Αντιμεταχώρηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Βασική συνέπεια της αντιμεταχώρησης στην [[Αττική διάλεκτος|Αττική διάλεκτο]] ήταν η δημιουργία ενός νέου κλιτικού σχήματος, της ''Αττικής κλίσης''. Τα αττικόκλιτα ουσιαστικά και επίθετα ανήκουν στη β΄ κλίση των ονομάτων τής Αρχαίας Ελληνικής, στην οποία παρατηρείται η διατήρηση του ίδιου επιθηματικού φωνήεντος, του ''-o-'' (άλλοτε μακρού και άλλοτε βραχέος) σε όλες τις πτώσεις. Ο σχηματισμός αυτός στηρίχθηκε ακριβώς στη μετάθεση ποσότητας, π.χ. ''λᾱός > ληός'' (ιων.ιωνικό) > ''λεώς'' (αττ.αττικό), ''ἵλᾱος > *ἵληος > ἵλεως'' (αττ.αττικό), ''νᾱός > νηός'' (ιων.ιωνικό) > ''νεώς'' (αττ.αττικό). Κύριο χαρακτηριστικό τού εν λόγω σχήματος είναι η διατήρηση του μακρού ''-ω-'' σε όλες τις πτώσεις και ειδικότερα στις θέσεις όπου η συνήθης β΄ κλίση έχει το αντίστοιχο βραχύ ''-ο-''<ref>Βλ. Σταματάκο 1949: 134-5.</ref>.

Η Αττική κλίση είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί κατά τους ύστερους κλασικούς χρόνους, κυρίως από τον 3ο αιώνα π.Χ., και καθώς διαμορφωνόταν η [[Ελληνιστική Κοινή]] επικράτησαν τα ονόματα β΄ κλίσεως σε ''-ος,'' τα οποία παρουσίαζαν ομαλότερη μορφολογία. Στοιχεία τής αττικής κλίσης διατηρήθηκαν κυρίως ως α΄ συνθετικά (π.χ. ''νεώσ-οικος, λεω-φόρος, γεω-πόνος, γεω-μέτρης''), εφόσονδιότι σε αυτή τη θέση δεν παρουσιάζονται μορφολογικές δυσκολίες<ref>Βλ. Horrocks 2006: 116.</ref>.