Χρήστης:Dipa1965/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 33:
==Οι δυνάμεις των αντιπάλων==
Υπάρχει μεγάλη ασυμφωνία μεταξύ των πηγών της εποχής, ως προς τις δυνάμεις που παρέταξε το Δουκάτο εναντίον των Καταλανών. Κατά το βυζαντινό ιστορικό [[Νικηφόρος Γρηγοράς|Νικηφόρο Γρηγορά]], ανέρχονταν στους 6.400 ιππείς και 8.000 πεζούς. Το [[Χρονικόν του Μορέως]], στην Αραγωνική διασκευή του, εκτιμά τις δυνάμεις του Δουκάτου σε όχι περισσότερους από 2.000 ιππείς και 4.000 πεζούς. Σύμφωνα με τον Καταλανό χρονογράφο [[Ραμόν
Η Καταλανική Εταιρεία διέθετε 3.550 ιππείς, 4.000 πεζούς και πολλούς Τούρκους{{Sfn|Miller|1908|loc = σελ. 277, όπου αναφέρεται πως, κατά τον Γρηγορά, όλοι οι Τούρκοι είχαν επιστρέψει στη χώρα τους αλλά οι υπόλοιπες πηγές της εποχής είναι ξεκάθαρες στο ότι μέρος των Τούρκων παρέμεινε με τους Καταλάνους και πολέμησε στη μάχη του Αλμυρού}} αιχμαλώτους (αρκετοί από τους οποίους είχαν γίνει Χριστιανοί), οι οποίοι είχαν συμπεριληφθεί στη δύναμή της επειδή ήταν αξιόλογοι τοξότες.{{Sfn|Miller|1908|p=281}}
Γραμμή 51:
==Συνέπειες==
Σύμφωνα με τον χρονογράφο Ραμόν
Στο άκουσμα της φοβερής ήττας, οι κάτοικοι της πλούσιας [[Θήβα]]ς την εγκατέλειψαν και κατέφυγαν στο Νεγρεπόντε ([[Χαλκίδα]]). Οι άξεστοι, όπως τους αποκαλεί ο ιστορικός William Miller, Καταλανοί λεηλάτησαν άγρια τη Θήβα κι έπειτα προχώρησαν προς την Αθήνα.{{Sfn|Miller|1908|p=286-287}}
Το [[Δουκάτο των Αθηνών]] διαλύθηκε και το [[Πριγκηπάτο της Αχαΐας]] υπέστη σοβαρή κρίση. Μαζί τους τελείωσε και ο λεγόμενος «χρυσός αιώνας» των Φράγκων στην Νότια Ελλάδα, ενώ οι νικητές Καταλανοί μοιράστηκαν τη γη, τις γυναίκες και τους πύργους των ιπποτών του Δουκάτου.<ref>P. Lock (1989), σελ. 130.</ref>. Χαρακτηριστικά, ο
Παρά τη μεγάλη νίκη τους, οι Καταλανοί της Εταιρείας δεν είχαν ακόμη αρχηγό. Ο αρχικός αρχηγός τους, [[Ροζέ ντε Φλορ]], είχε δολοφονηθεί από τους Βυζαντινούς το 1305<ref>W. Miller (1908), σ. 269. Lock (1995), σ. 186</ref>. Ο επόμενος, [[Μπερεγκάρ ντε Ροκαφόρ]], είχε απαχθεί και φυλακιστεί από τους Φράγκους το 1308 και από τότε την προσωρινή διοίκηση της Εταιρείας είχε αναλάβει τετραμελής επιτροπή<ref>W. Miller (1908), σ. 273</ref>. Καθώς οι Καταλανοί ένιωθαν την ανάγκη να βρουν νέο αρχηγό, και μάλιστα ευγενή, πρόσφεραν την αρχηγία στον αιχμάλωτο Βονιφάτιο της Βερόνας ο οποίος την αρνήθηκε. Στη συνέχεια την πρόσφεραν στον άλλο αιχμάλωτό τους, τον Ροζέ Ντελόρ, ο οποίος δέχτηκε. Επιζητώντας επιπλέον νομιμοποίηση και προστασία, πρόσφεραν την επικυριαρχία του Δουκάτου στο βασιλιά Φρειδερίκο Β' της Σικελίας και αργότερα στο βασιλιά της Αραγωνίας. Έτσι εκείνοι ασκούσαν τη διοίκηση μέσω επιτρόπου.
| |||