Μαρτίνος Μεδιολάνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
it-Martiniano di Milano |
(Καμία διαφορά)
|
Έκδοση από την 09:46, 16 Ιανουαρίου 2022
Ο Μαρτίνος ή Μαρτινιανός (λατινικά: Martiniano o Martino) ήταν επίσκοπος του Μιλάνου, Μεδιολάνο τότε, από το 423 έως το θάνατό του. Είναι σεβαστός ως άγιος από την Καθολική Εκκλησία που τον θυμάται στις 29 Δεκεμβρίου.
| Μαρτίνος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας Μιλάνο |
| Θάνατος | 29 Δεκεμβρίου 435 Μιλάνο |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός του Μιλάνο |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Eορτασμός αγίου | 29 Δεκεμβρίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | καθολικός ιερέας καθολικός επίσκοπος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αρχιεπίσκοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Στις σύγχρονες ελληνικές πηγές, αλλά και στις Βυζαντινές, μαρτυρείται με το όνομα Μαρτίνος, ενώ στις λατινικές πηγές του έκτου αιώνα και σε μεταγενέστερες είναι γνωστός με το όνομα Μαρτινιανός[1].
Ο Μαρτίνος τεκμηριώνεται ιστορικά μεταξύ των ετών 430 και 431 στη διαμάχη μεταξύ των υποστηρικτών της θεολογίας του Κυρίλλου Αλεξανδρείας και του Νεστόριου. Κατά τη διάρκεια αυτής της θεολογικής διαμάχης, μετά τον Οκτώβριο / Νοέμβριο του 430, ένας ανώνυμος επίσκοπος του Μιλάνου, πιθανότατα ο ίδιος ο Μαρτίνος, ήταν ο παραλήπτης, μαζί με τους ανώνυμους επισκόπους της Ακουιλείας και της Ραβέννας[2], μιας επιστολής των Αντειοχηνών που κατήγγειλε τα γραπτά του Κύριλλου που, σύμφωνα με αυτούς, ήταν εμποτισμένοι με τον Απολληναρισμό[3].
Πριν από τον Σεπτέμβριο / Οκτώβριο του 431, και πιθανότατα ως απάντηση στην επιστολή της αντιοχειανής παράταξηςς, ο Μαρτίνος έγραψε μια επιστολή, χαμένη πλέον, στον Ιωάννη της Αντιοχείας και στους αντικυρίλλιους επισκόπους και ταυτόχρονα έστειλε αντίγραφο της πραγματείας του Αγίου Αμβρόσιου προς τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β. με τίτλο De incarnatione dominicae sacramento. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να ανακατασκευαστεί η θεολογική θέση του Μαρτίνου στη διαμάχη του Νεστοριανού][4].
Ο Μαρτίνος τεκμηριώνεται σε ελληνικές πηγές και σε τρίτη περίπτωση. Μάλιστα, στις διαπραγματεύσεις που έγιναν μετά τη σύνοδο της Εφέσου στη Χαλκηδόνα μεταξύ 11 Σεπτεμβρίου και 25 Οκτωβρίου 431, ο Μαρτίνος αναφέρεται από τον Ιωάννη Αντιοχείας και τους εκπροσώπους της παραταξής του, επιθυμώντας να κερδίσουν υπέρ τους τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Ρούφο για τον σκοπό τους. Για την αποστολή των δύο αυτών γραπτών που, σύμφωνα με τους Αντειοχικούς, υποδηλώνουν την αντίθεση των Ιταλών στη Χριστολογία του Κυρίλλου[4].
Ο Φήλιξ Εννόδιος αφιερώνει στον Μιλανέζο επίσκοπο ένα από τα Carmina του[5], γραμμένο πριν από το 521, στο οποίο ο επίσκοπος χαρακτηρίζεται ως δούλος του Θεού και επαινείται για τη σύνεση και την απλότητά του. Από την Κάρμεν του Εννοδίου φαίνεται ότι ο Μαρτίνος εξελέγη ομόφωνα στην έδρα του Μιλάνου, παρά την αντίθεσή του και τη συνπαρουσία ενός άλλου υποψηφίου για την επισκοπή[6]. η ίδια σύνθεση υπαινίσσεται το γεγονός ότι κατά τη βραχύβια επισκοπή του[7] έκτισε δύο εκκλησίες[8].
