Βικιπαίδεια

Οξύουρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Λήμμα Συζήτηση

Οξύουρος (επεξεργασία)

Έκδοση από την 10:25, 15 Δεκεμβρίου 2021

500 bytes προστέθηκαν ,  πριν από 1 έτος
μ
επιμέλεια
ΟπτικήΚώδικας wiki
μ (Ρομπότ: λατινικοί -> ελληνικοί χαρακτήρες, αντικατέστησε: O → Ο)
μ (επιμέλεια)
{{μορφοποίηση}}
[[Αρχείο:Οξύουρος.png|thumb|right|300px295px|<center>Οξύουρος</center>]]▼
Ο '''οξύουρος''' (''Enterobius vermicularis'') είναι μικρός, λευκός, παθογόνος [[νηματέλμινθας]], [[παράσιτο]] του [[έντεροΈντερο|εντέρου]].<ref name=Poggas2011/> Ο θηλυκός οξύουρος έχει μήκος 8- έως 13 [[Χιλιοστόμετρο|mm]] και πάχος 0,5 mm, καιενώ ο αρσενικός έχει μήκος 2- μέχρι 5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια [[οξυουρίαση]].▼
 
== Βιολογία του οξύουρου ==▼
▲[[Αρχείο:Οξύουρος.png|thumb|right|300px|Οξύουρος]]
Είναι σκώληκας που μολύνει παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. ΈχειΟ οξύουρος έχει τον απλούστερο κύκλο ζωής απ’από όλους τους εντερικούς νηματέλμινθες. Οι ενήλικοι ζουν στο [[παχύ έντερο]] και ενίοτε και στη [[Σκωληκοειδής απόφυση|σκωληκοειδή απόφυση]]. Τα έγκυα θηλυκά εξέρχονται από το [[ορθό]] τη νύχτα και εναποθέτουν τα ωάριάαβγά τους στην περιπρωκτική περιοχή. Η μία πλευρά των ωαρίωναβγών είναι χαρακτηριστικά πιο κυρτή από την άλλη και συνήθως περιέχουν πλήρως ανεπτυγμένα έμβρυα. Η οξυουρίαση ξεκινά με την κατάποση αυτών των εμβρυοφόρων ωαρίων. Το κυριότερο σύμπτωμα που προκαλούν είναι ο περιπρωκτικός [[κνησμός]] (''pruritus ani''), που οφείλεται στην παρουσία των ωαρίων του σκώληκα.<ref name=Greenwood>Greenwood D., Slack R., Peutherer J., Barer M.,: ''Ιατρική Μικροβιολογία'' (Τόμος ΙΙ), Εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης ΕΠΕ, Αθήνα 2010, ISBN 978-960-489-018-7</ref>▼
▲Ο '''οξύουρος''' (''Enterobius vermicularis'') είναι μικρός, λευκός, παθογόνος [[νηματέλμινθας]] του [[έντερο|εντέρου]].<ref name=Poggas2011/> Ο θηλυκός έχει μήκος 8-13 mm και πάχος 0,5 mm και ο αρσενικός 2-5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια [[οξυουρίαση]].
 
▲== Βιολογία του οξύουρου==
▲Είναι σκώληκας που μολύνει παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει τον απλούστερο κύκλο ζωής απ’ όλους τους εντερικούς νηματέλμινθες. Οι ενήλικοι ζουν στο παχύ έντερο και ενίοτε και στη σκωληκοειδή απόφυση. Τα έγκυα θηλυκά εξέρχονται από το ορθό τη νύχτα και εναποθέτουν τα ωάριά τους στην περιπρωκτική περιοχή. Η μία πλευρά των ωαρίων είναι χαρακτηριστικά πιο κυρτή από την άλλη και συνήθως περιέχουν πλήρως ανεπτυγμένα έμβρυα. Η οξυουρίαση ξεκινά με την κατάποση αυτών των εμβρυοφόρων ωαρίων. Το κυριότερο σύμπτωμα που προκαλούν είναι ο περιπρωκτικός κνησμός (pruritus ani), που οφείλεται στην παρουσία των ωαρίων του σκώληκα.<ref name=Greenwood>Greenwood D., Slack R., Peutherer J., Barer M.,Ιατρική Μικροβιολογία (Τόμος ΙΙ), Εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης ΕΠΕ 2010, ISBN 978-960-489-018-7</ref>
 
