Εντισόν Ντενίσοφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ μικρά... |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Εντισόν Βασίλιεβιτς Ντενίσοφ''' (
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Γραμμή 9:
Από το 1951 μέχρι το 1956 ο Ντενίσοφ σπούδασε σύνθεση στο [[Ωδείο της Μόσχας]]. Καθηγητής του στη σύνθεση ήταν ο [[Βισαριόν Σεμπαλίν]], στην ενορχήστρωση ο Νικολάι Ράκοφ, στην ανάλυση ο Βικτόρ Ζούκερμαν και στο πιάνο ο Βλαντίμιρ Μπέλοφ. Από το 1956 μέχρι το 1959 ο Ντενίσοφ συνέθεσε την τρίπρακτη [[όπερα]] ''Иван-солдат'' («Στρατιώτης Ιβάν»), βασισμένη σε ρωσικά παραδοσιακά παραμύθια.
Ο νέος συνθέτης άρχισε να μελετά τη μουσική συνθετών όπως οι [[Γκούσταβ Μάλερ|Μάλερ]] και [[Κλωντ Ντεμπυσσύ|Ντεμπυσσύ]], αλλά και οι [[Πιερ Μπουλέζ]] και [[Καρλχάιντς Στοκχάουζεν]]. Συνέγραψε μια σειρά άρθρων που έδιναν μία λεπτομερή ανάλυση διαφορετικών πλευρών των σύγχρονων τεχνικών στη σύνθεση, ενώ ταυτοχρόνως πειραματιζόταν ενεργά ως συνθέτης, επιχειρώντας να χαράξει τον δικό του δρόμο. Μετά την αποφοίτησή του, ο Ντενίσοφ δίδαξε [[ενορχήστρωση]] και αργότερα σύνθεση στο Ωδείο της Μόσχας. Μεταξύ των μαθητών του εκεί συγκαταλέγονταν οι συνθέτες Ντμίτρι Ν. Σμιρνόφ, [[Ελένα Φίρσοβα]], Βλαντίμιρ Ταρνοπόλσκυ, Γιούρι Κασπάροφ και Αλεξάντερ Στσετίνσκυ.
Το 1979 ο Ντενίσοφ έπεσε στη δυσμένεια του σοβιετικού καθεστώτος ως ένας από τους «Επτά του [[Τίχον Χρένικοφ|Χρένικοφ]]». που αποκηρύχθηκαν από το 6ο Συνέδριο της Ενώσεως Σοβιετικών Συνθετών για μη εγκεκριμένη συμμετοχή σε κάποια φεστιβάλ σοβιετικής μουσικής που έγιναν σε δυτικές χώρες. Μετά την αλλαγή του καθεστώτος, ο συνθέτης ηγήθηκε της επανασυσταθείσας το 1990 Ενώσεως για τη Σύγχρονη Μουσική. Ο Ντενίσοφ εγκαταστάθηκε αργότερα στη [[Γαλλία]]. Μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το καλοκαίρι του 1994 και μακρά ασθένεια, απεβίωσε σε νοσοκομείο στο [[Παρίσι]] σε ηλικία 67 ετών. Από τους δύο γάμους του είχε δύο κόρες.▼
▲Μετά την αλλαγή του καθεστώτος, ο συνθέτης ηγήθηκε της επανασυσταθείσας το 1990 Ενώσεως για τη Σύγχρονη Μουσική. Ο Ντενίσοφ εγκαταστάθηκε αργότερα στη [[Γαλλία]]. Μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το καλοκαίρι του 1994 και μακρά ασθένεια, απεβίωσε σε νοσοκομείο στο [[Παρίσι]] σε ηλικία 67 ετών. Από τους δύο γάμους του είχε δύο κόρες.
== Μουσική ==
Γραμμή 21 ⟶ 17 :
Ο κύκλος για [[σοπράνο]] και σύνολο δωματίου ''Le soleil des Incas'' (1964), που μελοποίησε τα ποιήματα της [[Γκαμπριέλα Μιστράλ]] και ήταν αφιερωμένος στον [[Πιερ Μπουλέζ]], χάρισε στον Εντισόν Ντενίσοφ διεθνή αναγνώριση. Αυτό συνέβη μετά από μία σειρά επιτυχημένων εκτελέσεων του έργου στο [[Ντάρμστατ]] και στο Παρίσι το 1965. Η σύνθεση άρεσε στον [[Ίγκορ Στραβίνσκι]], που ανεκάλυψε το «αξιοσημείωτο ταλέντο» του δημιουργού της. Ωστόσο, επικρίθηκε από την Ένωση Σοβιετικών Συνθετών για τις «δυτικές επιρροές» της, τον «ακαδημαϊσμό αντί δημιουργικότητας» και «ολική ελευθερία του συνθέτη» (Τ. Χρένικοφ). Κατόπιν αυτού, οι εκτελέσεις των έργων του Ντενίσοφ απαγορεύονταν συχνά στη Σοβιετική Ένωση.
Αργότερα ο συνθέτης έγραψε ένα κοντσέρτο για [[φλάουτο]] για την [[Ωρέλ Νικολέ]], ένα κοντσέρτο για βιολί για τον [[Γκιντόν Κρέμερ]], και έργα για τον [[Όμποε|ομποΐστα]] [[Χάιντς Χόλιγκερ]], τον κλαρινετίστα Έντουαρντ Μπρούνερ και για τον [[Σαξόφωνο|σαξοφωνίστα]] Ζαν-Μαρί Λοντέξ (μία [[σονάτα]] για [[άλτο σαξόφωνο]] και πιάνο που έγινε πολύ δημοφιλής στους σαξοφωνίστες γενικά). Το νηφάλιο αλλά εντυπωσιακό [[Ρέκβιεμ]] που συνέθεσε ο Ντενίσοφ, με ένα πολύγλωσσο κείμενο (στην αγγλική, τη γαλλική, τη γερμανική και τη [[λατινική γλώσσα]]) γνώρισε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Αμβούργο το 1980. Μεταξύ των μεγαλύτερων έργων του είναι και οι όπερες ''L'écume des jours'' (1981, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του [[Μπορίς Βιάν]]) και ''Quatre Filles'' (1986, για τον [[Πάμπλο Πικάσο]]), καθώς και το μπαλέτο ''Confession'' με έμπνευση το έργο του [[Αλφρέ ντε Μυσσέ]].
== Τιμητικές διακρίσεις ==
Γραμμή 34 ⟶ 26 :
== Επιλεγμένες συνθέσεις ==
{{refbegin|30em}}
* 1956-1959: ''Στρατιώτης Ιβάν'' (''Иван-солдат''), όπερα σε τρεις πράξεις, βασισμένη σε θέματα από ρωσικά παραμύθια
* 1960: Σονάτα για [[φλάουτο]] και [[πιάνο]]
Γραμμή 92 ⟶ 85 :
* 1996: ''Femme et oiseaux'' («Η γυναίκα και τα πουλιά»), φόρος τιμής στον [[Ζουάν Μιρό]], για πιάνο, κουαρτέτο εγχόρδων και κουαρτέτο ξύλινων πνευστών
* 1996: ''Avant le coucher du soleil'' για άλτο φλάουτο και βιμπραφόν (το τελευταίο του έργο, ολοκληρώθηκε στις 16 Αυγούστου 1996)
{{refend}}
==Παραπομπές==
| |||