Χρήστης:Dipa1965/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[Δουκάτο των Αθηνών]] διαλύθηκε και το [[Πριγκηπάτο της Αχαΐας]] υπέστη σοβαρή κρίση. Μαζί τους τελείωσε και ο λεγόμενος «χρυσός αιώνας» των Φράγκων στην Νότια Ελλάδα, ενώ οι νικητές Καταλανοί μοιράστηκαν τη γη, τις γυναίκες και τους πύργους των ιπποτών του Δουκάτου.<ref>P. {{sfn|Lock (|1989), σελ. |p=130.</ref>}}. Χαρακτηριστικά, ο Μουντανέ αναφέρει πως πολλοί άξεστοι πολεμιστές έγιναν άντρες ευγενών γυναικών "για τις οποίες δεν ήταν άξιοι ούτε τον νιπτήρα τους να κρατήσουν".<ref>W. {{sfn|Miller (|1908), σ. |p=287.</ref>}} Οι Τούρκοι σύμμαχοί τους ζήτησαν και πέτυχαν να επιστρέψουν στην [[Καλλίπολη]], λεηλατώντας την ανυπεράσπιστη ύπαιθρο στο δρόμο τους.<ref>Ραμόν Μουντανέ, ''Χρονικό'', σ. 483 (αγγλ. μετάφρση).</ref>

Παρά τη μεγάλη νίκη τους, οι Καταλανοί της Εταιρείας δεν είχαν ακόμη αρχηγό. Ο αρχικός αρχηγός τους, [[Ροζέ ντε Φλορ]], είχε δολοφονηθεί από τους Βυζαντινούς το 1305{{Sfn|Miller|1908|p=269}}{{Sfn|Lock|19951998|p=186}}. Ο επόμενος, [[Μπερεγκάρ ντε Ροκαφόρ]], είχε απαχθεί και φυλακιστεί από τους Φράγκους το 1308 και από τότε την προσωρινή διοίκηση της Εταιρείας είχε αναλάβει τετραμελής επιτροπή<ref>W. Miller (1908), σ. 273</ref>. Καθώς οι Καταλανοί ένιωθαν την ανάγκη να βρουν νέο αρχηγό, και μάλιστα ευγενή, πρόσφεραν την αρχηγία στον αιχμάλωτο Βονιφάτιο της Βερόνας ο οποίος την αρνήθηκε. Στη συνέχεια την πρόσφεραν στον άλλο αιχμάλωτό τους, τον Ροζέ Ντελόρ, ο οποίος δέχτηκε. Επιζητώντας επιπλέον νομιμοποίηση και προστασία, πρόσφεραν την επικυριαρχία του Δουκάτου στο βασιλιά Φρειδερίκο Β' της Σικελίας και αργότερα στο βασιλιά της Αραγωνίας. Έτσι εκείνοι ασκούσαν τη διοίκηση μέσω επιτρόπου.

Η επικράτεια που κατέλαβαν οι Καταλανοί χωρίστηκε σε δύο δουκάτα. Το νότιο (Δουκάτο των Αθηνών) είχε πρωτεύουσα την Θήβα, ενώ το βόρειο ([[Δουκάτο Νέων Πατρών]]) είχε πρωτεύουσα την ομώνυμη πόλη (σημ. [[Υπάτη]]). Η [[καταλανική γλώσσα|Καταλανική]] καθιερώθηκε ως επίσημη γλώσσα του κράτους, αν και τα Λατινικά δεν έπαψαν να χρησιμοποιούνται, ενώ η νομοθεσία που καθόρισε τις σχέσεις ανάμεσα στους κατακτητές και τον γηγενή πληθυσμό στηρίχθηκε στις «συνήθειες» (εθιμικό δίκαιο) της [[Βαρκελώνη]]ς.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Θ΄, σ.256.</ref> Το μόνο δημόσιο αξίωμα που μπορούσαν να ασκήσουν αυτόχθονες ήταν εκείνο του νοταρίου (συμβολαιογράφου), όπως και επί Φράγκων,<ref>W. {{sfn|Miller (|1908), σ|loc=σελ. 299, σημείωσησημ. 16.</ref>}} ενώ τους απαγορευόταν να αγοράζουν, πωλούν ή διαθέτουν την περιουσία τους όπως ήθελαν ή να συνάπτουν μικτούς γάμους.<ref>W. {{sfn|Miller (|1908), σ. |p=301</ref>}}