Σύμφωνα με τον Catalogus archiepiscoporum Mediolanensium[9], που χρονολογείται από τους μεσαιωνικούς χρόνους, η επισκοπή του Μαρτίνου τοποθετείται μεταξύ αυτών του Μαρόλου και του Γλυκέριου. Ο ίδιος κατάλογος του αναθέτει 30 χρόνια διακυβέρνησης και λέει ότι θάφτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου[10] στη βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Ωστόσο, η παράδοση του αναθέτει 12 χρόνια επισκοπής, από το 423 έως το 435[11].
Η μνήμη του εορταζόταν στις 2 Ιανουαρίου, η επέτειος του μεταφέρθηκε στις 29 Δεκεμβρίου με τη μεταρρύθμιση της ρωμαϊκής μαρτυρολογίας το 2004[12]]. Το 1988 τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου και θάφτηκαν κάτω από το βωμό της Αγίας Αγκάθα[13].
Παραπομπές
- ↑ Pietri, Prosopographie de l'Italie chrétienne, II, p. 1419, nota 1.
- ↑ Rispettivamente Januario e Pietro Crisologo.
- ↑ Secondo Pietri, la lettera degli antiocheni fu scritta in un'epoca successiva a ottobre/novembre 430, mentre per Élisabeth Paoli essa fu scritta durante il concilio di Efeso, ossia tra giugno e agosto 431
- ↑ 4,0 4,1 Ep. mandatariorum Orientalium ad Rufum, Collecio Vaticana 97, Acta Conciliorum Oecumenicorum I, 1,3, pp. 41-42.
- ↑ Magno Felice Ennodio, Carmina, nº 199 Αρχειοθετήθηκε 2017-04-18 στο Wayback Machine., in Monumenta Germaniae Historica, Auctores antiquissimi, vol. VII, Berlino 1885, p. 164.
- ↑ Pietri, Prosopographie de l'Italie chrétienne, II, p. 1418.
- ↑ Lanzoni, Le diocesi d'Italia dalle origini al principio del secolo VII, p. 1019.
- ↑ Paoli, Les notices sur les évêques de Milan (IVe-VIe siècle), p. 220.
- ↑ «Catalogus Archiepiscoporum Mediolanensium». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 aprile 2017. Ανακτήθηκε στις 24 aprile 2017. Invalid
|deadurl=sì(βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:|accessdate=, |archivedate=(βοήθεια), Monumenta Germaniae Historica, Scriptores, vol. VIII, Hannover 1848, p. 103. - ↑ Depositus 4 kalendas ianuariis.
- ↑ https://archive.org/stream/seriesepiscoporu00gamsuoft#page/795/mode/1up. Unknown parameter
|titolo=ignored (|title=suggested) (βοήθεια); Unknown parameter|pagina=ignored (|pages=suggested) (βοήθεια); Unknown parameter|data=ignored (|date=suggested) (βοήθεια); Unknown parameter|autore=ignored (|author=suggested) (βοήθεια); Missing or empty|title=(βοήθεια) - ↑ Dal sito Santi e Beati.
- ↑ Fausto Ruggeri, I vescovi di Milano, 1991, pp. 14-15.
Βιβλιογραφία
- (Λατινικά) Giuseppe Antonio Sassi, Baldassarre Oltrocchi, Archiepiscoporum Mediolanensium series historico-chronologica, vol. I, Milano 1755, pp. 111-114.
- (Λατινικά) De S. Martiniano archiepiscopo Mediolanensi, Acta Sanctorum, tomo I, Parigi 1858, pp. 89-90.
- Francesco Lanzoni, Le diocesi d'Italia dalle origini al principio del secolo VII (an. 604), vol. II, Faenza 1927, p. 1019.
- Élisabeth Paoli, Les notices sur les évêques de Milan (IVe-VIe siècle), in « Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes », tomo 100, nº 1 (1988), p. 220.
- (Γαλλικά) Charles Pietri, Luce Pietri (ed.), Prosopographie chrétienne du Bas-Empire. 2. Prosopographie de l'Italie chrétienne (313-604), École française de Rome, vol. II, Roma 2000, pp. 1418-1419.
- Antonio Rimoldi, Martiniano, vescovo di Milano, santo, in Bibliotheca Sanctorum, vol. VIII, col. 1226.