==Επιδημιολογία==
ΠαρουσιάζειΟ οξύουρος παρουσιάζει ευρεία γεωγραφική κατανομή, συχνότερα όμως συναντάται σε υγρά και θερμά κλίματα. Δεν υπάρχει διάμεσοςενδιάμεσος ξενιστής. Συχνότερα μολύνονται τα παιδιά της νηπιακής ηλικίας (5- ή 6 ετών). Οι ενήλικες είναι περισσότερο ανθεκτικοί στη μόλυνση. Η μόλυνση γίνεται με τα αυγάαβγά, τα οποία καταπίνονται ή εισπνέονται.. Τα αυγάαβγά συγκεντρώνονται στη γλοιώδη έκκριση του δέρματος της περιοχής του περίνεου[[περίνεο]]υ από τους περιφερόμενους κατά τη νύκτα θηλυκούς οξύουρους και λόγω της τοπικής φαγούρας που προκαλούν και το επακόλουθο ξύσιμο μολύνονται τα δάχτυλα των χεριών. Επίσης τα ωάριααβγά τους μολύνουν τα κλινοσκεπάσματα και κατά την προετοιμασία στρωσίματος αυτών δημιουργούνται μολυσματικά αερολύματα.<ref name=Poggas2011>Πόγγας Ν., Χαρβάλου Α.,: ''Ιατρική Μικροβιολογία'', Εκδόσεις «Οδυσσέας», 2011, ISBN 978-960-210-577-1</ref>
 
== Παθογένεια-Κλινικές και κλινικές εκδηλώσεις ==
Τα αβγά εκκολάπτονται στο παχύ έντερο. Οι σκώληκες ωριμάζουν σε 2- μέχρι 4 εβδομάδες και ζουν 2 μήνες. Το ένα τρίτο των λοιμώξεων είναι ασυμπτωματικές. Το συχνότερο σύμπτωμα είναι ο ερεθισμός και η φαγούρα του [[Πρωκτός|πρωκτού]]. Μερικές φορές ο κνησμός είναι σοβαρόςέντονος και μπορεί να παρατηρηθούν δευτερογενείς βακτηριακές μολύνσεις. Σπάνια οι οξύουροι μεταναστεύουν σε άλλες περιοχές του σώματος, όπως στον ουρογεννητικό σωλήνα των γυναικών με αποτέλεσμα την πρόκληση [[κολπίτιδα]]ς.<ref name=Poggas2011/>
 
==Διάγνωση==
Η εργαστηριακή διάγνωση γίνεται κυρίως με την ανεύρεση των χαρακτηριστικών αβγών του οξύουρου.<ref name=Poggas2011/> Δεδομένου ότι τα ωάριααβγά του δεν αποβάλλονται στα [[κόπρανα]], η παρασιτολογική εξέταση κοπράνων είναι περιττή. Η διάγνωση τίθεται με την ανίχνευση των νέων χαρακτηριστικών σκωλήκων, που μοιάζουν με μικρές κλωστές, στην επιφάνεια των κοπράνων, ή την ανίχνευση ετων χαρακτηριστικών ωαρίων του σε εξέταση δείγματος ληφθέντος με σελοτέιπαυτοκόλλητη ταινία (ή με επιίχρισμαεπίχρισμα) από την περιπρωκτική περιοχή, τις πρώτες πρωινές ώρες, πριν από το πλύσιμο του ασθενούς.<ref name=Greenwood/>
 
Οι θηλυκοί οξύουροι εναποθέτουν τα αβγά τους στην περιοχή του περινέου κατά τοτη διάστημαδιάρκεια της νύκτας, και γι’για αυτό τις πρωινές ώρες και πριν το πλύσιμο επικολλάται ταινίααυτοκόλλητη σελοτέιπταινία στην περιοχή του περινέου. Στη συνέχεια η ταινία επικολλάται σε αντικειμενοφόρο πλάκα και αποστέλλεται στο μικροβιολογικό εργαστήριο. Εάν υπάρχουν αβγά, θα κολλήσουν στην ταινία και θα γίνουν ορατά κατά τητην μικροσκόπησηεξέταση της πλάκας με την επικολλημένη ταινία στο μικροσκόπιο. Τα αβγά του οξύουρου είναι ωοειδή (οβάλ), μεγέθους 55x25 [[Μικρόμετρο|μm]], επίπεδα στη μία πλευρά, και περιέχουν την [[προνύμφη]]. Αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, επαναλαμβάνεται τέσσερις4 μεμέχρι έξι6 φορές.
 
