Γεώργιος Κιβωτός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Επισύναψη στοιχείων από τις μαρτυρίες της οικογένειας των απογόνων Γεωργίου Κιβωτού |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Γεώργιος Κιβωτός''' ή Κυβωτός (όπως συνήθιζε να υπογράφει) ήταν Έλληνας αγωνιστής και πολιτικός του 1821.
Η οικογένεια των Κιβωτών, ασχολείτο με το εμπόριο και τη ναυτιλία ήδη από την εποχή του Βυζαντίου. Με την άλωση της Πόλης, τα μέλη της οικογένειας διασκορπίστηκαν στην Ύδρα, την Εύβοια και τα Επτάνησα. Η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη αναφορά της ασχολίας της οικογένειας με το θαλάσσιο εμπόριο, συναντάται στα εμπορικά αρχεία της Μασσαλίας, όπου στους καταλόγους του έτους 1702, γίνεται σαφής αναφορά στον Έλληνα Πλοίαρχο Georges Kivotos. Προεπαναστατικά ο Γεώργιος Κιβωτός ήταν καπετάνιος και πλοιοκτήτης από την [[Ύδρα]].
Ο Κιβωτός ήταν καπετάνιος και πλοιοκτήτης από την [[Ύδρα]]. Στις 20 Ιουλίου του 1821 μαζί με τους [[Φραντζέσκος Βούλγαρης|Φραγκίσκο Βούλγαρη]], [[Μανώλης Τομπάζης|Μανώλη Τομπάζη]] και [[Ανδρέας Μιαούλης|Ανδρέα Μιαούλη]] έθεσαν με έγγραφο τα πλοία και τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της πατρίδας<ref>[https://search.lib.auth.gr/Record/24912 Αντώνιος Λιγνός, Αρχείο κοινότητος Ύδρας, τόμος 7, Πειραιάς 1826, σελ.301]</ref>.▼
Η φήμη του ως ικανότατου Πλοιάρχου εξαπλώθηκε ραγδαία, 3 χρόνια μετά τα γεγονότα του 1806. Εκείνη τη χρονιά, σημειώθηκε η έναρξη του Ρωσσο-τουρκικού πολέμου. Αρκετοί Υδραίοι καραβοκύρηδες τότε, αλλά και προεστοί του νησιού, παρασυρόμενοι από τις παροτρύνσεις του Ρώσσου Ναυάρχου Ντιμιτρι Σενιάβιν (που ναυλοχούσε στα ανοικτά του νησιού με Μοίρα του Τσαρικού Στόλου), δέχθηκαν να συνδράμουν στον κατά θάλασσα αγώνα. Ο Γ. Κιβωτός ωστόσο, μαζί με τον Ανδρέα Μιαούλη, τον Γεώργιο Βούλγαρη, τους αδελφούς Ιωάννη, Δημήτριο και Γεώργιο Κριεζή, Ιάκωβο Τομπάζη, δεν πείσθηκαν και ηγήθηκαν της μερίδας εκείνης των Υδραίων, που ενθυμούμενοι τα Ορλωφικά, τάχθηκαν κατά αυτής της κίνησης. Μετά όμως την αναχώρηση της Ρωσσικής Μοίρας από το νησί, οι κάτοικοί, φοβούμενοι αντίποινα από την πλευρά της Πύλης έκαναν πολλούς προεστούς να αλλάξουν στάση, δικαιώνοντας τους αντιφωνούντες.
Το 1823 από την [[Β΄ Εθνοσυνέλευση Άστρους]] εκλέχτηκε μέλος του [[Εκτελεστικό του 1823|Εκτελεστικού του 1823]], της δεύτερης ελληνικής κυβέρνησης, όπου διορίσθηκε υπουργός των ναυτικών μαζί με τους [[Ιωάννης Ν. Λαζάρου|Ιωάννη Λαζάρου]] και [[Ιωάννης Καλημέρης|Ιωάννη Καλημέρη]]<ref>{{cite book▼
Το 1809, το (πολεμικά εξοπλισμένο) φορτηγό πλοίο του Κιβωτού εκτοπίσματος 485 τόνων, δέχτηκε επίθεση μεταξύ του στενού Σικελίας-Μάλτας από κορβέττα στην οποία επέβαιναν Αλγερινοί πειρατές. Παρά την ανωτερότητα του αντίπαλου πλοίου τόσο σε αριθμό πυροβόλων όσο και σε μέγεθος και ταχύτητα, ο Κιβωτός και το πλήρωμά του, κατόρθωσαν όχι μόνο να αποκρούσουν την επίθεσή τους, αλλά και να το βυθίσουν.
Όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται σε σύγγραμμα της εποχής: «...αλλά μετά την πράξιν ταύτην, ωρκίσθησαν άπαντες δια τον φόβον από των Τούρκων, ίνα μη είπωσιν εις τίνα το ηρωικόν τούτο κατόρθωμα και διαφημισθείν είς την Οθωμανικήν εξουσίαν. Αλλά το μυστικόν τούτο και τοι ρητώς απαγορευθέν υπό του Πλοιάρχου, διεκοίνωσαν οι ναύται έπειτα εις πολλούς υπό εμπιστοσύνην».
