Κλασική κινεζική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Κλασική κινεζική γλώσσα''' ([[κινεζικά]]: 文言, [[πινγίν]]: ''wényán'', "λογοτεχνική γλώσσα")<ref>{{Cite book|title=Chinese Primer, Volumes 1-3 (Pinyin): Revised Edition|first=Ta-tuan|last=Ch'en|first2=Perry|last2=Link|publisher=Princeton University Press|isbn=978-0-691-21171-8|date=2020-03-31|url=https://books.google.be/books?id=of3RDwAAQBAJ&pg=PA113&dq=w%C3%A9ny%C3%A1n&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwi5xqDftoT0AhUY_6QKHfqDAgQQ6AF6BAgIEAI#v=onepage&q=w%C3%A9ny%C3%A1n&f=false}}</ref><ref>{{Cite book|title=中大漢英詞典|last=梁德潤|first2=Derun|last2=Liang|publisher=Chinese University Press|isbn=978-962-996-093-3|date=2003|url=https://books.google.be/books?id=0PT2j3zEDIIC&pg=PA856&dq=w%C3%A9ny%C3%A1nw%C3%A9n&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwjTx4Kgs4T0AhXK1qQKHZ6ODToQ6AF6BAgJEAI#v=onepage&q=w%C3%A9ny%C3%A1nw%C3%A9n&f=false}}</ref> είναι η κλασική λογοτεχνική γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε από το τέλος της [[Περίοδος της Άνοιξης και του Φθινοπώρου|περιόδου της άνοιξης και του φθινοπώρου]] έως το τέλος της [[Δυναστεία Χαν|δυναστείας Χαν]].<ref name=":0">{{Cite book|title=The Routledge Encyclopedia of the Chinese Language|first=Sin-Wai|last=Chan|publisher=Routledge|isbn=978-1-317-38248-5|date=2016-04-14|url=https://books.google.be/books?id=TXD7CwAAQBAJ&pg=PT65&lpg=PT65&dq=w%C3%A9ny%C3%A1n+encyclopedia&source=bl&ots=IuNS-7hLHa&sig=ACfU3U2wCUpcmr816IV5DOZ7eOmpazxPcA&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwih8I2JqIT0AhUFKewKHd6mCUEQ6AF6BAgNEAM#v=onepage&q=w%C3%A9ny%C3%A1n%20encyclopedia&f=false}}</ref> Ήταν σε χρήση ως ζωντανή γλώσσα για περίπου 400 χρόνια (περίπου 4ος αι. π.Χ.-1ος αι. μ.Χ.), και στην πορεία υιοθετήθηκε ως λογοτεχνική γλώσσα σε σχεδόν όλα τα επίσημα γραπτά στην Κίνα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα (μέχρι την 4η Μαϊου 1919), καθώς και, κατά τη διάρκεια διαφόρων περιόδων, στην [[Ιαπωνία]], στην [[Κορέα (περιοχή)|Κορέα]] και στο [[Βιετνάμ]]. Είναι μια από τις πιο σημαντικές γλώσσες στον κόσμο, συγκρίσιμη με τα λατινικά και τα αγγλικά. Παρόλο που χρησιμοποίηθηκε ως ζωντανή γλώσσα για σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, ήταν η βάση της λογοτεχνικής παράδοσης για σχεδόν 2000 χρόνια, ξεπερνώντας κάθε άλλο πολιτισμό.<ref name=":1">{{Cite book|title=Introduction to Classical Chinese|first=Kai|last=Vogelsang|publisher=Oxford University Press|isbn=978-0-19-257190-8|date=2021-08-25|url=https://books.google.be/books/about/Introduction_to_Classical_Chinese.html?id=6Sc9EAAAQBAJ&source=kp_book_description&redir_esc=y}}</ref><ref name=":2">{{Cite web|url=https://www.britannica.com/topic/Chinese-languages|title=Chinese languages - Han and Classical Chinese|website=Encyclopedia Britannica|language=en|accessdate=2021-11-06}}</ref>

 

 

Σήμερα, η λογοτεχνική κινεζική γλώσσα έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τη [[Κινέζικο σύστημα γραφής|γραπτή δημοτική κινεζική γλώσσα]], ένα στυλ γραφής που μοιάζει με τη σύγχρονη προφορική [[κινεζική γλώσσα]] (中文, ''zhōngwén''), ενώ οι ομιλητές μη κινεζικών γλωσσών έχουν εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό τη λογοτεχνική κινεζική υπέρ των αντίστοιχων τοπικών γλωσσών τους.<ref name=":1" /> Η σύγχρονη κινέζικη γλώσσα (πρότυπη κινεζική) έχει μια τριπλή προέλευση: τη γραπτή μετα-κλασική γλώσσα, την προφορική γλώσσα των αυτοκρατορικών χρόνων ([[μανδαρινικά κινέζικα]]) και τη δημοτική γλώσσα του Πεκίνου. Αυτά τα ιδιώματα ήταν ξεκάθαρα σχετιζόμενα αρχικά, τα οποία έπρεπε να συνδυαστούν με σκοπό τη δημιουργία μιας εθνικής γλώσσας. Ο όρος "εθνική γλώσσα" (''γκουογιού'') ήταν ένα δάνειο από την ιαπωνική γλώσσα στις αρχές του 20ου αιώνα και, από το 1915, διάφορες επιτροπές εξέτασαν τις πρακτικές συνέπειες της προώθησής της. Το αποφασιστικό γεγονός ήταν η δράση του Κινήματος της Τέταρτης Μαΐου του 1919.<ref name=":2" />