Λέστερ Στάνχοπ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Λέστερ Στάνχοπ''' (πλήρες ονοματεπώνυμο ''Leicester FitzGerald Charles Stanhope'', γεννήθηκε στο [[Δουβλίνο]], στις [[2 Σεπτεμβρίου]] [[1784]] και απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών στο [[Λονδίνο]], στις [[7 Σεπτεμβρίου]] [[1862]])<ref>Doyle, James William Edmund (1886) «The Official Baronage of England», Τόμος 2ος, Λονδίνο: Longmans, Green, σελ. 136 </ref>. Ήταν τρίτος γιόςγιος του Charles Stanhope («3ου Κόμη του Χάρινγκτον») και της Jane Stanhope. [[Μεγάλη Βρετανία|Βρετανός]] [[Αριστοκρατία|αριστοκράτης]], στρατιωτικός, συγγραφέας και φιλέλληνας. Στη διάρκεια του πολέμου της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, και σε συνεργασία με τον [[Λόρδος Βύρων| Λόρδο Βύρωνα]], ταξίδεψε στην Ελλάδα μεταξύ 1823 και 1824, εποχή της [[Α΄ Ελληνική Δημοκρατία | Α΄ Ελληνικής Δημοκρατίας]] και συγχρόνως του [[Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1823–1825) | Α΄ εμφυλίου πολέμου]].

Ο Λέστερ Στάνχοπ έφτασε στην Κεφαλλονιά το Νοέμβριο του 1823 και συνάντησε τον Μπάιρον στα Μεταξάτα, από όπου εκείνος προετοίμαζε το ταξίδι του, περιμένοντας ειδήσεις από τους συνεργάτες του, που βρίσκονταν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Την εποχή εκείνη, όπως και σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, ο πρώτος Ύπατος Αρμοστής του βρετανικού προτεκτοράτου του Ιονίου [[Θωμάς Μαίτλαντ| Τόμας Μαίτλαντ]] τηρούσε ανθελληνική στάση και οι αγγλικέςβρετανικές αρχές απαγόρευαν την εμπλοκή των Επτανησίων στην Επανάσταση.

Στο μεταξύ, στην Ηπειρωτική Ελλάδα, ήδη από την [[Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους ]], τον Απρίλιο του 1823, είχε εκδηλωθεί ο διχασμός μεταξύ των πληρεξουσίων που ήταν προσκείμενοι στην κυβέρνηση και όσων άλλων ήταν αντίθετοι με την κυβέρνηση και υποστήριζαν τους στρατιωτικούς. Κοτζαμπάσηδες και οπλαρχηγοί διαγκωνίζονταν για την εξουσία. Οι διχόνοιες επεκτάθηκαν με τρόπο που οι σχέσεις Βουλευτικού και Εκτελεστικού (Κυβέρνησης) έφτασαν σε σημείο να συμπεριφέρονται ως εχθροί, ενώ σε διάφορα μέρη της Πελοποννήσου μικρές ομάδες οπλισμένων συγκρούονταν μεταξύ τους. Πολλά από τα μέλη του Βουλευτικού εγκαταλείποντας το Άστρος εγκαταστάθηκαν στο Κρανίδι, όπου προσπαθούσαν να ορίσουν ένα αντίπαλο Εκτελεστικό σώμα. Σημαντικό γεγονός τον Αύγουστο του 1823 ήταν ο θάνατος του [[Μάρκος Μπότσαρης |Μάρκου Μπότσαρη]], τον οποίον οι τοπικοί οπλαρχηγοί των Αγράφων, που τον εχθρεύονταν, τον άφησαν μόνον του να αντιμετωπίσει τους πολύ περισσότερους Τουρκαλβανούς στο Καρπενήσι. Οι σουλιώτεςΣουλιώτες του Μπότσαρη κέρδισαν πολλά λάφυρα από αυτήν τη μάχη, αλλά δυστυχώς έχασαν τον αρχηγό τους, τη σωρό του οποίου μετέφεραν στο Μεσολόγγι. Μαθαίνοντας τα νέα, οι δύο απεσταλμένοι της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, φθάνοντας στην Ελλάδα, έβλεπαν πόσο τα προσωπικά κίνητρα οδηγούσαν τους Έλληνες σε διχόνοιες<ref> Γεωργίου Φίνλεϋ: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τομ. 1, μεταφρ. ΑλεξανδροςΑλέξανδρου ΠαπαδιαμάντηςΠαπαδιαμάντη. Αθήνα, 2008, σελ. 386-387. </ref>.

