Χρήστης:Texniths/πρόχειρο/Πρόχειρο2: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διαγραφή όλου του περιεχομένου της σελίδας Ετικέτες: Άδειασμα περιεχομένου σελίδας Χειροκίνητη αναστροφή Αναιρέθηκε |
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Angolan Civil War" Ετικέτες: Αναιρέθηκε ΜετάφρασηΠεριεχόμενου ΜετάφρασηΠεριεχόμενου2 |
||
Γραμμή 1:
Ο '''εμφύλιος πόλεμος της Ανγκόλας''' ({{Lang-pt|Guerra Civil Angolana}}) ήταν [[εμφύλιος πόλεμος]] στην [[Ανγκόλα]], ο οποίος ξεκίνησε το 1975 και συνεχίστηκε, με διακοπές, μέχρι το 2002. Ο πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά την ανεξαρτητοποίηση της Ανγκόλας από την [[Πορτογαλία]] τον Νοέμβριο του 1975. Ο πόλεμος ήταν ένας αγώνας εξουσίας ανάμεσα σε δύο πρώην αντιαποικιακά αντάρτικα κινήματα, το κομμουνιστικό [[Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (MPLA) και την αντικομμουνιστική [[Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας]] (UNITA). Ο πόλεμος χρησιμοποιήθηκε ως [[Διαμεσολαβητικός πόλεμος|διαμεσολαβητικό πεδίο μάχης]] για τον [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρό Πόλεμο]] από αντίπαλα κράτη όπως η [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]], η [[Κούβα]], η [[Νότια Αφρική]] και οι [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]].<ref name="Angola General Conflict Information">{{Cite web|url=http://www.ucdp.uu.se/gpdatabase/gpcountry.php?id=4®ionSelect=2-Southern_Africa#|title=Angola General Conflict Information|website=[[Uppsala Conflict Data Program]]|archiveurl=https://web.archive.org/web/20141218095556/http://www.ucdp.uu.se/gpdatabase/gpcountry.php?id=4®ionSelect=2-Southern_Africa|archivedate=18 December 2014|accessdate=5 June 2013}}</ref>
Το MPLA και η UNITA είχαν διαφορετικές ρίζες στην κοινωνία της Ανγκόλας και αμοιβαία ασύμβατες ηγεσίες, παρά τον κοινό στόχο τους να τερματίσουν την αποικιοκρατία. Ένα τρίτο κίνημα, το [[Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (FNLA), έχοντας πολεμήσει το MPLA με την UNITA κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία, δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στον Εμφύλιο Πόλεμο. Επιπλέον, το [[Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα]] (FLEC), μια ένωση αυτονομιστικών μαχητικών ομάδων, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της επαρχίας [[Επαρχία Καμπίντα|Καμπίντα]] από την Ανγκόλα.<ref>{{Cite web|url=https://www.globalsecurity.org/military/world/para/flec.htm|title=Front for the Liberation of the Enclave of Cabinda|website=Global Security|accessdate=2021-10-11}}</ref> Με τη βοήθεια Κουβανών στρατιωτών και τη Σοβιετική υποστήριξη, το MPLA κατάφερε να κερδίσει την αρχική φάση των συμβατικών μαχών, να εκδιώξει το FNLA από τη [[Λουάντα]] και να γίνει η ''de facto'' κυβέρνηση της Ανγκόλας.<ref>{{Cite book|title=Africa, Problems & Prospects: A Bibliographic Survey|publisher=U.S. Department of the Army|date=1977|page=221}}</ref> Το FNLA διαλύθηκε, αλλά η UNITA που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική συνέχισε τον άτακτο πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης του MPLA από τη βάση της στα ανατολικά και νότια της χώρας.
Ο 27ετής πόλεμος μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους μεγάλων συγκρούσεων-από το 1975 έως το 1991, το 1992 έως το 1994 και από το 1998 έως το 2002-με εύθραυστες περιόδους ειρήνης. Μέχρι τη νίκη του MPLA το 2002, περισσότεροι από 800.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει και πάνω από ένα εκατομμύριο είχαν [[Εσωτερικά εκτοπισμένα άτομα|εκτοπιστεί εσωτερικά]].<ref>{{Cite web|url=https://www.refworld.org/docid/3dedf3204.html|title=Refworld {{!}} Angola: Current political and human rights conditions in Angola|last=Refugees|first=United Nations High Commissioner for|ημερομηνία=2000-12-04|website=Refworld|language=en|accessdate=2021-10-11}}</ref> Ο πόλεμος κατέστρεψε την υποδομή της Ανγκόλας και έπληξε σοβαρά τη δημόσια διοίκηση, την οικονομία και τα θρησκευτικά ιδρύματα.
Ο εμφύλιος πόλεμος της Ανγκόλας ήταν αξιοσημείωτος λόγω του συνδυασμού της βίαιης εσωτερικής δυναμικής της Ανγκόλας και του εξαιρετικού βαθμού ξένης στρατιωτικής και πολιτικής εμπλοκής. Ο πόλεμος θεωρείται ευρέως μια [[Διαμεσολαβητικός πόλεμος|διαμεσολαβητική σύγκρουση]] του ΨΨυχρού Πολέμου, καθώς η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τους αντίστοιχους συμμάχους τους, παρείχαν βοήθεια στις αντίπαλες παρατάξεις. Η σύγκρουση συνδέθηκε στενά με τον [[Β΄ Πόλεμος του Κονγκό|Β΄ Πόλεμο του Κονγκό]] στη γειτονική [[Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό]] και τον [[Συνοριακός πόλεμος της Νότιας Αφρικής|Πόλεμο στα σύνορα]] της Νότιας Αφρικής. Οι [[Νάρκη|νάρκες]] εξακολουθούν να βρίσκονται στην ύπαιθρο και συμβάλλουν στα συνεχιζόμενα θύματα αμάχων.
== Περίγραμμα των κύριων μαχητών ==
Τα τρία επαναστατικά κινήματα της Ανγκόλας είχαν τις ρίζες τους στα αντιαποικιακά κινήματα της δεκαετίας του 1950.<ref name="Angola General Conflict Information">{{Cite web|url=https://www.ucdp.uu.se/gpdatabase/gpcountry.php?id=4®ionSelect=2-Southern_Africa&id=4®ionSelect=2-Southern_Africa|title=Angola General Conflict Information|website=Uppsala Conflict Data Program|archiveurl=https://web.archive.org/web/20141218095556/http://www.ucdp.uu.se/gpdatabase/gpcountry.php?id=4®ionSelect=2-Southern_Africa|archivedate=2014-12-18|accessdate=2021-10-11}}</ref> Το MPLA ήταν πρωτίστως ένα αστικό κίνημα στη [[Λουάντα]] και τη γύρω περιοχή.<ref name="Angola General Conflict Information" /> Αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη της φυλής [[Αμπούντου]]. Αντίθετα, τα άλλα δύο μεγάλα αντιαποικιακά κινήματα, το FNLA και η UNITA, ήταν ομάδες με βάση την ύπαιθρο.<ref name="Angola General Conflict Information" /> Το FNLA αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη της φυλής [[Μπακόνγκο]] από τη Βόρεια Ανγκόλα. Η UNITA, παρακλάδι του FNLA, απαρτιζόταν κυρίως από μέλη της φυλής [[Οβιμπούντου]] από τα κεντρικά υψίπεδα.<ref name="Angola General Conflict Information" />
=== MPLA ===
Από τη δημιουργία του τη δεκαετία του 1950, η κύρια κοινωνική βάση του MPLA ήταν μεταξύ της φυλής των Αμπούντου και της πολυφυλετικής [[Ιντελιγκέντσια|διανόησης]] πόλεων όπως η [[Λουάντα]], η [[Μπενγκέλα]] και το [[Χουάμπο]]. Κατά τη διάρκεια της αντιαποικιακής μάχης του 1962–1974, το MPLA υποστηρίχθηκε από αρκετές αφρικανικές χώρες, καθώς και από τη [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]]. Η [[Κούβα]] έγινε ο ισχυρότερος σύμμαχος του MPLA, στέλνοντας σημαντικές ομάδες στρατιωτικών και υποστηρικτικών στην Ανγκόλα. Αυτή η υποστήριξη, όπως και αρκετές άλλες χώρες του [[Ανατολικό Μπλοκ|Ανατολικού Μπλοκ]], π.χ. Ανατολική Γερμανία, διατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Η [[Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας|Γιουγκοσλαβία]] παρείχε οικονομική στρατιωτική υποστήριξη στο MPLA, συμπεριλαμβανομένων 14 εκατομμυρίων δολαρίων το 1977, καθώς και γιουγκοσλαβικό προσωπικό ασφαλείας στη χώρα και διπλωματική εκπαίδευση για τους Ανγκολέζους στο [[Βελιγράδι]].<ref>Gleijeses, Piero. "The Cubans in Angola." Visions of Freedom: Havana, Washington, Pretoria, and the Struggle for Southern Africa, 1976–1991, University of North Carolina Press, 2016, σσ. 76–78. </ref> Ο Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γιουγκοσλαβία έγραψε για τη γιουγκοσλαβική σχέση με το MPLA και σημείωσε: «Ο [[Γιόσιπ Μπροζ Τίτο|Τίτο]] απολαμβάνει σαφώς τον ρόλο του ως πατριάρχη του απελευθερωτικού αγώνα των ανταρτών». Ο [[Αγκοστίνιο Νέτο]], ηγέτης του MPLA κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, δήλωσε το 1977 ότι η γιουγκοσλαβική βοήθεια ήταν συνεχής και σταθερή και τη χαρακτήρισε.<ref>Gleijeses, Piero. "Collapse of the Portuguese Empire." Conflicting Missions: Havana, Washington, and Africa; 1959–1976, Univ. of North Carolina Press, 2009, σσ. 243–244. </ref> Σύμφωνα με μια ειδική ανακοίνωση του Νοεμβρίου 1978, τα πορτογαλικά στρατεύματα ήταν μεταξύ των 20.000 στρατευμάτων του MPLA τα οποία συμμετείχαν σε μια μεγάλη επίθεση στην κεντρική και νότια Ανγκόλα.<ref>{{Cite book|title=Southern African Political History: A Chronology of Key Political Events from Independence to Mid-1997|first=Jacqueline A.|last=Kalley|first2=Elna|last2=Schoeman|year=1999|page=9}}</ref>
=== FNLA ===
Το FNLA σχηματίστηκε παράλληλα με το MPLA,<ref>βλ. John Marcum, ''The Angolan Revolution'', vol. I, ''Anatomy of an Explosion (1950–1962)'', Cambridge/Mass. & London: MIT Press, 1968. Αρκετές απόπειρες δημιουργίας ενός κοινού μετώπου, συμπεριλαμβανομένου του FNLA, του MPLA και μικρότερων αντιαποικιακών ομάδων, απέτυχε το 1960–1962. Βλ. επίσης Lúcio Lara (επιμ.), ''Um amplo movimento: Itinerário do MPLA através de documentos de Lúcio Lara'', vol. II, ''1961–1962'', Luanda: Ed. Lúcio Lara, 2006. </ref> και αρχικά είχε στόχο την προάσπιση των συμφερόντων των [[Μπακόνγκο]] και την υποστήριξη της αποκατάστασης της ιστορικής [[Αυτοκρατορία του Κονγκό|αυτοκρατορίας του Κονγκό]]. Ωστόσο, γρήγορα εξελίχθηκε σε εθνικιστικό κίνημα, το οποίο υποστηρίχθηκε στον αγώνα του κατά της Πορτογαλίας από την κυβέρνηση του [[Μομπούτου Σέσε Σέκο]] στο [[Ζαΐρ]]. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το FNLA υποστηρίχθηκε επίσης από τη [[Κίνα|Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας]], αλλά όταν ιδρύθηκε η UNITA στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Κίνα έστρεψε την υποστήριξή της σε αυτό το νέο κίνημα, επειδή το FNLA είχε δείξει ελάχιστη πραγματική δραστηριότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να δώσουν την υποστήριξη τους στο FNLA κατά τη διάρκεια του πολέμου του κινήματος εναντίον της Πορτογαλίας, η οποία ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ στο [[ΝΑΤΟ|ΝΑΤΟ.]] Ωστόσο, το FNLA έλαβε αμερικανική βοήθεια κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
=== UNITA ===
Η κύρια κοινωνική βάση της UNITA ήταν οι [[Οβιμπούντου]] της κεντρικής Ανγκόλας, οι οποίοι αποτελούσε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας, αλλά η οργάνωση είχε επίσης ρίζες μεταξύ αρκετών λιγότερο πολυάριθμων φυλών της ανατολικής Ανγκόλας. Η UNITA ιδρύθηκε το 1966 από τον [[Τζόνας Σαβίμπι]], ο οποίος μέχρι τότε ήταν εξέχων ηγέτης του FNLA. Κατά τη διάρκεια του αντιποικιακού πολέμου, η UNITA έλαβε μερική υποστήριξη από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να υποστηρίξουν την UNITA και αύξησαν σημαντικά τη βοήθειά τους σε αυτήν τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ωστόσο, την τελευταία περίοδο, ο κύριος σύμμαχος της UNITA ήταν το καθεστώς του [[απαρτχάιντ]] [[Νότια Αφρική|της Νότιας Αφρικής]].<ref name="b">{{Cite book|title=Encyclopedia of the Developing World|first=Thomas M.|last=Leonard|isbn=1-57958-388-1|year=2006|page=[https://archive.org/details/encyclopediadeve00leon/page/n1330 1292]|url=https://archive.org/details/encyclopediadeve00leon}}</ref><ref name="d">{{Cite book|title=Genocide and Crisis in Central Africa: Conflict Roots, Mass Violence, and Regional War|first=Christian P.|last=Scherrer|publisher=Greenwood Press|isbn=0-275-97224-0|year=2002|page=335}}</ref>
== Ρίζες της σύγκρουσης ==
Η Ανγκόλα, όπως και οι περισσότερες αφρικανικές χώρες, δημιουργήθηκε ως έθνος μέσω αποικιοκρατικής επέμβασης. Στην περίπτωση της Ανγκόλας, η αποικιακή της δύναμη - η Πορτογαλία - ήταν παρούσα και ενεργή στην επικράτειά της, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για πάνω από τέσσερις αιώνες.
