Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την κατάκτηση της [[Κωνσταντινούπολη]]ς το [[1204]] και την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στους [[σταυροφόρος|σταυροφόρους]] της [[Δ'Δ΄ Σταυροφορία]]ς, η μάχη του Ελαιώνα του Κούντουρα, αποδείχθηκε κρίσιμη για την τύχη της Πελοποννήσου.

Οι [[Φράγκοι]] ιππότες [[Γοδεφρείδος Α' Βιλλαρδουίνος]] και [[Γουλιέλμος Σαμπλίτης]], επικεφαλής περίπου εκατό ιπποτών και αρκετών στρατιωτών, αρχικά κατέλαβαν τη Μεθώνη και αφού εξασφάλισαν την υποστήριξη του [[Ιωάννης Καντακουζηνός|Ιωάννη Καντακουζηνού]], άρχισαν την εκστρατεία για την κατάληψη του [[Μωριάς|Μωριά]]. Κατέλαβαν τις κύριες πόλεις της Πελοποννήσου βρίσκοντας μικρή αντίσταση.

Οι Έλληνες όμως της [[Λακωνία]]ς, της [[Αρκαδία]]ς και της [[Αργολίδα]]ς, κάτω από τη διοίκηση του [[Μιχαήλ Α' Δούκας|Μιχαήλ Α' Δούκα]], ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν κυβερνήτης του [[Θέμα (Βυζαντινή Αυτοκρατορία)|Θέματος]] της Πελοποννήσου<ref>The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest, John V Fine, p.66, University of Michigan Press, 1994, ISBN 0472082604</ref> και ο Μιχάλης Καντακουζηνός, γιος του [[Ιωάννης Καντακουζηνός|Ιωάννη Καντακουζηνού]] ο οποίος είχε πεθάνει, προσπάθησαν να σταματήσουν τους Φράγκους<ref>The Papacy and the Levant, 1204-1571, Kenneth Meyer Setton, p.25, The American Philosophical Society, 1976, Diane Publishing Co, ISBN 0871691140</ref>.