Ένζυμο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αν και η ζύμωση, ως έννοια, ήταν γνωστή από τις αρχές του 18ου αιώνα, ο μηχανισμός της ανακαλύφθηκε ένα αιώνα μετά. Πρώτος που φέρεται να προσδιόρισε την έννοια του ενζύμου ήταν ο [[Λουδοβίκος Παστέρ]], ενώ ο πρώτος που έκανε τη χρήση του όρου, εκ της ελληνικής, "ένζυμο" ήταν ο Γερμανός φυσιολόγος Wilhelm[[Βίλελμ KühneΚύνε]] (1837-1900), το 1877. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1897, ο Eduard[[Έντουαρντ BuchnerΜπούχνερ]], (που το 1907 τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Χημείας), ονομάζει το ένζυμο που διασπά τη σακχαρόζη "ζυμάση".<br />

Σημειώνεται ότι τα ένζυμα λόγω της [[Πρωτεΐνη|πρωτεϊνικής]] τους σύστασης είναι ευαίσθητες ουσίες και πολύ εύκολα μετουσιώνονται. Το πρόβλημα ως εκ τούτου της απομόνωσής τους και της μελέτης των ιδιοτήτων τους ήταν πολύ δύσκολο. Μόλις το 1922, ξεκίνησε τις έρευνες ο James[[Τζέιμς BΜπ. SumnerΣάμνερ]] και το 1926, κατέδειξε ότι το ένζυμο ουρεάση ήταν μια καθαρή πρωτεΐνη την οποία και απομόνωσε σε καθαρή κρυσταλλική κατάσταση. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι NorthropΝόρθροπ και StanleyΣτάνλεϊ οι οποίοι εργάστηκαν ομοίως στην απομόνωση της [[Πεψίνη|πεψίνης]], θρυψίνης και χυμοθρυψίνης, λαμβάνοντας το 1946 το βραβείο Νόμπελ Χημείας.

Κατά τα αναφερόμενα από τη διεθνή βιβλιογραφία μέχρι το 1952 είχαν απομονωθεί σε καθαρή κατάσταση 50 ένζυμα. Στη δεκαετία του 1960 ο DavidΝτέιβιντ ChiltonΤσίλτον PhillipsΦίλιπς και η ομάδα του με τη βοήθεια εφαρμογής κρυσταλλογραφίας [[Ακτίνες Χ|ακτίνων-Χ]] κατάφερε να αποκαλύψει τις δομές της λυσοζύμης. Η επιτυχία του αυτή άνοιξε τελικά και τον δρόμο της πληρέστερης ανακάλυψής των και της πλήρους κατανόησης όχι μόνο των δομών των ενζύμων, αλλά και των μηχανισμών της καταλυτικής τους δράσης.