=== Εθνοτικές διαιρέσεις ===
[[Αρχείο:Angola_Ethnic_map_1970.svg|μικρογραφία| Χάρτης των σημαντικότερων εθνικών ομάδων της Ανγκόλας, {{Circa}} 1970]]
Ο αρχικός πληθυσμός αυτής της περιοχής ήταν διασκορπισμένες ομάδες [[Χοϊσάν]]. Αυτές απορροφήθηκαν ή ωθήθηκαν προς τα νότια, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν υπολειπόμενες ομάδες, μετά από μια μαζική εισροή [[Μπαντού|ανθρώπων Μπαντού]] που ήρθαν από τον βορρά και την ανατολή.<ref />
Η εισροή των Μπαντού ξεκίνησε γύρω στο 500 π.Χ., και μερικοί συνέχισαν τις μεταναστεύσεις τους εντός του εδάφους μέχρι και τον 20ό αιώνα. Δημιούργησαν μια σειρά σημαντικών πολιτικών μονάδων, εκ των οποίων η σημαντικότερη ήταν η [[Αυτοκρατορία του Κονγκό|αυτοκρατορία του Κονγκό,]] το κέντρο της οποίας βρισκόταν στα βορειοδυτικά της σημερινής Ανγκόλας και που εκτεινόταν βορειότερα στα δυτικά της σημερινής [[Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό|Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό]] (ΛΔΚ), νότια και δυτικά της σύγχρονης [[Δημοκρατία του Κονγκό|Δημοκρατίας του Κονγκό]], ακόμη και το νοτιότερο τμήμα της [[Γκαμπόν]].<ref />
Επίσης, ιστορικής σημασίας ήταν τα [[Βασίλειο Εντόνγκο|βασίλεια Εντόνγκο]] και [[Βασίλειο Ματάμπα|Matamba]] στα νότια της αυτοκρατορίας του Κονγκό, στην περιοχή των [[Αμπούντου]] Επιπλέον, η [[αυτοκρατορία της Λούντα]], στα νοτιοανατολικά της σημερινής ΛΔΚ, κατέλαβε ένα τμήμα της σημερινής βορειοανατολικής Ανγκόλας. Στα νότια της επικράτειας, και βόρεια της σημερινής [[Ναμίμπια]], βρισκόταν το [[βασίλειο των Κουανιάμα]], μαζί με μικρά βασίλεια στα κεντρικά υψίπεδα. Όλες αυτές οι πολιτικές μονάδες ήταν μια αντανάκλαση των εθνοτικών σχισμών που αναπτύχθηκαν αργά μεταξύ των πληθυσμών των Μπαντού και συνέβαλαν στην παγίωση αυτών των σχισμών και στην προώθηση της εμφάνισης νέων και ξεχωριστών κοινωνικών ταυτοτήτων.<ref />
=== Πορτογαλική αποικιοκρατία ===
Στα τέλη του 15ου αιώνα, Πορτογάλοι άποικοι ήρθαν σε επαφή με την [[αυτοκρατορία του Κονγκό]], διατηρώντας μια συνεχή παρουσία στο έδαφός της και απολαμβάνοντας σημαντική πολιτιστική και θρησκευτική επιρροή στη συνέχεια. Το 1575, η Πορτογαλία δημιούργησε έναν οικισμό και φρούριο ο οποίος ονομάστηκε Άγιος Παύλος της [[Λουάντα]] στην ακτή νότια της αυτοκρατορίας του Κονγκό, σε μια περιοχή που κατοικούνταν από άτομα της φυλής Αμπούντου. Ένα άλλο φρούριο, η [[Μπενγκέλα]], ιδρύθηκε στην ακτή νοτιότερα, σε μια περιοχή που κατοικούνταν από προγόνους της φυλής [[Οβιμπούντου]]
Καμία από αυτές τις πορτογαλικές προσπάθειες εποικισμού δεν ξεκίνησε με σκοπό την εδαφική κατάκτηση. Είναι αλήθεια ότι και οι δύο σταδιακά κατέλαβαν και καλλιεργούσαν μια ευρεία περιοχή γύρω από τα αρχικά τους προγεφύρωμα (στην περίπτωση της Λουάντα, κυρίως κατά μήκος του κάτω [[Ποταμός Κουάνζα|ποταμού Κουάνζα]]). Ωστόσο, η κύρια λειτουργία τους ήταν το εμπόριο - συντριπτικά το [[Δουλεμπόριο προς την Αμερική|εμπόριο σκλάβων]]. Οι σκλάβοι αγοραζόταν από Αφρικανούς μεσάζοντες και πωλούνταν σε πορτογαλικές αποικίες στη [[Αποικιακή Βραζιλία|Βραζιλία]] και την [[Καραϊβική]]. Επιπλέον, η Μπενγκέλα ανέπτυξε το εμπόριο [[Ελεφαντόδοντο|ελεφαντόδοντου]], [[Κερί (ουσία)|κεριού]] και [[Μέλι|μελιού]], τα οποία αγόραζε από καραβάνια Οβιμπούντου που έφεραν αυτά τα αγαθά από άτομα της φυλής [[Γκανγκέλα]] στο ανατολικό τμήμα της σημερινής Ανγκόλας.<ref />
[[Αρχείο:Portuguese_colonial_war-en.svg|μικρογραφία|234x234εσ| Πορτογαλικές αποικίες στην Αφρική την εποχή του [[Πορτογαλικός Αποικιακός Πόλεμος|Πορτογαλικού Αποικιακού Πολέμου]] (1961–1974)]]
Παρ' όλα αυτά, η πορτογαλική παρουσία στην ακτή της Ανγκόλας παρέμεινε περιορισμένη για μεγάλο μέρος της αποικιακής περιόδου. Ο βαθμός της πραγματικής αποικιακής εγκατάστασης ήταν μικρός και, με λίγες εξαιρέσεις, οι Πορτογάλοι δεν αναμείχθηκαν με άλλα μέσα πέρα από τα εμπορικά μέσα στην κοινωνική και πολιτική δυναμική των αυτοχθόνων λαών. Δεν υπήρχε πραγματική οριοθέτηση εδάφους. Η Ανγκόλα, από κάθε άποψη, δεν υπήρχε ακόμη.
Τον 19ο αιώνα, οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν ένα πιο σοβαρό πρόγραμμα προόδου στην ενδοχώρα. Ωστόσο, η πρόθεσή τους ήταν λιγότερο εδαφική κατοχή και περισσότερο η εγκαθίδρυση μιας ''de facto'' κυριαρχίας που τους επέτρεψε να δημιουργήσουν εμπορικά δίκτυα καθώς και μερικούς οικισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο, κινήθηκαν επίσης νοτιότερα κατά μήκος της ακτής και ίδρυσαν το «τρίτο προγεφύρωμα» του [[Μοσάμεντες]]. Κατά τη διάρκεια αυτής της επέκτασης, ήρθαν σε σύγκρουση με αρκετές αφρικανικές πολιτικές μονάδες.<ref>René Pélissier (1977). </ref>
Η εδαφική κατοχή έγινε κεντρικό μέλημα για την Πορτογαλία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της «[[Διαμάχη για την Αφρική|Διαμάχης για την Αφρική]]» από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, ειδικά μετά τη [[Διάσκεψη του Βερολίνου (1884-1885)|Διάσκεψη του Βερολίνου]] του 1884. Ορισμένες στρατιωτικές αποστολές οργανώθηκαν ως προϋποθέσεις για την απόκτηση εδάφους που αντιστοιχούσε κατά προσέγγιση με αυτό της σημερινής Ανγκόλας. Ωστόσο, μέχρι το 1906 μόνο περίπου το 6% αυτού του εδάφους καταλήφθηκε ουσιαστικά και οι στρατιωτικές εκστρατείες έπρεπε να συνεχιστούν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, τα όρια της επικράτειας οριστικοποιήθηκαν και η τελευταία «πρωταρχική αντίσταση» καταργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Είναι συνεπώς λογικό να μιλάμε για την Ανγκόλα ως καθορισμένη εδαφική οντότητα από αυτό το σημείο και μετά.