Μόλις πληροφορήθηκε ο Στάνχοπ ότι ο [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος]], έφυγε από την Ύδρα για το Μεσολόγγι, στις 30 Νοεμβρίου πέρασε και αυτός στο Μεσολόγγι, για να τον συναντήσει. Εκεί, μετά τη συνάντησή τους, την 1η Δεκεμβρίου μίλησε σε συγκέντρωση προκρίτων, που είχαν αναγορεύσει τον Μαυροκορδάτο γενικό διοικητή της Δυτικής Ελλάδας. Στην συγκέντρωση αυτή, βέβαια μέσω διερμηνέα, τους είπε ότι θα ήταν ευχής έργο να υπάρξουν στην Ελλάδα ελευθεροτυπία και σχολεία, παρουσίασε τις δυσάρεστες επιπτώσεις της πολιτικής διχόνοιας και έθεσε ως στρατιωτική προτεραιότητα να καταλάβουν οι Έλληνες την Πάτρα και τη Ναύπακτο, αναλύοντας και το τι χρειάζονταν για την επίτευξη αυτών των στόχων <ref> Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ. 149. </ref>. Με καθυστέρηση, στις 22 Ιανουαρίου, έφτασε στο Μεσολόγγι, όπου τον περίμενε ο Στάνχοπ, ο Γουίλιαμ Πάρυ (William Parry), τον οποίο είχε στείλει η Εταιρεία του Λονδίνου με 11 ελαφρά κανόνια, πυρίτιδα, τα αναγκαία εργαλεία και τεχνίτες όπλων, καθώς και χίλιες λίρες από τη Δημαρχία του Λονδίνου. Στο Σαράι του Μεσολογγίου που είχε προετοιμάσει κατάλληλα ο Στάνχοπ ανέλαβε ο Πάρυ να οργανώσει μηχανουργείο, για τις ανάγκες του στρατού<ref> Τρικούπη, Σπυρίδωνος: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδ. Ι.Ν.Σιδέρη, Αθήναι, 1926,τομ. 3ος ,κεφ.47, σελ.72. </ref>. Δυστυχώς όμως το μηχανουργείο, πριν ακόμη λειτουργήσει αποτελεσματικά, ληστεύθηκεληστεύτηκε και καταστράφηκε από πρόσφυγες Σουλιώτες.

Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει στην Ινδία, όπου ίδρυσεείχε ιδρύσει ανεξάρτητες εφημερίδες, η Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, στέλνοντας σχετικά μηχανήματα, είχε επιφορτίσει τον Στάνχοπ να επιμεληθεί την ίδρυση τεσσάρων τυπογραφείων στην Ελλάδα. Το πρώτο από αυτά ο Λέστερ Στάνχοπ το εγκατέστησε στο Μεσολόγγι. Επέλεξε μάλιστα ως εκδότη της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» τον [[Ιωάννης Ιάκωβος Μέγιερ| Ιάκωβο Μάγερ]], τον φιλέλληνα Ελβετό φαρμακοποιό για να διευθύνει την εφημερίδα, καθώς και αυτός συμμερίζονταν τις ίδιες φιλελεύθερες απόψεις με τον Στάνχοπ<ref> Τρίχα, Λύντια: Σπυρίδων- Ο άλλος Τρικούπης, 1788-1873, Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2019, σελ. 175, ISBN 978-960-435-629-4. </ref>. Ο Μάγερ είχε ασπαστεί την ορθοδοξία και είχε νυμφευτεί Ελληνίδα. Για την ίδια εφημερίδα προσέλαβε και τον τυπογράφο Δημήτριο Μενεσθέα, για τον οποίο ο Στάνχοπ ανέφερε «έχω μισθώσει έναν έξυπνο άνθρωπο, που τον έχω εφοδιάσει με αρκετό υλικό». Έτσι το Δεκέμβριο του 1823, εμφανίσθηκε επίσημα η ελληνική τυπογραφία στο Μεσολόγγι με τα «Ελληνικά Χρονικά», που εξέδωσαν συνολικά266συνολικά 266 φύλλα από τον Ιανουάριο του 1824 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1826, ενώ το τελευταίο φύλλο των Ελληνικών Χρονικών, κυκλοφόρησε χειρόγραφο, λίγο πριν από το θάνατο του Μάγερ κατά την «Έξοδο»<ref> Σιδέρης, Θωμάς: Το πολιορκημένο Μεσολόγγι και οι απαρχές του Ελληνικού τύπου, στη https://www.ertnews.gr/anadromes/to-poliorkimeno-mesologgi-kai-oi-aparches-toy-ellinikoy-typoy/</ref>. Στο παραπάνω τυπογραφείο εκδόθηκε επίσης και η (πολύγλωσση) ''Telegrafo Greco''<ref>Brower, David, "1821 - 1833, η Φλόγα της Ελευθερίας", Κεφάλαιο "Ο Βύρωνας στο Μεσολόγγι", σελ. 297, Πατάκης, [[Αθήνα]], [[2019]]</ref> (Ελληνικός Τηλέγραφος), με εκδότη τον [[Πιέτρο Γκάμπα]] (Pietro Gamba), που συμπλήρωσε 39 φύλλα.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1823, το Βουλευτικό, στο Κρανίδι, καθαίρεσε, μετά από επτάμηνη θητεία, τον [[Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης | Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη]] από την Κυβέρνηση και στη θέση του διόρισε πρόεδρο τον [[Γεώργιος Κουντουριώτης |Γεώργιο Κουντουριώτη]], που ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 6 Ιανουαρίου 1824, παραμένοντας στο Κρανίδι. Η αλλαγή αυτή αποτελούσε νίκη των προκρίτων και των νησιωτών απέναντι στους Μοραΐτες καπεταναίους <ref> Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ. 