Κατά τηντη γενική εξέταση των κοπράνων σπάνια ανευρίσκονται αβγά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να βρεθούν θηλυκοί οξύουροι με αβγά. Χαρακτηριστικό τους είναι το κεφαλικό τμήμα του σκώληκα.<ref name=Poggas2011/>
 
== Θεραπεία, Πρόληψηπρόληψη και Έλεγχοςέλεγχος ==
Για τη θεραπεία της λοίμωξης από οξύουρο χρησιμοποιούνται τα εξής φάρμακα: [[πιπεραζίνη]], παμοϊκό [[πυραντέλιο]], [[μεβενδαζόλη]], [[αλβενδαζόλη]] (πολύ καλή δραστικότητα) και [[θειαβενδαζόλη]] (μέτρια δραστικότητα). Η [[λεβαμιζόλη]], που χρησιμοποιείται στη θεραπεία λοιμώξεων από άλλους εντερικούς νηματέλμινθες, δεν παρουσιάζει καμία δραστικότητα.<ref name=Greenwood/> Τα φάρμακα αυτά σκοτώνουν τους ενήλικες σκώληκες αλλά όχι τα αυγάαβγά και γι’αυτόγια τον λόγο αυτόν τις ημέρες όπου το παιδί παίρνει το σιρόπι του είναι καλό να κάνει ντουζ το βράδυ και το επόμενο πρωί, ώστε να απομακρυνθούν τα ωάριααβγά που έχουν απομείνει.
 
Η εφάπαξ δόση μεβενδαζόλης ή πυραντέλιου είναι πολύ αποτελεσματικές. Επειδή συνήθως παρατηρούνται αναμολύνσειςεπαναμολύνσεις, συνιστάται και δεύτερη δόση μετά από 10 μεέως 14 ημέρες, γιαπροκειμένου να σκοτώσει τους νέους σκώληκες που θα αναπτυχθούν.
 
Μερικοί γιατροί συνιστούν θεραπεία όλης της οικογένειας. Τα ωάριααβγά συνήθως δεν αντέχουν την αποξήρανση και επιβιώνουν στο περιβάλλον μόλις 6 -έως 12 ώρες, αλλά μπορούν να επιβιώσουν για λίγες εβδομάδες σε ψυχρότερο περιβάλλον με περισσότερη υγρασία.<ref name=Poggas2011/>
 
Η ατομική υγιεινή, η κοπή των νυχιών, το καλό πλύσιμο των κλινοσκεπασμάτων και των πετσετών, καθώς και η άμεση θεραπεία των προσβληθέντων ατόμωνανθρώπων είναι χρήσιμα μέτρα καταπολέμησης και αποφυγής επαναμολύνσεων. Όταν καθαρίζεται το σπίτι μιας μολυσμένης οικογένειας, πρέπει να απομακρύνεται η σκόνη κάτω από τα κρεβάτια και επάνω από τις πόρτες με υγρό πανί, γιαπροκειμένου να αποφευχθεί η εισπνοή μολυσματικών αβγών.<ref name=Murray>Murray P., Rosenthal K., Pfaller M.,: ''Ιατρική Μικροβιολογία'' (Πέμπτη5η Έκδοσηέκδοση), Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα 2008, ISBN 978-960-394-558-1</ref>
 
 
== Παραπομπές ==
<references />
 
 
{{DEFAULTSORT:Οξυουρος}}
 
[[Κατηγορία:Παράσιτα]]
[[Κατηγορία:ΝηματέλθιμεςΝηματέλμινθες]]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Ειδικό:MobileDiff/9185580"