=== Χτίσιμο οτης ανεξαρτησίας και αύξηση των εντάσεων ===
[[Αρχείο:Sempreatentos...aoperigo!.jpg|δεξιά|μικρογραφία| Στρατιώτες του [[Πορτογαλικός Στρατός|πορτογαλικού στρατού]] που δρούσαν στη ζούγκλα της Ανγκόλας, στις αρχές της δεκαετίας του 1960]]
Το 1961, το FNLA και το MPLA, με έδρα τις γειτονικές χώρες, ξεκίνησαν μια ανταρτική εκστρατεία κατά της πορτογαλικής κυριαρχίας σε πολλά μέτωπα. Ο [[Πορτογαλικός Αποικιακός Πόλεμος]], στον οποίο περιλαμβανόταν ο [[Πόλεμος της Ανεξαρτησίας της Ανγκόλας|πόλεμος ανεξαρτησίας της Ανγκόλας]], διήρκεσε μέχρι την [[Νέο Κράτος (Πορτογαλία)|ανατροπή του πορτογαλικού καθεστώτος]] το1974 μέσω ενός [[Επανάσταση των Γαριφάλων|αριστερού στρατιωτικού πραξικοπήματος]] στη [[Λισαβόνα]]. Όταν έγινε γνωστό το χρονοδιάγραμμα για την ανεξαρτησία, οι περισσότεροι από τους περίπου 500.000 εθνοτικούς Πορτογάλους Ανγκολέζους εγκατέλειψαν το έδαφος τις εβδομάδες πριν ή μετά από αυτήν την προθεσμία. Η Πορτογαλία άφησε πίσω της μια πρόσφατα ανεξάρτητη χώρα της οποίας ο πληθυσμός απαρτιζόταν κυρίως από Αμπούντου, Οβιμπούντου και [[Μπακόνγκο]]. Οι Πορτογάλοι που ζούσαν στην Ανγκόλα αποτελούσαν την πλειοψηφία των ειδικευμένων εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, τη γεωργία και τη βιομηχανία. Μμόλις εγκατέλειψαν τη χώρα, η εθνική οικονομία άρχισε να βυθίζεται σε ύφεση. <ref>[http://www.economist.com/node/12079340?story_id=12079340 "From the archive: Flight from Angola"]. </ref>
Η [[Νότια Αφρική|κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής]] συμμετείχε αρχικά σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της [[Κίνα|κινεζικής]] παρουσίας στην Ανγκόλα, η οποία φοβόταν ότι μπορεί να κλιμακώσει τη σύγκρουση σε τοπικό μέτωπο του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]]. Το 1975, ο πρωθυπουργός της Νότιας Αφρικής [[Τζον Φόρστερ]] ενέκρινε την [[Επιχείρηση Σαβάνα (Ανγκόλα)|επιχείρηση Σαβάνα]],<ref>{{Cite book|title=Shaking hands with Billy : the private memoirs of Anthony Richard Turton.|first=Anthony|last=Turton|publisher=Just Done Productions Publishing|isbn=978-1-920315-58-0|date=2010|location=Durban|url=https://www.worldcat.org/oclc/712557720|id=712557720}}</ref> η οποία ξεκίνησε ως προσπάθεια προστασίας μηχανικών που κατασκευάζουν το φράγμα στο [[Καλέκε]], αφότου ανέλαβαν απείθαρχοι στρατιώτες της UNITA. Το φράγμα, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τη Νότια Αφρική, θεωρήθηκε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο.<ref>{{Cite book|title=Days of the Generals|first=Hilton|last=Hamann|publisher=[[New Holland Publishers]]|isbn=978-1-86872-340-9|year=2001|page=21|url=https://books.google.com/books?id=mYgWcHq8lE8C|accessdate=15 October 2007}}</ref> Η [[Νοτιοαφρικανική Αμυντική Δύναμη|Νοτιοφρικανική Αμυντική Δύναμη]] (SADF) απέστειλε μια τεθωρακισμένη ομάδα εργασίας για να εξασφαλίσει το Καλέκε, και από αυτήν η επιχείρηση Σαβάνα κλιμακώθηκε, δεν υπήρχε επίσημη κυβέρνηση και έτσι δεν υπήρχαν σαφείς γραμμές εξουσίας.<ref>Nortje, P. (2003), ''32 Battalion''. Cape Town: Struik Publishers.
</ref> Οι Νοτιοαφρικανοί ήρθαν για να εμπλακούν με χιλιάδες στρατιώτες στην επέμβαση και τελικά συγκρούστηκαν με τις κουβανικές δυνάμεις που βοηθούσαν το MPLA.
== Δεκαετία του 1970 ==
=== Ανεξαρτησία ===
Μετά την [[Επανάσταση των Γαριφάλων]] στη [[Λισαβόνα]] και το τέλος του [[Πόλεμος της Ανεξαρτησίας της Ανγκόλας|Αγώνα της Ανγκόλας για την Ανεξαρτησία]], τα μέρη της σύγκρουσης υπέγραψαν τις [[Συμφωνίες του Αλβόρ]] στις 15 Ιανουαρίου 1975. Τον Ιούλιο του 1975, το MPLA ανάγκασε βίαια το FNLA να φύγει από τη Λουάντα και η UNITA αποχώρησε οικειοθελώς στο προπύργιο της στο νότο. Μέχρι τον Αύγουστο, το MPLA είχε τον έλεγχο 11 από τις 15 επαρχιακών πρωτευουσών, συμπεριλαμβανομένων της [[Καμπίντα]] και της [[Λουάντα]]. Η Νότια Αφρική [[Επιχείρηση Σαβάνα (Ανγκόλα)|παρενέβη]] στις 23 Οκτωβρίου, στέλνοντας μεταξύ 1.500 και 2.000 στρατευμάτων από τη [[Ναμίμπια]] στη νότια Ανγκόλα προκειμένου να υποστηρίξουν το FNLA και την UNITA. Το Ζαΐρ, σε μια προσπάθεια να εγκαταστήσει μια κυβέρνηση υπέρ της [[Κινσάσα]] και να ματαιώσει την προσπάθεια του MPLA για εξουσία, ανέπτυξε τεθωρακισμένα οχήματα, αλεξιπτωτιστές και τρία τάγματα πεζικού στην Ανγκόλα για την υποστήριξη του FNLA.<ref>{{Cite book|title=The Fate of Africa: From the Hopes of Freedom to the Heart of Despair, a History of Fifty Years of Independence|first=Martin|last=Meredith|year=2005|page=[https://archive.org/details/fateofafricafrom00mere/page/316 316]|url=https://archive.org/details/fateofafricafrom00mere}}</ref> Μέσα σε τρεις εβδομάδες, οι δυνάμεις της Νοτίου Αφρικής και της UNITA είχαν καταλάβει πέντε επαρχιακές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένων των [[Σούμπε|Νόβο Ρεντόντο]] και [[Μπενγκέλα]]. Σε απάντηση στη νοτιοαφρικανική επέμβαση, η Κούβα έστειλε 18.000 στρατιώτες στο πλαίσιο μιας μεγάλης κλίμακας στρατιωτικής επέμβασης με το παρατσούκλι [[Επιχείρηση Καρλότα]] για την υποστήριξη του MPLA. Η Κούβα είχε χορηγήσει αρχικά στο MPLA 230 στρατιωτικούς συμβούλους πριν από τη νοτιοαφρικανική επέμβαση.<ref>Bourne, Peter G. (1986), Fidel: ''A Biography of Fidel Castro'', New York City: Dodd, Mead & Company, σσ. 281, 284–287.</ref> Επιπλέον, η [[Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας|Γιουγκοσλαβία]] έστειλε δύο πολεμικά πλοία του [[Γιουγκοσλαβικό Πολεμικό Ναυτικό|Γιουγκοσλαβικού Πολεμικού Ναυτικού]] στις ακτές της Λουάντα για να βοηθήσουν το MPLA και τις κουβανικές δυνάμεις.<ref>"Tito's Death and His Political Legacy, 1980." Tito and His Comrades, by Jože Pirjevec, The University of Wisconsin Press, 2018, σσ. 445–446. </ref><ref>Jože Božič, Jug Afrike in narodnoosvobidilni boj (Ljubljana: Zavod SR Slovenije za šolstvo, 1978), 130.</ref> Η κουβανική και γιουγκοσλαβική επέμβαση αποδείχτηκε αποφασιστική για την απόκρουση της προέλασης της Νότιας Αφρικής-UNITA. Το FNLA καταστράφηκε επίσης στη [[μάχη του Κιφανγκόντο]] και αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς το Ζαΐρ.<ref>{{Cite book|title=The Rise and Decline of the Zairian State|first=Crawford|last=Young|last2=Thomas Turner|year=1985|page=[https://archive.org/details/risedeclineofzai0000youn/page/254 254]|url=https://archive.org/details/risedeclineofzai0000youn}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/query/r?frd/cstdy:@field(DOCID+zr0175|title=Involvement in the Angolan Civil War, Zaire: A Country Study|publisher=United States Library of Congress|accessdate=2021-10-11}}</ref> Η ήττα του FNLA επέτρεψε στο MPLA να εδραιώσει την εξουσία του επί της πρωτεύουσας [[Λουάντα]].
Ο [[Αγκοστίνιο Νέτο]], ο ηγέτης του MPLA, κήρυξε την ανεξαρτησία της Πορτογαλικής [[Πορτογαλική Δυτική Αφρική|Υπερπόντιας Επαρχίας της Ανγκόλας]] ως [[Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας]] στις 11 Νοεμβρίου 1975.<ref name="beginning">{{Cite book|title=Managing Ethnic Conflict in Africa: Pressures and Incentives for Cooperation|first=Donald S.|last=Rothchild|publisher=Brookings Institution Press|isbn=0-8157-7593-8|year=1997|pages=115–116}}</ref> Η UNITA κήρυξε την ανεξαρτησία της Ανγκόλας ως Σοσιαλδημοκρατική Δημοκρατία της Αγκόλας με έδρα το [[Χουάμπο|Χούαμπο]] και το FNLA κήρυξε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας με έδρα το [[Αμπρίζ]]. Το FLEC, οπλισμένο και υποστηριζόμενο από τη γαλλική κυβέρνηση, κήρυξε την ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Καμπίντα από το [[Παρίσι]].<ref name="initialdec">{{Cite book|title=Kenya Today: Breaking the Yoke of Colonialism in Africa|first=Ndirangu|last=Mwaura|year=2005|pages=222–223}}</ref> Το FNLA και η UNITA συμμάχησαν στις 23 Νοεμβρίου, ανακηρύσσοντας τη δική τους κυβέρνηση συνασπισμού, τη [[Δημοκρατική Λαϊκή Δημοκρατία της Αγκόλας|Δημοκρατική Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας]], με έδρα το Χουάμπο<ref name="alvor">{{Cite book|title=Grasping The Nettle: Analyzing Cases Of Intractable Conflict|first=Chester A.|last=Crocker|last2=Hampson, Fen Osler|year=2005|page=213}}</ref> με προέδρους τους [[Χόλντεν Ρομπέρτο]] και [[Τζόνας Σαβίμπι]] καθώς και τους [[Ζοζέ Εντελέ]] και Τζόνι Πίνοκ Εντουάρντο ως Πρωθυπουργούς.<ref>Kalley, Jacqueline Audrey; Schoeman, Elna; Andor, Lydia Eve (eds), ''Southern African Political History: A Chronology of Key Political Events from Independence to Mid-1997'', 1999, pp. 1–2.</ref>
Στις αρχές Νοεμβρίου 1975, η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής προειδοποίησε τον Σαβίμπι και τον Ρομπέρτο ότι η [[Νοτιοαφρικανική Αμυντική Δύναμη|Νοτιοφρικανική Αμυντική Δύναμη]] (SADF) σύντομα θα τερματίσει τις επιχειρήσεις της στην Ανγκόλα παρά την αποτυχία του συνασπισμού να καταλάβει τη Λουάντα και συνεπώς να εξασφαλίσει διεθνή αναγνώριση για την κυβέρνησή τους. Ο Σαβίμπι, απελπισμένος για να αποφύγει την απόσυρση της Νότιας Αφρικής, ζήτησε από τον στρατηγό [[Κονστάντ Βίλχοεν|Κόνσταντ Βίλχοεν]] να του κανονίσει μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής [[Τζον Βόρστερ]], ο οποίος ήταν σύμμαχος του Σαβίμπι από τον Οκτώβριο του 1974. Τη νύχτα της 10ης Νοεμβρίου, μία ημέρα πριν από την επίσημη κήρυξη της ανεξαρτησίας, ο Σαβίμπι πέταξε κρυφά στην [[Πρετόρια]] για να συναντήσει τον Βόρστερ. Σε μια ανατροπή της πολιτικής, ο Βόρστερ όχι μόνο συμφώνησε να διατηρήσει τα στρατεύματά του στην Ανγκόλα μέχρι τον Νοέμβριο, αλλά επίσης υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τη Νοτιοαφρικανική Αμυντική Δύναμη μόνο μετά τη συνάντηση της [[Αφρικανική Ένωση|Αφρικανικής Ένωσης]] στις 9 Δεκεμβρίου.<ref name="vormeeting">{{Cite book|title=Days of the Generals|first=Hamann|last=Hilton|year=2001|page=34}}</ref><ref name="sav">{{Cite book|title=Pale Native|first=Max Du|last=Preez|year=2003|page=84}}</ref> Ενώ Κουβανοί αξιωματικοί ηγήθηκαν της αποστολής και παρείχαν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης των στρατευμάτων, 60 Σοβιετικοί αξιωματικοί στο [[Δημοκρατία του Κονγκό|Κονγκό]] προσχώρησαν στους Κουβανούς στις 12 Νοεμβρίου. Η σοβιετική ηγεσία απαγόρευσε ρητά τους Κουβανούς να παρέμβουν στον εμφύλιο πόλεμο της Ανγκόλας, εστιάζοντας την αποστολή στον περιορισμό της Νότιας Αφρικής.<ref name="nogo">{{Cite book|title=The Global Cold War: Third World Interventions and the Making of Our Times|first=Odd Arne|last=Westad|year=2005|pages=[https://archive.org/details/globalcoldwarthi00west/page/n235 230]–235|url=https://archive.org/details/globalcoldwarthi00west}}</ref> Οι Κουβανοί υπέστησαν σημαντικές ανατροπές, μεταξύ των οποίων μία στην Κατόφε, όπου οι δυνάμεις της Νότιας Αφρικής τους αιφνιδίασαν και προκάλεσαν πολλές απώλειες.<ref>{{Cite book|title=Covering Castro : rise and decline of Cuba's communist dictator|first=Jay|last=Mallin|publisher=Transaction Publishers|isbn=978-1-351-29420-1|date=1994|edition=1st ed|location=New Brunswick, N.J.|url=https://www.worldcat.org/oclc/1032019131|id=1032019131}}</ref>
Το 1975 και το 1976 οι περισσότερες ξένες δυνάμεις, με εξαίρεση την Κούβα, αποχώρησαν. Τα τελευταία στοιχεία του πορτογαλικού στρατού αποσύρθηκαν το 1975<ref name="porwithdraw">{{Cite book|title=SAT Subject Tests: World History 2005–2006|first=Peggy J.|last=Martin|year=2005|page=316}}</ref> και ο στρατός της Νότιας Αφρικής αποχώρησε τον Φεβρουάριο του 1976.<ref name="safricainvasion">{{Cite book|title=The Encyclopedia of World History: Ancient, Medieval, and Modern, Chronologically Arranged|first=Peter N.|last=Stearns|last2=Langer, William Leonard|year=2001|page=[https://archive.org/details/encyclopediaworl00stea/page/n2470 1065]|url=https://archive.org/details/encyclopediaworl00stea}}</ref> Η στρατιωτική δύναμη της Κούβας στην Ανγκόλα αυξήθηκε από 5.500 τον Δεκέμβριο του 1975 σε 11.000 τον Φεβρουάριο του 1976.<ref name="earlycuba">{{Cite book|title=The Warrior Tradition in Modern Africa|first=Ali Al 'Amin|last=Mazrui|year=1977|page=227}}</ref> Στην Καμπίντα, οι Κουβανοί ξεκίνησαν μια σειρά επιτυχημένων επιχειρήσεων κατά του αυτονομιστικού κινήματος FLEC.<ref>{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965-1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|publisher=Routledge|date=2004}}</ref>
Η Σουηδία παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια τόσο στο [[SWAPO]] όσο και στο MPLA στα μέσα της δεκαετίας του 1970,<ref>{{Cite web|url=http://www.regeringen.se/sb/d/2574/a/75170|title=Angola|ημερομηνία=2006-09-01|publisher=Regeringen.se|archiveurl=https://web.archive.org/web/20131203090343/http://www.regeringen.se/sb/d/2574/a/75170|archivedate=2013-12-03|accessdate=2021-10-11}}</ref><ref>{{Cite book|title=Formation of a Popular Opinion 1950–1970|first=Tor|last=Sellström|publisher=Nordic Africa Institute|isbn=9789171064301|year=2003|url=https://books.google.com/books?id=tftdYTz2Ac4C&pg=PA433|accessdate=21 October 2012}}</ref><ref>Sellström, Tor (2002). </ref> και έθεσε τακτικά το ζήτημα της UNITA στις πολιτικές συζητήσεις μεταξύ των δύο κινημάτων.