160</ref>. Ο Πετρόμπεης, που είχε μείνει στο Άργος, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, κήρυξε παράνομη την πράξη αυτή. Συμπλήρωσε την Κυβέρνησή του με άλλα πρόσωπα, και επέστρεψε στη Τριπολιτσά. Από τότε oι δύο κυβερνήσεις, άρχισαν να συγκρούονται με στρατιωτικές μετακινήσεις και πολιορκίες, ενώ οι φιλέλληνες, όπως ο Μπάιρον και ο Στάνχοπ, διαπίστωναν πόσο μάταιες ήταν οι συμφιλιωτικές τους προσπάθειες. Η δύναμη του Κολοκοτρώνη ήταν ότι κρατούσε το Παλαμήδι, που το φρουρούσε ο γιόςγιος του Πάνος. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στη νέα Κυβέρνηση να ορίσει έδρα της το Ναύπλιο και να διατάξει να πολιορκηθεί το Παλαμήδι<ref> Βλάχος, ΑγγελοςΆγγελος: Ένας Φιλέλλην για το 1821, Βιβλιοπωλείον της “Εστίας”, Αθήνα, 1971, σελ. 297-298.</ref>.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, το Φεβρουάριο του 1824, ο Στάνχοπ από το Μεσολόγγι έφτασε στην Αθήνα, όπου συνάντησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ο Ανδρούτσος, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του παραμονές του δανείου και ακόμη να προβληθεί ως υπερασπιστής των λαϊκών ελευθεριών στο εξωτερικό, προσποιήθηκε πως είχε τις ίδιες φιλοπρόοδες αντιλήψεις με τον Άγγλο φιλέλληνα. Έτσι ο Στάνχοπ, που αρχικά πήγε για να δει τις αρχαιότητες, σύντομα ενθουσιάστηκε με τον Ανδρούτσο, θαυμάζοντας τις στρατιωτικές και διπλωματικές του ικανότητες<ref>Μενελαΐδου Τατιάννα: Οδυσσέας Ανδρούτσος, Μεταπτυχιακή Εργασία στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. , Επιβλέπων καθηγητής: Ιάκωβος Μιχαηλίδης, Θεσσαλονίκη, 2013, σελ. 80-81. </ref>. Ακόμη ο Οδυσσέας οργάνωσε για χάρη του μια πειστική επίδειξη αθηναϊκής δημοκρατίας, συγκεντρώνοντας λαό για να εκλέξουν τρεις εφόρους. Τελικά ο Στάνχοπ, που δήλωνε ουδετερότητα, φάνηκε ότινα συμπάθησεσυμπαθεί τον Ανδρούτσο. Στη Ρούμελη, στιςΣτις αρχές του 1824, οι Έλληνεςεπαναστάτες στη Ρούμελη ήταν διχασμένοι μεταξύ του Ανδρούτσου, που επικρατούσε στην Ανατολική Στερεά και του Μαυροκορδάτου που με έδρα το Μεσολόγγι, επικρατούσε στη Δυτική Στερεά. Ο Οδυσσέας από τον Ιανουάριο του 1824, είχε στείλει επιστολή στον Μπάιρον, και μέχρι την άνοιξη, κατέβαλε προσπάθειες να συγκληθεί στα Σάλωνα συνδιάσκεψη των αντιμαχόμενων μερίδων, ώστε να επιτευχθεί μια ένωση των δυνάμεων Ανατολικής και Δυτικής Στερεάς Ελλάδας, χωρίς βέβαια να αναφέρει ότι η ένωση αυτή έπρεπεεπιδίωκε να πραγματοποιηθεί υπό την αρχηγία του. Έτσι, ο Στάνχοπ, συντασσόμενος με τον Ανδρούτσο, σε επιστολή προς τον Μπάιρον, μετά την έκφραση της εκτίμησής του, τόνιζε και τη μεγάλη επιρροή που ασκούσε ο λόγος του λόρδου στους Έλληνες, και κατέληγε παρακαλώντας τον να προσέλθει σε αυτή τη συμφιλιωτική σύσκεψη. Με παρόμοιο σκεπτικό και ο [[Τζορτζ Φίνλεϊ | Φίνλεϊ ]], πήγε ο ίδιος στο Μεσολόγγι και προσκάλεσε τους Μπάιρον και Μαυροκορδάτο στη συνέλευση. Ο μεν Μπάιρον δέχθηκε και επέμενε να πάει, ο δε Μαυροκορδάτος έκανε το πάν για να τον αποτρέψει. <ref> Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ.153. </ref>.

Όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφυγε από την Αθήνα για την Εύβοια, προκειμένου να βρει τους άνδρες του, που πολιορκούσαν τους Τούρκους στη Χαλκίδα και στην Κάρυστο, ο Στάνχοπ έμεινε στην Αθήνα απασχολούμενοςασχολούμενος με τις εκδόσεις του. Στην ΑθήναΕκεί ο Στάνχοπ γνώρισε και τον [[Γεώργιος Ψύλλας | Γεώργιο Ψύλλα]], στον οποίο ανέθεσε τη διεύθυνση της υπό έκδοση [[Εφημερίς των Αθηνών | «Εφημερίδος των Αθηνών»]].

Στις 4 Απριλίου έφθασε πρώτος στα Σάλωνα (Αγρίνιο[[Άμφισσα]]) και περίμενε να συγκεντρωθούν όλοι οι προσκληθέντες. Εκεί έμαθε και το δυσάρεστο νέο, το θάνατο του Μπάιρον, που πέθανε αιφνιδίως, μετά από άγνωστης αιτιολογίας σύντομο πυρετό, στο Μεσολόγγι στις 7/19 Απριλίου του 1824, μετά από άγνωστης αιτιολογίας σύντομο πυρετό. Η συνέλευση, που διάρκεσε από τις 8 μέχρι τις 24 Απριλίου, ενώ στο Μοριά συνεχιζόταν οι συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών και των ανταρτών, ουσιαστικά απέτυχε το σκοπό της. Ο θάνατος του Μπάιρον και η μη συμμετοχή εκπροσώπων της δυτικής Στερεάς συνετέλεσαν στη ματαίωση των σχεδίων των οργανωτών, οι οποίοι, όταν αντιλήφθηκαν ότι απέτυχαν, φρόντισαν να μη διαταράξουν τις σχέσεις τους με την κυβέρνηση και με ψήφισμα της 24ης Απριλίου αποφάσισαν να «είναι ευπειθείς προς την Διοίκηση … και ποτέ εις την διαταγήν της να μη εναντιώνονται» <ref> Κατηφόρη, Δέσποινα: Η επανάσταση κατά το 1824, στο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. ΙΒ΄ Η Ελληνική Επανάσταση 1821-1830, Εκδοτική Αθηνών, 1975, σελ.334-337. </ref>. Βέβαια η συνέλευση πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συμμετοχή του Μαυροκορδάτου, που δεν ήθελε να συμμετάσχει σε συνέλευση υπό την επιρροή του ΟδυσσέαΑνδρούτσου και του Νέγρη. Όσοι παρέστησαν συμφώνησαν να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση του [[Γεώργιος Κουντουριώτης |Γεωργίου Κουντουριώτη]], που ήταν πλέον στο Ναύπλιο, και όχι το Εκτελεστικό των ανταρτών, που βρισκόταν στην Τριπολιτσά, υπό τον έλεγχο του Κολοκοτρώνη. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης συνειδητοποίησε την ήτα του και υποχρεώθηκε να διατάξει τον γιό του Πάνο να παραδώσει το Παλαμήδι, υπό τον όρο να πληρωθούν οι μισθοί των στρατιωτών του φρουρίου. Ακολούθως ο Πάνος Κολοκοτρώνης στις 24 ΜαίουΜαΐου 1824, παρέδωσε το Παλαμήδι στην κυβέρνηση του Κουντουριώτη, αφού έλαβε 25.000 γρόσια.

Ο Στάνχοπ ήταν ευχαριστημένος με την έκβαση της συνέλευσης στα Σάλωνα, καθώς αισιοδοξούσε ότι οι Μοραΐτες οπλαρχηγοί θα συμμορφώνονταν, για να συμμετάσχουν στη διανομή του δανείου. Μόλις έμαθε ότι έφτασε στη Ζάκυνθο το πλοίο Φλόριντα με τον Μλακιέρ και την πρώτη δόση του δανείου και ακόμη ότι είχε διοριστεί ο ίδιος επίτροπος μαζί με τον Μπάιρον, ξεκίνησε, αμέσως μετά τη λήξη της συνέλευσης, από τα Σάλωνα για τη Ζάκυνθο. Εκεί έμαθε ότι τα χρήματα του δανείου δεσμεύτηκαν από τις αγγλικές αρχές των Επτανήσων, καθώς φαίνεται ότι ο νέος ύπατος αρμοστής των Ιονίων νήσων [[Φρέντερικ Άνταμ]] είχε λάβει οδηγίες από τηντη Βρετανική κυβέρνηση της Αγγλίας για να θέσουνθέσει τέρμα στις στρατιωτικές δραστηριότητες του Στάνχοπ. Επίσης του επιδόθηκε ένα έγγραφο από τη μονάδα του, την Έφιππη Βασιλική Φρουρά, που τον πληροφορούσε πως η άδειά του είχε ανακληθεί και που διατάσσοντανδιατασσόταν να επιστρέψει το ταχύτερο στην Αγγλία. Τις παραπάνω ενέργειες φαίνεται ότι τις είχε ζητήσει ο [[Τζωρτζ Κάνινγκ| Κάνινγκ]], καθώς πίστεψεθεώρησε ότι ο Στάνχοπ είχε συνταχθεί με τους αντίπαλουςαντιπάλους του Μαυροκορδάτου. <ref> Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρμεταφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ.155 και 193-194. </ref>. Καθώς ο Μπάιρον είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε να ταφεί κοντά στους τάφους των προγόνων του, ανατέθηκε στον Στάνχοπ να συνοδέψει την ταριχευμένη σορό του Μπάιρον, μαζί με τα προσωπικά του αντικείμενα και τα χαρτιά του, στην Αγγλία με το ίδιο πλοίο. Το Φλόριντα, απέπλευσε από τη Ζάκυνθο για το ταξίδι της επιστροφής στις 13/25 Μαΐου. Λίγες ημέρες μετά τον απόπλου του Φλόριντα με τον Στάνχοπ, στις 12 Ιουνίου, η κυβέρνηση του ΝαύπλιουΝαυπλίου έδωσε γενική αμνηστία και έτσι έληξε, αυτό που ονομάστηκε, ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος της Ελληνικής Επανάστασης.

