαρσία Β΄ να ανακτήσει τον θρόνο του. Την επόμενη χρονιά ωστόσο (13 Φεβρουαρίου 1073) ο Αλφόνσος ΣΤ΄ κάλεσε τον Γκαρσία σε μια συνάντηση, τον έριξε στην παγίδα και τον φυλάκισε.<ref>Reilly 1992, σ. 74</ref><ref>Martínez Díez 2003, σ. 49</ref> Ο Γκαρσία παρέμεινε φυλακισμένος 17 χρόνια μέχρι τον θάνατο του (27 Μαρτίου 1090).<ref>Martínez Díez 2003, σ. 49</ref> Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ απόλυτος κυρίαρχος πλέον εξασφάλισε την πίστη του κλήρου και των ευγενών.<ref>Reilly 1992, σ. 74</ref> Μόλις εγκαταστάθηκε στον θρόνο πήρε σύμφωνα με την παράδοση των Γότθων τον τίτλο του ''"αυτοκράτορα"''. Τα επόμενα 14 χρόνια ασχολήθηκε με την επέκταση των εδαφών του μέχρι που πήρε τον τίτλο του ''"βασιλιά της Ισπανίας"'' (1072).<ref>Luis Corral 2012, σσ. 1–40</ref> Συμμάχησε με τον βασιλιά της Τάιφα του Τολέδο Αλ-Μαμούν εναντίον του Ζηρίδη βασιλιά της Τάιφας της Γρανάδας Άμπντ Αλλάχ, κατέλαβε το στρατηγικής σημασίας κάστρο Αλκάλα λα Ρεάλ.<ref>Ayala 2013, σ. 230</ref> Όταν πέθανε ο [[Σάντσο Δ΄ της Παμπλόνα]] (1076) η αριστοκρατία της Ναβάρρας αποφάσισε ότι δεν θα κληρονομήσει τον θρόνο ο γιος του που ήταν ακόμα ανήλικος αλλά ένας από τους εγγονούς του [[Γκαρθία Σάντσεθ Γ΄ της Παμπλόνα]]. Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ και ο [[Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας]] εισέβαλαν στο [[Βασίλειο της Ναβάρρας]]. Με την μεταξύ τους συμφωνία ο Σάντσο Ραμίρεθ πήρε τον τίτλο του βασιλιά της Ναβάρρας, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ προσάρτησε συνοριακές περιοχές όπως την [[Άλαβα]] και την [[Γκιπούθκοα]] και πήρε τον τίτλο του ''"αυτοκράτορα όλης της Ισπανίας"''.<ref>Mínguez Fernández 2009, σσ. 30–33</ref>
==Οικογένεια==
| |||