=== Τροπολογία Κλαρκ ===
Ο [[Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών]] [[Τζέραλντ Φορντ]] ενέκρινε την κρυφή βοήθεια προς στην UNITA και το FNLA μέσω της [[Επιχείρηση IA Feature|επιχείρησης IA Feature]] στις 18 Ιουλίου 1975, παρά την έντονη αντίθεση των αξιωματούχων του [[Στέιτ Ντιπάρτμεντ]] και της [[CIA|Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών]] (CIA). Ο Φορντ είπε στον [[Γουίλιαμ Κόλμπι]], τον Διευθυντή της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, να δημιουργήσει την επιχείρηση, παρέχοντας ένα αρχικό ποσό των 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Έδωσε επιπλέον 8 εκατομμύρια δολάρια στις 27 Ιουλίου και άλλα 25 εκατομμύρια δολάρια τον Αύγουστο.<ref name="start">{{Cite book|title=For the President's Eyes Only: Secret Intelligence and the American Presidency from Washington to Bush|first=Christopher M.|last=Andrew|year=1995|page=[https://archive.org/details/forpresidentseye00andr/page/412 412]|url=https://archive.org/details/forpresidentseye00andr}}</ref><ref name="termination">{{Cite book|title=The Central Intelligence Agency: Security Under Scrutiny|first=Richard H.|last=Immerman|last2=Theoharis, Athan G|year=2006|page=[https://archive.org/details/centralintellige00rich/page/325 325]|url=https://archive.org/details/centralintellige00rich}}</ref>
[[Αρχείο:Senator_dick_clark.jpg|αριστερά|μικρογραφία| Ο Γερουσιαστής [[Ντικ Κλαρκ (Γερουσιαστής)|Ντικ Κλαρκ]]]]
Δύο ημέρες πριν από την έγκριση του προγράμματος, ο [[Ναθάνιελ Ντέιβις]], Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, ανέφερε στον [[Χένρυ Κίσινγκερ]], [[Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών|Υπουργό Εξωτερικών]], ότι πιστεύει ότι η διατήρηση του απορρήτου της IA Feature θα ήταν αδύνατη. Ο Ντέιβις προέβλεψε σωστά ότι η [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]] θα απαντούσε αυξάνοντας την εμπλοκή στη σύγκρουση στην Ανγκόλα, οδηγώντας σε περισσότερη βία και αρνητική δημοσιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν η Φορντ ενέκρινε το πρόγραμμα, ο Ντέιβις παραιτήθηκε.<ref name="davis">{{Cite book|title=The Faces of Power: Constancy and Change in United States Foreign Policy from Truman to Clinton|first=Seyom|last=Brown|year=1994|page=303}}</ref> Ο [[Τζον Στόκγουελ (αξιωματούχος της CIA)|Τζον Στόκγουελ]], επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, επανέλαβε την κριτική του Ντέιβις λέγοντας ότι η επιτυχία απαιτούσε την επέκταση του προγράμματος, αλλά το μέγεθός της είχε ήδη ξεπεράσει αυτό που θα μπορούσε να διατηρηθεί απόρρητο. Ο αναπληρωτής του Ντέιβις, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Χιλή, [[Έντουαρντ Μούλκαχι (αξιωματούχος του State Department)|Έντουαρντ Μούλκαχι]], αντιτάχθηκε επίσης στην άμεση ανάμειξη. Ο Μούλκαχι παρουσίασε τρεις επιλογές για την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ανγκόλα στις 13 Μαΐου 1975. Ο Μούλκαχι πίστευε ότι η διοίκηση του Φορντ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διπλωματία για να κάνει εκστρατεία κατά της ξένης βοήθειας στο κομμουνιστικό MPLA, να αρνηθεί να πάρει μέρος σε φατρίες ή να αυξήσει την υποστήριξη για το FNLA και την UNITA. Προειδοποίησε, ωστόσο, ότι η υποστήριξη προς την UNITA δεν έβρισκε σύμφωνο τον [[Μομπούτου Σέσε Σέκο]], τον πρόεδρο του Ζαΐρ.<ref name="start">{{Cite book|title=For the President's Eyes Only: Secret Intelligence and the American Presidency from Washington to Bush|first=Christopher M.|last=Andrew|year=1995|page=[https://archive.org/details/forpresidentseye00andr/page/412 412]|url=https://archive.org/details/forpresidentseye00andr}}</ref><ref name="mulcahy">{{Cite book|title=The Flawed Architect: Henry Kissinger and American Foreign Policy|first=Jussi M.|last=Hanhim̀eaki|year=2004|page=408}}</ref>
Ο [[Ντικ Κλαρκ]], [[Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ)|Δημοκρατικός]] γερουσιαστής από την [[Άιοβα|Αϊόβα]], ανακάλυψε την επιχείρηση κατά τη διάρκεια αποστολής διερεύνησης γεγονότων στην Αφρική, αλλά ο [[Σέιμουρ Χερς]], δημοσιογράφος των ''[[The New York Times|New York Times]]'', αποκάλυψε την επιχείρηση IA Feature στο κοινό στις 13 Δεκεμβρίου 1975.<ref name="clark">{{Cite book|title=Rethink: Cause and Consequences of September 11|first=Giorgio|last=Baravalle|year=2004|page=cdxcii}}</ref> Ο Κλαρκ πρότεινε μια [[Τροπολογία Κλαρκ|τροπολογία]] στον [[Νόμος για τον έλεγχο των εξαγωγών όπλων|νόμο για τον έλεγχο των εξαγωγών όπλων]], απαγορεύοντας τη βοήθεια σε ιδιωτικές ομάδες που συμμετέχουν σε στρατιωτικές ή [[Παραστρατιωτική οργάνωση|παραστρατιωτικές]] επιχειρήσεις στην Ανγκόλα. Η [[Γερουσία (ΗΠΑ)|Γερουσία]] ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 54–22 στις 19 Δεκεμβρίου 1975 και η [[Βουλή των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)|Βουλή των Αντιπροσώπων]] ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 323–99 στις 27 Ιανουαρίου 1976.<ref name="termination">{{Cite book|title=The Central Intelligence Agency: Security Under Scrutiny|first=Richard H.|last=Immerman|last2=Theoharis, Athan G|year=2006|page=[https://archive.org/details/centralintellige00rich/page/325 325]|url=https://archive.org/details/centralintellige00rich}}</ref> Ο Φορντ υπέγραψε το νομοσχέδιο στις 9 Φεβρουαρίου 1976.<ref name="clarksign">{{Cite book|title=From the Shadows: The Ultimate Insider's Story of Five Presidents and How They Won the Cold War|first=Robert Michael|last=Gates|year=2007|page=68}}</ref> Ακόμα και μετά την τροποποίηση της τροπολογίας Κλαρκ, ο τότε διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, [[Τζορτζ Μπους (πρεσβύτερος)|Τζορτζ Μπους]], αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι είχε σταματήσει κάθε βοήθεια των ΗΠΑ στην Ανγκόλα.<ref name="ns">{{Cite book|title=The National Security Constitution: Sharing Power After the Iran-Contra Affair|first=Harold Hongju|last=Koh|publisher=Yale University Press|year=1990|url=https://archive.org/details/nationalsecurity00kohh}}</ref><ref name="con">{{Cite book|title=The Constitution and the American Presidency|first=Martin L.|last=Fausold|last2=Shank, Alan|publisher=SUNY Press|year=1991}}</ref> Σύμφωνα με την αναλυτή εξωτερικών υποθέσεων Τζέιν Χάντερ, το [[Ισραήλ]] μπήκε ως [[Διαμεσολαβητικός πόλεμος|διαμεσολαβητικός προμηθευτής όπλων]] για τη Νότια Αφρική μετά την έναρξη ισχύος της τροπολογίας Κλαρκ.<ref name="jhunter">{{Cite book|title=Israeli Foreign Policy: South Africa and Central America|first=Jane|last=Hunter|publisher=[[South End Press]]|year=1987|page=[https://archive.org/details/pdfy-SHJFNtzFTutJVd8R/page/n12 16]|url=https://archive.org/details/pdfy-SHJFNtzFTutJVd8R|quote=In 1975 Israel followed Secretary of State Henry Kissinger's advice and helped South Africa with its invasion of Angola. Even after the passage the following year of the Clark Amendment forbidding U.S. covert involvement in Angola, Israel apparently considered Kissinger's nod a continuing mandate.}}</ref> Το Ισραήλ και η Νότια Αφρική δημιούργησαν μια μακροχρόνια στρατιωτική συμμαχία, στην οποία το Ισραήλ παρείχε όπλα και εκπαίδευση, καθώς και τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.<ref>Benjamin Beit-Hallahmi, ''The Israel Connection: Who Israel Arms and Why'', New York: Pantheon Books, 1987, <nowiki>ISBN 0-394-55922-3</nowiki>, Chapter 5: "South Africa and Israel: An Alliance of Desperation" (σσ. 108–174). </ref>
