Terminalia (εορτή): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
 
Γραμμή 3:
Το '''Terminalia''' ήταν μία [[Ρωμαϊκές γιορτές|αρχαία ρωμαϊκή εορτή]] προς τιμή του [[Ρωμαϊκές θεότητες|θεού]] [[Terminus (θεός)|Terminus]], ο οποίος προστάτευε στα όρια. Το άγαλμά του ήταν απλώς μία πέτρα ή ένας στύλος βαλμένος στο έδαφος, για να διακρίνει τα σύνορα στα ακίνητα. Η λατρεία του λέγεται, ότι καθιερώθηκε από τον [[Νουμάς Πομπίλιος|Νουμά Πομπίλιο]] (2ο βασιλιά της Ρώμης), ο οποίος διέταξε να σημαδέψει ο καθένας τα όρια της ιδιοκτησίας του με πέτρες, που θα αφιερωθούν στον Τερμινάλιο Δία και στις οποίες κάθε χρόνο έπρεπε να προσφέρονται θυσίες στην εορτή των Τερμιναλίων. <ref>[[Dionysius of Halicarnassus|Dionysius]], ''Roman Antiquities'' [https://archive.org/stream/romanantiquities01dionuoft#page/530/mode/2up II, 74]</ref> Στην εορτή οι δύο ιδιοκτήτες παρακείμενων περιουσιών στεφάνωναν το άγαλμα με [[Γιρλάντα|γιρλάντες]] και έφτιαχναν έναν πρόχειρο [[Βωμός|βωμό]], στον οποίο πρόσφεραν λίγους σπόρους, κηρήθρες και κρασί, και θυσίαζαν ένα αρνί <ref>[[Horace]], ''[[Epodes (Horace)|Epodes]]'' II.59</ref> ή ένα θηλάζον γουρούνι. Τελείωναν τραγουδώντας τα εγκώμια του θεού. <ref>[[Ovid]], ''[[Fasti (poem)|Fasti]]'' II.639, &c.</ref> Η δημόσια εορτή προς τιμή αυτού του θεού εορταζόταν στο 6ο ορόσημο στο δρόμο προς το [[Λαύρεντο|Λαυρέντον]] <ref>Ovid ''Fasti'' II.682</ref>, αναμφίβολα επειδή αυτή ήταν αρχικά η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας προς αυτή την κατεύθυνση.
 
Η εορτή των Τερμηναλίων εορταζόταν 7 ημέρες πριν την 1η Μαρτίου (ante diem VII. ''Κalendas Martius''), δηλ. στις 23 Φεβρουαρίου, την προηγούμενη ημέρα της ''Φυγής του βασιλιά'' ([[Regifugium]]). Το Terminalia εορταζόταν την τελευταία ημέρα του παλαιού ρωμαϊκού έτους, από όπου κάποιοι έλκουν το όνομά του. Γνωρίζουμε ότι ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας του ρωμαϊκού έτους και ότι όταν προστέθηκε ο εμβόλιμος μήνας [[Μερκεδόνιους|Mercedonius]], οι τελευταίες πέντε ημέρες του Φεβρουαρίου προστέθηκαν στον εμβόλιμο μήνα, καθιστώντας την 23η Φεβρουαρίου την τελευταία ημέρα του έτους. <ref>[[Varro]], ''L. L.'' VI.13, ed. Müller</ref> <ref>[[Macrobius]], ''[[Saturnalia]]'' I.13</ref> Όταν ο [[Μάρκος Τύλλιος Κικέρων|Μ. Τ. Κικέρων]] σε μία επιστολή του προς τον Αττικό <ref>[[Cicero]] VI.1</ref> λέει, ''Accepi tuas litteras ad'' ''V. Terminalia'' (δηλ 19 Φεβρουαρίου), χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο καθορισμού μιίας ημερομηνίας, επειδή όντας τότε στην Κιλικία, δεν ήξερε αν είχε εισαχθεί ο εμβόλιμος μήνας εκείνη τη χρονιά. <ref>Calendarium, pp. 229, b. 230, a.</ref>
 
Το κεντρικό σημείο της Ρώμης (στο οποίο οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι) ήταν το αρχαίο ιερό τού θεού στον λόφο του [[Καπιτωλίνος λόφος|Καπιτωλίου]]. Ο [[Ναός του Jupiter Optimus Maximus|ναός του Δία]], τού βασιλιά των θεών, έπρεπε να κτιστεί γύρω του (με μία τρύπα στην οροφή, καθώς ο Τerminus απαιτούσε υπαίθριες θυσίες) από τον τελευταίο βασιλιά της πόλης, [[Ταρκύνιος ο Υπερήφανος|Λ. Tαρκύνιο τον Υπερήφανο]], ο οποίος είχε κατεδαφίσει άλλα ιερά στην τοποθεσία, για να κάνει χώρο γι' αυτό το διάσημο έργο. Αλλά οι [[Μαντεύω|οιωνοσκόποι]] είχαν διαβάσει στον τρόπο πετάγματος των πουλιών, ότι ο θεός Terminus αρνιόταν να μετακινηθεί, κάτι που θεωρήθηκε ως ένδειξη σταθερότητας για την πόλη. <ref>[[Livy]], ''[[Ab Urbe Condita (book)|Ab urbe condita]]'' I.55</ref> Έτσι ο Ταρκύνιος έκτισε τον ναό τού Δία γύρω από τον ναό του Terminus.