Αλφόνσος ΣΤ΄ του Λεόν και Καστίλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 57:
 
Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ ήδη ηλικιωμένος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα διαδοχής.<ref>Reilly 1992, σσ. 95–96</ref> Η Μπέρθα πέθανε στα τέλη του 1099 χωρίς να του κάνει τον διάδοχο, αμέσως μετά ο Αλφόνσος ΣΤ΄ παντρεύτηκε την Ισαβέλλα που του έδωσε δύο κόρες αλλά όχι γιους.<ref>Reilly 1992, σ. 96</ref> Στις 1 Μαρτίου 1105 γεννήθηκε ο εγγονός του [[Αλφόνσος Ζ΄ του Λεόν και της Καστίλης]] από την Ουρράκα και τον Ραϋμόνδο της Βουργουνδίας, αμφισβητήθηκε η διαδοχή του Σάντσο Αλφόνσεθ, του γιου του βασιλιά από την τελευταία σύζυγο του την παλλακίδα Θάιδα.<ref>Reilly 1992, σ. 96</ref> Ο Μοντενέγκρο πιστεύει ότι ο Αλφόνσος ΣΤ΄ νομιμοποίησε σαν διάδοχο του τον Σάντσο Αλφόνσεθ σε Σύνοδο τον Ιανουάριο του 1103, από τότε ο Σάντσο υπέγραφε βασιλικά διατάγματα σε βάρος των γαμπρών του Ερρίκου και Ραϋμόνδου της Βουργουνδίας.<ref>Montenegro 2010, σσ. 377, 383</ref> Τον Μάιο του 1170 αναγνώρισε επίσημα σαν διάδοχο τον Αλφόνσο σε Σύνοδο που συνεκλήθη στην Λεόν παρά τις αντιδράσεις των θυγατέρων του και των γαμπρών του.<ref>Montenegro 2010, σ. 387</ref> Η κατάσταση βελτιώθηκε τον Σεπτέμβριο με τον θάνατο του Ραϋμόνδου της Βουργουνδίας, η Ουρράκα έγινε κυρίαρχη στην Γαλικία με την συμφωνία ότι αν παντρευτεί ξανά θα περάσει η κυριαρχία στον γιο της.<ref>Martínez Díez 2003, σ. 172</ref><ref>Reilly 1992, σσ. 96–97</ref> Ο Σάντσο Αλφόνσεθ έπεσε σε ηλικία 14 ετών στην ''"μάχη του Ουκλές"'' (29 Μάϊου 1108) αφήνοντας τον Αλφόνσο ΣΤ΄ χωρίς γιο να τον διαδεχτεί. Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ πάντρεψε στα τέλη του 1108 ξανά την μεγαλύτερη κόρη του Ουρράκα με τον αντίπαλο του και διάσημο πολεμιστή [[Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας|Αλφόνσο]].<ref>Reilly 1992, σ. 97</ref> Ο γάμος γιορτάστηκε μεγαλοπρεπώς αλλά δεν έφερε την σταθερότητα, ο εμφύλιος συνεχίστηκε σκληρά την επόμενη οκταετία.<ref>Reilly 1992, σ. 98</ref>
 
===Θάνατος===
 
Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ πέθανε στο Τολέδο (1 Ιουλίου 1109).<ref>Elorza et al. 1990, σσ. 54–55</ref> Ο βασιλιάς ήρθε στην πόλη με στόχο να την υπερασπιστεί από μια πιθανή επίθεση των Αλμοραβιδών.<ref>Reilly 1992, σ. 98</ref> Το σώμα του μεταφέρθηκε στην περιοχή του Σαχαγκούν και τάφηκε σύμφωνα με τις επιθυμίες του ίδιου του μονάρχη στο βασιλικό μοναστήρι του Σαν Μπενίτο.<ref>Elorza et al. 1990, σσ. 54–55</ref> Τα οστά του βασιλιά τοποθετήθηκαν σε ένα πέτρινο φέρετρο, στους πόδες της εκκλησίας του βασιλικού μοναστηριού. Ο [[Σάντσο Δ΄ της Καστίλης]] θεώρησε την τοποθεσία σαν απρεπή και μετέφερε τα οστά στο εσωτερικό του ναού δίπλα από αυτά της ξαδέλφης του Βεατρίκης κυρίας του Λος Κάμερος, πατέρας της ήταν ο Ινφάντης [[Φρειδερίκος της Καστίλης]] που εκτελέστηκε υπό τις διαταγές του αδελφού του βασιλιά [[Αλφόνσος Ι΄ της Καστίλης|Αλφόνσου του Σοφού]] (1277).<ref>Arco y Garay 1954, σσ. 193–195</ref> Ο τύμβος που περιείχε τα οστά του βασιλιά και είναι τώρα εξαφανισμένος στηριζόταν σε αλαβάστρινα λιοντάρια και ήταν ένα μεγάλο τόξο από λευκό μάρμαρο 8 πόδια μήκος και 4 πλάτος και ύψος, ήταν καλυμμένος με ένα με ένα απαλό μαύρο ύφασμα. Ο τάφος ήταν καλυμμένος με μια ασημένια κουβέρτα που είχε κατασκευαστεί στην Φλάνδρα, είχε την εικόνα του βασιλιά με το στέμμα και στεφανωμένου, την αναπαράσταση των συμβόλων της Καστίλης και της Λεόν και έναν σταυρό στην κεφαλή του τάφου.<ref>Arco y Garay 1954, σσ. 193–195</ref> Ο τάφος που περιείχε τα οστά του βασιλιά καταστράφηκε στην διάρκεια μιας πυρκαγιάς που ξέσπασε στο βασιλικό μοναστήρι του Σαν Μπενίτο (1810). Τα οστά του βασιλιά και των συζύγων του που διασώθηκαν συλλέχθηκαν και διατηρήθηκαν μέχρι την εποχή που εκδιώχθηκαν οι μοναχοί (1821), ο ηγούμενος τα τοποθέτησε στον νότιο τοίχο, τον Ιανουάριο του 1835 τοποθετήθηκαν ξανά σε νέο παρεκκλήσι μαζί με αυτά των συζύγων του.<ref>Arco y Garay 1954, σσ. 193–195</ref>
 
==Οικογένεια==