Στο σύντομο διάστημα της παραμονής του στην Ελλάδα, από όσα προσπάθησε να οργανώσει ο Στάνχοπ , όπως στρατιωτική μονάδα, μηχανουργείο στρατού, ταχυδρομική υπηρεσία, ίδρυση σχολείου, υγειονομική υπηρεσία, μόνο τη λειτουργία τυπογραφείων για την έκδοση εφημερίδων πέτυχε<ref> Κατηφόρη, Δέσποινα: Η επανάσταση κατά το 1824, στο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. ΙΒ΄ Η Ελληνική Επανάσταση 1821-1830, Εκδοτική Αθηνών, 1975, σελ.334-337. </ref>, όπωςγεγονός όμως που αποδείχθηκε πολύ σημαντικό. Εκτός από τις εφημερίδες του Μεσολογγίου, και της Αθήνας, που ήδη αναφέρθηκαν, στον Στάνχοπ οφείλεται και το τυπογραφείο της Διοίκησης στο Ναύπλιο (Γενική Εφημερίς της Ελλάδος), ενώ το τυπογραφείο στα Ψαρά δεν πρόλαβε να λειτουργήσει, λόγω της καταστροφής του νησιού τον Ιούνιο του 1824.

Ο Στάνχοπ ήταν ιδεολόγος, φανατικός φιλελεύθερος και θερμός υποστηρικτής της ελευθερίας του τύπου. Τα δημοκρατικά κηρύγματα του Στάνχοπ γινόταν δεκτά από όσους μπορούσαν να τον καταλάβουν και ο ίδιος, μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό του, γινόταν αρκετά δημοφιλής. Γενικώς όμως όχι μόνο ο λαός ήταν ανώριμος να τα δεχθεί, αλλά και κανένας από τους ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης, ίσως υπολογίζοντας και την επιρροή της Ιεράς Συμμαχίας, δεν τα ενστερνίστηκε ώστε να υποστηρίξει δημόσια τις απόψεις του για Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Κατά την παραμονή του στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Στάνχοπ θεωρούσε τον εαυτό του ως υπηρέτη του ελληνικού έθνους, όπως συχνά αποκαλούσε τον εαυτό του, στις επιστολές του προς τους Έλληνες. Ο Σπυρίδων Τρικούπης, σύγχρονος και γνώριμος<ref> Τρίχα, Λύντια: Σπυρίδων- ο άλλος Τρικούπης, 1788-1873, Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2019, σελ. 486, ISBN 978-960-435-629-4</ref> του Στάνχοπ, τον χαρακτηρίζει «''εὐγενή καὶ καλοκάγαθον ἄνδρα''», ο οποίος «''ἠγάπα τὴν εὐταξίαν, τὴν τακτοποίησιν τῆς ὑπηρεσίας, …τὴν στερέωσιν ἐν Ἑλλάδι δημοκρατικῶν θεσμῶν, καὶ τὴν ὕπαρξιν πανελευθέρου ἐφημεριδογραφίας''» <ref>Τρικούπη, Σπυρίδωνος: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδ. Ι.Ν.Σιδέρη, Αθήναι, 1926,τομ. 3ος ,κεφ.47, σελ.71 και 85. </ref>. OΟ ιστορικός D. Dakin αναφέρει ότι «''αγνοούσε σχεδόν εντελώς τον παράγοντα των τοπικών και προσωπικών ανταγωνισμών''» καθώς και ότι «''δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πόσο παράλογες μπορούσαν να είναι οι προσωπικές έχθρες στην Ελλάδα''» <ref> Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ.155. </ref>.