Η αμερικανική κυβέρνηση έθεσε βέτο στην είσοδο της Ανγκόλας στα [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ηνωμένα Έθνη]] στις 23 Ιουνίου 1976.<ref>Kalley (1999), σελ. 4.</ref> Η Ζάμπια απαγόρευσε στην UNITA να πραγματοποιεί επιθέσεις από το έδαφός της στις 28 Δεκεμβρίου 1976<ref>{{Cite news|url=http://www.newspaperarchive.com/LandingPage.aspx?type=glpnews&search=december%201%20zambia&img=21143322|title=Zambia bans UNITA|work=The Gleaner|date=1976-12-28|accessdate=2021-10-11}}</ref> αφού η Ανγκόλα υπό την κυριαρχία του MPLA έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών.<ref name="nineteenseventysix">{{cite magazine|date=1977-01-17|url=http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,918577,00.html|archive-url=https://web.archive.org/web/20070303135539/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,918577,00.html|url-status=dead|archive-date=2007-03-03|title=Absolute Hell Over There|magazine=Time|accessdate=2021-10-11}}</ref> Σύμφωνα με τον πρέσβη [[Γουίλιαμ Σκράντον]], οι Ηνωμένες Πολιτείες απείχαν από την ψηφοφορία για το ζήτημα της Ανγκόλας να γίνει κράτος μέλος του ΟΗΕ «λόγω του σεβασμού των συναισθημάτων που εκφράζουν οι αφρικανοί φίλοι της [μας]».<ref>{{Cite news|url=https://news.google.com/newspapers?nid=1350&dat=19761201&id=aBBPAAAAIBAJ&pg=6776,3309956&hl=en|title=Angola Becomes U.N. Member; U.S. Abstains in Voting|work=[[Toledo Blade]]|date=1 December 1976|accessdate=13 October 2017}}</ref>
=== Εισβολές στη Σάμπα ===
[[Αρχείο:Katanga_in_Democratic_Republic_of_the_Congo.svg|μικρογραφία| [[Επαρχία Κατάνγκα|Επαρχία Σάμπα]], [[Ζαΐρ]]]]
Περίπου 1.500 μέλη του [[Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση του Κονγκό|Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση του Κονγκό]] (FNLC) εισέβαλαν στην [[Επαρχία Κατάνγκα|επαρχία Σάμπα]] (σημερινή επαρχία Κατάνγκα) στο Ζαΐρ από την ανατολική Ανγκόλα στις 7 Μαρτίου 1977. Το FNLC ήθελε να ανατρέψει τον Μομπούτου και η κυβέρνηση MPLA, η οποία αντιμετώπιζε προβλήματα από την υποστήριξη του Μομπούτου στο FNLA και την UNITA, δεν προσπάθησε να σταματήσει την εισβολή. Το FNLC απέτυχε να καταλάβει το [[Κολουέζι]], την οικονομική καρδιά του Ζαΐρ, αλλά κατέλαβε το Κασάτζι και το Μουτσάτσα. Ο στρατός του Ζαΐρ ηττήθηκε εύκολα και το FNLC συνέχισε να προελαύνει. Στις 2 Απριλίου, ο Μομπούτου έκανε έκκληση στον [[Γουίλιαμ Ετέκι Εμπουμούα|Γουίλιαμ Ετέκι]] του [[Καμερούν]], Πρόεδρο του [[Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας|Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας]], για βοήθεια. Οκτώ ημέρες αργότερα, η γαλλική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε στην παράκληση του Μομπούτου και μετέφερε με αεροσκάφος 1.500 στρατιώτες από το Μαρόκο στην [[Κινσάσα]]. Αυτή η δύναμη συνεργάστηκε με τον στρατό του Ζαΐρ, το FNLA<ref name="fnlashaba">{{Cite book|title=Détente and Confrontation: American-Soviet Relations from Nixon to Reagan|first=Raymond Leonard|last=Garthoff|year=1985|page=[https://archive.org/details/detenteconfronta00raym/page/624 624]|url=https://archive.org/details/detenteconfronta00raym}}</ref> και τους [[Αίγυπτος|Αιγύπτιους]] πιλότους που πετούσαν μαχητικά αεροσκάφη Mirage γαλλικής κατασκευής του Ζαΐρ για να νικήσουν το FNLC. Η δύναμη αντεπίθεσης έσπρωξε τον τελευταίο από τους μαχητές, μαζί με πολλούς πρόσφυγες, στην Ανγκόλα και τη Ζάμπια τον Απρίλιο του 1977.<ref name="shabaone">{{Cite book|title=United States Foreign Policy Toward Africa: Incrementalism, Crisis and Change|first=Peter J.|last=Schraeder|year=1999|pages=87–88}}</ref><ref name="frenchshaba">{{Cite book|title=The Political Role of the Military: An International Handbook|first=Constantine Panos|last=Danopoulos|last2=Watson, Cynthia Ann|year=1996|page=[https://archive.org/details/politicalroleoft00dano/page/451 451]|url=https://archive.org/details/politicalroleoft00dano}}</ref><ref name="ancshaba">{{Cite book|title=Political Liberalization and Democratization in Africa: Lessons from Country Experiences|first=Julius Omozuanvbo|last=Ihonvbere|last2=Mbaku, John Mukum|year=2003|page=228}}</ref><ref name="oau">{{Cite book|title=Foreign Armed Intervention in Internal Conflict|first=Antonio|last=Tanca|year=1993|page=169}}</ref>
Ο Μομπούτου κατηγόρησε το MPLA, την κουβανική και τη σοβιετική κυβέρνηση για συνένοχη στον πόλεμο.<ref name="accuse">{{Cite book|title=Imagining the Congo: The International Relations of Identity|first=Kevin C|last=Dunn|year=2003|page=[https://archive.org/details/imaginingcongoin0000dunn/page/129 129]|url=https://archive.org/details/imaginingcongoin0000dunn}}</ref> Ενώ ο Νέτο όντως υποστήριξε το FNLC, η υποστήριξη της κυβέρνησης του MPLA ήρθε ως απάντηση στη συνεχιζόμενη υποστήριξη του Μομπούτου προς το FNLA της Ανγκόλας.<ref name="guilt">{{Cite book|title=Culture and Customs of the Congo|first=Tshilemalema|last=Mukenge|year=2002|page=[https://archive.org/details/culturecustomsof00muke/page/31 31]|url=https://archive.org/details/culturecustomsof00muke}}</ref> Η προεδρία [[Τζίμι Κάρτερ|Κάρτερ]], η οποία δεν πείστηκε για την κουβανική εμπλοκή, απάντησε προσφέροντας μη στρατιωτική βοήθεια αξίας 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Η αμερικανική δειλία κατά τη διάρκεια του πολέμου προκάλεσε μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική του Ζαΐρ προς μεγαλύτερη εμπλοκή με τη Γαλλία, η οποία έγινε ο μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων του Ζαΐρ μετά την παρέμβαση.<ref name="profrance">{{Cite book|title=Politics in Francophone Africa|first=Victor T. Le|last=Vine|year=2004|page=381}}</ref> Ο Νέτο και ο Μομπούτο υπέγραψαν μεθοριακή συμφωνία στις 22 Ιουλίου 1977.<ref name="borderagree">{{Cite book|title=Encyclopedia of the United Nations and International Agreements|first=Edmund January|last=Osmâanczyk|last2=Mango, Anthony|year=2003|page=95}}</ref>
Ο Τζον Στόκγουελ, επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, παραιτήθηκε μετά την εισβολή, εξηγώντας σε άρθρο της ''Washington Post'' με τίτλο «Γιατί φεύγω από τη CIA» τον Απρίλιο του 1977 ότι είχε προειδοποιήσει τον υπουργό Εξωτερικών [[Χένρυ Κίσινγκερ|Χένρι Κίσινγκερ]] ότι η συνέχιση της αμερικανικής υποστήριξης προς τους αντικυβερνητικούς αντάρτες στην Αγκόλα θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο με το Ζαΐρ. Είπε επίσης ότι η κρυφή εμπλοκή των Σοβιετικών στην Ανγκόλα ήρθε μετά, και σε απάντηση, της αμερικανικής εμπλοκής.<ref name="stockresign">{{Cite book|title=The political economy of human right|first=Noam|last=Chomsky|last2=Herman, Edward S|page=308}}</ref>
Το FNLC εισέβαλε ξανά στη Σάμπα στις 11 Μαΐου 1978, καταλαμβάνοντας το Κολουέζι σε δύο ημέρες. Ενώ η προεδρία Κάρτερ είχε αποδεχτεί την επιμονή της Κούβας για τη μη ανάμειξή της στη Σάμπα, και ως εκ τούτου δεν στάθηκε στο πλευρό του Μομπούτου, η αμερικανική κυβέρνηση κατηγόρησε τώρα τον Κάστρο για συνενοχή.<ref name="shabatwo">{{Cite book|title=Cuba in Africa|first=Carmelo|last=Mesa-Lago|last2=Belkin, June S|year=1982|pages=30–31}}</ref> Αυτή τη φορά, όταν ο Μομπούτου έκανε έκκληση για ξένη βοήθεια, η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε με τους Γάλλους και τους [[Βέλγιο|Βέλγους]] στρατιωτικούς για να αποκρούσει την εισβολή, την πρώτη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ.<ref name="mobpeal">George (2005), σελ. 136.</ref><ref name="firstfrench">{{Cite book|title=Canada, Scandinavia, and Southern Africa|first=Carl|last=Gösta|last2=Shaw, Timothy M|isbn=91-7106-143-6|year=1978|page=[https://archive.org/details/canadascandinavi0000unse/page/130 130]|url=https://archive.org/details/canadascandinavi0000unse/page/130}}</ref> Η [[Λεγεώνα των Ξένων|Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων]] επανακατέλαβε το Κολουέζι μετά από μάχη επτά ημερών και μετέφερε αεροπορικώς 2.250 Ευρωπαίους πολίτες στο Βέλγιο, αλλά όχι πριν από το FNLC σφαγιάσει 80 Ευρωπαίους και 200 Αφρικανούς. Σε μια περίπτωση, το FNLC σκότωσε 34 Ευρωπαίους πολίτες που είχαν κρυφτεί σε ένα δωμάτιο. Το FNLC υποχώρησε στη Ζάμπια, υποσχόμενο να επιστρέψει στην Ανγκόλα. Ο στρατός του Ζαΐρ έπειτα έδιωξε βίαια πολίτες κατά μήκος των συνόρων της Σάμπα με την Αγκόλα. Ο Μομπούτου, θέλοντας να αποτρέψει κάθε πιθανότητα νέας εισβολής, διέταξε τα στρατεύματά του να ανοίξουν πυρ άμεσα.
