Ο Ροβέρτος γεννήθηκε στον [[Πύργος του Αννεσύ|πύργο του Αννεσύ]] (chateau d'Annecy) το 1342, γιος του Αμεδαίου Γ΄ κόμη της Γενεύης και της Μαώς του Μπουλόν (Boulogne).[2] Ο [[Γκυ του Μπουλόν]] ήταν εκ μητρός θείος του. Ο Ροβέρτος σπούδασε στη [[Σορβόννη]] στο Παρίσι. Το 1359 διορίστηκε αποστολικός πρωτονοτάριος, έγινε επίσκοπος του Τερουάν το 1361, αρχιεπίσκοπος του Καμπραί το 1368 και [[καρδινάλιος]] στις 30 Μαΐου 1371.[3] Από το 1373 κατείχε τη θέση του αρχιδιάκονου του Ντόρσετ,[4] και από το 1374 επίσης [[πρωθιερέας]] (prebent) της Εκκλησίας της Ενορίας Αγ. Πάντων στο Μίντλ Γούντφορντ του Συλλόγου στο Γουίλτσαϊρ, [5] αφήνοντας και τις δύο θέσεις το 1378. Από το 1375 ζούσε ως πρύτανης (rector) του Μπίσοπγουεαρμαουθ στην κομητεία Ντάραμ της Αγγλίας, και χρησιμοποίησε το εισόδημα από αυτή την πολύτιμη διαβίωση για να εκλεγεί πάπας.[6]
Το 1377, ενώ υπηρετούσε ως παπικός απεσταλμένος (legatus) στην Άνω Ιταλία (1376–1378), προκειμένου να καταπνίξει μία εξέγερση στα [[Παπικά Κράτη,[7]], γνωστή ως ''[[Πόλεμος των Οκτώ Αγίων]]'', διέταξε προσωπικά στρατεύματα -που δάνεισε στον πάπα ο [[κοντοτιέρος]] Τζον Χώκγουντ- για να υποτάξει τη μικρή πόλη [[Τσεζένα]] στην επικράτεια του [[Φορλί]], η οποία αντιστεκόταν να προστεθεί στην ''Κληρονομία του Πέτρου'' ([[Παπικά Κράτη|Παπικά πατριμόνια]]) για δεύτερη φορά σε μία γενιά. Εκεί ενέκρινε τη σφαγή 3.000–8.000 αμάχων, μία θηριωδία ακόμη και με τους κανόνες του πολέμου της εποχής, που του χάρισε το παρωνύμιο "ο χασάπης της Τσεζένα".[8]
Το 1392, με το τέλος του αδελφού του [[Πέτρος της Γενεύης|Πέτρου]], κληρονόμησε τον τίτλο του κόμη της Γενεύης[2], με τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια του να έχουν αποβιώσει χωρίς απογόνους πριν από αυτόν. Στη συνέχεια, ο τίτλος πέρασε από αυτόν, μέσω της μεγαλύτερης αδελφής του Μαρίας, στον γιο της Ουμβέρτο του Τουάρ.