Μετά την επιστροφή του Στάνχοπ στην Αγγλία, κάποιοι τον κατάκρινανκατέκριναν για μεροληπτική συμπεριφορά. Μάλιστα ο Μπλακιέρ, σαφώς επηρεασμένος από τον Μαυροκορδάτο, έφτασε στο σημείο να πει ότι το μόνο που κατάφερε ο Στάνχοπ στα Σάλωνα ήταν να δημιουργήσει ένα τρίτο κόμμα. Στο θέμα αυτό ο ιστορικός Douglas Dakin κρίνοντας διαφορετικά τη σχέση του Στάνχοπ με τον Ανδρούτσο καταλήγει: « ''Ο Στάνχοπ μολονότι στην αρχή μπορεί να εξαπατήθηκε, στην πραγματικότητα δεν είχε καμιά αυταπάτη για τον Οδυσσέα και για το περιβάλλον του, και καμιά επιθυμία να δημιουργήσει παράταξη αντίπαλη στην παράταξη του Μαυροκορδάτου,… τον οποίον αντιμετώπιζε απλώς ως αρχηγό μιας από τις πολλές παρατάξεις που έπρεπε να συμφιλιωθούν και να τεθούν υπό έλεγχο της κυβέρνησης του Κουντουριώτη''» <ref>Dakin, Douglas: Ο αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, μετεφρμεταφρ. Ρένας Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1983, σελ.156. </ref>.

Στις 17 Ιουλίου1824 συνεδρίασε η Ελληνική επιτροπή του Λονδίνου, η οποία μετά την ανάγνωση της αναφοράς του συνταγματάρχη Στάνχοπ, τον ευχαρίστησε για τον ακάματο ζήλο που επέδειξε, ενεργώντας ως εκπρόσωπός της, στην Ελλάδα,. Επίσης τονίζονταςεπισημάνθηκε ότι η επιτροπή αναμένει μεγάλα οφέλη για την Ελλάδα, χάρη στις προσπάθειες και τις εισηγήσεις του, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη χώρα <ref> Stanhope, Leicester: ' Greece in 1823 and 1824; A Series of Letters and other Documents on the Greek Revolution, written during a visit to that country, Printed for Sherwood, Jones, and Co. , London,1824, σελ. 344. </ref>. Πολύ αργότερα, τον Απρίλιο του 1838, επί Όθωνος, ο Λέστερ Στάνχοπ τιμήθηκε με το παράσημο του τάγματος του Σωτήρος.

• «A Sketch of the History and Influence of the Press in British India» (1823), όπου σχολιάζει και τη διοικητική πολιτική του μαρκησίου Hastings<ref>Norgate, Gerald le Grys : "Stanhope, Leicester Fitzgerald Charles. In Lee, Sidney (ed.). Dictionary of National Biography, London: Smith, Elder & Co. τομ.54, σελ.20. </ref>.

OΟ Λέστερ, το 1851, απέκτησε τον τίτλο του «5ου Κόμη του Χάρινγκτον», μετά τον θάνατο του αδελφού του Κάρολου, «4ου Κόμη του Χάρινγκτον». Ήταν νυμφευμένος, από το 1831 με την Elizabeth Green, με την οποία απόκτησαν δύο κόρες και έναν γιό, τον Sydney Stanhope (1845 –1866), ο οποίος τον διαδέχθηκε ως «6ος Κόμης του Χάρινγκτον» . Απεβίωσε στο Χάρινγκτον Χάουζ <ref>Leslie, Sr Stephen (1885) «Dictionary of national biography: Τόμος 54»</ref> (Harrington House), στο South Kensington, στις 7 Σεπτεμβρίου 1862.