Οι διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ μεταξύ του MPLA και των κυβερνήσεων του Ζαΐρ οδήγησαν σε [[Σύμφωνο μη επιθετικότητας του 1979|ειρηνευτική συμφωνία το 1979]] και τερματισμό της υποστήριξης των ανταρτών στις αντίστοιχες χώρες του άλλου. Το Ζαΐρ διέκοψε προσωρινά την υποστήριξη του FLEC, του FNLA και της UNITA και η Ανγκόλα απαγόρευσε περαιτέρω δραστηριότητα από το FNLC.<ref name="mobpeal">George (2005), σελ. 136.</ref>
=== Νιτίστας ===
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο υπουργός Εσωτερικών [[Νίτο Άλβες]] είχε γίνει ισχυρό μέλος της κυβέρνησης του MPLA. Ο Άλβες είχε καταργήσει επιτυχώς την [[Ανατολική Εξέγερση]] του [[Ντάνιελ Τσιπέντα]] και την Επανάσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας της Ανγκόλας. Ο φραξιονισμός μέσα στο MPLA έγινε μια μεγάλη πρόκληση για την εξουσία του Νέτο στα τέλη του 1975 και ο Νέτο όρισε τον Άλβες υπεύθυνο να καταπολεμήσει για άλλη μια φορά τη διαφωνία. Ο Άλβες έκλεισε τις επιτροπές Καμπράλ και Χέντα, ενώ επέκτεινε την επιρροή του στο MPLA μέσω του ελέγχου του στις κρατικές εφημερίδες και στην κρατική τηλεόραση. Ο Άλβες επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση τον Οκτώβριο του 1976 και μπορεί να είχε λάβει τη σοβιετική υποστήριξη για πραξικόπημα κατά του Νέτο. Μέχρι να επιστρέψει, ο Νέτο είχε υποψιαστεί την αυξανόμενη ισχύ του Άλβες και προσπάθησε να εξουδετερώσει αυτόν και τους οπαδούς του, τους Νίτιστας. Ο Νέτο συγκάλεσε [[Σύνοδος ολομέλειας|συνεδρίαση ολομέλειας]] της Κεντρικής Επιτροπής του MPLA. Ο Νέτο όρισε επίσημα το κόμμα ως [[Μαρξισμός-Λενινισμός|μαρξιστικό-λενινιστικό]], κατάργησε το υπουργείο Εσωτερικών (του οποίου ο Άλβες ήταν επικεφαλής) και ίδρυσε μια Επιτροπή Ερευνών. Ο Νέτο χρησιμοποίησε την επιτροπή για να στοχεύσει τους Νιτίστας και διέταξε την επιτροπή να εκδώσει μια έκθεση των ευρημάτων της τον Μάρτιο του 1977. Ο Άλβες και ο αρχηγός του επιτελείου Χοσέ Βαν-Ντουνέμ, ο πολιτικός του σύμμαχος, άρχισαν να σχεδιάζουν πραξικόπημα κατά του Νέτο.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}</ref>
[[Αρχείο:Angola_1978.jpg|μικρογραφία| Ο [[Αγκοστίνιο Νέτο]], αρχηγός του MPLA και πρώτος πρόεδρος της Ανγκόλας, συναντά τον πρέσβη της Πολωνίας στη Λουάντα, 1978]]
Ο Άλβες και ο Βαν-Ντουνέμ σχεδίαζαν να συλλάβουν τον Νέτο στις 21 Μαΐου πριν φτάσει στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και πριν η επιτροπή δημοσιεύσει την έκθεσή της για τις δραστηριότητες των Νίτιστας. Ωστόσο, το MPLA άλλαξε την τοποθεσία της συνάντησης λίγο πριν από την προγραμματισμένη έναρξή της, ακυρώνοντας τα σχέδια των συνωμοτών, αλλά ο Άλβες παραβρέθηκε στη συνάντηση και αντιμετώπισε την επιτροπή ούτως ή άλλως. Η επιτροπή δημοσίευσε την έκθεσή της, κατηγορώντας τον για φραξιονισμό. Ο Άλβες αντεπιτέθηκε, καταγγέλλοντας τον Νέτο ότι δεν ευθυγράμμισε την Ανγκόλα με τη Σοβιετική Ένωση. Μετά από δώδεκα ώρες συζήτησης, το κόμμα ψήφισε 26 υπέρ και 6 κατά της απομάκρυνσης των Άλβες και Βαν-Ντουνέμ από τις θέσεις τους.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}</ref>
Προς υποστήριξη του Άλβες και του πραξικοπήματος, η [[Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις για την Απελευθέρωση της Ανγκόλα|8η Ταξιαρχία των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (FAPLA) εισέβαλε στις φυλακές του Σάο Πάολο στις 27 Μαΐου, σκοτώνοντας τον φύλακα και απελευθερώνοντας περισσότερους από 150 Νίτιστας. Στη συνέχεια, η 8η ταξιαρχία ανέλαβε τον έλεγχο του ραδιοφωνικού σταθμού στη [[Λουάντα]] και ανακοίνωσε το πραξικόπημα, αποκαλώντας τον εαυτό της Επιτροπή Δράσης του MPLA. Η ταξιαρχία ζήτησε από τους πολίτες να δείξουν την υποστήριξή τους στο πραξικόπημα διαδηλώνοντας μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Οι Νιτίστας συνέλαβαν τους Μπούλα και Ντανζερό, στρατηγούς πιστούς στον Νέτο, αλλά ο Νέτο είχε μεταφέρει τη βάση των επιχειρήσεων του από το παλάτι στο Υπουργείο Άμυνας φοβούμενος μια τέτοια εξέγερση. Τα κουβανικά στρατεύματα που ήταν πιστά στον Νέτο κατέλαβαν το παλάτι και προχώρησαν προς τον ραδιοφωνικό σταθμό. Οι Κουβανοί πέτυχαν να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό και προχώρησαν στο στρατώνα της 8ης Ταξιαρχίας, ανακαταλαμβάνοντάς τον μέχρι τη 1:30 μετα μεσημβριας. Ενώ η κουβανική δύναμη κατέλαβε το παλάτι και τον ραδιοφωνικό σταθμό, οι Νιτιίστας απήγαγαν επτά ηγέτες εντός της κυβέρνησης και του στρατού, πυροβολώντας και σκοτώνοντας έξι.<ref name="purge">George (2005), pp. 129–131.</ref>
Η κυβέρνηση του MPLA συνέλαβε δεκάδες χιλιάδες ύποπτους Νιτίστας από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο και τους δίκασε σε μυστικά δικαστήρια υπό την επίβλεψη του υπουργού Άμυνας [[Ίκο Καρέιρα]]. Όσοι κρίθηκαν ένοχοι, μεταξύ των οποίων ο Βαν-Ντουνέμ, ο Ζάκομπο Καετάνο, επικεφαλής της 8ης Ταξιαρχίας και ο πολιτικός επίτροπος Εντουάρντο Εβαρίστσο, πυροβολήθηκαν και θάφτηκαν σε μυστικούς τάφους. Τουλάχιστον 2.000 οπαδοί (ή υποτιθέμενοι οπαδοί) του Νίτο Άλβες εκτιμήθηκε ότι σκοτώθηκαν από στρατεύματα από την Κούβα ή του MPLA στη συνέχεια, με ορισμένες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για 90.000 νεκρούς. Η [[Διεθνής Αμνηστία]] εκτιμά ότι 30.000 σκοτώθηκαν στην εκκαθάριση.<ref>{{Cite web|url=https://www.bbc.com/news/world-africa-54025264.amp|title=The orphans of Angola's secret massacre seek the truth|ημερομηνία=2020-09-06|website=BBC News|accessdate=2021-10-11}}</ref><ref>Sulc, Lawrence. "Communists coming clean about their past atrocities", ''Human Events'' (13 October 1990): 12.
</ref><ref>Ramaer, J. C. ''Soviet Communism: The Essentials''. 2η εκδ. Μτφρ. G. E. Luton. Stichting Vrijheid, Vrede, Verdediging (Belgium), 1986.
</ref><ref>{{Cite book|title=In the Name of the People: Angola's Forgotten Massacre|first=Lara|last=Pawson|publisher=I.B.Tauris|isbn=9781780769059|date=30 April 2014|url=https://books.google.com/books?id=8BlJAwAAQBAJ|γλώσσα=en}}</ref> Η απόπειρα πραξικοπήματος είχε διαρκή επίδραση στις εξωτερικές σχέσεις της Ανγκόλας. Ο Άλβες είχε αντιταχθεί στην εξωτερική πολιτική του Νέτο για [[Κίνημα των Αδεσμεύτων|μη συμμόρφωση]], [[Έντουαρντ Μπέρνσταϊν|εξελικτικό σοσιαλισμό]] και πολυφυλετισμό, ευνοώντας ισχυρότερες σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, στην οποία ο Άλβες ήθελε να παραχωρήσει στρατιωτικές βάσεις στην Ανγκόλα. Ενώ οι Κουβανοί στρατιώτες βοήθησαν ενεργά τον Νέτο να σταματήσει το πραξικόπημα, ο Άλβες και ο Νέτο πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση αντιτάχθηκε στον Νέτο. Ο υπουργός Ενόπλων Δυνάμεων της Κούβας, [[Ραούλ Κάστρο]] έστειλε επιπλέον τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες για να αποτρέψει περαιτέρω διχόνοια στις τάξεις του MPLA και συναντήθηκε με τον Νέτο τον Αύγουστο σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αντίθετα, η δυσπιστία του Νέτο στη σοβιετική ηγεσία αυξήθηκε και οι σχέσεις με την ΕΣΣΔ επιδεινώθηκαν.<ref name="purge">George (2005), σσ. 129–131.</ref> Τον Δεκέμβριο, το MPLA πραγματοποίησε το πρώτο κομματικό συνέδριο και άλλαξε το όνομά του σε MPLA-Εργατικό Κόμμα (MPLA-PT). Η απόπειρα πραξικοπήματος της Νιτίστας είχε αντίκτυπο στα μέλη του MPLA. Το 1975, το MPLA είχε φτάσει τα 200.000 μέλη, αλλά μετά το πρώτο συνέδριο του κόμματος, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 30.000.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}</ref><ref name="Fauriol">Georges A. Fauriol and Eva Loser. ''Cuba: The International Dimension'', 1990 (<nowiki>ISBN 0-88738-324-6</nowiki>), σελ. 164.
</ref><ref name="alves">{{Cite book|title=Angola: Anatomy of an Oil State|first=Tony|last=Hodges|year=2004|page=50}}</ref><ref name="alvsoviet">{{Cite book|title=To Make a World Safe for Revolution: Cuba's Foreign Policy|first=Jorge I.|last=Domínguez|year=1989|page=158}}</ref><ref name="poderpop">{{Cite book|title=The New Insurgencies: Anticommunist Guerrillas in the Third World|first=Michael S.|last=Radu|year=1990|pages=134–135}}</ref>
=== Αντικατάσταση του Νέτο ===
Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να αυξήσουν την επιρροή τους, θέλοντας να δημιουργήσουν μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην Ανγκόλα<ref>{{Cite journal|last=Kahn|first=Owen Ellison|date=Fall 1987|title=Cuba's Impact in Southern Africa*|url=https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-interamerican-studies-and-world-affairs/article/cubas-impact-in-southern-africa/A617D41A603A1534EE88A6BBFAE03A10|journal=Journal of Interamerican Studies and World Affairs|language=en|volume=29|issue=3|pages=33–54|doi=10.2307/165843|jstor=165843|issn=0022-1937}}</ref> αλλά παρά την συνεχιζόμενη πίεση, ειδικά από τον σοβιετικό [[Επιτετραμμένος|επιτετραμμένο]], Γκ. Α. Ζβέρεφ, ο Νέτο στάθηκε στο ύψος του και αρνήθηκε να επιτρέψει την κατασκευή μόνιμων στρατιωτικών βάσεων. Με τον Άλβες να μην αποτελεί πλέον πιθανότητα, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε τον πρωθυπουργό [[Λόπο ντε Νασιμέντο|Λόπο ντο Νασίμεντο]] εναντίον του Νέτο για την ηγεσία του MPLA.<ref name="cpsu">{{Cite book|title=The Global Cold War: Third World Interventions and the Making of Our Times|first=Odd Arne|last=Westad|year=2005|pages=[https://archive.org/details/globalcoldwarthi00west/page/n244 239]–241|url=https://archive.org/details/globalcoldwarthi00west}}</ref> Ο Νέτο κινήθηκε γρήγορα, κάνοντας την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος να απομακρύνει τον Νασιμέντο από τις θέσεις του ως Πρωθυπουργού, Γραμματέα του Πολιτικού Γραφείου, Διευθυντή της Εθνικής Τηλεόρασης και Διευθυντή του ''Jornal de Angola''. Αργότερα τον ίδιο μήνα, οι θέσεις του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου καταργήθηκαν.<ref name="denasc">Kalley (1999), σελ. 10.</ref>
Ο Νέτο διαφοροποίησε την εθνοτική σύνθεση του πολιτικού γραφείου του MPLA καθώς αντικατέστησε την σκληροπυρηνική παλαιά φρουρά με νέο αίμα, συμπεριλαμβανομένου του [[Ζοζέ Εντουάρντο ντος Σάντος]].<ref name="newblood">{{Cite book|title=Africa South of the Sahara 2004|last=Taylor & Francis Group|year=2003|pages=41–42}}</ref> Όταν πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου 1979, η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ψήφισε ομόφωνα την εκλογή του Ντος Σάντος ως Προέδρου.