Το 1813 πραγματοποιείται συμβούλιο όλων των προεστών της Ύδρας και αποφασίζεται η Διοίκηση του νησιού να ανατεθεί σε μία επιτροπή 24 εκ των τοπικών Προύχοντων. Η Επιτροπή αυτή, χωρίστηκε σε δύο Σώματα, το πρώτο εκ των οποίων κλήθηκε να αναλάβει της τύχες του νησιού από 1ης Δεκεμβρίου 1813 έως 1η Δεκεμβρίου 1814. Σε αυτήν την Επιτροπή θα συμμετάσχει και ο Γ. Κιβωτός, μαζί με τους Λάζαρο Κουντουριώτη, Δημήτριο Κριεζή, Σταμάτη Βουδούρη, Γ. Δοκό, Ν. Οικονόμου και άλλους επιφανείς Υδραίους. Το σύστημα Διοίκησης από την εκ περιτροπής Διοικούσα Επιτροπή συνεχίστηκε μέχρι και το ξέσπασμα της Επανάστασης, οπότε και καταργήθηκε με τον Γεώργιο Κιβωτό να δίνει το παρών ανελειπώς.
Με το πέρας της πρότελευταίας του θητείας (1819) και με την επανάσταση να βρίσκεται πρό των πυλών, αναχωρεί με τους επίσης μυημένους στη Φιλική Εταιρεία Υδραίους καραβοκύρηδες, Ανδρέα Μιαούλη και Α. Δρίτζα για την Βενετία. Οι τρείς τους μένουν εκεί κατά το πρώτο εξάμηνο του 1820 και επιδίδονται σε μία σειρά ναυπηγήσεων νέων, μεγαλύτερων και βαρύτερα εξοπλισμένων πλοίων, τα οποία στη συνέχεια θα τα θέσουν στην υπηρεσία του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα.
▲
Ο Γεώργιος Κιβωτός, με ναυαρχίδα του το μπρίκι «ΗΡΑΚΛΗΣ», θα συμμετάσχει σε πολλές αναμετρήσεις του κατά θάλασσαν αγώνα, αρκετές εξ’ αυτών στο πλευρό του επιστήθιου φίλου του, Ανδρέα Μιαούλη. Η μεγαλύτερή του στιγμή, ήταν όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με δύο Αιγυπτιακά πλοία τα οποία τον περικύκλωσαν. Οι Αιγύπτιοι γνώριζαν ότι βάζοντας το πλοίο του στη μέση, ο Έλληνας Πλοίαρχος δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραδωθεί, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις η βύθιση είναι δεδομένη. Ωστόσο ο Κιβωτός, ενημέρωσε το πλήρωμά του, ότι δεν σκόπευε να παραδοθεί και το διέταξε να λάβει θέσης βολής. Ορισμένοι από τους άνδρες του, θεώρησαν παράτολμο το εγχείρημα αυτό, καθώς το να βάλει κανείς ταυτόχρονα και με τις δύο ομοχειρίες, υπήρχε σοβαρή περίπτωση το πλοίο να ανοίξει στα δύο. Ο ίδιος όμως αντέκρουσε τις αντιρρήσεις αυτές με πατριωτικά επιχειρήματα και όταν τα εχθρικά πλοία πλησίασαν σε απόσταση βολής έτοιμα να καταλάβουν το πλοίο, ο «ΗΡΑΚΛΗΣ» έβαλε με όλα τα του τα πυροβόλα. Μέχρι να συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό τα Αιγυπτιακά πληρώματα, ο Κιβωτός είχε ήδη αλλάξει θέση βολής και σφυροκοπόντας τα εναλλάξ κατάφερε να τα βυθίσει και τα δύο!
▲Το 1823 από την [[Β΄ Εθνοσυνέλευση Άστρους]] εκλέχτηκε μέλος του [[Εκτελεστικό του 1823|Εκτελεστικού του 1823]], της δεύτερης ελληνικής κυβέρνησης, όπου διορίσθηκε υπουργός των ναυτικών μαζί με τους [[Ιωάννης Ν. Λαζάρου|Ιωάννη Λαζάρου]] και [[Ιωάννης Καλημέρης|Ιωάννη Καλημέρη]]<ref>{{cite book}}
|συγγραφέας = Γεώργιος Δημακόπουλος
|τίτλος = Η διοικητική οργάνωσις κατά την Ελληνική Επανάσταση 1821-1827: συμβολή εις την ιστορίαν της ελληνικής διοικήσεως
Γραμμή 13 ⟶ 26 :
}}</ref>.
Με την παραίτηση των Λαζάρου και Καλημέρη (τον Δεκέμβριο του 1823 και τον Μάιο του 1824 αντίστοιχα), ο Γεώργιος Κιβωτός απετέλεσε τον πρώτο Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Ο πλούτος που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει προεπαναστατικά δραστηριοποιούμενος στη ναυτιλία, η υψηλή κοινωνική του θέση, και η φήμη που τον συνόδευε από τη ναυτική του δράση, τον κατέστηαν μία από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες της εποχής, στην Ύδρα. Εκτός από τη διάθεση του μεγαλύτερου μέρους των επικερδών δραστηριοτήτων του, στον αγώνα για την απελευθέρωση, είχε αφιερώσει μεγάλα ποσά σε διάφορα έργα που είχε ανάγκη το νησί κατά καιρούς. Περί το τέλος της ζωής του, δώρησε στην εκκλησία το μικρό νησί απέναντι από την Ύδρα που μέχρι τότε αποτελούσε μέρος της προσωπικής του περιουσίας. Στο νησάκι το οποίο μέχρι και σήμερα φέρει το όνομά του (Νήσος Κιβωτού) υπάρχει ακόμα το μικρό ξωκλήσι που είχε κτίσει ο ίδιος πρός τιμήν της Παναγίας (τα ιερά σκεύη μέσα σ’ αυτό, φέρουν χαραγμένο το μονόγραμμά του).
| |||