Καρλομάνος (υιός Καρόλου Μαρτέλου): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Θρησκευτική πολιτική==

Ο Καρλμομάν ενίσχυσε στημαντικά την θέση του στο βασίλειο του με την στήριξη του διάσημου Άγγλο-Σάξονα ιεραπόστολου Γουίνφριντ που έγινε ο μετέπειτα [[Άγιος Βονιφάτιος]] ή ''"Απόστολος των Γερμανών"'', του ανέθεσε την αναδιοργάνωση της εκκλησίας της Αυστρασίας. Την πολιτική που ξεκίνησε ο παππούς του [[Πεπίνος του Χέρσταλ]] συνέχισε ο πατέρας του Κάρολος Μαρτέλος που ίδρυσε τέσσερις νέες επισκοπές στην [[Βαυαρία]] : [[Σάλτσμπουργκ]], [[Ρέγκενσμπουργκ]], [[Φράιζινγκ]] και [[Πάσσαου]], έδωσε στον Βονιφάτιο όλη την Μητροπολιτική περιοχή ανατολικά του [[Ρήνος|Ρήνου]] με έδρα το [[Μάιντς]]. Ο Βονιφάτιος βρισκόταν από το 723 υπό την προστασία του Καρόλου Μαρτέλου, όπως εξήγησε στον φίλο του Ντάνιελ του Γουίντσεστερ δεν μπορούσε να ελέγξει ούτε την εκκλησία, να υπερασπιστεί τον κλήρο και να αποτρέψει την ειδωλολατρεία χωρίς την βοήθεια του Καρόλου. Συγκάλεσε με πρωτοβουλία του μαζί με τον Άγιο Βονιφάτιο την πρώτη εκκλησιαστική Γερμανική Σύνοδο (742), εκεί αποφασίστηκε να μην επιτρέπεται οι ιερείς να κρατούν όπλα και να μην έχουν γυναίκες στις κατοικίες τους. Ο πατέρας του είχε προχωρήσει σε κατασχέσεις της εκκλησιαστικής περιουσίας με στόχο να την μοιράσει στους στρατιώτες του ώστε να μπορέσουν να πολεμήσουν. Η τακτική αυτή τον βοήθησε με αποτέλεσμα τον μεγάλο του θρίαμβο στην [[Μάχη του Πουατιέ (732)|Μάχη του Πουατιέ]] (732), ο Άγιος Βονιφάτιος υποστήριξε τον Κάρολο στις κατασχέσεις επειδή ήθελε να ενισχυθεί ο χριστιανικός στρατός μπροστά στον κίνδυνο του [[Ισλάμ]]. Οι πράξεις αυτές ήταν για τον Καρλομάν θέμα θρησκευτικής πίστης, για τον Πεπίνο ήταν απλά θρησκευτικό καθήκον, έκανε πολλές δωρεές γης στον Βονιφάτιο.<ref>https://books.google.gr/books?id=yW-GfElbafQC&pg=PA90&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false</ref> Παρά την βαθιά θρησκευτική του ευλάβεια στην άσκηση εξουσίας ήταν πολύ σκληρός, μετά από συνεχείς εξεγέρσεις των Αλαμμανών συγκάλεσε Σύνοδο (746) που αποφάσισε την εκτέλεση εκατοντάδων Αλαμμανών ευγενών με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Οι εκτελέσεις έφεραν την οριστική διάλυση του δουκάτου της Αλαμμανίας, από τότε σταμάτησε η ανεξαρτησία του και κυβερνήθηκε από δούκες που διορίστηκαν από τους Φράγκους. Οι πράξεις αυτές ενίσχυσαν σημαντικά την εξουσία των Πεπινιδών απέναντι στις υπόλοιπες στο Φραγκικό κράτος.

 

==Αποσύρθηκε σε μοναστήρι==

Ο Καρλομάνος αποφάσισε να αποσυρθεί από την δημόσια ζωή και να κλειστεί σε μοναστήρι, πήγε στην [[Ρώμη]] στον [[Πάπας Ζαχαρίας|πάπα Ζαχαρία]], που του ζήτησε να κουρευτεί (15 Αυγούστου 747). Οι πηγές της περιόδου λένε ότι παραιτήθηκε ''"εθελοντικά"'', πήγε όμως στην [[Ρώμη]] για αδιευκρίνιστους λόγους, εκεί του ζήτησε ο πάπας ύστερα από αίτημα του αδελφού του Πεπίνου να παραμείνει, τελικά τον έπεισε.<ref>Fouracre, σ. 16</ref> Ζήτησε για τον γιο του [[Ντρόγκο ο μαγιορδόμος|Ντρόγκο]] από τον αδελφό του το δικό του μερίδιο αλλά ο Πεπίνος αρνήθηκε.<ref>Riche, Pierre, The Carolingians, σ. 59</ref> Στη συνέχεια αποσύρθηκε στο μοναστήρι του Μόντε Κασίνο. Την ίδια εποχή ο ετεροθαλής αδελφός τους Γκρίφο δραπέτευσε από την φυλακή κατέφυγε στην [[Βαυαρία]],προκειμένου να υποστηρίξει τον θείο του Οντίλο, αλλά ο Οντίλο πέθανε την επόμενη χρονιά και ο Γκρίφο επιχείρησε να κυριεύσει το δουκάτο της Βαυαρίας για λογαριασμό του. Τελικά ηττήθηκε και σκοτώθηκε στην μάχη του Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν (753). Εφτά χρόνια αργότερα ο [[Πάπας Στέφανος Β΄]] κάλεσε τον Πεπίνο που είχε γίνει βασιλιάς να τον βοηθήσει στην μάχη εναντίον του βασιλιά των [[Λομβαρδοί|Λομβαρδών]] [[Άιστουλφ]]. Ο Καρλομάν βγήκε από το μοναστήρι και έτρεξε να τον συναντήσει, πιθανότατα ήθελε να υποστηρίξει τον γιο του Ντρόγκο.<ref>Fouracre, σ. 17</ref> Ο Πεπίνος καχύποπτος για τον Ντρόγκο φυλάκισε τον Καρλομάν στη Γαλλική [[Βιέν (Ιζέρ)|Βιέν]] όπου και πέθανε.

==Παραπομπές==

<references />

 

==Πηγές==

*Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Carloman (Frankish princes)" . Encyclop?dia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.

*Fouracre, Paul. "The Long Shadow of the Merovingians" in: Charlemagne: Empire and Society, ed. Joanna Story. Manchester University Press, 2005.

 

 

{{s-start}}

{{s-aft| rows=1 | μετά=[[Πεπίνος ο Βραχύς]]}}

{{s-end}}

 

[[Κατηγορία:Δυναστεία των Καρολιδών]]