== Δεκαετία του 1980 ==
[[Αρχείο:SADF-Operations_4.jpg|μικρογραφία|250x250εσ| Νοτιοαφρικανοί αλεξιπτωτιστές περιπολώντας κοντά στην παραμεθόρια περιοχή, μέσα της δεκαετίας του 1980.]]
Υπό την ηγεσία του ντος Σάντος, τα στρατεύματα της Ανγκόλας πέρασαν τα σύνορα με τη Ναμίμπια για πρώτη φορά στις 31 Οκτωβρίου, πηγαίνοντας στο [[Καβάνγκο]]. Την επόμενη μέρα, ο ντος Σάντος υπέγραψε σύμφωνο μη επιθετικότητας με τη Ζάμπια και το Ζαΐρ.<ref name="seventies">Kalley (1999), σελ. 12.</ref> Στη δεκαετία του 1980, οι μάχες εξαπλώθηκαν έξω από τη νοτιοανατολική Ανγκόλα, όπου οι περισσότερες μάχες είχαν λάβει χώρα τη δεκαετία του 1970, καθώς ο Εθνικός Στρατός του Κονγκό (ANC) και το [[SWAPO]] αύξησαν τη δραστηριότητά τους. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής απάντησε στέλνοντας στρατεύματα πίσω στην Ανγκόλα, επεμβαίνοντας στον πόλεμο από το 1981 έως το 1987,<ref name="safricainvasion">{{Cite book|title=The Encyclopedia of World History: Ancient, Medieval, and Modern, Chronologically Arranged|first=Peter N.|last=Stearns|last2=Langer, William Leonard|year=2001|page=[https://archive.org/details/encyclopediaworl00stea/page/n2470 1065]|url=https://archive.org/details/encyclopediaworl00stea}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFStearnsLanger,_William_Leonard2001">Stearns, Peter N.; Langer, William Leonard (2001). </cite></ref> ωθώντας τη [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]] να παραδώσει τεράστιες ποσότητες στρατιωτικής βοήθειας από το 1981 έως το 1986. Η ΕΣΣΔ έδωσε στο MPLA περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε ενισχύσεις το 1984.<ref name="ruaid">{{Cite book|title=Gorbachev: The Man and the System|first=Ilya|last=Zemtsov|last2=Farrar, John|year=1989|page=[https://archive.org/details/gorbachevmant00zemt/page/309 309]|url=https://archive.org/details/gorbachevmant00zemt}}</ref> Το 1981, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις αφρικανικές υποθέσεις του νεοεκλεγέντος προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, [[Ρόναλντ Ρήγκαν]], [[Τσέστερ Κρόκερ]] ανέπτυξε μια [[Διασύνδεση (πολιτική)|πολιτική διασύνδεσης]], συνδέοντας την ανεξαρτησία της Ναμίμπια με την κουβανική απόσυρση και ειρήνη στην Ανγκόλα.<ref name="linkage">{{Cite book|title=Angola: Struggle for Peace and Reconstruction|first=Inge|last=Tvedten|year=1997|pages=[https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved/page/38 38–39]|url=https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved}}</ref><ref name="crocker">{{Cite news|url=http://www.cnn.com/SPECIALS/cold.war/guides/debate/chats/crocker/|title=Cold War Chat: Chester Crocker, Former U.S. Assistant Secretary of State for African Affairs|last=Hashimoto|first=John|publisher=CNN|year=1999|archive-url=https://web.archive.org/web/20060923171400/http://www.cnn.com/SPECIALS/cold.war/guides/debate/chats/crocker/|archive-date=2006-09-23|accessdate=2021-10-14}}</ref>
Ξεκινώντας από το 1979, η Ρουμανία εκπαίδευσε αντάρτες της Ανγκόλας. Κάθε 3-4 μήνες, η Ρουμανία έστελνε δύο αεροπλάνα στην Ανγκόλα, με το καθένα να επιστρέφει με 166 νεοσύλλεκτους. Αυτοί επέστρεφαν στην Ανγκόλα αφού ολοκλήρωσαν την εκπαίδευσή τους. Εκτός από την εκπαίδευση των ανταρτών, η Ρουμανία εκπαίδευσε επίσης νεαρούς Αγκολανούς ως πιλότους. Το 1979, υπό τη διοίκηση του Ταγματάρχη [[Αουρέλ Νικουλέσκου]], η Ρουμανία ίδρυσε αεροπορική ακαδημία στην Ανγκόλα. Υπήρχαν περίπου 100 Ρουμάνοι εκπαιδευτές σε αυτήν την ακαδημία, με περίπου 500 Ρουμάνους στρατιώτες να φυλάσσουν τη βάση, η οποία υποστήριζε 50 αεροσκάφη που χρησιμοποιήθηκαν για την εκπαίδευση πιλότων από την Ανγκόλα. Τα μοντέλα αεροσκαφών που χρησιμοποιήθηκαν ήταν: [[IAR 826]], [[IAR 836]], [[Aero L-29 Delfín|EL-29]], [[MiG-15]] και [[An-24|AN-24]].<ref name="books.google.ro">[https://books.google.ro/books?id=wlL9YrYD3zMC&pg=PA372#v=onepage&q&f=false United States. Congress. Senate. Committee on Finance. Subcommittee on International Trade, U.S. Government Printing Office, 1985, ''Continuing Presidential Authority to Waive Freedom of Emigration Provisions'', p. 372]</ref><ref name="ONMMAQAAMAAJ 1983">[https://books.google.ro/books?hl=en&id=ONMMAQAAMAAJ&dq=niculescu American-African Affairs Association, 1983, ''Spotlight on Africa, Volumes 16-17'']</ref> Η καθοριζόμενη ως «Εθνική Στρατιωτική Αεροπορική Σχολή Διοικητής Μπούλα», ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1981 στο [[Νεγκάγκε]]. Η εγκατάσταση εκπαίδευσε πιλότους της αεροπορίας, τεχνικούς και αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου. Το ρουμανικό διδακτικό προσωπικό αντικαταστάθηκε σταδιακά από Ανγκολανούς.<ref name="DZQPAQAAMAAJ 1982">[https://books.google.ro/books?id=DZQPAQAAMAAJ&hl=en&q=romanian+negage Angola Information, 1982, ''Bulletin, Issues 1-30'']</ref>
Ο στρατός της Νότιας Αφρικής επιτέθηκε στους αντάρτες στην [[επαρχία Κουνένε]] στις 12 Μαΐου 1980. Το Υπουργείο Άμυνας της Ανγκόλας κατηγόρησε τη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση ότι τραυμάτισε και σκότωσε πολίτες. Εννέα ημέρες αργότερα, ο στρατός επιτέθηκε ξανά, αυτή τη φορά στο [[Επαρχία Κουάντο Κουμπάνγκο|Κουάντο-Κουμπάνγκο]] και το MPLA απείλησε να απαντήσει στρατιωτικά. Ο στρατός εξαπέλυσε μια πλήρους κλίμακας εισβολή στην Ανγκόλα μέσω του Κουνένε και του Κουάντο-Κουμπάνγκο στις 7 Ιουνίου, καταστρέφοντας το επιχειρησιακό αρχηγείο της SWAPO στις 13 Ιουνίου, σε αυτό που ο πρωθυπουργός [[Πίτερ Βίλεμ Μπότα]] χαρακτήρισε «σοκαριστική επίθεση». Η κυβέρνηση του MPLA συνέλαβε 120 Αγκολανούς που σχεδίαζαν να πυροδοτήσουν εκρηκτικά στη Λουάντα, στις 24 Ιουνίου, ματαιώνοντας ένα σχέδιο που φέρεται να ενορχηστρώθηκε από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής. Τρεις ημέρες αργότερα, το [[Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών|Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών]] συνήλθε μετά από εντολή του πρέσβη της Ανγκόλας στον ΟΗΕ, Ε. Ντε Φιγκερίντο, και καταδίκασε τις εισβολές της Νότιας Αφρικής στην Ανγκόλα. Ο πρόεδρος Μομπούτου του Ζαΐρ τάχθηκε επίσης στο πλευρό του MPLA. Η κυβέρνηση του MPLA κατέγραψε 529 περιπτώσεις στις οποίες ισχυρίζονται ότι οι δυνάμεις της Νοτίου Αφρικής παραβίασαν την εδαφική κυριαρχία της Ανγκόλας μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου 1980.<ref name="terrsov">Kalley (1999), σσ. 13–14.</ref>
Η Κούβα αύξησε τις δυνάμεις της στην Ανγκόλα από 35.000 το 1982 σε 40.000 το 1985. Οι δυνάμεις της Νότιας Αφρικής προσπάθησαν να καταλάβουν το [[Λουμπάνγκο]], πρωτεύουσα της [[Επαρχία Ουίλα|επαρχίας Ουίλα]], στην [[επιχείρηση Ασκάρι]] τον Δεκέμβριο του 1983.<ref name="linkage">{{Cite book|title=Angola: Struggle for Peace and Reconstruction|first=Inge|last=Tvedten|year=1997|pages=[https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved/page/38 38–39]|url=https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFTvedten1997">Tvedten, Inge (1997). </cite></ref>
Στις 2 Ιουνίου 1985, Αμερικανοί συντηρητικοί ακτιβιστές συγκάλεσαν τη [[Δημοκρατική Διεθνής|Δημοκρατική Διεθνή]], μια συμβολική συνάντηση των αντικομμουνιστών μαχητών, στα κεντρικά γραφεία της UNITA στην [[Τζάμπα (Κουάντο Κουμπάνγκο)|Τζάμπα]].<ref name="demint">{{Cite book|title=Cuba and the United States: A Chronological History|first=Jane|last=Franklin|year=1997|page=[https://archive.org/details/cubaunitedstates0000fran/page/212 212]|url=https://archive.org/details/cubaunitedstates0000fran}}</ref> Αρχικά χρηματοδοτήθηκε από τον ιδρυτή της [[Rite Aid]] [[Λιούις Λέρμαν]] και οργανώθηκε από τους αντικομμουνιστές ακτιβιστές [[Τζακ Αμπράμοφ]] και Τζακ Γουίλερ, οι συμμετέχοντες ήταν οι Σαβίμπι, [[Αντόλφο Καλέρο]], ηγέτης των [[Κόντρας|Contras]] της [[Νικαράγουα|Νικαράγουας]], [[Πα Κάο Χερ]], ηγέτης ανταρτών [[Χμονγκ]] από το [[Λάος]], ο αντισυνταγματάρχης των ΗΠΑ [[Όλιβερ Νορθ]], Νοτιοαφρικανικές δυνάμεις ασφαλείας, ο [[Αμπντουραχίμ Ουαρντάκ]], ηγέτης των [[Αφγανιστάν|Αφγανών]] [[Μουτζαχεντίν]], ο Τζακ Γουίλερ, Αμερικανός συντηρητικός υποστηρικτής της πολιτικής και πολλοί άλλοι.<ref name="crusade">{{Cite book|title=Gang of Five: Leaders at the Center of the Conservative Crusade|first=Nina J.|last=Easton|year=2000|pages=[https://archive.org/details/gangoffiveleader00east/page/165 165–167]|url=https://archive.org/details/gangoffiveleader00east}}</ref> Η διοίκηση του Ρήγκαν, αν και δεν ήταν πρόθυμη να υποστηρίξει δημόσια τη συνάντηση, εξέφρασε ιδιωτική έγκριση. Οι κυβερνήσεις του [[Ισραήλ]] και της Νότιας Αφρικής υποστήριξαν την ιδέα, αλλά και οι δύο αντίστοιχες χώρες κρίθηκαν ανεπιθύμητες για τη φιλοξενία του συνεδρίου.<ref name="crusade" />
Οι συμμετέχοντες εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν στο οποίο αναφέρονταν:<blockquote>Εμείς, οι ελεύθεροι λαοί που αγωνιζόμαστε για την εθνική μας ανεξαρτησία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, συγκεντρωμένοι στην Τζάμπα, δηλώνουμε αλληλεγγύη σε όλα τα κινήματα ελευθερίας στον κόσμο και δηλώνουμε τη δέσμευσή μας να συνεργαστούμε για την απελευθέρωση των εθνών μας από τους Σοβιετικούς ιμπεριαλιστές.</blockquote>Η [[Βουλή των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)|Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών]] ψήφισε με 236 ψήφους υπέρ έναντι 185 κατά για την κατάργηση της τροπολογίας του Κλαρκ στις 11 Ιουλίου 1985.<ref name="clarkrepeal">{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/1985/07/11/world/house-acts-to-allow-angola-rebel-aid.html|title=House acts to allow Angola rebel aid|last=Fuerbringer, Jonathan|work=The New York Times|date=1985-07-11|accessdate=2021-10-14}}</ref> Η κυβέρνηση του MPLA άρχισε να επιτίθεται στην UNITA αργότερα εκείνο το μήνα από τη [[Λουένα (Ανγκόλα)|Λουένα]] προς το [[Καζόμπο]] κατά μήκος του Σιδηροδρόμου της Μπενγκέλα σε μια στρατιωτική επιχείρηση με το όνομα Κονγκρέσο II, καταλαμβάνοντας το Καζόμπο στις 18 Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση του MPLA προσπάθησε ανεπιτυχώς να πάρει την αποθήκη ανεφοδιασμού της UNITA στη [[Μαβίνγκα (Κουάντο Κουμπάνγκο)|Μαβίνγκα]] από το [[Μενόνγκουε]]. Ενώ η επίθεση απέτυχε, προέκυψαν πολύ διαφορετικές ερμηνείες της επίθεσης. Η UNITA ισχυρίστηκε ότι οι Σοβιετικοί αξιωματικοί που μιλούσαν πορτογαλικά ηγήθηκαν των στρατευμάτων των ενόπλων δυνάμεων της Ανγκόλας ενώ η κυβέρνηση είπε ότι η UNITA βασίστηκε σε αλεξιπτωτιστές της Νότιας Αφρικής για να νικήσει την επίθεση του MPLA. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής παραδέχτηκε ότι πολεμούσε στην περιοχή, αλλά είπε ότι τα στρατεύματά της πολεμούσαν τους μαχητές της SWAPO.<ref name="eightyfive">{{Cite book|title=Escape from Violence: Conflict and the Refugee Crisis in the Developing World|last=Aristide R. Zolberg University-in-Exile Professor of Political Science New School for Social Research, Astri Suhrke Professor of International Relations The American University, Sergio Aguayo Professor of International Studies El Colegio de Mexico|year=1989|page=312}}</ref>
=== Ο πόλεμος εντείνεται ===
Μέχρι το 1986, η Ανγκόλα άρχισε να αναλαμβάνει έναν πιο κεντρικό ρόλο στον Ψυχρό Πόλεμο, με τη Σοβιετική Ένωση, την Κούβα και άλλα έθνη του ανατολικού μπλοκ να ενισχύουν την υποστήριξη τους στην κυβέρνηση του MPLA και τους Αμερικανούς συντηρητικούς να αρχίζουν να αυξάνουν την υποστήριξή τους στην UNITA του Σαβίμπι. Ο Σαβίμπι ανέπτυξε στενές σχέσεις με σημαντικούς Αμερικανούς συντηρητικούς, οι οποίοι τον θεώρησαν ως βασικό σύμμαχο στην προσπάθεια των ΗΠΑ να αντιταχθούν και να ανατρέψουν τις αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις που υποστηριζόταν από τη Σοβιετική Ένωση σε όλο τον κόσμο. Η σύγκρουση κλιμακώθηκε γρήγορα, με την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα να τη θεωρούν κρίσιμη στρατηγική σύγκρουση στον Ψυχρό Πόλεμο.
[[Αρχείο:South_Africa_Border_War_Map.png|μικρογραφία|270x270εσ| Μέγιστη έκταση των επιχειρήσεων της Νότιας Αφρικής και της UNITA στην Ανγκόλα και τη Ζάμπια]]
Η Σοβιετική Ένωση έδωσε επιπλέον 1 δισεκατομμύρια δολάρια βοήθεια προς την κυβέρνηση του MPLA και η Κούβα έστειλε επιπλέον 2.000 στρατιώτες στην δύναμη της Ανγκόλας για την προστασία των πλατφορμών πετρελαίου της [[Chevron Corporation|Chevron]].<ref name="eightyfive">{{Cite book|title=Escape from Violence: Conflict and the Refugee Crisis in the Developing World|last=Aristide R. Zolberg University-in-Exile Professor of Political Science New School for Social Research, Astri Suhrke Professor of International Relations The American University, Sergio Aguayo Professor of International Studies El Colegio de Mexico|year=1989|page=312}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true">Aristide R. Zolberg University-in-Exile Professor of Political Science New School for Social Research, Astri Suhrke Professor of International Relations The American University, Sergio Aguayo Professor of International Studies El Colegio de Mexico (1989). </cite></ref> Ο Σαβίμπι είχε αποκαλέσει την παρουσία της Chevron στην Ανγκόλα, που ήδη προστατευόταν από κουβανικά στρατεύματα, «στόχο» της UNITA σε συνέντευξή του στο περιοδικό ''[[Foreign Policy]]'' στις 31 Ιανουαρίου.<ref>Franklin (1997), σελ. 219.</ref>
Στην Ουάσινγκτον, ο Σαβίμπι συνέστησε στενές σχέσεις με συντηρητικούς με επιρροή, όπως ο [[Μάικλ Τζονς (πολιτικός αναλυτής)|Μάικλ Τζονς]] (αναλυτής εξωτερικής πολιτικής του [[The Heritage Foundation]] και βασικός υποστηρικτής του Σαβίμπι), ο [[Γκρόβερ Νόρκουιστ]] (Πρόεδρος των [[Αμερικανοί για Φορολογική Μεταρρύθμιση|Αμερικανών για Φορολογική Μεταρρύθμιση]] και οικονομικός σύμβουλος του Σαβίμπι) και άλλοι, οι οποίοι έπαιξαν κρίσιμους ρόλους στην ενίσχυση της κλιμακούμενης μυστικής βοήθειας των ΗΠΑ στην UNITA του Σαβίμπι και επισκέφτηκε τον Σαβίμπι στην έδρα του στην Τζάμπα, στην Ανγκόλα για να δώσει στον ηγέτη των ανταρτών της Ανγκόλας στρατιωτική, πολιτική και άλλη καθοδήγηση στον πόλεμό του κατά της κυβέρνησης του MPLA. Με την ενισχυμένη υποστήριξη των ΗΠΑ, ο πόλεμος κλιμακώθηκε γρήγορα, τόσο ως προς την ένταση της σύγκρουσης όσο και ως προς την αντίληψή του ως βασική σύγκρουση στον Ψυχρό Πόλεμο συνολικά.<ref>{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/1987/02/01/world/cia-said-to-send-weapons-via-zaire-to-angola-rebels.html|title=C.I.A. Said to Send Weapons Via Zaire to Angola Rebels|last=Brooke|first=James|work=The New York Times|date=1987-02-01|accessdate=2021-10-14}}</ref><ref>{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/1986/02/06/us/briefing-a-mending-of-fences.html|title=A Mending of Fences|last=Molotsky|first=Irvin|work=The New York Times|date=1986-02-06|last2=Weaver Jr|first2=Warren|accessdate=2021-10-14}}</ref>
Εκτός από την κλιμάκωση της στρατιωτικής υποστήριξής της για την UNITA, η κυβέρνηση Ρήγκαν και οι συντηρητικοί σύμμαχοί της εργάστηκαν επίσης για να επεκτείνουν την αναγνώριση του Σαβίμπι ως βασικού συμμάχου των ΗΠΑ σε έναν σημαντικό αγώνα του Ψυχρού Πολέμου. Τον Ιανουάριο του 1986, ο Ρήγκαν κάλεσε τον Σαβίμπι σε μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο. Μετά τη συνάντηση, ο Ρήγκαν μίλησε για την UNITA που κέρδισε μια νίκη που «ηλεκτρίζει τον κόσμο». Δύο μήνες αργότερα, ο Ρήγκαν ανακοίνωσε την παράδοση [[FIM-92 Stinger|πυραύλων εδάφους-αέρος Stinger]] ως μέρος της βοήθειας 25 εκατομμυρίων δολαρίων προς την UNITA από την αμερικανική κυβέρνηση.<ref name="linkage">{{Cite book|title=Angola: Struggle for Peace and Reconstruction|first=Inge|last=Tvedten|year=1997|pages=[https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved/page/38 38–39]|url=https://archive.org/details/angolastrugglefo00tved}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFTvedten1997">Tvedten, Inge (1997). </cite></ref><ref>{{Cite news|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/264094.stm|title=Obituary: Jonas Savimbi, Unita's local boy|last=Simpson|first=Chris|work=BBC News|date=2002-02-25|accessdate=2021-10-14}}</ref> Ο [[Τζερεμίας Τσιτούντα]], εκπρόσωπος της UNITA στις ΗΠΑ, έγινε Αντιπρόεδρος της UNITA τον Αύγουστο του 1986 στο έκτο συνέδριο του κόμματος.<ref name="chitpromo">{{Cite book|title=Historical Dictionary of Angola|first=James W.|last=Martin|year=2004|page=33}}</ref> Ο Φιντέλ Κάστρο έκανε πρόταση στον Κρόκερ για την απόσυρση ξένων στρατευμάτων από την Ανγκόλα και τη Ναμίμπια ως προϋπόθεση για την αποχώρηση της Κούβας από την Ανγκόλα στις 10 Σεπτεμβρίου.
Οι δυνάμεις της UNITA επιτέθηκαν στην Καμαμπατέλα στην [[επαρχία Κουάνζα Νόρτε]] στις 8 Φεβρουαρίου 1986. Το πρακτορείο ειδήσεων της Ανγκόλας ισχυρίζεται ότι η UNITA σφαγίασε αμάχους στη Ντάμπα στην [[επαρχία Ουίγκε]] αργότερα εκείνο τον μήνα, στις 26 Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμφώνησε κατ' αρχήν με τους όρους του Κρόκερ στις 8 Μαρτίου. Ο Σαβίμπι πρότεινε ανακωχή σχετικά με τον [[Σιδηρόδρομος της Μπενγκέλα|σιδηρόδρομο της Μπανγκέλα]] στις 26 Μαρτίου, λέγοντας ότι τα τρένα του MPLA θα μπορούσαν να περάσουν όσο μια διεθνής ομάδα επιτήρησης τα παρακολουθούσε για να αποτρέψει τη χρήση τους για αντεπαναστατική δραστηριότητα. Η κυβέρνηση δεν απάντησε. Τον Απρίλιο του 1987, ο Φιντέλ Κάστρο έστειλε την Πεντηκοστή Ταξιαρχία της Κούβας στη νότια Ανγκόλα, αυξάνοντας τον αριθμό των κουβανικών στρατευμάτων από 12.000 σε 15.000.<ref name="fidthou">{{Cite book|title=Disengagement from Southwest Africa: The Prospects for Peace in Angola and Namibia|first=Owen Ellison|last=Kahn|year=1991|page=213}}</ref> Το MPLA και οι αμερικανικές κυβερνήσεις άρχισαν τις διαπραγματεύσεις τον Ιούνιο του 1987.<ref name="eighties">Kalley (1999), σελ. 36.</ref><ref name="timeline">{{Cite book|title=Brothers at War: Dissidence and Rebellion in Southern Africa|first=Abiodun|last=Alao|year=1994|pages=XIX–XXI|url=https://archive.org/details/brothersatwardis00alao}}</ref>
<nowiki>
[[Κατηγορία:Πόλεμοι της Σοβιετικής Ένωσης]]
[[Κατηγορία:Διαμεσολαβητικοί πόλεμοι]]
[[Κατηγορία:Συγκρούσεις του 20ού αιώνα]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό]]
[[Κατηγορία:Συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου]]
[[Κατηγορία:Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις]]</nowiki>
| |||